gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

vrijdag

het Oranje Fonds

Het was een heerlijke week, met meer rust dan vorige week. Minder hectiek en meer tijd voor mezelf.
 Het afdelingsoverleg van de projectgezinnen in Rotterdam ging dinsdag niet door. Dus ik heb een ochtend voor mezelf. En een lange ochtend, want kwart over 3 komen de kinderen pas weer uit school. Ik nestel me eerst maar eens in de bank met een bak koffie. Ik ben vroeg want de kinderen hebben zwemles op school en moeten dan om 10 over 8 op school zijn.

 Ik pak mijn Bijbel erbij. De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht en zijn we ook met elkaar in gesprek geweest over hoe zijn we nou eigenlijk christen. Volgen we werkelijk de Heere Jezus? We hebben er een preek over gehoord, we hebben er in ons dagboek over gelezen. En dan is het niet voor de ander, maar moet ik ook naar mezelf kijken. Ga ik op zondag naar de dienst omdat het zo gezellig is, en zo fijn? Of ga ik om de Heer te ontmoeten? En ben ik dan alleen op zondag christen, of zien mensen dat ook in mijn dagelijkse leven? Vaak ben ook ik zo bezig met de dingen van alle dag, met de dingen van het hier en nu. En dat is ook belangrijk, maar beheerst dat mijn denken? In ons boekje over de 40 dagentijd ging het ook over zorgen maken. God zegt niet tegen ons dat we roekeloos moeten leven. Maar zijn we slaaf  van onze zorgen? Of leven we echt als kind van God? Durven we te vertrouwen op zijn genade? Kun je zorgen loslaten?Zoek eerst het Koninkrijk van God en zijn gerechtigheid, dan zullen al die andere dingen je erbij gegeven worden. Mijn gebed is dat ik zorgdrager mag worden van Gods koninkrijk. Zorg om liefde tot mijn naaste. Zorg om de schepping. Zorg om de armen.
We hebben hier ook met de kinderen over gepraat. De één maakte zich nooit zorgen. Maar de ander wel om bijvoorbeeld mama die zover weg is. En papa, waarvan we niet weten waar hij is. Dat ze iets zou overkomen. Maar..zegt pleegje erbij, ik bid er wel voor hoor. Zorgen maken hoort zo bij ons mens zijn.
Ik bid iedere dag weer of ik de goede geur van Gods koninkrijk mag verspreiden aan de mensen die ik die dag mag ontmoeten. 

Ik neem de rest van de ochtend heerlijk de tijd om ter winkelen. Eerst de "gewone "boodschappen en daarna heerlijk de stad in. Ik heb maar gekozen voor Goes, want daar weet ik waar ik mijn grote bus kwijt kan. Dat is even wennen. En goed geslaagd kom ik thuis. 

Woensdag zijn de voorbereidingen getroffen om van één grote slaapkamer, twee te maken. De verwarming is eraf. Alle pleegjes, met uitzondering van de jongste, waren ergens spelen. Maar bij onze jongste kwam een vriendje spelen. Het verbaasd me steeds weer dat kinderen die dezelfde soort problematiek hebben het zo goed met elkaar kunnen vinden. Als ze even niet met elkaar willen spelen laten ze elkaar als vanzelf met rust. Of ze elkaar begrijpen. Oh, dat heb ik ook weleens. Ze vragen niet: waarom doe je niet mee, of waarom heb je geen zin. Zijn vriendje voelt zich ook echt thuis. Waar hij bij anderen, net als ons pleegje, voelt als iemand hem niet begrijpt, of hij zich niet thuis voelt, is dit nu anders. Ze hebben een klik met elkaar. Super, om die twee zo samen te zien spelen. En ze moesten de oren van het hoofd van de meneer van de kachel vragen natuurlijk. Waar is dit voor, en waar is dat voor? 

En dan ga in donderdag naar Houten. Ik mag meedenken met een aantal anderen over een cursus. Dit houd verband met opvoeding. En dat is echt mijn ding. Vanuit mijn ervaring met soms erg extremen opvoedproblemen kan ik veel delen en zeker mijn aandeel leveren.  Een uitdaging om straks ook deze cursus te gaan geven. Het is een intensieve dag. Bijna twee uur rijden heen en twee uur terug. André had een vrije dag, dus dat was super fijn.
 En toen ging het toch weer even mis. Pleegje was met de lego. Eerst ging het prima, maar op een gegeven moment kwam hij erachter dat het toch niet lukte. En dan vraag je geen hulp, maar gooi je de lego door de kamer en reflecteer je je boosheid op een ander pleegje die rustig huiswerk zit te maken op de computer. Dus dat wordt een gevecht en voordat ik kan ingrijpen scheurt pleegje de rok van de ander kapot. Ze heeft zo'n tule rok aan. Grr, en dat is niet te naaien. Dat heeft dus consequenties. Geen Ds tijd vanavond.  Boos zit hij te grommen naar mij en maakt gebaren en zegt: nou en. Ik negeer hem verder en dan is het snel over. 


Het Oranje Fonds
Even reclame maken voor onze stichting:
Misschien ken je het Oranje Fonds. Misschien ook niet.
Het Oranje Fonds helpt goede doelen met hun sociale initiatieven. Ieder jaar organiseren ze de NL. doet dagen. Dan kan je als organisatie een steunbedrag krijgen en vrijwilligers werven via hun web-site.
Ook daar hebben we al een keer aan meegedaan.
Voor de verbouwing van ons vorige gezinshuis hebben we ook van het Oranje Fonds een aanzienlijk bedrag gehad.
Vorig jaar had het Oranje Fonds de actie van de Kroonappeltjes. Die hebben we voor de gemeente Reimerwaal gewonnen.
Nu heeft het Oranje Fonds een nieuwe actie. NL.geeft. Via de web-site van het Oranje Fonds kan je sociale doelen die meedoen financieel steunen. En wij doen mee. Met onze stichting Ruimte Aan Pleegkinderen die ons gezinshuis de Morgenster steunt. Onze stichting heeft de ANBI status. Dus giften zijn aftrekbaar.
Dus deel dit bericht zoveel mogelijk.! Het zou leuk zijn als we ons streefbedrag zouden halen. We willen graag voor de kinderen speeltoestellen in de tuin plaatsen. Als eerste sparen we voor een buiten tafeltennistafel. Als je op de nlgeeft web-site komt en je zoekt op Stichting Ruimte Aan Pleegkinderen dan zie je onze oproep. Online kan je doneren. De helft is voor onze stichting en de andere helft gaat naar andere goede doelen in Zeeland.
De bijdrage hoeft niet groot te zijn. Alle kleintjes maken één grote. 

