gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

zaterdag

hechting

Het is bijzonder hoe ik me nog steeds, na 14 jaar pleegzorg, kan verbazen over het gedrag van kinderen. Hechting. Soms is het te kort door de bocht om alles op hechting te gooien. Maar toch geeft hechtingsproblematiek een veelzijdigheid aan gedrag. De manier waarop de kinderen gehecht zijn in hun jonge jaren. Wat daar gebeurt is. Wat ze verder nog voor trauma hebben opgelopen. Het heeft allemaal effect. En dan denken we soms: tjonge, het gaat goed met pleegje. En dan ineens. Boem. Kom ik weer met beide benen op de grond. Het is een lange weg, met vallen en opstaan.
Afgelopen week was het weer zover. Pleegje was twee keer nat. Niet zomaar een ongelukje, maar echt heel erg. En dan stopt pleegje alles onder het kussen of dekbed in de hoop dat ik er niet achter kom. Nou kom ik bij de oudere kinderen niet iedere dag op hun slaapkamer, omdat ze zelf moeten leren hun kamer bij te houden. En dat ga ik niet meer iedere dag controleren. Ik wilde met pleegje de zomerkleding passen, maar toen ik op de kamer kwam rook ik het al. Dan komt er eerst een verhaal zoals om de hete brij heen draaien of zoiets. Ik voel het als liegen. Als je niet direct zegt wat er gebeurt is en eerst een verhaal ophangt dat al begint met: ik ben droog. Blijkbaar is het toch lastig om direct de waarheid te vertellen. Sommige kinderen hebben ook hun eigen waarheid. En dat maakt het gesprek soms lastig. Ons pleegje kan ook enorm blokkeren. Als kinderen langer bij je zijn weet je hoe en van waaruit ze reageren en daar kan ik op inspelen. Maar ik wil wel komen bij mijn punt. En dat is : hoe komt het dat je nat bent? Want pleegje heeft een plaswekker. Dus die moet heel hard gaan piepen. En dat heb ik niet gehoord. Uiteindelijk blijkt dat pleejge wel vond dat er zonder wekker geslapen kon worden. Dus pleegje had de wekker heel niet gebruikt. De volgende dag was het weer raak. Toen biechtte pleegje het wel direct eerlijk op.Ik denk dat ik de wekker niet goed aangesloten had. Dus geef ik een compliment dat hij eerlijk is. Dat vind ik fijn. Pleegje moet wel zelf alles van het bed afhalen en in de was doen en nieuw beddengoed erom doen. Maar zelfs het matras rook vies ondanks de matrasbeschermer met zeil. Maar met een luchtverfrisser is dit snel weg. Als ik met pleegje het gesprek aangaat blokkeert hij weer. Ik kom er niet achter waar dit vandaan komt. Zijn er spanningen? Ja, die zijn er in contact met bio moeder. Maar het is niet iedere nacht. Is het luiheid? Dat zegt pleegje zelf wel een beetje. Als de wekker gaat heb ik geen zin om naar de toilet te gaan dus doe ik hem uit. Ik leg pleegje uit dat ik die wekker geeft om te helpen en niet om te plagen. Maar als pleegje denkt dat hulp niet nodig is stoppen we ermee. Maar een nat bed wil ik niet meer. Dus dan ga ik luiers kopen. Als pleegje uit school komt liggen de luiers op de kamer. Pleegje schrikt. Ze doet het dus echt. Pleegje schrijft een briefje waarop pleegje vraagt om nog één kans. Ik vraag me dan af. Was het dus gemakzucht? Luiheid? Moet ik strenger zijn? Want als het echt van de spanning is leg ik er nog meer spanning op om er zo over door te zeuren. We wachten het nu verder maar even af. De luiers liggen in de kast. Pleegje is de rest van de week droog. De kans die pleegje vroeg kreeg hij.
Ons andere pleegje was even klaar met mij. Ik wil jou niet meer: schreeuwt hij. Ik krijg van alles naar mijn hoofd. Mijn hart huilt soms om dit kind. Hij zit zo klem met zijn emoties. Zo in loyaliteit. Vertrouwen? Wat is dat? En dat test hij uit. Ook deze week weer. Als je zelf alles in de hand kan houden voelt het veilig. Maar dat dit niet kan en dat volwassenen de touwtje in handen hebben en bepalen wat goed voor je is, dat voelt eng en onveilig. En dat geeft gestuiter. Ik begrijp hem zo goed. Maar ik accepteer zijn gedrag niet. Ik probeer steeds op dezelfde manier te reageren. Zie ik gedrag dat ik niet wil dan waarschuw ik. Als hij niet stopt geef ik een time-out. Na vijf minuten mag hij weer spelen. Gebeurt het weer herhaal ik dit. Maar oh, wat kan hij dan boos worden. Ik moet van jou altijd daar zitten. Ik moet van jou alles hé?! Ik smelt als hij dan weer bij me kom en zegt: sorry mama Jenny. Ik weet dat dit voor even is. Maar dit heeft hij in elk geval geleerd. Sorry zeggen.
Soms lijkt het dweilen met de kraan open. Mensen vragen weleens. Hoe kan je dit nou leuk vinden? Maar het is niet alleen negatief gedrag. Juist die kleine dingen, die kleine stapje vooruit. Daar doe ik het voor. Als een kind naar me toe komt dat nooit iets durfde vragen. Moeilijk contact maakt. En dan vraagt of ze nieuwe kleding krijgt. Voor veel kinderen heel normaal dat je dit vraagt. Maar voor dit kind een hele overwinning. Want ze neemt voor haar gevoel het risico om een nee te horen te krijgen. En dat voelt voor dit kind als afwijzing. Maar ze durft dit risico nu dus eindelijk te nemen. En dat wordt beloont. Ik laat haar dan zelf kiezen. Ook dit is moeilijk. En het duurt soms even, maar met een duwtje in de goede richting kan ze kiezen. En dan heb je een succes ervaring. Kinderen die niet goed gehecht zijn kunnen zich ook als ze ouder zijn nog hechten. En daar mogen wij ze bij helpen. Door betrouwbaar te zijn. Door ze te stimuleren. Door te kijken naar wat wel kan en niet naar wat niet kan. Als ik dan kijk naar al die stapjes vooruit. Dan ben ik trots op deze kids. 

