gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

maandag

zelfvertrouwen

Daar zijn we weer. De dagen zaten de afgelopen tijd zo ontzettend vol. En daarmee ook mijn hoofd. Vorige week maandag hadden we een workshop dag. Op de Glind. Dus dat ws een lange dag. Met de twee andere nieuwe gezinshuisouders uit Zeeland togen we naar de Glind. Niet naast de deur. Om zeven uur dropten we onze kinderen bij een vriendin in het dorp. Zij zou zorgen dat ze ontbijt kregen en naar school gingen. En om drie uur kwam onze dochter Lenny om de kinderen uit school te halen en verder alles te verzorgen tot wij thuis zouden komen. Rond kwart over 9 waren we thuis. En dat is heerlijk thuiskomen als iedereen al in bed ligt. Heerlijk rustig. Ons hoofd zat vol en die van mij nog wel meer. Ik kwam er deze dag achter dat ik mijn boekhouding niet goed heb opgezet en dat ik belangrijke informatie gemist had. Dus alles moet opnieuw. Pfff dat is een klus zeg. Liefst begin ik daar dan nog aan, maar manlief weerhoud me daar dan van. Inmiddels heb ik het al aardig weggewerkt.
We hebben die dag veel nieuwe gezinshuis ouders ontmoet. En dat is super leuk. Ervaringen uitwisselen, horen hoe anderen het doen. Het was de lange rit dubbel en dwars waard.

De afgelopen tijd was een tijd van veel ruzie en onrust. Rivaliteit en onmacht. Dat is wat we zien. Het verboden woord wordt vaak genoemd. Ik wordt "buitengesloten". We willen dit niet horen in huize Zwijnenburg. Als je niet mee mag doen kom je erover praten. Meestal is het zo dat pleegje zichzelf buitensluit. Want dan gaat het niet volgens zijn regels, of hij verliest en wil het onderspit niet delven. Als ik op vrijdag overblijfmoeder ben zie ik hetzelfde gebeuren. Het ene pleegje wordt boos en de ander wordt heel zielig. Al zien we bij het boze pleegje groei. Hij werd boos vanuit onzekerheid. Vanuit het gevoel dat hij niets kan en niets is. Maar we zien hem sterker worden. Wat groeit een kind van complimenten. Je doet het goed! Een kind dat motorisch zwak is. Zijn loop is dweilend.  Hij zwaait met zijn armen om in evenwicht te blijven. Maar hij wordt steeds stabieler. En dat geeft hem zelfvertrouwen. Super! Hij is afgelopen week naar kickboksen geweest. Hij had eerst zijn bedenkingen. Dan slaan ze me helemaal in elkaar hoor. Toen we uitlegden dat dit niet het geval is, maar hij juist leert om in balans te staan en lopen en dat hij hierdoor meer zelf vertrouwen zal krijgen wilde hij wel. Stik zenuwachtig was hij. Zijn vader en moeder stimuleerden hem. Je moet gaan joh! Dat is goed voor je. Stoer kwam hij terug. De andere dag gebeurde er iets tussen hem en een ander pleegje. Vol vuur zei hij: "daarom kan jij dus niet op kickboksen. Je gaat overal om janken en zielig doen. Ik kreeg gewoon tikken in mijn gezicht hoor van Jan Arie. En ik jank niet. Wat kan ik genieten van dit ventje. Zo onzeker als hij binnenkwam. Met een enorm negatief zelfbeeld. Hoe kan je groeien in een paar weken tijd. Het steekt nog weleens de kop op, maar dan kan ik hem aanspreken. Hé, weet je nog? Regelmatig moet ik nu zeggen: "ik vind het fijn dat je vrolijk bent, maar wil je nu even stoppen met zingen?" Dit doet hij  namelijk steeds als we aan het eten zijn. Zijn zelfvertrouwen groeit. Dat gaat wel goed komen.
Zelfvertrouwen. Ik probeer het de kinderen te leren. Maar ik bak er zelf ook niet altijd wat van. Dan twijfel ik of ik het allemaal wel goed doe. Of ik de dingen niet anders had moeten doen. Als dingen niet zo lopen als ik had gehoopt. Of voormijn gevoel helemaal verkeerd gaan. Dan vraag ik mezelf af: wat doe ik fout? Waar heb ik iets gemist. En daar is niks mis mee, om goed naar jezelf te kijken. Maar ik vind het soms best lastig om het dan ook weer los te laten. Om er niet in te blijven hangen. Dan hoor ik mezelf zeggen: hoofd omhoog en schouders naar achteren. Je mag er zijn!