zaterdag

gezellige drukte

De rest van de week was er één van rennen en vliegen. Hectiek. Het gevoel hebben tijd tekort te komen en overal achteraan te lopen. Woensdag ging nog aardig. Ik ben op tijd opgestaan om de traktatie klaar te maken. En ook om tijd te hebben voor felicitatie en kado. Onze pleegdochter is twaalf jaar geworden en omdat ze na de zomervakantie naar het voortgezet onderwijs gaat heeft ze een mobiel gekregen. Ze was er super blij mee.  's Middags kregen twee pleegjes bezoek van gezinsvoogd, wat ze altijd erg gezellig vinden. Waren er maar meer van dit soort voogden. Met enige regelmaat komt hij even langs om de kinderen te zien en te spreken. De kinderen voelen zich echt gezien en gehoord door hem. Ze vroegen het ook een keer: komt u speciaal voor mij?
Donderdag begon de te weinig minuten in een uur periode. 's Morgens ben ik naar Poortvliet gegaan. Hier geniet ik altijd super van. Even bij iemand uit de gemeente langs gaan en ook nog iets nuttigs voor haar doen. Maar de tijd ging zo snel. En dan is het ineens twee uur. Dus duik ik snel maar even Tholen in voor de nodige boodschappen. Dat scheelt weer tijd, want eerst naar huis en dan naar Hoogerheide gaat niet meer lukken. Thuisgekomen sop ik snel nog even een badkamer uit en vlieg weer naar school. Als we thuis zijn en net met elkaar wat drinken belt Thirza. Ik ben om kwart voor 4 op het station. Weer heen en weer en dan om 10 voor half vijf weer naar het dorp om twee pleegjes bij de logopedie af te leveren. Ik begin aan het eten. Straks hebben twee kinderen paardrijden dus die moeten eerder eten. Tot overmaat van ramp belt André dat hij pas om 10 voor 5 vertrekt uit Bleskensgraaf. Grr, kan er ook nog wel bij. Dan moeten de kinderen maar iets eerder naar paardrijden. Dat vinden ze helemaal niet erg, want dan kunnen ze de paarden nog even verzorgen. Daarvandaan direct door om de twee anderen op te halen bij de logopedie. En daar kwam ik natuurlijk niet op tijd. Na het eten haalt André de meisjes weer vanuit het paardrijden. En ik ga ondertussen even naar school voor vier keer 10 minuten gesprekken. Pffff, ik ben blij dat ik eindelijk zit en heerlijk vroeg naar bed kan.
Vrijdagochtend ben ik eerst ontspannen naar een koffieochtend geweest voor pleegouders. Gezellig en herkenbare verhalen. Daarvandaan naar de school van onze jongste pleeg. Hij had nog geen kinderfeestje gehouden. Ik wilde dit graag doen op een middag dag hij vrij had en de andere kinderen gewoon school hebben. En dat was nu. Dus heb ik dit direct maar aangepakt. De afgelopen tijd hebben we een paar keer gevraagd wie er op zijn feestje mocht komen. Iedere keer noemde hij andere namen. En als ik dan vroeg waarom die andere nu niet meer mochten komen zei hij: die doen niet meer aardig. Iemand die naar hem lacht is een vriend. Het is zo het hier en nu bij deze kinderen en vriendschap is zo betrekkelijk. Wat is een vriend eigenlijk? Uiteindelijk kwamen om vier kinderen. Twee meisjes en twee jongens. Eén van de meisje kon niet komen. Dus ik stond bij school te wachten. De kinderen kwamen rustig naar me toen en gingen ook rustig de auto in. Dus ik had er moed op dat het best goed zou gaan. In de auto kwamen de verhalen. De kinderen vonden het best spannend. Met iemand mee die je niet kent, ver van school. En dan eerst de kadootjes geven. En frietjes eten. Dat was al een verhaal apart. Eén van de kinderen had zijn patat onder zijn stoel liggen. Luisteren deden ze gelukkig wel. Na het eten wilden ze graag spelen. Een heel programma hoeft voor deze kinderen echt niet. Spelen is veel leuker. Dus liet ik ze maar naar de speelkamer gaan. Zelf heb ik eerst de rommel opgeruimd. Ze hebben nog een bloempotje geschilderd waar ik nadat ze opgedroogd waren grond en zaadjes in gedaan heb. En toen wilden ze naar buiten. Dat was van korte duur. Stuiterend zijn ze de rest van de middag door het huis gegaan. Toen André thuis kwam is hij eerst de andere kinderen uit school gaan halen. Ik vroeg de feestgangers om even de speelkamer op de ruimen en dan schoenen en jas aan te doen. Dan staan ze klaar als André terug is en kunnen zij direct de auto in. En toen ging het mis. Het feestvarken liep doordat hij zo druk en stuiterig was tegen de deur. Direct ontploft hij. En ik moet het ontgelden. Stomme moeder, al schreeuwend gaat hij naar zijn kamer. Daar schopt hij overal tegenaan. Ik ga naar hem toe maar krijg ook een schop. Dus pak ik heb even vast. Dan wordt hij rustig. Het is hem even teveel geworden. De andere feestgangers kijken verbaasd wat er gebeurt. Dat doet hij op school nooit.! Nee, gelukkig niet. Pleegje moppert nog even als alle kinderen hun jas en schoenen aan hebben en even naar het toilet zijn geweest. Ik ga niet plassen. Papa André stopt wel als ik in de auto moet. Als iedereen hem negeert gaat hij toch even plassen. Mijn oren suizen als ik even later met een bak koffie op de bank zit. Ook weer gehad. Maar het was het waard. Pleegje heeft genoten, en hij kan nu ook zeggen dat hij een kinderfeestje heeft gegeven. Tja, en dan moeten toch de boodschappen worden gedaan. Morgen een verjaardag van ons puberpleegje. Thirza kan oppassen en ik neem de oudste pleegzoon mee. Jij kan goed sjouwen. Als we de Jumbo, de slager, de bloemenzaak, en de Aldi gehad hebben zijn we ruim een uur verder. Met een volle auto. Pleegje sjouwt de auto leeg. Het is inmiddels half 6 als ik alles heb opgeruimd. De pizza's zitten in de oven. Ik verwacht André tegen zes uur thuis. Want op een regionale school komen de kinderen uit heel Zeeland. Hij moest naar Kapelle, Borssele en Axel. Wij zitten net te eten als André met pleegje thuiskomt. Pleegje is zijn boze bui alweer vergeten en is moe. Het is vanavond kinderavond, maar hij ligt er op tijd in. En slaapt snel.
De zaterdag begint niet al te vroeg. Om negen uur verschijnen er een aantal auto's, karren, een tractor en een horde mannen. Er gaan een aantal bomen uit. Het is grappig, want vorig jaar deden we mee met de actie van het Oranje Fonds. De NL doet dat. Toen was er niet veel animo voor. Er is wel veel gedaan die dag, maar ik had dit jaar besloten om niet mee te doen. En vandaag was het ook weer NL doet dag. En nu loopt de tuin vol met zagers. De kinderen hadden niet veel zin om naar buiten te gaan, maar toen de zon doorbrak ging de één na de ander naar buiten. En dat was leuk. Want ze mochten ook op de tractor mee rijden en zelfs zelf rijden en sturen. Dat was reuze stoer natuurlijk.