maandag

avondvierdaagse

Soms, als ik aan het begin sta van een week en mijn agenda overzie zakt de moed me in de schoenen. Hoe ga ik dit allemaal doen deze week? Zo ook de afgelopen week. Ik ga dan niet zitten kniezen en zeuren, maar begin maar gewoon bij het begin. Het heeft ook geen zin om dan stressvol te worden. We zien wel hoe alles loopt. En, zoals mijn vriendin dan zegt: Jenny, jij moet leren om hulp te vragen. En dat ben ik al aardig aan het leren. Het was een week waarin er allerlei afspraken stonden rondom de kinderen. Keuring van de auto en van ons huis. En ja, toen moest ik om hulp vragen. Want als je een afspraak heb staan terwijl je auto in de garage is en je in de polder woont. EN dat staat er gewoon iemand voor je klaar die je even heen en weer rijd en waar ik ook gewoon de rest van de ochtend geluierd heb, totdat mijn auto klaar was. 
Ons huis heeft een RI&E gehad. Er wordt gekeken naar de veiligheid in en om het huis. Als alle punten goed zijn, behaal je het keurmerk voor gezinshuizen. En dat waarborgt je professionaliteit. Er waren wel een aantal verbeter punten. Maar niet eens zoveel. Die zijn snel aangebracht. En één van ons beide moet BHV en EHBO gaan halen. Omdat er meer dan vijf kinderen in huis wonen. Dus ieder de helft dan. André gaat voor de BHV. Daar heeft hij meer mee vind hij zelf. Dus ga ik maar voor de EHBO. Ik vind het wel spannend. Want ik heb geen idee wat dit inhoud. Onze kinderen kregen het op school. Dus een beetje indruk heb ik er wel van gekregen. Dus ik moet op zoek naar de plek waar dit gegeven wordt. In de buurt natuurlijk. 
Heel de week heb ik het gelukkig kunnen redden om op tijd te eten. Half 7 moesten we starten met lopen. Het is verschrikkelijk leuk om mee te doen. Wij waren gewent dat de kinderen met de klas liepen en dat je kon starten wanneer je wilde. Als je maar op tijd binnen was. Maar hier start iedereen gewoon gelijk met elkaar en loopt de hele club gezellig met elkaar op. Het is allemaal wat kleiner dan we gewent zijn, maar dat mocht de pret niet drukken. De kinderen genieten ervan. Dat je samen iets onderneemt. Ik heb zelf donderdag niet kunnen lopen, omdat er ook nog twee kinderen paardrijles hadden. Maar ze konden meelopen met mijn vriendin, waar ik de hele week mee opgelopen ben. Vrijdag was de laatste avond. Twee pleegjes waren logeren. Ik moest eerst een ritje Hardinxveld maken. En thuisgekomen snel wat gegeten en naar het dorp. De groep was net vertrokken. Maar de kinderen hadden al vier avonden gelopen, dus was dit voor de lol. We hebben een stuk afgesneden en konden de groep inhalen. Nou, die laatste avond gebeurde er van alles. De oudste van mijn vriendin was moe en had zere voeten van al het lopen. Omdat hij ook al vier keer gelopen had mocht hij de fiets meenemen. Maar het is een kind dat bruist van energie en overal heen kijkt behalve voor zich. Dus ineens voel ik een fiets achter me tegen me aanrijden. Het moet echt een heel komisch gezicht zin geweest. Maar niemand durfde te lachten. Ik viel naar achteren maar kon me vasthouden aan zijn stuur dus viel ik niet op de grond. Toen ik zij dat het geen pijn deed brulde iedereen het uit. Het was echt een raar gezicht ma! Ja, lach mij maar uit. Niet veel later raakte hetzelfde mannetje achterop en was er een ander kind hooi over hem heen aan het gooien. Dus wilde hij weg daar. Hij fietste hard naar ons toe, maar het andere jongetje kwam achter hem aan en greep de achterkant van de fiets. Hij raakt in de kant en reed zo de sloot in. En het is een hoge walkant. Dus dat was eerst schrikken, maar later ook wel erg komisch wat er gebeurde. Hij reed naar beneden. De fiets viel en toen....plons. Daar lag hij in de sloot. Er staat niet veel water in, maar wel veel stinkende modder. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Maar dat verschrikte koppie dat boven de kant uitkwam toen hij eruit wilde klimmen. Ik hoop dat hij hier geen trauma aan overhoud. Want geschrokken is hij wel. 
De week is snel gegaan. En het is ook nog gelukt om alles wat er in de agenda stond te doen. 
Zaterdag een dag voor mezelf. Al vroeg ging de wekker. We zouden met drie vrouwen naar Houten gaan. Maar het was niet zolang rijden dan we dachten. Dus kwamen we vroeg aan. Maar dat geeft niets. WIj hebben altijd wel wat te praten. Het was een super dag. In de ochtend was er de presentatie van het boek dat mede is geschreven door iemand uit onze gemeente. En dat is super leuk om mee te maken. Het is een boek geschreven voor ouders. Hoe maak je je kinderen weerbaar en en sterk. Aan het boek gaat een cursus gekoppeld worden die in elk geval als pilot gaat draaien in onze gemeente. Het is een initiatief vanuit stichting Chris. www.chris.nl  De titel van het boek is: Maak ze sterk. 
Het is zeker de moeite waard om te lezen!
In de middag hebben we een tweetal workshops gevolgd. Het was een lange dag, maar zeker de moeite waard geweest. 