En dan is het morgen 30 september. 27 jaar geleden onze trouwdag. Waar blijft de tijd! Wat zal het nieuwe jaar ons brengen. Als ik terug kijk dan mag ik wel zeggen dat we heel wat stormen hebben doorstaan. Vreugde en verdriet wisselden zich af.  En dat zal ook steeds weer zo zijn. Zondag ging de preek over de seizoenen van het leven. Soms lijkt het wel of alle seizoenen zich in één keer afspelen in mijn leven. De seizoenen komen en gaan, en zijn niet te beïnvloeden. Alles heeft een bedoeling, ook al zie ik die soms niet. Moet ik loslaten, terwijl ik zo graag vasthoud en zelf de dingen wil regelen. Maar mag ik ook genieten van al het moois wat God ons geeft. En dat is dit komende jaar uitzien naar ons eerste kleinkind. Als ik daarover nadenk dan wordt ik stil van verwondering. Zo iets bijzonders.

donderdag

ik word oma!

De teller staat op bijna 20. 20 muizen gevangen. Het is dus niet zo gek dat ik niet kon slapen. Ze waren met elkaar door ons huis aan het wandelen. Maandagnacht  heb ik voor het eerst geen muizen meer gehoord. Heerlijk. Geen geknabbel, geen geschraap aan het plafond. Maar nu een dikke brommer. Bij het kozijn was de kit weg en daar kwamen ze met bosjes naar binnen. Dikke zwarte vliegen die hard brommen. Dat is gelukkig sneller verholpen dan de muizen.
Dinsdagavond  ben ik begonnen aan het bakken van 30 appelflappen. Pleegje is woensdag  jarig en wilde appelflappen trakteren. Ik begin daar natuurlijk altijd veel te laat mee. Want eerst moet dit nog en dan dat. Ik ben heel de dag alweer heen en weer aan het rijden naar van alles en na het avondeten wilde ik eerst de was en de strijk even bijwerken. Daar is bijna niet tegenop te werken.  Iedere dag maar even doen, dan blijft het te overzien. De appelflappen staan inmiddels in de oven. En straks hang ik de slingers nog even op. Want hij wordt dan wel al 13 jaar. Slingers horen erbij. Hij is nu langer bij ons dan hij bij zijn eigen mama heeft gewoond. Het is bijzonder om mee te mogen maken.
Als hij woensdag beneden komt is hij blij dat er slingers hangen. Ben je niet zenuwachtig?: vraagt zijn zusje? Ehhm, nee als je al ouder bent heb je dat niet meer aldus de jarige. Het was ook niet echt spannend wat hij voor een kadootje zou krijgen. Alle groep achters krijgen een mobiel om alvast te oefenen als ze straks naar het voortgezet onderwijs gaan. Gelukkig gaat pleegje een beetje groeien. Want hij ziet er niet echt uit als een 13 jarige. Maar dat kan snel veranderen. Daar kan je steeds weer verbaasd over zijn. Hoe snel kinderen/pubers veranderen in de eerste klas. En het lijkt bij pleegjes allemaal nog net wat heftiger te zijn dan bij eigen kinderen. Maar met jarig pleegje is het nog rustig. Geen puber taferelen. Lieve zorgzame jongen. Sociaal en behulpzaam. Veel sturing heeft hij nog nodig, maar niets is hem teveel. 's Avonds mag hij even mama bellen. Ver weg. Ik heb te doen met deze moeder. Alleen een telefoontje. Niet even je kind in je armen kunnen sluiten. Een grote oceaan zit ertussen. Ze huilt en bedankt me voor alles wat ik voor haar zoon doet. Niet huilen mama: zegt pleegje dan. U bent niet alleen. Ik bid elke dag voor u en de Heere God zorgt voor u. Worden als een kind. Daar ben ik deze week al eerder bij bepaald. Zo kinderlijk eenvoudig een kind vertrouwd op God. Zo hadden we een gesprek over alles wat er in de wereld gebeurt. Ze zien het op het nieuws. Eén pleegje vraagt zich af of ze wel zou blijven zeggen dat ze in God geloofd als er iemand haar wil vermoorden. Oh, zegt een ander, maar dat is toch niet erg. Dan ga ik naar de hemel. Wij kunnen ons soms laten beheersen en meeslepen door angst. Maar dit kinderlijke vertrouwen. Daar kan ik stil van worden.

