gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

woensdag

einde

Het jaar is bijna ten einde.
We genieten nog even van de vakantie. Nou ja, genieten...
Het is de eerste vakantie die we nu samen thuis zijn. Andere jaren werkte André gewoon. En dat is even wennen. Daarbij komt dat ook dekinderen altijd even moeten omschakelen als het vakantie wordt. En dan heb je ook nog de spanning van kerst en oud en nieuw. Dus proberen we maar af en toe wat vertier te zoeken voor de kinderen. Straks als de school weer aangaat heb ik weer een beetje vakantie. Ik probeer nu ook echt wel te genieten hoor, maar ik blijf het lastig vinden. Alle kinderen thuis. De rommel groeit in mij ogen met de dag. En dan alles wat moet. Loslaten. Gewoon de boel de boel laten. Dat heb ik geloof ik wel gedaan de afgelopen week. Toch, als ik zie hoe de kinderen genieten dan maakt dat mijn vakantie al weer helemaal goed. Gourmetten, met elkaar. En dat is het juist waar ze ook zo van genieten. Als onze eigen kinderen gezellig thuiskomen. Een dag naar 't Klokhuus geweest. Met drie logees. Want die hadden we ook nog de eerste dagen van de vakantie. Overal lagen luchtbedden.
En als klap op de vuurpijl nog naar het kerst circus in Ahoy. Dit deden we zaterdag. Het was wel even glijden en rijden. Maar ja, beloofd is beloofd en de kaartjes waren al betaald. Het viel mee, rustig rijden en wat meer tijd nodig kwamen we veilig in Rotterdam aan. na de show nog even het Zuidplein ingedoken. En de dag en daarmee de eerste week was om.
Nu horen we alleen nog verhalen over vuurwerk. Want dat moet er komen natuurlijk. Ik ben zelf niet echt een liefhebber en vind het ook een beetje zonde van het geld. Klap en het is weg. Het wordt dan dus geen klap, maar siervuurwerk. Waar ze nog het meest naar uitkijken is het opblijven. Zouden we het redden? Heel de avond wakker blijven of gaat ons pleegje dat vorig jaar zo stoer was weer in slaap vallen?  De voorpret alleen al is leuk. En dan moet ik natuurlijk dit jaar weer zelf de oliebollen bakken. Ook dat vinden ze zo gezellig. Ik kan me zelf ook nog herinneren dat mijn vader dit vroeger deed. Hij kookte nooit, maar de oliebollen deed hij wel. De emmer met beslag ging voor de kachel en wij gingen daar weer voor zitten. Het liefst keken we steeds onder de theedoek die erboven op lag, maar dat was ten strengste verboden. Ik heb mijn oliebollen inmiddels gebakken en ook de appelbeignets. Straks heerlijk smullen.

Ik kijk terug op een bewogen jaar.
 Een jaar waarin we in spanning zaten of we wel door konden gaan met ons gezinshuis.
 Een jaar waarin we door de selectie ronde kwamen van gezinshuis.com en werden aangenomen als franchise gezinshuis bij Juvent.
 Een jaar waarin Juvent de vier kinderen die al bij ons woonden overnam en er een eind kwam aan die onzekerheid.
 Een jaar waarin we twee nieuwe kinderen kregen.
 Een jaar waarin we zelfstandig zorgondernemer werden.
 Een jaar waarin mijn eerste boek uitkwam.
 Een jaar waarin onze dochter ging trouwen en ons vertelde dat we opa en oma gaan worden.
 Een jaar waarin onze zoon weer thuis kwam wonen en uiteindelijk een goede plek vond om te wonen en geholpen te worden.

 Blijde en droevige dingen wisselden elkaar af. Met vallen en opstaan deden we ons werk. Met een lach en een traan. Soms hoopvol, soms moedeloos. Maar steeds weer kwamen we eruit. Samen en met God.
Hoopvol kijk ik uit naar het nieuwe jaar. Wat zal dat brengen?
Er gaat veel veranderen als het gaat om de jeugdzorg. Daar maak ik me soms zorgen om. Hoe gaat het met al die kinderen die in zorgelijke en onveilige situaties wonen? Zijn er straks nog wel goede professionele plekken voor deze kinderen? Hoever kan je gaan met bezuinigen?