zondag

moederdag

Moederdag. Wat geniet ik hiervan. De kinderen hadden de zaterdag daarvoor allemaal geld gekregen. We gingen naar de braderie in Bleskensgraaf en ze mochten zelf iets kopen. We hadden er niet bij gezegd dat ze ook iets voor de moederdag konden kopen. Maar dat deden ze allemaal wel. Als ik ergens langsliep waar één van onze pleegjes stond, werd er al snel geroepen: weg, niet kijken! De braderie viel een beetje in het water. We waren bijna rond gelopen toen het begon met regenen. En ik denk niet dat het daarna nog droog is geweest. We waren dus ook behoorlijk nat en koud en liepen maar snel naar schoonmama. Maar de achterdeur zat op slot. Vreemd. Het was toch etenstijd. Maar toen we weg wilden lopen kwam moeders aan. Op de fiets. Als een verzopen katje. Wat hebt u gedaan? Moeders lacht. Pa zou thuis komen eten maar belde dat het druk was. Pa doet het gemaal. het gemaal Eens per maand zijn ze open en ook op de Monumentendag. Dus dacht moeders: ik ga wel even brood brengen. Maar net op pad begon het te regenen. Zo nat als moeders waren wij niet. Maar het was toch fijn om lekker warm binnen te zijn: bij de kachel en heerlijke warme koffie te krijgen, met een net gebakken plak cake. En een oliebol die we net gekocht hadden op de braderie. De kinderen zijn toen het voor hun gevoel wel droog was, nog even naar de braderie gegaan. Rond de klok van drie uur wilden we richting Streefkerk om ook mijn moeder een bloemetje te bezorgen. Maar één pleegje was er niet. Grr, André loopt dus nog even over de braderie. En daar komt pleegje aan, van de andere kant. Oh, ik was bij m'n vriendje binnen. 's Avonds vroegen de kinderen nog even of er wel tijd was om de andere dag een cadeautje te geven. Want we zouden zondag weer eens naar onze vorige gemeente gaan om de dienst bij te wonen en dan doorrijden naar de verjaardag van de broer van twee pleegjes. Ja hoor, we staan gewoon vroeg op. En tijd was er. We waren ruimschoots op tijd klaar. Ik heb zelf de soep nog gemaakt. Kwart voor 9 zaten we in de auto. Maar bij Woensdrecht bedacht ik me ineens dat de soep nog aanstond. Dus weer terug. Gelukkig waren we vroeg, maar nu werd het toch wel krap. Maar we waren op tijd. En wat is het dan weer leuk om even "thuis"te komen. En te ervaren dat ze blij zijn om je weer eens te zien en te spreken. Verwent ben ik door de kinderen. Het is zo leuk om iets te krijgen dat ze zelf hebben gekocht. Van chocolade : u bent lief, badzeep, windlicht met kaart en een tekstbord met : Of all the gifts both graet and small. a Mothers love is best of all.