 Tegen twee uur kwam de eerste visite. En pleegje heeft een super leuke verjaardag gehad. Het was vandaag een dag van verzorgen. Veel koffie, broodjes, soep, chips, taart en patat. En veel gepraat. Het was druk, maar ook heel gezellig.
En last but not least. We hebben vandaag onze nieuwe auto opgehaald. Leenauto terug gebracht. En onze bus opgehaald. We hebben na lang praten en nadenken gekozen voor de bus. Zeker met het oog op de toekomst. Dan kunnen we alle kinderen in één keer meenemen. Veel ruimte. Ik ben zo dankbaar. Het zal wel even wennen zijn om erin te rijden, maar ik heb hem al vanuit de garage naar huis gereden. Je zit gewoon als een vorst. Heerlijk hoog. En ach, het zal wel wennen dat ik niet overal zo makkelijk meer kan parkeren. Je hebt gewoon meer plek nodig.
Als ik terug kijk op de week dan was het soms even hectiek. Maar merk ik ook dat ik me, als ik er nog voor sta, me druk maak om dingen die het gewoon niet waard zijn om je druk over te maken. Wat nu niet komt, komt morgen wel weer. Dan wil ik ook alles in huis nog gedaan hebben zoals ik het doe als ik veel tijd heb. Maar als ik dat kan loslaten geeft dat zoveel rust. De rust is inmiddels weergekeerd in huize Zwijnenburg. Iedereen ligt schoongewassen in bed. Hier en daar nog een verlaten stuk speelgoed, lege zakjes snoep en chips. Dat ligt er morgen en overmorgen ook nog wel. (denk ik nu, maar ik garandeer niet dat ik het straks niet toch nog opruim). Morgen een rustdag. Wat heerlijk toch dat we die hebben. Anders hollen we denk ik allemaal heel de week gewoon door.  Een dag om even tot rust te komen en met elkaar naar de kerk gaan.  En waar kunnen we beter tot rust komen dan aan de voeten van Jezus?

dinsdag

mijn blog in de krant

Dat was vorige week een leuke verrassing. Van verschillende mensen hoorden we dat er in de bijlage van het reformatorisch dagblad aandacht was besteed aan een aantal blogs, waaronder ook die van mij. Ik merk aan de reactie via mijn blog al dat jullie het leuk vinden om te lezen. Dat motiveert om door te gaan. Maar ook in dit stukje kwam mijn blog er positief uit. Ik ben natuurlijk direct aan de slag gegaan met de tips. Ik heb er niet zo bij nagedacht om een foto van mezelf erop te zetten, maar heb dat nu toch maar gedaan. Het lettertype is aangepast en ik heb wel de indruk dat het prettiger leest. Verder was nog vermeld dat er weinig foto's op staan. Dat heeft zo zijn redenen. Ik schrijf over de dingen in ons gezinshuis en heb te maken met privacy van onze kinderen en hun ouders. Soms doe ik het wel maar dan vraag ik het altijd aan de kinderen en aan hun ouders of dit mag. Maar we gaan proberen om hier wat creatiever mee om te gaan. Ik vond het stukje erg leuk. Bijzonder dat ze mijn blog eruit hebben gehaald. Er zijn zoveel mensen die een blog bijhouden. En die ook echt de moeite waard zijn. Maar natuurlijk vind ik het heel leuk dat zoveel mensen mijn blog waarderen. Ik schrijf in de eerste plaats voor mezelf. Als uitlaat klep en om later nog eens terug te lezen hoe het was. Maar als anderen ervan mee genieten is dit dubbel plezier. Ik vind het ook heel leuk als mensen een reactie achterlaten. Ik zal niet altijd een reactie terug geven, maar als het even kan probeer ik dat wel. Zeker als mensen specifieke dingen vragen of advies willen. 

