gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

woensdag

gemis

Ik was zondagavond toch weer blij dat André thuis was. Hij heeft de smaak wel te pakken zeg. Hij heeft het in elk geval goed gehad het weekend. Maandag hadden we voor de verandering weer eens een jarig pleegje. Dat hebben we de afgelopen week gemerkt. Druk, druk en zenuwachtig. Veel waarschuwen. Grenzeloos gedrag. Hoe herkenbaar. En de spanning is er nog niet af, want zaterdag vieren we het. Dus dan is het nog steeds spannend. Tot voor kort belde twee pleegje met hun moeder elke zondagavond. Zij zit in Zuid-Amerika. Maar sinds kort doen ze dit via skype. Afgelopen zondag kregen we geen contact. Dus wij weer bellen. Ik ben zo geschrokken. De oudste had eerst zijn praatje met mama. Ik merkte aan zijn gekuch al dat er iets was. Moeder had in elk geval geen geld om haar internet te betalen dus kon er niet geskyped worden.  Na een poosje, pleegje had niet veel gezegd, wilde ze de andere. Ik ben morgen jarig mama. Ja, hoor ik en ik zie ook haar gezicht een beetje betrekken. Dit gesprek duurde niet lang en moeder wilde mama Jenny even aan de lijn. Wat kreeg ik een verdrietig moeder. Ik voel me zo alleen mama Jenny, en ik mis de kinderen. Ze zijn nu bijna drie jaar weg en ik ga ze steeds meer missen. En ik kan niks sturen voor haar verjaardag. Ik heb geprobeerd haar op te beuren. Ze is een sterke vrouw. Als je een keus kan maken om je kinderen terug naar Nederland te sturen omdat daar een betere toekomst ligt voor hun, ben je sterk. Ik kan hier soms zo wanhopig van worden. Ik ken haar, ze heeft hier in Nederland gewoond. Ze is de moeder van twee van onze pleegjes en heeft zoveel vertrouwen in ons. En ik kan haar niet helpen. Ik weet niet hoe. Als ik geld stuur weet ik niet of ze hiermee om kan gaan. Ze wil naar Nederland komen, maar ze komt ons land niet zomaar meer in. En zou dit goed zijn voor de kinderen? Want als ze zou komen voor bijvoorbeeld vakantie, dan moet ze weer terug. Heftig allemaal. En dan hoor ik de oudste zeggen. Ik bid voor u mama. Iedere dag doen we dat en ik heb het vanmorgen in de kerk ook gedaan. En dan ben ik weer op m'n plaats. Wat kunnen kinderen je soms de weg wijzen. Want ik kan wel wat doen. Maar ik vind dat dan zo onbelangrijk, terwijl het het belangrijkste is. Ik kan voor haar bidden. Bidden dat ze kracht mag krijgen. Bidden dat er mensen op haar pad komen die haar bemoedigen en troosten, zodat zij zich niet eenzaam zal voelen. Ik moet er weleens om lachen. De kinderen wonen bij ons om heel veel te leren, maar wat leer ik ook iedere dag weer van hun. Als we maandag danken voor de verjaardag van ons pleegje, bidden we ook voor haar moeder. Het schept een band om dit met elkaar te doen. Onze gebedskaarten hebben ze bijna niet meer nodig. Ze kunnen het zonder ook wel. Ik ben zo trots op deze kinderen. Vechters! Dat zijn het. Er is zoveel gebeurt, en soms drukt dat zwaar op hen, omdat ze er nog steeds mee worden geconfronteerd. Ook omdat ze allemaal een hechtingsproblematiek hebben waardoor er vaak dingen mis gaan. Dan huilt er één: ik ben een nietsnut kind. Maar tegelijk zie je hun veerkracht, hun vechtlust om er iets van te maken. Omdat wij ze laten zien dat ze uniek zijn. Dat God hen zo mooi gemaakt heeft en dat hij wil dat ze tot hun doel komen in hun leven. Tot God tot Zijn doel komt in hun leven. 

zondag

verplicht logeren?