Wij? Wij gaan door met ons werk en bidden om de Zegen van God. Voor ons en voor onze kinderen.
Ik wil jullie allemaal bedanken voor het lezen van mijn blogs het afgelopen jaar. De bemoedigende reacties. Ik hoop dat ik ook jullie hierdoor hem mogen bemoedigen.
Ik heb een jullie een inkijk gegeven in ons gezin. Soms leuk en hilarisch, maar soms ook moeilijk en kwetsbaar. Ook het komende jaar hoop ik weer de dingen van ons gezinshuis leven te delen met jullie. En hoop dat er weer met net zoveel plezier gelezen zal worden.

dinsdag

overwinning

Overwinning
Dat betekend je naam. Een prachtige naam heb je gekregen. En wat heb je je naam waar gemaakt. Acht jaar geleden kwam je bij ons. Kwetsbaar klein meisje. En wat moest je knokken. Drie maanden lang sliep je op mijn buik. En maanden hing je als een aapje aan mijn benen. Bang angstig kind. Zoveel al meegemaakt in je jonge leventje. En wij knokte met je mee. En ook je papa en mama knokte mee. Wat hebben we een strijd moeten leveren om jou weer vertrouwen te geven in de wereld om je heen. In grote mensen. Langzaam zagen we dit vertrouwen terug komen. Kwetsbaar en broos. Ook na zoveel jaren nog. Maar wat ben je een vrolijke meid geworden. Zingend wordt je wakker en zingend val je in slaap. Geen enge boze dromen meer, maar een heerlijke rustige slaap. Door jou wilskracht kwam je er bovenop. Door het vertrouwen van jou papa en mama, in ons als pleegpapa en pleegmama, kwamen we waar we nu staan. Vol vertrouwen kijken we met elkaar naar de toekomst. Mogen we, samen met jou papa en mama ,er voor jou zijn. Bij ons is je thuis geworden, maar ook een plek waar papa en mama zich thuis voelen en welkom weten. We hebben  je bij God mogen brengen. Ook dit mochten we samen met papa en mama doen. En daardoor konden we je leren vergeven. En konden papa en mama om vergeving vragen. Trots ben ik op jou en op jou papa en mama, die naar zichzelf konden kijken . Die konden zeggen:" het was niet goed wat er gebeurde maar we willen het nu anders doen. De plek waar jij woont is goed". Samen mogen we verder gaan op de weg naar een evenwichtig volwassen mensenkind.
Vandaag ben je jarig. 10 jaar alweer geworden. Je blijft onze vrolijke lieve kleine meid.
Wat zal het leven je verder brengen? Het zal ook in de toekomst met vallen en opstaan gaan. Maar dan zijn wij er voor je. Telkens weer zullen we je helpen op te staan. Verder te gaan en vooruit te kijken en bovenal naar boven te kijken. Zoals je zelf zo vaak zing: Ik hef mijn ogen, op naar de bergen. Waar komt mijn hulp vandaan? Ik hef mijn ogen, op naar U Heer, die mij bij zal staan.
Kinderlijk vertrouwen en kinderlijk geloof. We hopen dat we nog lang van jou mogen genieten.
Super trots op haar mooie cadeau.

woensdag

sinterklaasavond

Vrijdagmiddag. De spanning steeg in de bus al. Vanavond...wat zullen we krijgen en gewoon het uitzien naar de gezelligheid met elkaar.  Gourmetten. Wat genieten de kinderen hiervan. Thuisgekomen duiken ze allemaal op hun knieën voor de hoek met alle cadeaus Wat zijn het er veeeel. Ja, met zoveel kinderen is het een hele stapel. Het lijkt Bart Smit wel.

  
 
 
 Ik maan ze even tot rust en zet ze in de speelkamer. Ga maar spelen. Spelen? Met zoveel spanning? Nou, nee dat gaat niet lukken. Dus dan maar een computerspel. Samen op de WI.
Het is uiteindelijk een hele gezellige avond geweest. De spanning was eraf en ze konden genieten. Om beurten mochten ze een kado uitkiezen en geven aan degene voor wie die was.  Hier kan ik zo van genieten. Die koppies van die kinderen. Zo blij met alles wat ze krijgen.




Het zelf bakken van je eten was ook een succes. Toen iedereen eindelijk in bed lag bleef de chaos over voor moeders.