Ik ben gelukkig weer wat opgeknapt en de week begint dan ook weer direct goed. Maandagochtend naar Alphen aan de Rijn. Evaluatie van twee pleegjes. Het is een heel eind rijden maar gelukkig geen file. Dus dat is prettig. Het is al twaalf uur geweest voordat ik weer richting Zeeland rij. Direct maar de boodschappen doen en thuis even de wasmachines uitladen en weer aanzetten. Dan is het al weer tijd om de kinderen te halen. Als de kinderen thuis zijn hang ik nog snel de was op en begin aan het eten. 

We denken maandag na over waarom we vasten. Doen we dit om te laten zien hoe goed we wel niet zijn? Of doen we het echt omdat we ons meer willen richten op God en op elkaar. Het is niet belangrijk wat mensen van ons vinden, maar wat God van ons vind. Hij kijkt anders naar ons dan de mensen. De opdracht voor vandaag is: probeer drie dagen met een vrolijk gezicht te vasten. Nou, dat vonden de kinderen geen moeilijke opdracht. Ze hebben plezier in het bezig zijn met de veertig dagentijd. Ik denk ook juist omdat we het met elkaar doen en er op een creatieve manier mee omgaan. 's Avonds nog even heen en weer naar Bleskensgraaf voor de verjaardag van mijn zwager. Ik heb m'n kilometers vandaag wel gemaakt. 

Dinsdag denken we na over waar je schat is zal ook je hart zijn. Wij zijn vaak alleen maar bezig met consumeren, kopen, hebzucht, meer willen hebben en meer willen zijn. Dat neemt de vreugde weg. Als we deze schat ontdekken, worden we een rijk mens. 

Vandaag was ook het behandelgesprek van één van onze pleegjes bij de orthodontist. Zijn tanden staan echt heel scheef. Hij is ooit bij moeder nog, gevallen. En hij heeft enorm ruimte tekort. Maar omdat er nog drie kiezen gewisseld moeten worden gaan ze pas in september beginnen. Voor die tijd moeten er wel een paar kiezen getrokken worden om ruimte te creëren. Pleegje kan niet wachten tot de beugel er in zit. Hij zal er zeker van opknappen. 
Na de ortho eerst pleegje weer naar school gebracht en toen naar Hoogerheide voor de boodschappen. Morgen is er een pleegje jarig. Ze wil graag kleine tompoucejes trakteren. Ik wilde bij de Action nog even kijken of ze misschien kleine bakjes hadden om ze in te doen. Maar die waren er niet, dus dan maar wegwerpbordjes. maar al wandelend door de Action raakte mijn kar aardig vol. Nog twee dekbedovertrekken, een kussen, hoeslaken, handdoeken, knutsel spullen. Uiteindelijk liep ik behoorlijk bepakt richting auto. En die stond nog bij de supermarkt. Dus dat was een gesjouw. Mijn arm voelde dubbel zo lang. 
En dat is dan leuk als de kinderen thuis komen. Nieuwe knutsel spullen.! Of dat ze die nooit krijgen. Ik kan het niet aangesleept krijgen. Maar ze zijn er zo zoet mee. En ze maken echt van alles. Dus die hoor ik vanmiddag niet meer. 




Aan tafel is het weer een drukte en gekakel. We zijn aan het oefenen om naar elkaar te luisteren, maar dat is zoooo moeilijk. Als er iemand iets verteld neemt de volgende en daarna weer de volgende het gesprek over. En de uitspraken die er gedaan worden. De één lust graag legerscharen op haar brood. Legerscharen? Ik schiet in de lach. Wat bedoel je? Ze bedoeld dus scharrelei salade. De volgende heeft een verhaal over de Alamekieten. (Amelekieten) en de ander vertelde een verhaal na van school het had het over smarrelgat. Hij bedoelde smaragd. Het verhaal over de eindtijd op de zondagsschool had indruk gemaakt want pleegje had erover gedroomd. En dan luisteren we allemaal naar zijn droom. Toen was iedereen even stil. 
Na het eten als iedereen zijn time-out heeft om te leren, werk ik nog even een grote strijk weg. 
En straks als iedereen op bed ligt hang ik de slingers op. Morgen wordt onze pleegdochter al 12 jaar. Ze woont het langste bij ons, samen met haar zusje. Het is bijzonder als we terug kijken. Hoe ze gegroeid is. Lichamelijk, maar ook geestelijk. Het is vallen en opstaan. Nog steeds. Drie stappen vooruit en weer twee terug. Na zoveel jaar (7 jaar), vergeet je zo snel hoe heftig het toen was. En als we kijken waar we nu staan, samen met ouders. Dan ben ik dankbaar. We leren haar vanuit de Bijbel van een vergevend God. Een God die heelt en troost. Van daaruit kan ook zij vergeven en verder in een weg van herstel. En dat zien we gebeuren. Soms begrijpt ze het even niet. En dan vraagt ze: waarom is het gebeurt? Maar ze kan dit ook met haar ouders bespreken. Ik ben zo trots op haar. Maar ook op haar ouders. Die kunnen zeggen: wij hebben het niet goed gedaan, wij zijn geen goede papa en mama geweest. Maar nu heb jij geleerd bij mama Jenny en papa André hoe het wel moet. Wij wisten niet beter omdat ook wij zo zijn opgevoed. Het is goed dat je bij mama Jenny bent. Zij leert je hoe jij het later moet doen als je groot bent.
Zaterdag vieren we haar verjaardag met haar familie en onze familie. Ik zie er naar uit. 


zondag

mama is ziek

De kinderen hebben snel hun draai weer gevonden. Al was het ook deze keer een gebroken week i.v.m. de biddag voor gewas en arbeid. Die dag waren ze vrij van school. Dinsdag belde ons pleegje van de groep. Hij was jarig. Er is niemand geweest mama Jenny. Oh, wat is dit sneu voor het mannetje. Ik probeer hem op te beuren. Joh, wij hebben jou verjaardag hier al gevierd. En als je gaat logeren bij mama ga je het nog een keer doen en als je bij je andere logeergezin gaat logeren vier je het nog een keer. En dan op school nog en op de groep. Zoveel keer vier ik mijn verjaardag niet hoor! Daar moest hij om lachen. Ja dat is ook zo, maar bij jullie was het altijd zo gezellig met opa en oma en tantes met nichtjes en neefjes. 