Heerlijk. De foto's zin geplakt. Ik ben weer helemaal bij. Ik maak voor alle kinderen, ook de pleegkinderen altijd een fotoalbum. Zeker voor kinderen die tijdelijk bij ons zijn is dit belangrijk. Dan hebben ze geen gaten in hun verleden. Als iedereen dit doet waar ze even wonen hebben ze toch herinneringen. Het is zo belangrijk. We hebben een keer een kind gehad die op de kleuterschool aan het werk was over toen je baby was. Huilend kwam hij thuis. Heb ik ook baby foto's? En heb ik een geboortekaartje? Nee, dat was er allemaal niet. Samen met hem heb ik toen een geboortekaartje gemaakt van het moment dat hij bij ons is komen wonen. Toen ben je bij ons geboren: grapte we dan. En dat vond hij zo fijn. Hij kon ook iets meenemen naar school. Soms moet je creatief zijn. Ook de albums voor de ouders zijn weer klaar. Minimaal eens, soms twee keer per jaar maak ik voor ouders ook een fotoboekje. En wat stellen ze dit op prijs. Ik heb mijn rug echt rust moeten gunnen deze week. En het heeft geholpen. Het gaat al een heel stuk beter. 
Donderdag hadden we weer eens een gesprek met Horizon. We worden het gewoon niet eens over het verloop van de plaatsing. Iedereen vind dat de kinderen bij ons moeten blijven. Maar wie neemt de verantwoording? Ook zijn er fikse bezuinigingen aangekondigd. Dit begrijp ik ook niet helemaal. Want waarom bezuinigen op de onderste laag? De kinderen? Begin maar bovenaan met bezuinigen. En verplicht onze vrije weekenden en vakantie opnemen. Die krijgen we nu uitbetaald en gebruiken we om de kinderen bijvoorbeeld op zomerkamp te kunnen laten gaan, of om eens een weekend hulp in te kopen. Of voor oppas. Maar dat willen ze niet meer. Dus betekent dit dat ze straks verplicht om het weekend weg moeten. Of het dingen zijn die je even weg doet. Deze kinderen zijn juist in een gezinshuis geplaatst en niet in een leefgroep om in het gezin mee te kunnen doen met de dagelijkse dingen en te kunnen hechten. Ik ga het ook niet doen!  Logeren af en toe is prima. Ook wij hebben soms even tijd voor onszelf nodig en voor onze eigen kinderen. Maar dan wanneer het ons uitkomt. Ik kan hier zo kwaad om worden. Kind visie is soms ver te zoeken. Dan wordt er wel gezegd: we waarderen het echt heel erg wat jullie doen hoor. Maar de ondertoon is: je mag blij zijn dat we kinderen bij jullie plaatsen en dat je een baan hebt. Grr. Klink misschien arrogant: maar ze mogen blij zijn met ons. 
Vrijdag is André weer voor een weekend weg. Zo uithuizig is hij nog nooit geweest. Ze zijn met een aantal mannen uit de gemeente naar Duitsland. Voor een mannenweekend.  stichtingdearend.nl
Ben benieuwd hoe het is geweest. Maar ik zou blij zijn als hij weer thuis is. Het is best pittig om zo'n weekend alleen te zijn. Tweede weekend op rij. De kinderen hebben zich gelukkig goed vermaakt. En we zijn gezellig wezen winkelen. Daar doe ik de kinderen altijd wel een plezier mee. Broodje eten ergens. 
Deze week zijn we als gezin bezig geweest rond het thema van de gebedsweek. Wie is je vriend/vriendin. Wie is je naaste. De kinderen hebben goed meegedaan. Als we na het bijbelgedeelte en de korte uitleg gingen bidden, deden ze allemaal mee. Dan vult mijn hart zich met dankbaarheid en bid ik: Heer laat ze dit kinderlijke geloof en vertrouwen niet verliezen. Zo gewoon dat ze het vinden om alles bij God te brengen en ook echt te geloven dat God hoort. Het was super goed om dit zo met elkaar te doen. Morgen is er weer een pleegje jarig. Dus er komt weer een drukke week aan. Trakteren, kinderfeestje en familievisite. 

dinsdag

week van gebed.