Maandag weer naar school. Het viel allemaal mee met wennen. Voor mij was het heerlijk. Weer even goed door m'n huis heen te kunnen gaan. Zonder ruzie makende kindedren of direct weer rommel achter je. Woensdag even balen. Ik was op weg naar een pleegouderochtend toen mijn mobiel ging. Waar ik bleef. Oh, een dubbele afspraak gemaakt. Dat is het lastige met twee agenda's.
De ochtend was erg leuk. Zeker al om andere pleegouders te ontmoeten, maar er kwamen twee mensen iets vertellen over hun passie. Beide ook pleegouder merkten ze dat alles rondom het kind centraal staat en dat ik ook belangrijk. Alles wordt verzorgd en ook rondom biologische ouders. Maar waar blijven wij als pleegouders? We worden soms helemaal leeggezogen en hoeveel kunnen we daarvan kwijt bij pleegzorg? En hoe worden we ondersteunt. Vanuit het verlangen om als pleegouders iets voor elkaar te kunnen betekenen hebben ze een stichting opgericht. Safe Wings. Ik was onder de indruk. Ik heb zelf hier vaak over nagedacht, maar kon geen tijd vinden om daar iets mee te doen. Zelf hebben we al vaak pleegouders ondersteunt om het pleeggezin even lucht te geven. Dit is echt een super goed initiatief. En het wordt ook al gedragen door pleegzorg zelf. Ze werken nu nog alleen in Zuid-Holland. Maar wie weet, kunnen we hier in Zeeland ook wat mee.

En toen was het vrijdag. In onze gemeente hadden we een Bonte Avond. Je kon eten, en een gezellige avond met elkaar beleven. De opbrengst van deze avond was bestemd voor één van onze zendelingen in België. Jan en Melinda Wisse André en Thirza hadden een taak. Ik zou thuis blijven met de andere kinderen. Maar het liep even wat anders, dus besloot ik om ook maar te gaan met alle kinderen. En dat vonden ze leuk. Wat hebben ze genoten van de bingo, de quiz, het drinken en de taart en gewoon het gezellig bij elkaar zijn. En wat hebben ze afgestruind bij andere mensen. Thuis hoorde ik wat ze allemaal wel niet gekregen hebben van anderen. Super gezellig en een geslaagde avond. http://youtu.be/lXQaTkrLu88




Zaterdag. Dit gebeurt zelden, maar om half 9 werden we pas wakker en het was nog stil. Dus draaide we ons nog maar even om. Voordat iedereen deze morgen klaar was zaten we om 10 uur aan een laat ontbijt. Heerlijk. 's Middags vierde onze dochter Mariëtte haar verjaardag. En dan is de oprit bij de Moerdijk gewoon afgesloten. Ik denk"ik ga eraf en maak een lus en ga er weer op aan de andere kant. Maar dat dachten er meer. Dus file. Ik ben maar terug gereden en over Fijnaard gegaan. En daar ging nog even de brug open. Wat wil je met dit mooie weer. Dan is het drukker op het water dan op de weg. Twee uur later kwamen op plaats van bestemming. Maar dat mocht de pret niet drukken. Na een gezellige middag, heerlijk patat gegeten, en in bad geweest, en visite, was de avond snel om. Op naar de volgende week. Dan lopen we mee met de avondvierdaagse. Dus dat wordt een strakke planning de komende week.