Deze week kozen we er met elkaar voor om geen limonade te drinken maar water of thee. En geen snoepjes en koekjes maar een cracker of kaakje. Toen ik dit vertelde in onze vrouwen bijbelstudie groep vroeg iemand: kaakje? wat is dat? Een biscuitje. Oh, noem je dat een kaakje? Ik weet niet waar dat vandaan komt hoor, maar zo noemde wij dat thuis al. De kinderen vinden het super leuk om dit met elkaar te doen, maar ze maakten zich een beetje zorgen wat ze op school niet zouden zeggen. De andere kinderen vinden het misschien wel raar dat wij meedoen aan vasten. We hebben hierover doorgepraat. Dat je zelf soms ook iets van iemand anders raar vind, maar dat het belangrijk is om iemand te respecteren. En niet te zeggen dat iets raar is ofzo. Want dat vind je zelf ook niet leuk. En je kan vertellen waar we het over hebben. Wat betekent vasten en waar komt het vandaan en waarom doen wij op deze manier mee. Nou, of ze dat gingen doen wisten ze nog niet hoor. 


Deze hele week lazen we stukjes uit Mattheus 5. 
-Gelukkig wie nederig van hart zijn, want voor hen is het koninkrijk van de hemel.
-Gelukkig wie hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden
-Gelukkig de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid  ondervinden.
-Gelukkig wie zuiver van hart zijn, want zij zullen God zien
-Gelukkig de vredestichters, want zij zullen kinderen van God genoemd worden.
-Gelukkig zijn jullie wanneer ze je omwille van mij uitschelden, vervolgen en van allerlei kwaad betichten, verheug je en juich, want je zult rijkelijk worden beloond in de hemel. 

-We dachten na over hoogmoed. Niet bouwen aan je eigen koninkrijk maar leven in afhankelijkheid van God.
-Over het onrecht in de wereld om ons heen. Wat kunnen wij doen aan het onrecht.
-We praten over barmhartigheid. Wat is dat? En hoe kunnen we barmhartigheid tonen aan onze naaste? En aan wie doen we dat dan? De kinderen noemden een aantal voorbeelden van mensen die ze bijvoorbeeld wel eens zouden kunnen vragen om bij ons te komen eten. Of mensen waar we voor kunnen bidden omdat zij het heel moeilijk hebben. Ik verbaas me soms over de creativiteit van de kinderen. Waar ze op komen en aan denken. Ik leer van hen soms net zoveel als zij van mij. 
- Zuiver van hart zijn. Dat is moeilijk. Er komt veel op ons af in deze wereld. Denk alleen al aan de radio, tv, computer en mobiel. Bij deze dag werd gevraagd om eens een dag alles te laten liggen. De kinderen vonden dit maar kort hoor. Wij hebben het een week gedaan. En het is best lastig. Maar ook heel fijn om meer met elkaar te doen. Maar het is belangrijk om ervoor te bidden. Dat God onze ogen opent voor alle dingen die ons leven beheersen en om ons telkens weer te richten op Hem. Dat kunnen we niet in eigen kracht. Nee, zeiden de kinderen en dan is het ook fijn dat we het allemaal doen. Want als ik even geen zin heb en het moeilijk vind dat helpt iemand anders me weer. 
-Vredestichter. Wat is dat? De kinderen hadden moeite om iemand te noemen die een vredestichter is of was. We hebben gesproken over hoe het is om de vrede te bewaren Of dit moeilijk is of dat we proberen geen ruzie te maken. 
-Uitgescholden worden omdat je Jezus volgt? Eigenlijk valt het in ons land nog wel mee. Als je denkt aan al die mensen die leven in landen waar vervolging is. Toch kunnen we ook nu wel situatie benoemen waarin we soms moeite hebben om uit te komen voor het feit dat we christen zijn.

Eén van onze pleegje heeft op dinsdag belavond. Maar mama nam de telefoon niet op. Ik had een stil vermoeden dat ze misschien in het ziekenhuis laf, omdat ze het laatste bezoek al zo ziek was en niets binnen kon houden i.v.m haar zwangerschap. En ja hoor, woensdag kregen we een telefoontje van haar vriend. Ze was uitgedroogd en lag aan het infuus. Ik hoopte dat pleegje hierdoor niet van streek zou raken. En gelukkig nam hij het goed op. Ik ga bidden voor mama, en mag ik ook voor de baby bidden? Ja hoor: zei ik. Ook als de baby nog niet geboren is weet God er al van. God weet alles al van de baby.. Mooi hé? Dus je mag zeker ook voor de baby bidden. Er kwamen nog meer vragen. gaat mama dood? Komt de baby nu al geboren worden? ...Uiteindelijk gaat hij bidden. En ik bid mee. De volgende dag maakt hij eerst een mooie tekening voor mama. Op school heeft hij ook aan de juf verteld dat mama een baby krijgt en nu in het ziekenhuis ligt met een slangetje in haar neus, want ze is opgedroogd. 
Donderdag ga ik met één van de pleegjes weer richting Dordrecht. Een intake gesprek bij Eleos. Dan is de ochtend voorbij en begin ik me dus niet echt lekker te voelen. Rillerig, en of ze met een stel drilboren in m'n hoofd bezig zijn. Dat wordt dus even gas terug nemen. De kinderen helpen heerlijk even mee als ze uit school komen om hun eigen kamer netjes te maken. Ze slepen zelfs met de stofzuiger. Dat scheelt me weer heel wat werk. André gaat alleen naar de kringavond. Als ik met de kinderen aan de thee zit gaat de telefoon. John, van Atlantic Bridge belt of hij even langs kan komen met de coördinator van Amerika. Best, dat kan wel even. Toch roep ik Thirza maar even naar beneden. Want dan ga ik me toch weer even onzeker voelen in mijn Engels. Ik kan het goed volgen wat ze zeggen, maar terug praten is vers twee. Toch leuk om zo iedereen te leren kennen en er een beetje in te komen. We zijn inmiddels jeugdleiders geworden van Atlantic Bridge. maar moeten nog goed het hele systeem gaan begrijpen. Maar dat komt langzaam wel.  Ik ga vroeg slapen. Ook vrijdag wil het nog niet erg. Ik baal. Ik wil altijd zoveel doen, en dan ben je zo beroerd dat je gewoon even niet kan. Ik heb vrijdag heel wat slaap ingehaald op de bank. 
Zaterdag gaan we gezellig naar een verjaardag. Onze jongste pleeg heeft er helemaal veel zin in. Het broertje uit zijn vorige pleeggezin is jarig en daar gaan we heen. Het is zo leuk om te zien hoe hij hiervan geniet. Hij heeft alles goed een plekje kunnen geven en vind het fijn om ook daar weer even te zijn en iedereen van de familie te zien. Zonder gemopper gaat hij ook weer mee terug als het tijd is. Na het gebadder is het om negen uur rustig in huis. Ik pak een boek. Even tijd voor mezelf. 