Wat was het zondag morgen even aanpoten zeg. Dan merk je dat je ongemerkt zo een team bent en op elkaar bent ingespeeld. Nu moest ik er alleen voor zorgen dat iedereen op tijd netjes en schoon aan het ontbijt kon. Maar we hebben het gered. Dan is de blijdschap weer groot als André weer heerlijk thuis is. Maandag dus eerst maar aan de slag om alles kleefplakchipskruimel vrij te maken. Want de chips lag zelf in het bed van pleegje. Dat ruimt op. Snel nog boodschappen doen en dan twee meiden ophalen voor de orthodontist. Daar moeten we iedere maand nog voor naar Papendrecht. Niet echt handig, maar we hebben weleens een pleegkind gehad die we hebben laten overstappen. Daar wordt je niet vrolijk van. De hele boel ging eruit en weer opnieuw erin. Omdat ze een andere techniek gebruikte. Dus we hebben ervoor gekozen om het hier af te maken. Gelukkig gaan ze ongeveer gelijk op, dus de afspraken zijn samen. Het eind is in zicht. Aangekomen daar voelde ik m'n rug al behoorlijk. Dat gaat niet goed. Regelmatig heb ik nog steeds behoorlijk rugklachten. In de loop van de middag ging het steeds slechter. Ik ging steeds krommer lopen. Maar ja, er moet nog zoveel gedaan worden. En dan is stil zitten of liggen voor mij echt een straf.  Eind van de middag ging het tussen de kinderen niet goed. Ons jongste pleegje heeft een terug val. Het is ook allemaal erg veel geweest het afgelopen weekend. Boos gaat hij stampend naar zijn kamer. Ik wil niet bij jou wonen en ik hoef geen eten en ik ga niet opruimen. Oké. Ik probeer zo rustig mogelijk tegen hem te praten. Prima dat je boos bent, en dat je dit op je kamer bent. Maar als je niet opruimt en de andere kinderen jou rommel moeten opruimen heeft dit consequenties. En eten hoeft ook niet, maar dan kan je direct je pyjama aandoen. Na een poosje is het rustig. Hij staat boven aan de trap en kijkt wat beteuterd. Kom je nog eten? vraag ik. Ja, ik zei toch dat ik eten wil. Ik dacht toch echt gehoord te hebben dat je zei: ik hoef geen eten. Opgeruimd is er al. Hij komt rustig eten. Maar is knorrig. Na twee happen hoeft hij niet meer. Wij gaan gewoon gezellig door met eten en kletsen en negeren zijn gezeur. Als het toetje komt wordt hij overgeslagen. Hij kijkt even boos, maar begrijpt al snel dat hij eerst zijn bord moet leegeten. Na het eten zingt hij wel netjes zijn psalm. je merkt duidelijk dat hij vecht tegen dit gedrag, maar het soms even niet in de hand heeft. Het is deze week de week van het gebed. Bij ons in de kerk is er iedere avond een gebed samenkomst. Maar dat is voor ons niet haalbaar om daar om zeven uur te zijn. Dus hadden we besloten om het thuis te doen. Ons verbonden voelend met al die andere mensen overal die ook bidden. Ik leg de kinderen uit wat het inhoud. Ze vinden het wel cool dat in heel het land mensen bidden voor dezelfde dingen. Bidden voor onze familie. Wie is je familie? Alleen je zussen en broers? Of gaat dit verder dan dat? De tekst is: Matt. 12: 49-50. Hij maakte een gebaar naar Zijn leerlingen en zei: Zij zijn Mijn moeder en Mijn broers. Want ieder die de wil van Mijn Vader in de hemel doet, is mijn broer en zuster en moeder. Er is een stukje bij om te lezen. En dan gaan we samen bidden. Niet alle kinderen willen iets bidden, maar dat hoeft ook niet. We gebruiken ook vaak gebedskaartjes. Dan is het voor de jongere kinderen makkelijker, want dat kunnen ze oplezen. Maar nu waren er punten genoemd om voor te bidden. Zelf onze jongste wilde wel bidden. Super om te zien hoe ze hierin groeien. Het is ook goed om als gezin hiermee bezig te zijn. Maar al te snel besteden we dit uit aan de kerk of school. Maar geloofsopvoeding begint thuis! Kijk voor der week van het gebed een op de website van evangelische alliantie. Het is zeker de moeite waard. Na het eten heb ik onze jongste maar direct op bed gelegd. Hij wilde gaan huilen, maar ik heb hem uitgelegd dat hij geen straf heeft, maar moe is en slaap nodig heeft om morgen niet weer steeds boos te zijn. Na het voorlezen komt er al een grote geeuw. Ik ben moe mama Jenny. Dat dacht ik al. Ga maar lekker slapen jongen. Ik neem als alle kinderen op bed liggen nog een warm bad en ga ook vroeg naar bed. Want die rug...Vanmorgen is het nog niet veel soeps. Ik loop krom van de pijn, dus eerst maar een pijnstiller. En dan vandaag maar rustig aan doen. Maar ja, rustig, wat is dat? De was moet gedaan, de bedden verschoond en opgemaakt. Elke keer als ik iets gedaan heb ga ik even liggen. Het gaat dus wat minder snel dan anders, maar dat moet dan maar. Nu merk ik dat de pijnstiller werkt, dus ga ik eerst de boodschappen maar doen. En dan maar weer liggen. Ik neem straks maar even de tijd om foto's te gaan plakken. Moet ook gebeuren en het vraagt niet veel inspanning van m'n rug. 

