gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

maandag

herfstvakantie

Wat een heerlijke herfstvakantie hebben we achter de rug. We zijn met z'n viertjes naar Venetië geweest. Soms voelt het niet fijn voor de pleegjes, maar ook een gezinshuis moeder heeft af en toe tijd nodig voor haar eigen gezin en zichzelf.


Dochter Mariëtte met haar man Mark kwamen in huis. Dus kon ik ook met een gerust hart weggaan. Nou ja, een gerust hart wel maar loslaten is weer iets anders. Het is nogal wat. Zeven kinderen!
Met ook de nodige afspraken. Maar ze hebben het super gedaan. En ook de kinderen hebben ervan genoten. Want mama Jenny is veel strenger. Dus ik mocht best langer weg blijven.
Met z'n allen zijn ze nog wezen zwemmen. Dat is iets wat mama Jenny niet echt leuk vind dus ook niet vaak doet. Daar ging het even met de jongste spruit niet goed. Hij durft veel te veel en heeft nog geen zwemdiploma. Als je dan van de hoge duikplank wil en dat mag niet van de badjuffrouw wordt je natuurlijk heeeel boos.
Ons andere pleegje heeft een beugel. Eindelijk is alles gewisseld. Eerst alleen onder. Over een paar weken boven. Maar na een uur was er al een slotje af. Hij kijken in de spiegel. Oh er zijn wel drie slotjes af. Dan heb ik er twee ingeslikt. 's Avonds kwam hij zeggen dat hij bukpijn had. Van de slotjes in zijn buik. En toen hij naar het toilet moest voelde hij de slotjes ook. We moesten erom lachen. Dat zit tussen je oren hoor. Toen hij bij de ortho kwam (in onze vakantie) om het slotje er weer op te doen bleek hij maar één slotje te zijn verloren. En die had hij bewaard. Zat het tussen je oren of niet? Maar dan blijf je toch zeggen dat je het echt voelde. Daar hebben ze natuurlijk smakelijk om moeten lachen. De verhalen waren leuk. De kinderen hebben genoten van de vakantie. Ook zij kunnen er weer tegenaan.

En ik ben ook  weer opgeladen. Na alle drukte van de afgelopen tijd.
Het is ook best veel geweest waar we voor kwamen te staan. Het opzetten van ons eigen gezinshuis vergt best veel. Zeker in de start, zoals je ook hebt bij een bedrijf opstarten. Maar het meeste werk zit er nu op. Nu alles een beetje op poten staat kunnen we ons nog meer gaan richten op waar we het voor doen. De kinderen.

Allemaal hebben ze nu een sport gekozen. Is ook nogal wat hoor. Zeven kinderen plus die van onszelf is acht naar een sport heen en weer rijden. We komen avonden tekort (hahha). Maar het lukt ons. En voor de kids is het zo goed om ergens mee bezig te zijn wat ze leuk vinden.
Inmiddels is onze zoon weer doorgestroomd naar een ander adres om te wonen, dus staat onze caravan weer leeg. Hier gaan we even over nadenken wat we hiermee verder gaan doen. Dochter Thirza wil er wel in. " Ga ik begeleid wonen mam".

En dan wordt het deze week ook weer heel spannend. Eind van de week komt mijn boek uit. Ik ben heel benieuwd wat iedereen ervan gaat vinden. De titel is: Moeder van veel. Het leven in een gezinshuis.

Vandaag is het leven van alle dag weer begonnen. Zemen, zuigen en wassen en strijken. Gelukkig heb ik er geen hekel aan. De kasten met kleding zijn aardig gewisseld. Zomer gewassen in de kratten en het winter in de kast. Dat is voor mij altijd weer een sport. Iedereen weer voorzien van kleding. Ik rij wat af naar de stad. Het grootste drama met twee meiden pleegjes zijn de schoenen. De één heeft lange smalle voeten en de ander heeft brede voeten. En ze vinden niks leuk. Maar na zeven schoenenwinkels zijn we geslaagd. Pfff, als ze er nu maar even mee doen.