maandag

logeerpleegje

De vakantie is heerlijk geweest. Ik heb echt alles even los kunnen laten en kunnen genieten van de kinderen. En daaromheen alle dingen die ook gewoon in de vakantie doorgaan. De eerste dagen van de vastentijd zijn al voorbij. Deze week kozen we voor geen tv/computerspelletjes ed. En dat was soms best lastig. Niet alleen voor de kinderen. Ik merk aan mezelf hoe makkelijk ik er een dvd in stop en 's avonds het nieuws kijk. En ik moet eerlijk zeggen dat het ook best bevalt. Even niet op de hoogte zijn van alles wat er in de wereld gebeurt. En natuurlijk hebben we tijd gestoken in bezinning. Met elkaar naar God toe en naar elkaar toe. Iedere avond lazen we met elkaar een stukje uit de bijbel. 

Dag 1 werden we bepaald bij de betekenis van aswoensdag. De kinderen maakte zich even zorgen of ik ook bij hen een kruisje op hun hoofd zou tekenen met as. Maar nee, dat deden we niet. Wel baden we met elkaar of God ons wil helpen om niet weg te lopen van onze kwetsbaarheid en beperktheid. Het kruisje luidt een nieuwe tijd in: bekeer je. Keer je af van de zonde en keer je naar de Heer. Dat was de boodschap. 

Dag 2 was het verhaal van Johannes. Dat hij een ruwe mantel droeg en wilde sprinkhanen ad. Waarschijnlijk had hij ook barrevoets gelopen. De opdracht voor vandaag was: doe je schoenen en sokken eens uit. Voel de grond onder je voeten. Je voelt alles. Je bent kwetsbaar. De kinderen moesten denken aan het blote voetenpad dat we hadden gelopen in het bos. De lijn trokken we weer naar onze kwetsbaarheid en Gods grootheid. Hij kent ons en wil dat wij Hem nodig hebben. 
Dag 3 ging over vrucht dragen. Wat je allemaal moet doen om je te bekeren. Of allemaal niet moet doen. Maar bekering is niet een opgave van alles wat we wel en niet moeten doen, maar je omkeren naar God toe en leven uit Zijn genade. 
Dag4 Johannes wees naar Jezus. Hij die na mij komt is meer dan ik. De opdracht voor vandaag was . Denk een na over hoe het zou zijn om veertig dagen iets wat je heel fijn of lekker vind niet te gebruiken? Wat houd je tegen? En als je het doet: hoe stimuleer je anderen. We kregen hierdoor een goed gesprek met de kinderen en zij worden zich bewust van het feit dat dat was Jezus voor ons deed veel meer en groter was dan wij ooit kunnen doen. 
Dag 5 Kom, volg Mij. Ik zal u vissers van mensen maken. De vraag vandaag was; Zijn er dingen in je leven die je moet loslaten om Jezus te volgen? De kinderen hadden hierover hun ideeen wel , maar vonden dat zij zelf wel goed konden loslaten en goed konden getuigen van Jezus. We dachten erover na wat het ons soms kost om Jezus te volgen en was het Jezus heeft gekost om onze zonden op zich te nemen. 

Iedere avond na het eten en de bezinning gingen we lopen. Ruim een half uur en we zijn rond. 

Donderdag lukte het niet, want toen hadden er twee paardrijles rond het eten en we kregen de Atlantic Bridge club thuis. Maar ook daar hebben ze van genoten. Om in gesprek te gaan met andere jongeren uit allerlei landen en culturen. En ze probeerden echt mee te doen en in het Engels zichzelf voor te stellen.
Vrijdagavond was het bijna donker, maar we gingen toch nog lopen. Het heeft ook wel iets om in de polder te lopen als je de zon ziet ondergaan. Ik geniet hiervan. Om zo met de kinderen bezig te zijn. En ik denk dan: waarom begin ik hier nu pas aan? Vier van onze kinderen zijn al volwassen en staan op eigen benen. Maar ook wij leren nog iedere dag en ook leren we van onze eigen kinderen. 