zaterdag

tel je zegeningen

Vandaag komt de grote mensen visite toch? Vragend kijkt hij me aan als ik vanmorgen zijn kleren pak. Ja, maar vanmiddag pas: zeg ik. Maar dat is toch vandaag? Gelukkig ben ik niet echt vroeg opgestaan. Het was vrijdag een beetje hectisch. André is het weekend weg met onze zoon. Dus ik sta er alleen voor. Nou, dan merk je wel wat je mist. We runnen ons gezin echt samen. En zeker in het weekend. Maar die verjaardag moest ik toch echt vieren. Over twee weken is er weer één jarig. Dus, dan maar alleen. En dat lukt natuurlijk best, maar het is wel even aanpoten. En als de kinderen dan al zenuwachtig om de paar minuten komen vragen of de visite al komt...Eerst nog appelflappen bakken. Vrijdag had ik de fototaart van de hema al opgehaald. Dus ik hoefde de deur niet meer uit voor boodschappen. Eindelijk is het dan tijd om mama op te halen. Want die hoort er te zijn. In de auto praat hij honderd uit. En vragen die er komen. Mama weet er soms geen raad mee, maar probeert zoveel mogelijk antwoord te geven. Maar vaak is na een antwoord de weder vraag: waarom? We merken dat hij z'n plekje gevonden heeft bij ons. Er is rust in zijn lijfje en hoofd gekomen. En dan is het tijd om alles te verwerken en een plekje te geven. Langzaam druppelt de visite binnen. En wat geniet hij ervan. Al die aandacht en kado's. En natuurlijk mama en zijn broer, die er allebei zijn. Als zijn broer weggaat komen de tranen. Dapper zwaait hij nog. En dan rent hij naar de veranda. Daar horen we hem gierend huilen. Mama weet even niet wat ze moet. Ik ga erheen. Maar de kinderen zitten allemaal al om hem heen om hem te troosten. Dan zie je een begrijpen, een mee voelen omdat ze weten wat het is en hoe het is. Steeds maar weer: afscheid nemen. Het is hartverscheurend om hem zo verdrietig te zien, maar dan komt de psychologische kijk hier op weer om de hoek kijken bij mij. Eigenlijk is het heel goed. Als kinderen zomaar afscheid nemen zonder dat het iets met ze doet is het niet gezond. Dit kind heeft dus toch wel enige mate van hechtingsmogelijkheden. En dat is een lichtpuntje. Ik neem hem mee en kroel even met hem. Onze dochter zegt: ja, jij heb geluk zeg. Jij hebt gewoon twee mama's die jou kunnen troosten en knuffelen. Hij lacht en ik geef hem aan mama. Die vind het ook duidelijk moeilijk. Ook voor haar is het steeds weer afscheid nemen. En je kind overlaten aan anderen. Ik voel met haar mee. Als mama weggebracht moet worden komen de tranen weer. En is hij boos. Ik ga niet slapen, nooit meer en ik ga alle chocolade opeten nu! Als ik hem even streng toespreek is het over. Hij gaat mee om mama weg te brengen en kletst weer honderduit. Als mama thuis is en uit de auto stapt geeft hij ze een dikke kus en zwaait. Dag mama, ik ben moe. Thuis breng ik hem naar bed. Hij heeft zijn nieuwe deken die hij van mama kreeg van Cars over zich heen. Hij nestelt zich heerlijk in bed en met zijn heldere stem zingt hij zijn gebedje. Hij kijkt me aan en zegt: toen ik vroeger bij mama was wist ik niet dat de Heere God er altijd is, en nu wel. Ja jongen Hij is er altijd en zorgt voor je, waar je ook bent. Na zo'n dag ben ik zo dankbaar voor het werk wat ik mag doen. Dat God ons deze taak heeft toevertrouwd is een groot voorrecht. We mogen van zoveel dingen genieten. Ik tel ook nu weer mijn zegeningen. Maar mis mijn mannetje wel. Maar een weekend is snel voorbij....