En dan het grote nieuws. Ik moest nog even mijn mond houden, en dat is best lastig. Maar nu mag iedereen het weten. Afgelopen zaterdag kwam Lenny (onze dochter) op visite. Dat was op zich al vreemd, want meestal belt ze: ben je thuis? Ik kom eraan. Nu was het al twee weken van te voren afgesproken. Ik had haar al wat geobserveerd. En zo mijn gedachten. Maar zaterdag kwam toch het nieuws waar ik al van had gedacht dat het komen zou. Ik hoor je denken
 Waar gaat dit over. André en ik kregen een kadootje.
Allebei een mok met de liefste opa en de liefste oma.
IK WORD OMA!!!
Dit is zo ontzettend leuk.
En dan de reactie van de pleegjes. Onze eigen kinderen vinden het natuurlijk ook allemaal erg leuk. Oom en tante worden. Het is de eerste. Maar Lenny maakte er een spelletje van. Ik fluister wat in jou oor en jij fluister dit door aan de volgende. En de laatste mag het hardop zeggen. Ze begon bij ons pleegje dat al vanaf haar tweede jaar bij ons is. In haar zien we ook echt "zwijnen" trekjes. De reactie was vermakelijk. Haar ogen worden groot, ze kijkt naar Lenny en van Lenny naar haar buik en weer naar Lenny. ECHT?? En toen had ze er erg in dat ze het door moest fluisteren. Ze reageren allemaal op hun eigen manier. De één zonder emotie en neemt het als kennisgeving aan. De ander grapt. Dan ben ik tante of dan ben ik oom..
Je snapt dat we hier erg blij mee zijn.
Wordt het  nu ook pleegopa en pleegoma 
 Of blijven ik gewoon: moeder van veel.
Laten we het nog maar even op het laatste houden.
Mama Jenny en papa André.

zaterdag

muizen

Ik zit rechtop in mijn bed. Muizen, alweer. Het is nu echt heel erg. Overal hoor je ze. Tussen het plafond in de woonkamer. In onze slaapkamer. Met een oud huis en overal zoldertjes en loze ruimtes is het logisch. Ze zijn een plek voor de winter aan het zoeken. Maar waarom mijn huis? We zitten nietsvermoedend nog wat na te praten als de kinderen na het eten kamertijd hebben. Ja, dat hebben ze iedere avond. Kamertijd. Een half uur doe je huiswerk of iets anders of helemaal niets. Prima, maar wij praten nu dus even na zonder kinderen. Mijn ogen gaan langs het raam en eindigen op de grond. Ik gil. Daar ligt een muis. Waarschijnlijk door het gat bij de verwarmingsbuizen naar beneden gevallen. Die val heeft hij niet overleefd. De kinderen komen aangesneld. Wat is er? Eh, niets. Ik schrok ergens van, ga maar weer terug. André ruimt direct de muis op. Ik heb het gevoel dat mijn huis in een muizenhol is veranderd. En ik ruik alleen maar muis. Of kan dat niet?  Maar slapen doe ik niet veel. En zoonlief ook niet. Die slaapt boven onze kamer. Dus ook hij hoort diezelfde muis, of zijn het er twee of is het een hele familie? Hij werd deze week wakker van geknabbel aan zijn deur. De muis kon de bel niet vinden en dacht: ik knabbel even aan de deur. Misschien mag ik er wel in. Het houd ons wel van onze nachtrust af. En wat moet je eraan doen? Een muizenval? Gif? Overal is wat van te zeggen, maar ik wil er vanaf. Op wat minder nachtrust na is het verder een rustige week geweest. Zo samen de boel draaiend houden is best heel leuk. Ik merk het echt wel in mijn tijd. De wekker staat in elk geval een half uur later. En dat is al heerlijk, zeker als je veel wakker ligt van muizen feestjes.

En we hebben ook een leuke week achter de rug. Veel gesprekken die we natuurlijk ook samen doen.
 André heeft de toelatingstoets gedaan en is natuurlijk toegelaten voor de opleiding Maatschappelijke zorg bijzonder doelgroepen niveau 4 en dan het kopjaar. Dus één jaar en dan is hij klaar. Super goed.

De nieuwe Zij en Zeeuws kwam uit waar een stuk instaat over ons gezinshuis. Dat is een erg leuk stuk geworden. Ik hoop dat er meer mensen warm lopen voor pleegzorg of gezinshuis ouder.

Mijn boek vordert gestaag. Nog een week en dan moet het helemaal klaar zijn.
Klaar voor de uitgever. Ik ben blij met Jessica. Zij maakt mijn boek helemaal klaar. Ze corrigeert en combineert geeft vorm aan mijn boek. Het is heel spannend, want hoe zal mijn boek ontvangen worden? Gaan mensen het echt wel lezen. Heeft het een toegevoegde waarde voor met name pleegzorg? We gaan het zien.

En ik heb iets gek gedaan. Mijn haar is er nu helemaal af. Echt kort, kort. En dat brengt altijd iets teweeg in ons gezin. Alles wat anders is vinden de kinderen raar. Als ik nieuwe kleren heb moeten ze wennen en gillen ze al. Dus deze metamorfose was helemaal om te gillen. Mama, dat doet u niet meer hoor! was het eerste wat er één riep. U bent nu heel anders: roept de volgende. Nou ja, dat zakt vanzelf. Ze wennen er wel aan. Maar het duurt even.