Maar met hulp van dochterlief was ook dit zo aan kant. Morgen weer een dag. De kinderen hebben in elk geval genoeg om mee zoet te zijn, dus kan ik even alles vetvrij maken.
Zaterdag op naar de Intratuin voor de kerst spullen. Rollen de kinderen van de ene spanning in de andere. Toch merk ik dat, nu ik zelf de teugels wat heb laten vieren ,het goed gaat. Ze zijn wat minder gespannen en maken geen ruzie maar spelen met elkaar. En soms laat ik het gewoon even gaan. Dan lost het zich vanzelf weer op.
We hebben ook wat bedacht op het feit dat ik steeds weer moet waarschuwen en ze niet doen wat ik vraag. Wat vind ik belangrijk en wil ik echt dat ze doen en leren? Daar hebben we een lijst van gemaakt. Ieder heeft drie belangrijke dingen die op hunzelf van toepassing is op die lijst staan. Ik waarschuw daar niet meer voor maar beoordeel aan het eind van de dag of ze een krul of een kruis verdient hebben. Iedere krul is goed voor zakgeld. Dus doe je je best dan kan je het maximale verdienen aan je zakgeld. Dat had ik eerder moeten bedenken. Ik heb nog nooit zulke nette kamers gehad. Geen rommel meer dat overal slingert iedere dag. Het stimuleert ze wel heel erg. Nu maar hopen dat ze het vasthouden. Wanneer gaat u uitbetalen? vroegen ze me. Haha, ze zien het als een baantje. Zaterdag is uitbetaal dag. Ze weten nu al waar ze voor gaan sparen.! 
Toch denken ze ook aan anderen. We lazen uit ons dagboekje en het verhaal ging over armoede. De vraag van de dag was: voor wie zou jij iets kunnen betekenen? Denk na voor wie je bijvoorbeeld een boodschappen pakket kan maken en zet dat stiekem voor de deur. Doe er een kaartje bij. Een kado van God. Dat zagen ze wel zitten. En ze wisten allemaal wel iemand te noemen die ze blij konden maken. Super, dat deze kinderen die ook zoveel moeten missen toch aan anderen kunnen denken!

donderdag

time out

De drukke decembermaand is weer aangebroken. Zou het daaraan liggen of veranderen de kinderen? Ik weet het niet maar de afgelopen week heb ik menig keer op het punt gestaan om te gillen. Heel hard te gillen. Wat ik nu soms maar even doe is de boel de boel te laten en te genieten. Als dat nog lukt met zoveel in mijn hoofd.
De kinderen? Ach die weten niet beter. Ze kijken me verbaasd aan als ik weer eens mopper op hun gedrag. Ze doen echt alles wat je als moeder niet wil dat ze doen. Ze maken ruzie, pesten, maken troep en troep en nog eens troep en zuchten regelmatig(in mijn ogen teveel) ik verveel me. En als je je verveel ga je irriteren. Doen ze dat mij niet dan wel een ander. Dan zeuren ze waarom ze dit niet mogen en dat niet mogen. Willen ze niet logeren want dan missen ze van alles, willen ze geen bezoeken want dan kunnen ze niet spelen. (dan wel) en vinden ze verantwoordelijkheden maar onzin. Ik wil doen waar ik zin in heb en wanneer het mij uitkomt.  
En ik wil het zo graag gezellig hebben. Menig tafelgesprek hebben we al gehad. Over dat je aardig voor elkaar moet zijn en dat je natuurlijk niet zelf gekozen hebt voor deze broers en zussen, maar heb je dat wel als je een bio broer of zus hebt? Mmm dat maakt allemaal niet zoveel uit. Die maken ook ruzie. Dat je verschillend bent omdat je allemaal andere ouders hebt en andere achtergronden. Maar we moeten het toch met elkaar doen.  En als we elkaar helpen in plaats van pesten is het toch veel fijner?  Ja, dat is wel zo. Maar wat ze allemaal gemeen hebben is dat ze bang zijn iets tekort te komen, bang zijn dat een ander meer mag of dat een ander meer aandacht krijgt. En dan ga je elkaar maar het leven zuur maken. Uiteindelijk barst de bom. En dan is het time-out! En zit iedereen gedwee op zijn kamer. Na te denken over hun gedrag. Wat ze elkaar aandoen maar ook wat ze mij aandoen. Ik wil dat het gezellig is.