dinsdag

jarig pleegje

Vandaag is ons jongste pleegje jarig. Wat was het een spannende week vooraf. Ben ik over hoeveel nachtjes jarig? hoorden we steevast iedere dag een paar keer. Als we vroegen: wat wil je voor je verjaardag hebben? was het antwoord: een quad of een motor of iets.... Dit is dus duidelijk een vraag die te breed en te ruim is voor dit kind. Want alles wat hij ziet wil hij hebben. We zijn bezig om hem te leren dat dat niet kan en dat je tevreden moet zijn met dat wat je krijgt. Nou, aan tevredenheid heeft hij geen gebrek hoor. Als er een papiertje om zit is het al goed. Want dan heb je een cadeautje. Toen hij net bij ons was kon hij heel beledigd reageren als we boodschappen hadden gedaan. Ik heb nu niks, zie hij dan altijd. We hebben eten en drinken en snoep, en dat is ook voor jou. Maar hij wilde altijd een cadeautje. Dat heeft hij inmiddels wel geleerd, dat dit in het echte leven anders gaat. Maar nu krijgt hij dus wel cadeautjes. Gisterenavond moest hij nog even vragen of hij wel echt jarig was morgen. Ja, hoor. En ga ik dan echt trakteren. ja hoor. Alleen al dat glunderende koppie dat vanmorgen om de hoek van de deur kwam maakte mijn dag al geslaagd. Ik ben jarig. Ik feliciteer hem en hij weet even duidelijk geen raad met die aandacht. Zullen we dan eerst maar gaan douchen? Ja, is goed. Eerst het ochtendritueel maar doen. Douchen, tanden poetsen, haren kammen en eten.
Belangrijk om de gewone rituelen vast te houden. Daar heeft hij steun aan. Het moet niet heel erg anders gaan dan anders. Als hij daarmee klaar is zijn de ander kinderen inmiddels ook aangekleed en wel in de woonkamer. Dus eerst de cadeaus maar. Weer dat onzekere lachje. Als de kinderen hem feliciteren zegt hij: ja. Dan zeg je dank je wel: zegt één van de andere kinderen. Hier onderwijst men de jeugd. Ik hoef soms niets te doen. Ze leren het elkaar wel. En wat is hij blij met zijn nieuwe eigen DS. Dan hoeft hij niet meer die van de anderen te lenen, maar heeft hij er zelf een. Het is wel heel duur hoor: zegt hij tegen Thirza. Ik ben er wel zuinig op. Met nog een spel en een opberghoesje zijn de cadeautje uitgepakt. Nu de appelflappen nog inpakken. Hij wilde appelflappen trakteren, want dat heeft zijn pleegzusje ook gedaan. Iets zelf verzinnen vind hij nog best lastig. Maar appelflappen is prima. Gisteren avond heb ik er 30 gebakken. Hebben we er thuis ook nog allemaal één. Als alles klaar staat bedenkt hij dat hij ook best chips kin trakteren. Zaterdag dan maar hoor, als we je verjaardag vieren en je broertje komt en mama. Daar komt de bus. En wat is dat? Een versierde bus nog wel. De buschauffeur wist dat hij jarig was dus heeft daarom slingers opgehangen. Geweldig. Trots gaat hij de bus in. De appelflappen achter in de bagage ruimte. Want als hij die bij zich houd en de andere kinderen in de bus komen ben ik bang dat er straks op school alleen nog maar kruimels zijn. Hij zwaait nog even.Veel plezier op school knul!