Nu gaan we genieten van het weekend. Vandaag eerst mijn huis vol gezet met geurdingetjes. Dan heb ik niet meer zo het idee overal muis te ruiken. Met de kinderen naar de fair in Rilland geweest. Voor de kinderen een hele belevenis. Ik heb ze allemaal geld gegeven. 10 euro. Daar mag je wat van kopen. Maar kom niet bij mij zeuren om meer. Daar gingen ze. Op zoek naar iets leuks. Zo grappig om te zien dat ze het allemaal op hun eigen manier besteden. Onze jongste liep verdwaasd rond. Zoekend naar speelgoed. Dat was er niet. Hij weet even niet wat hij moet. Hobbelt even achter de andere kinderen aan maar die hebben geen zin om hem te helpen. Maar uiteindelijk hebben ze allemaal de kraam met stenen ontdekt. Echt diamanten en edelstenen hoor! Eh, ik weet niet hoor: merkt één pleegje op, maar die kosten wel heel veel meer geld,. Dit zijn neppe. Maar wel mooi. De een heeft een grote en de ander een kleine. Dan nog een frietje of drinken. En op is het geld. Twee pleegjes hebben een ketting gekocht voor mama. Zo lief dat ze daaraan denken. Voor hun eigen mama iets te kopen. Thuisgekomen gaan ze direct spelen. Met hun stenen en hun fantasie. Hier geniet ik zo van. En straks, gaan we met schoon gebadderde kinderen thee drinken en nog even een spelletje doen. We hebben een nieuw spel gekregen in het welkomspakket van stichting kinderhulp. Het heet: Kakkerlakken salade. De kinderen vinden het een super leuk spel. En ik ook.
Week 1 samen is achter de rug. Ik ben blij en dankbaar.

maandag

eerste en laatste

De afgelopen week wisselde zich af met dingen voor het eerst en dingen voor het laatst.

De eerste week zit erop. Het is gewoon vreemd om weer alleen de boodschappen te doen. Geen verrassingen bij de kassa. Geen gemopper als je iets niet wil kopen. Geen bemoei met wat we gaan eten. Gewoon even IK. Toch is de vakantie fijn geweest. Ondanks alle storm hebben we ook mooie momenten mogen meemaken. De kinderen hadden best zin om weer naar school te gaan en voor je het weet hebben ze de regelmaat alweer te pakken. Voor de nieuwe pleegjes was het even wennen. Voor het eerst naar deze school, voor het eerst schooleten, voor het eerst psalmversje leren....
Ook de sportactiviteiten komen langzaam op gang. En langzaam komt iedereen in het ritme. Slapen en opstaan is nog even lastig wennen. Maar we houden de structuur aan en langzaam komt alles op zijn plek.

De laatste week voordat we het samen kunnen gaan doen.
De laatste week en onze zoon komt ook in Zeeland wonen.
We hebben met mijn hele schoonfamilie het oude huis schoongemaakt. Alles is leeg en de sleutel is ingeleverd. We sluiten Bleskensgraaf nu echt helemaal af. Toch vreemd. Ons oude huis nu helemaal weg.
 Het plekje achter in de tuin wordt langzaam zijn plekje. Veel moest worden opgeruimd. Er is iets afgesloten en een nieuw begin ligt voor ons.
 Na de BBQ afgelopen vrijdag is ook het werk van André afgesloten.

Zaterdag. Eerst onze verrassing  maar opgehaald. Onze pleegdochter is begonnen op het voortgezet onderwijs. En daar hoort natuurlijk een nieuwe fiets bij. Ze is de eerste week op haar oude fiets gegaan en verwacht eigenlijk geen nieuwe. De verrassing was dus groot.
 's Middags de rit naar Langerak maken. Wat een drama om daar te komen. Hebben ze ineens bedacht om de dijk te gaan asfalteren. Na drie keer te zijn heen en weer gereden en terug gestuurd te zijn de auto maar aan de kant gezet en verder gaan lopen. Terug naar huis over het warme asfalt naar de auto. "dat plakt" roepen de kinderen. Ja, dat plakt, maar ik wil toch naar huis. En dan sta je ook bij Woensdrecht weer stil omdat de optocht voorbij komt van het zomercarnaval. Maar de lange rit was voor de kinderen geen probleem als je spelletjes mag doen op je tablet en ook nog ga eten bij de Mac.

En vandaag zat ik om negen uur al mijn administratie te doen. Wat heerlijk om samen op te starten en de taken de verdelen. "Komt u ons nu nooit meer uit school halen en brengt u ons ook nooit meer?" vraagt één van onze pleegjes? Natuurlijk doe ik dat nog wel. Papa André brengt jullie en ik haal jullie als ik geen andere afspraken heb. "Gelukkig" want u rijd veel harder dan papa. Ben ik zo'n scheurmonster? denk ik. Valt wel mee toch.