Vrijdag kwam ook ons pleegje vanuit de groep logeren. Super leuk dat we dit nog kunnen doen. Hij had er zoveel zin in. Maar tegelijk is het zo moeilijk om te zien hoe verdrietig hij kan zijn. Als hij ineens weer in de geborgenheid van een gezin komt. En alles wat hij steeds moet missen weer mag ervaren. Dat geeft vreugde en pijn. Pijn omdat je weet dat het na het weekend weer over is. Hij had het moeilijk. Soms kwam hij even bij me zitten en voelde ik zijn verdriet. Hij huilde dan. Ik weet eigenlijk niet waarom mama Jenny, maar ik mis het allemaal zo.In de kerk is hij timide. Hij is niet meer in de kerk geweest sinds hij op de groep woont. Veel mensen kennen hem nog en dat is fijn voor hem. Om te weten dat ze hem niet vergeten zijn.  En hij heeft genoten. Genoten van de manier waarop we met elkaar naar Pasen toeleven. Genoten van de kerk en de zondag school. Genoten van het potje voetballen, de spelletjes, het contact. Genoten van het vieren vaan zijn verjaardag. Hij is de komende week jarig. Dus hadden we een taart gemaakt en kadootjes gekocht. 

 En dan komt het afscheid. 
Ik kijk naar hem als hij nog even in de tuin alles wil doen. Even in het klimrek, even een sprong op de trampoline, even op de schommel. Ik praat met zijn groepsleidster, die hem kom halen. Zij woont ook in Zeeland en moest eind van de middag gaan werken. Dus ze wilde hem wel ophalen. Beide zien we hoe moeilijk hij het heeft.  We zien een kind dat zich toch enigszins gehecht heeft aan ons en zijn omgeving. En wat is het moeilijk om dan weg te gaan. Hij knuffelt me en weer voel ik zijn onmacht, verdriet. De plek die hij heeft is goed. Hij heeft veel geleerd. Maar ieder kind heeft recht op een gezin. En als je de warmte en geborgenheid van een gezin ervaren hebt is het moeilijk om het te moeten loslaten. Hij sjouwt zijn tas naar de auto. Hij snikt nog even en dan zwaait hij. Ik bel straks!
Mijn hart huilt om dit kind. Ik overzie de koppies van de anderen. Pff, ik ben blij dat ik daar niet heen hoef, zucht er één. Ik vind het echt zielig, deelt de ander mede.  Als pleegje op de groep is aangekomen mag hij ons nog even bellen. Hij is nog steeds verdrietig. Ik vertel hem dat hij moet proberen om aan de leuke dingen te denken. En dat hij vast nog een keer mag komen. 
Tijdens het eten zegt er één: nu zijn we weer met z'n achten. ? zegt de ander: nee hoor met negen, want de Heere God is er altijd. Ja, zegt er weer één, en die is ook bij pleegje op de groep! En ik kan het weer loslaten. Soms ben ik jaloers op dit kinderlijke geloof. Zo eenvoudig wijzen ze je even op de feiten. Ja, want God is ook mee op de groep. 
Na het eten gaan we nog een rondje doen. Ik had beloofd dat ze op de skeelers mochten. Ook onze jongste wilde op zijn skeelers. Wij drukken hem op het hart dat dit niet echt verstandig is. Bijna vier kilometer op je skeelers als je 7 jaar bent? Wankelend laat hij zien dat hij het best kan. Ik waarschuw nog een keer. Ik ga je niet dragen of slepen. Als je hiervoor kiest is het jou probleem. Na nog geen vier stappen staat hij stil en gaat de sirene aan. Weeeehhh. Ik vraag wat er aan de hand is. Hij schopt naar me en is boos. Weeehhh. André draait om. Zo ga ik niet lopen. Ik loop verder met de andere vijf kinderen. En pleegje blijft staan. Hij had de kans nog om zijn laarzen te halen, maar dat wilde hij niet Lang horen we zijn sirene nog. Als we thuiskomen ligt hij in bed. Hopelijk heeft hij ervan geleerd. 

Vanmorgen bij het opstaan keek hij me even twijfelend aan. Ik vraag hem: wil je me wat zeggen? Ja, ik ga vanavond met m'n laarzen lopen. Jippie, het is geland en hij snapt het. Ik prijs hem dat hij dit zo goed bedacht heeft. Het stormt vanochtend weer hevig in huis. De kinderen stuiteren hun bed uit en ik moet ze steeds waarschuwen: niet zo druk, niet aan elkaar zitten, aankleden, aan tafel....Hebben alle moeders dit na een vakantie? Petje af voor de juffen en de meester vandaag hoor. Zij moeten ze weer in het gareel krijgen. En dan maar hopen dat ze rustig mijn auto weer instappen straks. Nu eerst maar weer eens richting Papendrecht. Een bezoek aan de orthodontist staat weer op de agenda. Jippie, de week is weer begonnen. 