donderdag

Mariëtte

                         Mariëtte





Vandaag. 19 jaar alweer.
Ik mijmer wat en denk terug aan de tijd dat je geboren bent.
Wat waren we blij met deze zwangerschap. Na een heftige miskraam duurde het even voor deze zwangerschap zich aandiende.
 Je oudere broer en zus gingen al naar school en de jongste bijna. 
Maar het was geen zorgeloze zwangerschap. Weer dreigde het mis te gaan. Na een echo bleek dat je er één van een tweeling was. Jij zat nog in mijn buik. Dat zag er verder goed uit. Maar (in gedachten noemde ik hem altijd je broertje) was er niet meer. Ik was heftig gaan vloeien en was één kindje verloren. Natuurlijk was ik heel blij dat jij er nog was. Maar tegelijk ook verdrietig. En dat is lastig, want dit verdriet wordt niet door iedereen begrepen. Dan voel je je soms alleen. Het is zo'n dubbel gevoel. Blijdschap en verdriet. Kan je dat beide voelen? Ja, ik voelde het beide.
 De zwangerschap zelf ging ook met veel strubbelingen. Ik had erg veel last van mijn bekken en moest veel liggen. Maar jij? Jij groeide en deed het goed.
15 mei 1995: daar was je. Klein, piepklein. Omdat ik je de fles ging geven mocht je thuis blijven. Je mocht niet afvallen anders moest je alsnog naar het ziekenhuis. Maar je dronk goed. Iedere drie uur moest ik je wakker maken voor een fles. 
Je ontwikkelde je als een vrolijke meid. Altijd in voor een grapje. 
Je broers en zus waren gek op je. Ze sjouwde wat af met jou. 
Je duimde niet maar stopte gewoon je halve hand in je mond. Dat was op den duur goed te zien aan je tanden, maar dat is allemaal goed gekomen.
Je groeide op met de nodige heftige buien die passen bij de pubertijd.
Je bent  iemand die veel behoefte heeft aan geborgenheid, een knuffel, aandacht.
Soms denk ik dat je onbewust je andere helft mist. Dat je gevoelt hebt dat je alleen overbleef. 
Maar misschien kan dit helemaal niet, dat je dit als ongeboren kind al voelt.
Al vroeg vond je de liefde van je leven: Mark
En al jong koos je ervoor om de Heer te volgen.
Met je prachtige stem loofde je God in je zingen op de Kids Crew en in de gemeente
Je bent een veelzijdig persoon. Je vind veel dingen leuk om te doen. Je geniet van het leven.
Wij hebben van jou genoten. Je vrolijkheid, je grapjes en lolletjes, je gek doen, je eerlijkheid.
Nu ben je volwassen en sta je op eigen benen. De tijd is voorbij gevlogen. 
Het kleine meisje is een jonge vrouw geworden.
Een vrouw die haar plaats gevonden heeft. Bij Mark, en in de gemeente waar je je inzet met de talenten die God je gegeven heeft. 
Groei verder. 
Naar elkaar en naar God.








vrijdag

genieten

Na een heerlijk weekend zijn we begonnen aan week twee van de vakantie.
Twee van onze pleegjes hebben gelogeerd bij ouders. Hun biologische moeder is negen jaar geleden overleden, maar papa had heel veel spullen van mama bewaard. Hoe waardevol voor deze meiden. Nu zijn ze groot genoeg om het één en ander uit te zoeken. En dat hebben ze gedaan. Kleding, schoenen, tasjes en foto's. Zelf de trouwjurk van mama mocht ze meenemen. Voor de meiden was het een super weekend. Samen met papa dit alles uitzoeken. Dan is mama even heel dicht bij.

Maandag eerst de weekendboel opgeruimd en na het middag eten reden we weer naar Bleskensgraaf. Mijn vriendin is jarig en ik ga haar verrassen. Nou, dat viel echt goed. Ze wist van niets en was zooo blij. Het was heerlijk weer en we hebben in de zon heerlijk bijgekletst. De middag is zo om. De kinderen wilden hun vriendjes en vriendinnetje even opzoeken. Maar die hadden geen vrij. Dus dan maar naar school. Hier genieten ze altijd heel erg van. Enerzijds missen ze het oude, maar ze zouden geen van allen terug willen. Maar van tijd tot tijd even iedereen op de oude school zien en spreken is leuk.