vrijdag

niets zo veranderlijk dan pleegzorg

De eerste week na de kerstvakantie zit er alweer op. En wat gaat zo'n week snel als je van alles te doen hebt. We rollen van het ene gesprek in het andere. Een kind dat voor een schoolkeuze staat voor het voortgezet onderwijs. Een evaluatie van een ander. Logopedie en paardrijles. Ja, en dan stormt het ook weleens in huize Zwijnenburg. Als de communicatie niet soepel verloopt, of beter gezegd: als er niet goed naar elkaar geluisterd wordt gaat het ook hier weleens mis. Donderdag is het altijd een heel geregel. Twee kinderen moesten naar logopedie. Die breng ik tegelijk weg en dan zijn ze een uur zoet. Dan kook ik snel de macaroni. Kunnen twee kinderen vast eten en breng ik naar paardrijles. André haalt dan de kinderen van de logopedie weer op, terwijl ik onderweg ben naar Bergen op Zoom. Maar als ik naar buiten ga om de kinderen weg te brengen is mijn auto weg. Ik kook. André haalt de kinderen met zijn eigen auto op, maar heeft nu de mijne gepakt. En de sleutels van zijn eigen auto heeft hij ook mee. Daar sta ik dan. Ik heb geen keus en wacht. Als André aankomt heeft hij zijn fout door, maar ik ben inmiddels tot het kookpunt gekomen. Laat me dan maar even met rust. Ik rij als een gek naar Bergen. De kinderen zijn nog op tijd. Nou ja, op tijd. Om te lessen, maar ze moeten ook nog opzadelen. Het is tijdens het eten erg rustig. Blijkbaar heeft mijn boosheid veel effect op de kinderen en eten ze heel stil hun bord leeg. Onze oudste dochter heeft weleens gezegd dat als ik boos of chagrijnig ben dit je van de zolder tot de kelder kan voelen. Ik herpak mezelf voor de kinderen. Ik merk dat ze hun spraak weer terug krijgen. Ze kletsen al snel weer honderd uit.
Donderdag krijg ik een telefoontje van Horizon. Of we nog op de afspraak komen, vrijdag. Ik ben verbaasd. Ik weet van niets.   Hebben ze mails gestuurd naar een mailadres dat niet in gebruik is. Het is een belangrijk gesprek en Horizon liet toch wel even weten dat het belangrijk is dat we komen, want er zijn heel veel gesprekken ook met de anderen en de agenda's zitten vol. Dus ik ga aan de slag. Eerst André bellen. Die kan eerder naar huis komen. Dan onze vriendin in Rilland. Kan en wil je een keer oppassen? Dat wilde ze zeker wel. Geregeld. Dus vrijdagochtend om acht uur gaan de kinderen op de fiets richting school. Allemaal een veiligheidsvestje aan. Wat zijn die dingen handig zeg. Ik ben ze achterna gereden, want op de brug over de Schelde is het erg donker en rijden de auto's hard. Dus ik heb erachter gereden met de auto met gevarenlichten aan. Ze zijn met die jasjes goed te zien. Ze deden er toch een half uur over. net op tijd waren ze op school. Maar er stond aardig wat wind en het was koud. Om half 1 zou de oppas komen want onze jongste had vanmiddag vrij. Ben ik net weg, bellen ze de afspraak af. Ga dan maar eens terug om tegen je oppas te zeggen, ga maar weer naar huis. André gebeld. Die was nog op de zaak, dus kon verder gaan met werken. Ik besluit om naar Bleskensgraaf te rijden. Al een tijdje verlies ik regelmatig m;n stuurbekrachtiging van de auto. Rij je een rotonde, zit je stuur ineens behoorlijk vast. Dan hang ik aan het stuur om toch de bocht te kunnen nemen. Eerst maar naar brand de bandenspecialist. Hij kijkt even naar het peil van de olie van de stuurbekrachtiging. Die vult hij bij. Het stuur draait beter. Hij adviseert toch om de garage er even naar te laten kijken. Nou, de afspraak gaat bij Horizon gaat toch niet door en de tijd is al ingepland. Dus ik rij maar door naar onze vertrouwde garage muilwijk in Brandwijk. Het is een beetje raar misschien, maar we gaan nog steeds hierheen. We hebben nog geen andere autogarage gevonden. En we zijn hier al vanaf we ons rijbewijs hebben. Er wordt direct naar gekeken. Maar geen lek ergens gevonden. Alle andere dingen weer bijgevuld. En ik rij weer heerlijk. Ik kan weer een rotonde nemen. Het heeft me bij elkaar een uur gekost. Ik kan in elk geval weer rijden. We hebben het afgelopen jaar zoveel kosten gehad. Ik moet er voorlopig nog wel even mee rijden. Er stond een prachtige bus (natuurlijk al verkocht) voor negen personen met nog een grote kofferbak ook. Hard sparen dus. Want die gaan we straks wel nodig hebben als er nog twee kinderen bij komen. Ik was na zo'n dag een beetje gaar. Ik moest Thirza nog halen. Ze was vroeg uit, maar heeft op school gewacht. Ik belde haar dat ze op het station in Goes moest wachten. En samen zijn we even de stad ingegaan. Heerlijk een broodje gegeten. Even het hoofd leegmaken. Thuisgekomen was André al thuis. Het is thuis goed gegaan, al hebben de kinderen de oppas natuurlijk wel even uitgetest. Vanavond maar makkelijk pizza in de oven gedaan. Dat vinden de kinderen niet erg. Nu maar wachten op een nieuwe afspraak. Niets zo veranderlijk als het weer en pleegzorg. 
In het winternummer van de gezinsgids staat een artikel over ons gezinshuis. We krijgen hierop erg leuke reacties. Super leuk om te horen dat dit blog en ons werk een warm hart wordt toegedragen. Het is ook een erg leuk artikel geworden. Als u het lezen wilt koop dan het dubbeldikke winternummer van de gezinsgids  Het hele blad is zeker de moeite waard om te lezen. 
Weekend. Morgen maar eens de kwast pakken. De klus is bijna geklaard. Nog een deur verven inclusief posten. Dan is het klaar en is er één kamer klaar voor een nieuwe plaatsing. Zo is er altijd wat te doen. 

dinsdag

einde vakantie

En dan is het vrijdag. De laatste dag van de vakantie. Maar aangezien er in de vakantie veel binnen gespeeld is en ik ook een beetje vakantie heb proberen te houden was het best rommelig. De meiden waren gisteren al begonnen met het opruimen van hun kast. Vandaag nog even ertegenaan met elkaar en dan vanmiddag maar iets leuks gaan doen. 's Middags naar Hoogerheide. Gezellig bowlen. Twee uur had ik een baan gehuurd. Er ging een gejuich op toen ze hoorde wat we gingen doen. Dit vinden ze zo leuk. Onze jongste had het nog nooit gedaan. Maar lang ergens de aandacht voor vast houden kan hij niet en wilde al na drie kwartier stoppen en wat anders doen. Maar door duidelijk uit te leggen dat we dit met elkaar doen en niet ergens anders heen gaan ging hij toch verder. 's Avonds nog even naar de Mac gereden. 
Wat genieten de kinderen van de dingen samen doen. En ik natuurlijk ook.