woensdag

vastentijd

De vakantie is begonnen. Jippie...nou nee niet echt. De eerste vakantiedag moeten de kinderen weer helemaal wennen. En dan gaat ons gezinshuisschip behoorlijk heen en weer. Ruzie, druk doen, ik heb niks te doen hoor ik al heel de dag...Grr Maar morgen is het over. Dit is herkenbaar zo'n eerste dag. Straks als de school weer begint hebben we dat ook even. Voor deze kinderen is een week vrij of zomaar een dag of wat vrij, niet handig. Ze hebben zo'n moeite met omschakelen. De normale structuur is weg en soms verzuchten ze zelf al: ik ga veel liever naar school. Maar we komen er wel doorheen. Eerst de rommel van het weekend opruimen. Er zijn pleegjes wezen logeren, dus die was heb ik ook. En dan gaan we samen aan de slag om een paar dingen te bedenken om de rest van de week te gaan doen. En wat we ook gaan doen is bedenken hoe we de veertig dagen tijd in gaan vullen. De kinderen willen er graag aan meedoen. Maar we doen dit wel op hun niveau en kunnen. Dus het moet in elk geval afwisselend zijn. Niet zomaar veertig dagen geen snoep of TV. De ene week dit en de andere week dat. Ik deed ook wat ideeen op van anderen. Je kan bijvoorbeeld ook iets doen voor een ander wat je anders niet doet. Een soort offer brengen. Straks samen over nadenken en een lijst maken. Materiaal heb ik al gevonden. Een kalender: Barrevoets op weg naar Pasen. (Boekencentrum). Iedere dag een stukje lezen met elkaar en met elkaar ontdekken wat God tegen ons wil zeggen en wat de diepste betekenis is van Pasen.
Dinsdag: Thirza wilde met twee pleegzusjes wel naar Goes. Ik zelf zou naar Poortvliet gaan om een zieke zuster te gaan helpen. Dus de boys gaan met mij mee. Ik breng de meiden op de trein en rij door richting Poortvliet. Maar ik ben net de Oesterdam op gedraaid en ik hoor een raar geluid en de auto valt stil. Stuurslot erop. Ik kan gelukkig de auto goed in een pechplek naast de weg krijgen. Ik probeer te starten. Niks. Ohhh, wat nu. Ik heb wel een mobiel bij me maar de nummers die ik nu nodig heb zitten daar niet in. Handig zeg. Dus bel ik André. Die belt eerst naar mijn afspraak dat ik met pech sta dus later kom. En de garage. Maar welke bel je dan. Onze auto was net gemaakt in een garage in Yerseke. Maar voordat die bij me zijn. Dus van Hoek gebeld in Rilland. Die was snel ter plaatse en takelt de auto op. Daar aangekomen hebben ze het al snel gezien. De motor is in elkaar gedraaid. Dat is nu de tweede keer al. Er zit al een andere motor in. Laat dat nu maar weer eens maken. Het laatste jaar heeft deze auto al zoveel geld gekost. Maar ook heel veel kilometers gereden. Dus eigenlijk is hij gewoon op. Hier willen we dus wel even over nadenken. Want wat doen we dan. Een goedkope auto kopen en dan zoveel kilometers rijden dat vraagt weer om moeilijkheden. En we hebben ook gewoon een grote auto nodig. Zeker straks als we er nog twee kinderen bij krijgen. Een bus is mijn grote wens. Maar ja, daar hangt ook een prijskaartje aan. En dat is niet het enige dat moet gebeuren. In huis moet er ook nog verbouwd worden. Van één grote kamer moeten er twee gemaakt worden. Waarom komt alles altijd tegelijk? Ik krijg een leenauto mee en kan toch nog naar Poortvliet. De jongens genieten van de vele boeken die daar staan en vermaken zich best. Als ik thuis komt krijg ik een telefoontje. Ik kan de auto weer lenen van vrienden. Super. De leenauto direct maar terug gebracht, want dat is dan een beetje zonde van het geld, en er kunnen niet zoveel kinderen in. In deze auto wel, want het is een zelfde auto als die van ons. Zeven persoons. Dus we kunnen even de tijd nemen om na te denken hoe we dit gaan oplossen. We hebben gewoon geen vette spaarrekening. met zo'n gezin gaat gewoon bijna alles iedere maand op. Super lief hoeveel reactie we al krijgen van mensen. We kunnen nu rijden doordat we een auto mogen lenen. Mensen bieden hulp aan in de vorm van een renteloze lening. Ik moet gewoon vertrouwen dat ook dit weer goed komt. maar ik ben het vandaag even kwijt hoor. Ik heb er slecht van geslapen.
Maar vandaag (woensdag) schijnt de zon weer. Ik moet het gewoon los laten. Even laten rusten.
Vandaag is ook de vasten tijd aangebroken. En daar gaan we met de kinderen zeker mee aan het werk. Vanmorgen eerst wat langer op bed gebleven en na de koffie een moeder opgehaald. Maar die was niet erg lekker. Was gewoon een beetje sneu voor haarzelf ook. Ik vond het dapper dat ze toch wilde komen. Maar van de pannenkoeken die ik aan het bakken was werd ze alleen maar meer misselijk. Ze heeft ons pleegje verteld dat ze zo ziek is omdat er een baby in haar buik zit. Dat vond hij prachtig. Maar dan kom ik wel weer bij jou wonen hoor! Mja, dat nou weer niet. Lastige dingen. Maar gelukkig nam hij het positief op en ook dat deze baby een andere papa heeft. Die wil hij wel een keertje zien. We brengen moeder maar wat eerder naar huis. Maar pleegje snapt het en is thuisgekomen direct gaan knutselen. Hij gaat iets maken voor mama. De ander pleegjes zijn naar de achter buren. naar de pony's. En daar stonden ze ineens voor de deur met een pony. Mag hij even in onze tuin? Wat genieten de kinderen hiervan! 
Vandaag beginnen we met een week geen TV kijken en computeren of gamen. Alleen schoolwerk mag op de computer. Ik ontkom er zelf ook niet helemaal aan om helemaal niets op de computer te doen. Maar dat is veelal werk. We gaan kijken hoe dit gaat.We hebben ervoor gekozen om iedere week iets anders te doen. Dit om het voor de kinderen speels te houden. Voor kinderen is het lastig om iets echt 40 dagen vol te houden. Een week is al lang voor hun. En zo kunnen ze het toch leren. Wat we de andere week doen moet nog over gepraat worden, maar ideeen genoeg. Alleen het erover nadenken en praten geeft al zoveel voldoening. De kinderen en ook ikzelf worden weer even bepaald bij de dagen voor het sterven van Jezus. het is goed om zo een tijd van bezinning te hebben. En niet zomaar door te hollen. Een tijd van inkeer en bezinning. Dan laten we zeker even alles los en gaan ons richten op God. 
Vanavond gaan we praten over ASWoensdag. Waar komt het vandaan en wat betekend het. 
Matt. 3:2,3b
Kom tot inkeer, want het Koninkrijk van de hemel is nabij. Maak de weg van de Heer gereed. ...
Zo is ons gezinhuisschip dat zo heen en weer ging aan het begin van de vakantie in rustiger water gekomen en kunnen we genieten.