Dinsdag had ik een dag uit in de planning. Ik had de kinderen niets verteld en in de auto waren ze allemaal aan het raden waar we toch heen gingen. Naar ZOO in Antwerpen. Met de navigatie moet het toch niet moeilijk te vinden zijn. Toch wel. Er staat nergens een duidelijk bord waar het is. En dan heb je het eindelijk gevonden en dan kan je niet in de parkeergarage, omdat je bus te hoog is. Grr. Door de oplettendheid van de vriendin van Thirza kwamen we op een openbare parkeerplek. Buiten. Dus met alleen een slagboom. Het was een klein stukje lopen. En dat geeft altijd bekijks. Wij gingen de dieren bekijken, maar zelf zijn we soms ook een bezienswaardigheid. Blanke moeder met een sliert kinderen in alle kleuren en maten. Ik glimlach er maar om. De dierentuin is niet groot, maar erg mooi en schoon. Onze jongste pleeg was nog nooit in een dierentuin geweest, vertelde hij. Dus dubbel spannend en leuk.  Ik moest hem ook dicht bij me houden, want hij holde van hot naar her en ik was bang hem kwijt te raken. Dat vond hij niet echt leuk en zijn blik sprak boekdelen zo af en toe.Na een gezellige dag met de nodige waarschuwingen als: niet op het hek klimmen, niet in het gras lopen, gingen we op huis aan.

 We waren net de stad uit toen onze jongste telg boos werd. Hij voelde zich uitgelachen en ging even helemaal uit zijn stekker. Hij ramde hard op de ramen van de bus en direct ging er een heel harde pieptoon af. Een soort alarm geluid. Iedereen schrok. Maar ik zat op de snelweg en kon niet zomaar de auto aan de kant zetten. Na een poosje was het wat rustiger op de weg en kon ik de vluchtstrook op. Ik keek naar het raam maar kon niets vinden. Er brandde geen lampje, maar de pieptoon stopte niet. Ik zette de motor af en startte toen weer. Maar ook dat had geen resultaat. Dan maar met een harde pieptoon naar huis rijden en even naar de garage. Het was echt een komisch gezicht met al die kinderen die met hun handen voor hun oren zaten. Ik moest gewoon doorrijden. Hoofdpijn!
Eerst maar naar de garage. Ik leg uit wat er gebeurt is en de garage meneer lacht. Ja, dat komt inderdaad door op het raam bonken. Naast het raam zit een life hammer. Omdat het een taxi geweest is is deze beveiligd. Zodra er iemand aanzit gaat er een piep af. Door het gedreun op het raam is hij verschoven. Was het dus zo eenvoudig. Heb ik 40 minuten in het gepiep gezeten. Het kan eraf hoor als je dat wilt. Nou, nee. Laat maar zitten, dat kan altijd nog eens van pas komen. En als ze eraan zitten hoor ik het direct. Ik weet nu waar het vandaan komt.Wat dit is met ons pleegje. De andere kinderen vinden het niet altijd leuk. Waarom moet hij altijd vervelend doen als we leuke dingen doen? Ik denk dat hij soms moeite heeft met veel prikkels en allerlei nieuwe dingen. En dan is het voorbij en dan moet hij ontladen. Lastig voor hemzelf maar ook voor zijn omgeving.
Dinsdagavond was het een drukke boel. Onze oudste zoon was meegekomen met André. En hij had direct twee knipklanten. Na het eten kwam ook onze oudste dochter nog. Zij heeft vakantie dus kwam een nachtje slapen. De vriendin van Thirza werd nog opgehaald. Die had al een nachtje gelogeerd.

Woensdag is ons jongste pleegje bij zijn broer gaan spelen. Na al het gestuiter van de afgelopen dagen was dit even fijn. Klinkt misschien een beetje niet aardig. Maar hij voelt dit gelukkig niet zo. Hij vind het geweldig om bij zijn broer te spelen en vind het helemaal niet erg dat wij iets anders gaan doen. Met een vriendin uit het dorp had ik afgesproken gezellig een dag weg te gaan. Dus reden we over Nisse om pleegje weg te brengen, via het station in Goes om Thirza af te leveren, naar 's Heer Arendskerke. Wat een leuke speelgelegenheid is dit. klok uus De kinderen hebben we de hele dag niet gehoord. Ze hebben genoten. Er was een workshop pizza bakken. En vanaf 8 jaar mochten ze meedoen met lasergamen. De dag was zo om. En wij hebben heerlijk bijgekletst. Dochterlief mee. En ook daar genieten de kinderen super van. Hun grote zus die komt logeren en mee gaat een dagje uit. Dus moest ze eraan geloven: van de hoge glijbaan. En pleegje filmen. Dat is een leuke film geworden.


Donderdag was het sopdag. na zoveel uitgaan moet er echt even geruimd worden. Maar dat vinden de kinderen helemaal niet erg. Zeker omdat we dit dan met elkaar doen is het gewoon leuk. Ondertussen Thirza op het station gebracht. Die gaat tot zaterdag logeren bij haar grote zus. Die was gisterenavond al naar huis gegaan en toen was Thirza nog niet thuis. En dan bedenkt ze ineens: ik kan nog wel daar logeren nu ze toch vakantie heeft. Dus dan maar met de trein. En pas als je kamer is opgeruimd!