Zaterdag ben ik begonnen met verven. Ja, want er zijn nog een aantal dingen in huis die nog niet geverfd zij En dat vanaf de verhuizing. De deur van de veranda, de deuren van de twee bijgemaakte kamers en de posten. En dan de nieuwe trap nog. Maar zover ben ik niet. Want verven duurt zo lang. Eerst gronden, dan schuren, dan aflakken en dan is het nog niet helemaal naar m'n zin. Dus nog een keer. Dus volgende week zal
ik alles nog twee keer moeten doen.
                                                                                                            

En dan is het maandag. Ik koester me in de rust die er is in huis. En dan wil ik van alles tegelijk doen. Ik begin maar met ramen. Alles lekker zemen. Na al dat gourmetten, was dat nodig. Om half tien kom ik er ineens achter dat ik de camping nog moest bellen. Verdraaid. Dan zullen de grote caravans wel vol zijn. Om tien uur ben ik door de telefoonlijn heen. En gelukkig is de gewilde caravan nog vrij in de periode die we graag wilde. Dus de vakantie is geboekt. We zijn toch overeen gekomen dat we dit jaar weer naar de camping gaan. De kinderen hadden erg veel zin in 't beloofde land Dus gaan we voor ik denk de zeventiende keer naar Voorthuizen. Het is heerlijk dat de kinderen weer hun dagelijks schoolritme hebben.  Ik geniet echt van de kinderen als ze thuis zijn, maar vind het ook weer heerlijk als ze naar school gaan. Het is een drukke kerstvakantie geweest. Nu is de rust weergekeerd. Nou ja, rust. Ik heb ook vandaag weer geverfd. Ben voorbereidingen aan het treffen voor de verjaardag van onze jongste. Dus werk is er genoeg. Vanavond een gesprek gehad op school. Want onze oudste gaat straks naar het voorgezet onderwijs. Genoeg dingen weer in de planning.                   




donderdag

eerlijk duurt het langst

De verhalen van mijn blog uit de periode februari 2012 tot en met december 2013 zijn verwijderd. Deze worden bewerkt met nog meer verhalen en hiervan komt een boek. Informatie volgt.