Als ik aan de strijk sta , in alle rust , overdenk ik ook mijn eigen aandeel. Wil ik het niet te krampachtig gezellig hebben? En wat verstaan de kinderen onder gezellig en is dat ook wat ik gezellig vind? Misschien moet ik mijn verwachting ook even bijstellen. Misschien leg ik de lat wel erg hoog deze dagen. Want ruzie maken is niet leuk maar wel leerzaam. Ongehoorzaam zijn is misschien ook andere prioriteiten hebben. Als ik na twee dagen vragen of de kamer opgeruimd kan worden het nog niet gebeurt is kijken twee donkere ogen me verbaasd aan. Dat heb ik gedaan hoor. Ik noem het ongehoorzaamheid, maar het kind is zich van geen kwaad bewust. Haar definitie van opruimen is anders dan die van mij.
 De hoop strijk slinkt aardig en mijn gedachten gaan alle kanten heen. Ik heb ook wel wat om over na te denken. "Ik vind u helemaal geen leuke moeder meer en u bent altijd boos"! Ik weet wel dat ik niet altijd een aardige moeder hoeft te zijn en dat dit ook niet kan. Maar zit er niet een kern van waarheid in? Ik heb het zelf ook druk. We hebben een bruiloft achter de rug van onze dochter. Dat geeft nogal wat spanning. Iedereen nieuwe kleding, kapper..noem maar op. Ook is dit voor de kinderen spannend.
 Dan die Sint. Ja die kunnen we niet overslaan. Maar voordat ik voor 14 kinderen kadootjes hebt ingeslagen ben ik weer vergeten wat er in die pakjes zat die ik als eerste heb gekocht. Ik heb maar een lijst gemaakt maar als ik denk dat ik alles heb kom ik tot de ontdekking dat ik nog één kado mis. En ja, de kinderen tellen natuurlijk wel hoeveel iedereen er heeft, dus iedereen evenveel pakjes. Alle andere dingen gaan ook gewoon door. Overleg over de kinderen, cursus, bezoeken, schoolgesprekken, sport... En ja, dat heeft allemaal zijn invloed op de kinderen. Tijdens mijn gemijmer schuift er iets onder de deur door. Een briefje. Een sorry briefje. Er staat heel wat in, maar wat er wel twee keer stond was: wilt u alstublieft niet meer boos zijn."?
Mijn boosheid (al was die al gezakt) smelt als sneeuw voor de zon. Ach, soms is het nodig om even deze momenten te hebben om allemaal weer even stil te worden gezet. Waarom doen we de dingen zoals we ze doen. En waarom vinden we bepaalde dingen belangrijk? Blijkbaar vinden ze het toch heel vervelend als ik echt boos ben. Ze merken ook dat het nu echt klaar is. Of we het nu wel of niet gezellig hebben, je pest elkaar niet en je bent aardig voor elkaar. Is dat zoveel gevraagd.? Maar hoe doe je dat als je je bedreigd voelt in je plekje? Hoe doe je dat als je het gevoel hebt dat de ander je uitdaagt? Hier ligt voor ons dus de uitdaging. Hiervoor gebruiken we vaak een spel. En dan praten we met elkaar over je gevoelens Wat doet bepaald gedrag of dingen die gebeuren met jou. Vertel het de anderen maar. Dat vinden ze leuk. Met elkaar iets doen. Dat maakt het ook makkelijker om bij je gevoel te komen.
De negatieve cirkel is weer doorbroken. De maand is nog niet om. Er komt nog heel wat.  Kerstvieringen en oudejaarsavond. Allemaal spannende momenten. Vakantie met logeermomenten. Het komt wel goed. Soms moeten we even stilstaan en in de spiegel kijken. En eerlijk zijn tegen onszelf. Is dit hoe ik het wil? Blijf ik hierin hangen of stap ik uit de negatieve cirkel. Als ik die eerste stap zet volgt de rest. We gaan genieten. Vrijdag pakjesavond. De kinderen piepen soms stiekem even mijn kamer in om naar de kadootjes te kijken. Wat zou erin zitten? Ze genieten er nu al van. Heerlijk gourmetten met elkaar en dan ook nog pakjes openmaken.
Logisch dat de gespannen zijn. Ik hou mijn adem nog maar even in.
Bijna vrijdag...