Zo is ook deze week bijna voorbij. Ik merk dat de kinderen hun draai aardig hebben gevonden. De eerste week was echt drama. En nu gaat het goed en begint de school bijna weer. Dus dat wordt weer even stuiteren. Eerst het weekend nog met allerlei afspraken. Ik ben benieuwd, want ik mag al niet meer in de speelkamer komen. Geheimzinnigheid ten top. De moederdag komt eraan. En dan is de voorpret het leukst. Zeker als ze zelf iets maken en bedenken. Dit is echt genieten!

donderdag

meivakantie

Lekker vakantie. Jaja, dat dacht ik en hoopte ik. Maar ik weet niet wat dat is met onze kinderen. Of dat zij dit alleen hebben, maar ze zijn niet te genieten. Zaterdag ging het nog best. Al hebben ze wel even wat traantjes gelaten toen onze Amerikaanse gasten weg gingen. Het was een super gezellige week. De kinderen en ook wijzelf hebben ervan genoten. Maar aan alles komt een eind. En Rich zij het zo mooi tegen ons pleegje toen deze zij dat hij ze zal missen en wilde dat ze nog langer bleven: Dit is niet het einde, maar het begin van een vriendschap. We waren vroeg, want de trein ging al om acht uur. Dus na de koffie togen we met alle kinderen naar Goes. Thirza even afgezet. Die had afgesproken met haar vriendin. Na het bezoek van de vrijmarkt reden we door naar opa en oma. Onze pleegjes hebben in deze opa en oma echt een opa en oma. Ze zijn zo betrokken en de kinderen voelen zich thuis. Het was gezellig en zo komt er snel een eind aan de dag. Zondag begon het al. Ruzie, chagrijnigheid, niet tot spelen komen.
's Avonds gingen twee pleegjes op skype. Dit doen ze ieder zondag. En dit liep even niet zoals anders. Moeder mist de kinderen enorm, maar beseft niet dat ze door haar uitspraken de kinderen beschadigd en onzeker maakt. Moeder was boos op mij omdat ze twee keer in de week contact wilde. Maar de kinderen geven zelf aan dit lastig te vinden, omdat ze gewoon niet weten wat ze moeten zeggen. En ze hebben ook verder de week hun afspraken en speelmomenten en allerlei ander verplichtingen die bij het leven hier horen. Voor de kinderen is het moeilijk om te horen dat hun moeder zo boos is op mij. Ik wil ze hieruit houden, maar het kwaad is al geschied. En de oudste barst na het gesprek met moeder in huilen uit. Ik wil niet terug naar daar. Pfff, wat is het moeilijk om je thuis op twee plekken te hebben. Om twee moeders te hebben en ook zelf nog een mening te hebben maar niet weet hoe je dit kunt zeggen zonder iemand verdriet te doen. We proberen hem duidelijk te maken dat het zijn leven is en dat hij zeker mag opkomen voor zichzelf. Hij hoeft niet te doen wat ik wil en niet wat mama wil, maar zeggen wat hij zelf wil. We proberen hem weerbaar te maken Terwijl hij tegelijkertijd nog zo kwetsbaar is in alles wat hij al heeft moeten meemaken.

Maandag begon de dag al stuiterend. Kinderen zaten al bij elkaar voordat ze geroepen waren. En heel de dag ging het door. Druk doen, ruzie maken, gillen, vervelen. Ik dacht: dit is de eerste vakantie dag. Ze moeten nog even omschakelen. Ik merk aan mezelf dat ik verzand ik waarschuwen. En nog eens waarschuwen. Niet waar ik de afgelopen weken mee bezig ben geweest. Positief opvoeden. Doen wat je zegt. Ik laat me gewoon mee zuigen met de kinderen. Na het avondeten gaan we daarom maar een rondje lopen. Even het hoofd leegmaken. De kinderen lopen uitgelaten heen en weer. Ze kunnen hun energie heerlijk kwijt. Maar tijdens de koffie gaat het weer mis. Herrie, hakketakken op elkaar.
Ik ben dus blij dat ze in bed liggen.
Als iedereen in bed ligt praten André en ik nog samen even na. Over de afgelopen week. Over onze plek in het geheel van Atlantic Bridge, en of dit echt is wat we willen, de weg is die God met ons wil gaan.