Haha, dat was wat. De oudste van de pleegjes. Had zo'n grote mond. Opblijven en vuurwerk afsteken. Jaja. We hebben gezellig met elkaar bassie en adriaan op reis door Amerika gekeken. En om half elf gingen zijn oogjes dicht. En zijn mond ging open. Super grappig. De meiden waren nog klaarwakker. Tegen twaalf uur onze jongste telg maar uit bed gehaald. Die had even tijd nodig om wakker te worden. En naar buiten durfde hij niet. Maar achter het raam kijken is net zo mooi. We hadden een paar mooie potten siervuurwerk en romeinse kaarsen. Voor de kinderen sterretjes. Van die grote. Ze hebben werkelijk genoten. Verder was het heerlijk rustig hier. Je kon over het land wel het vuurwerk zien van de dorpen om ons heen. Om één uur lag iedereen er weer in. Ik ga nog even kijken bij Thirza. Die is al lachend door haar kamer aan het lopen. Ik vraag haar: wat ben je aan het doen? Niks. Dat klinkt verdacht. Ze begint weer te lachen. Opeens zie ik wat bewegen. Ik schrik me naar. Staat ons pleegje daar verstopt achter de kapstok van Thirza. We wilden nog even kletsen. maar gaan straks echt slapen. Nou, vooruit dan maar. We hadden ons voorgenomen om heerlijk uit te slapen. Geen gedoe meer om overal heen te gaan om nieuwjaar te wensen. Lekker thuis blijven met onze eigen kids. Om negen uur hoorde ik de eerste deur. Ons jongste pleegje ging plassen. Ik viel weer in slaap. Om tien uur werd ik wakker. Dit gebeurt me echt niet vaak. En het was nog zo heerlijk rustig in huis. Toch maar eruit. Douchen en dan de kinderen roepen. Ons oudste pleegje die gisteren zoveel moeite had om wakker te blijven sliep nog. De rest was al wakker en aan het lezen. Dat is wel een heel laat ontbijt. Half 12. De oudste bleef erg lang boven. Dus ik ging maar even kijken wat hij aan het doen is. Zij voor z'n bed met zijn PSPvita. Hij schrikt zich natuurlijk wild. Want hij was nog niet aangekleed en had zijn kamer nog niet opgeruimd. Ik vraag hem hoe hij aan de PSP komt. Want die liggen in mijn kast en mogen ze alleen als er toestemming is. Die had hij vannacht wezen halen. Ik pak zijn PSP en kijk wat hij aan het doen is. Blijkt dat hij geen spelletjes doet, maar op de één of andere manier op internet zit en een film zit te kijken waar ik nou niet echt vrolijk van wordt. Na het ontbijt willen we toch even met hem praten. Direct tranen. Maar daar raak ik nu even niet van onder de indruk. Als je willens en wetens je PSP jat uit de kast en vervolgens op internet films ga kijken weet je dat je iets doet wat niet mag. Hij zegt zomaar opeens op internet te zitten. Dat kan natuurlijk ook niet, want dan heb je een code nodig. Ik neem in elk geval zijn PSP in beslag en zeg hem dat we er later nog op terug zullen komen. Als de kinderen gaan spelen gaat hij boos naar boven. Hij voelt zich echt slachtoffer. Want hij deed het niet expres. Wij zien dat anders. 
De rest van de dag zijn de kinderen bezig geweest om hun kast uit te zoeken. Veel speelgoed wat nog goed is maar waar ze niet meer mee spelen apart voor een nieuwe bestemming. Vuilniszakken vol met kapot spul. Dat ruimt op. Het werkt aanstekelijk, want zelfs Thirza is begonnen met opruimen. 
's Avonds eerst maar aan Anne gevraagd hoe dat zit met de PSP van pleegje. Blijkt dat Anne zijn account van de playstation op de PSP heeft gezet om spelletjes op de PSP te kunnen zetten. Maar hij kan daar niet zomaar op. Dus hij heeft iets zitten proberen en het is gelukt. Blijkt dat dit dus niet de eerste keer was. Er waren totaal 21 films gekeken. En nog wat spellen gedaan die niet echt geschikt waren voor hem. Hier krijgt je vertrouwen wel even een duw. We hebben hem ook duidelijk gemaakt dat hij nu voorlopig extra gecontroleerd gaat worden. Want liegen en bedriegen kan echt niet. Als je een film wil zien vraag je dat en dan kunnen we erover praten. Maar hij wist gewoon al dat we deze films en spellen geen goed idee vonden.
Dat gaat hem waarschijnlijk ook geld kosten. Want Anne moet daarvoor betalen. Pleegje lacht een beetje. Weet zich niet goed een houding te geven. Dan gaat hij in het verweer. ja, maar als u dit geen goede film vind moet u ook niet kijken naar ...Geen ja maar nu, je hebt zonder te vragen je PSP gepakt en zomaar op internet gezeten. Dat mag niet zonder toestemming. Dan hebben we het nog niet over de films en spelletjes. Eerlijk zijn! Daar gaat het om. Nu was je stiekem. 
Als ik later op de avond de twee jongste meiden op bed leg kom ik onder het kussen van één van hen de DS tegen. Ik vraag haar wanneer ze die heeft gepakt. Want ze had hem met veel herrie in de kast gedaan. Dat was niet echt dus. Ze heeft hem toen in haar zak laten glijden. Nou, ik had het vandaag wel even gehad met het liegen en bedriegen. Deze week geen opblijf tijd meer en geen DS of wat dan ook op de computer.  
Ze zullen moeten gaan ervaren dat eerlijkheid het langst duurt. Ik zucht. Soms voelt het als water naar de zee dragen. Dan denk je dat je ze kan vertrouwen en dat ze de regels toch onderhand moeten weten.  Maar André laat me dan weer even zien wat we allemaal al hebben bereikt met deze twee kids. En dat het logisch is dat ze dit doen. Ze zijn niet anders gewent geweest. Doen waar je zin in hebt en met niemand rekening houden. Dat is waar, maar dat wil nog niet zeggen dat we het goed vinden. En dat is soms lastig, als ze zielig gaan doen en op je gemoed spelen. Maar nu was ik er echt klaar mee. Liegen vind ik zo erg. En dat voelen ze nu ook. Dan heb ik geen medelijden. Je hebt het zelf gedaan en moet dan maar op de blaren zitten. 
Vandaar maakte ze de dag weer goed. Met z'n allen hebben ze de tuin helemaal bladvrij gemaakt. Ze hebben hard gewerkt. Dus een DVD kijken mag nu wel. Maar de DS en PSP zijn ver weg opgeborgen tot nader order.