Dinsdag was een vervolg op maandag. En er zat ook nog een ortho bezoek bij.  Fijn, met kinderen die niet luisteren en stuiteren. Halverwege de middag had ik het gehad. Ik besluit om de kinderen uit elkaar te halen. Onze oudste pleegje is er niet. Haar haar wordt gedaan. Ik laat de twee andere meiden de was afhalen. De jongste gaat knutselen. Dit werkt. De meiden hebben er plezier in en als alles klaar is gaan ze met z'n drieen een spelletje doen. De jongste knutselt lekker verder. Dit gaat een half uur goed. En dan slaat de jongste weer één van de andere op haar rug en hoofd. Als ik hem eruit wil halen, begint hij mij te schoppen en te slaan. Ik weet even niet hoe ik nu de sfeer moet terug brengen. Iedereen even apart zitten. En ik? Ik bak pannenkoeken. Hebben ze dit verdient? Nee, maar misschien helpt het. En zowaar, tijdens het eten is het rustig. Gedwee kijken ze me aan. Ik zie ze denken.
 Voor ons pleegje van wie het haar gedaan werd was het een lange dag. Maar ze kreeg wat ze graag wilde. Lange vlechten, en heel veel vlechten. Dan heb je het er wel voor over om lang stil te zitten en pijn te hebben. Super dat M dit wilde doen. Van pleegje mochten deze mooie foto's er wel bij. Dus hierbij onze mooie pleegdochter. 



Woensdagochtend slapen ze zowaar allemaal heerlijk uit. Dat is een goed begin van de dag. 's Middags heeft de  jongste een bezoek met moeder en broers. Eén gaat er spelen in het dorp. Met de andere meiden ga ik Bergen in. Op schoenen jacht. Dat valt niet mee. De één vind niks leuk, de ander heeft lange super smalle voeten en de volgend heeft hele dikke voeten, en ook nog een maat verschil. Ik heb al heel wat schoenenwinkels gehad. Nu hier maar proberen. En zowaar. Ze slagen allemaal. Pff, ook weer gehad. Nu afwachten hoelang ze netjes blijven. Het lijkt soms wel of ze op hun schoenen kauwen. Voor je het weet zit er een gat ergens. Met nog een rokje, shirts en diversen andere dingetjes gaan we naar huis. Goed geslaagd. Eind van de middag komt André thuis met onze logé. Het zusje van twee van onze pleegjes komt logeren. Uitgelaten rennen ze door het huis. Ze zijn altijd blij elkaar te zien. Ze blijft tot vrijdag en dan gaat het hele spul naar ouders om daar het weekend door te brengen.
's Middags kreeg ik nog een telefoontje dat alle grrdagen weer goed maakt. Alle kinderen kunnen over naar Juvent. Juvent belde hier zelf over om het goede nieuws te brengen. Wat zijn we blij. Ons hele gezinshuis wordt een Zeeuws gezinshuis. Niet meer heen en weer naar Rotterdam of Alphen aan de Rijn. Geen getouwtrek meer wie voor wat verantwoordelijk is. Alles wordt Zeeland. Het is zo mooi om te zien dat mijn droom van jaren geleden, toen ik nog niet eens pleegzorg deed, werkelijkheid wordt. Ik deed toen een cursus waarin we de opdracht kregen om groot te denken en onze droom voor de toekomst op te schrijven. Wat zou je willen bereiken. Eén daarvan was een kinderhuis. Nu gaan we dus echt een eigen gezinshuis krijgen. We werken straks helemaal op franchise basis. Super!

Donderdagochtend begint  heel vroeg. De meiden sliepen samen, dus het was al vroeg bal. Na het ontbijt togen de oudste kinderen naar hun kamer met emmer en stofzuiger. De andere hadden hun kamer al gedaan. Vele handen maken licht werk. Zodoende konden we er vanmiddag even van genieten. Met het hele spul toog ik naar Bergen op Zoom. Het Appeltje. Eerst lopen we een stuk van het blote voeten pad. De kinderen konden heerlijk hun energie kwijt. En op de zandverstuiving hebben we een tijd heerlijk in de zon gezeten. Terwijl de kinderen zich ingroeven in het zand.

Na afloop nog nagenieten met een kop koffie en een ijsje op het terras, was de dag weer om. De kinderen waren super moe, en heerlijk in bad geweest liggen te op tijd in bed. 
Ik ga nog even een berg post bijwerken en strijken. Want morgen moeten de koffers voor het weekend weer gepakt worden. Dan is week 1 van de vakantie alweer voorbij. Wat strubbelend en stuiterend begon eindigt heerlijk.