gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

maandag

welkom luka..

We rollen van het één in het ander.
Deze week was weer onrustig en druk.
Allereerst hebben we er een huisgenoot bij. We zouden voor een weekend een logeerhond krijgen. Om te kijken of het klikt tussen de kinderen. Maar iedereen was direct verkocht. Hij hoeft nu toch niet meer weg?. Ik twijfel. Ik wist nog niet zeker of ik wel weer een hond wilde. Maar deze is wel heel lief. Ook zie ik hoe goed het is voor de kinderen. Om een maatje te hebben. Iemand die geen vragen stelt, maar waar je lekker even bij kunt kroelen als je verdrietig bent. Dus ging ik overstag. Hij is nu ruim een week bij ons. Luka is zijn naam. De kinderen hebben hem warm welkom geheten in huize Zwijnenburg

 Er is begonnen met de tuin. Wat een puinhoop kan je dan toch hebben. Maar ja, het moet eerst een troep worden voordat het opruimt (heb ik vroeger geleerd). Maar dan moet je wel soms even je verstand op nul zetten. Gelukkig was het mooi weer. Maar de kinderen konden voor hun gevoel geen kant op. Begin van de week ging het nog wel. Toen konden ze nog omlopen en achter in de tuin voetballen of spelen. Maar nu is bijna alles omgeploegd. Je kan al goed zien hoe het gaat worden. Dat geeft moed.



Maar we hadden nog zoveel andere dingen.
 De trap werd ook gedaan. We hadden een leuning van touw. Was niet bepaald prettig en ook niet echt veilig. Nu is er een houten leuning gemaakt en opgezet. Maar ook dat ging even mis. Toen hij klaar was en erop ging was het knap. Kapot. Er stond teveel spanning op en hoe het dan gebeurt? Het gebeurde. Dus konden ze weer overnieuw beginnen. Dit moest 's avonds gebeuren omdat het door een vriend gedaan werd. Maar ook de tuinmannen gingen nog laat door. Dus de kinderen hadden ook een paar rommelige avonden en korte nachtjes. Of dat het is weet ik natuurlijk niet, maar ze zijn een partij druk. En kort voor de kar. Veel ruzie en een gespannen sfeer onderling. Ik weet ook wel dat deze kinderen moeilijk kunnen omgaan met veranderingen. En dat is deze week wel veel geweest. de structuur was een beetje weg. Het ging anders dan anders. Maar het moet toch allemaal even gebeuren. Dus dan maar even wat meer tot tien tellen.
We moesten nog veel regelen voor Thirza. Haar reis naar de USA staat voor de deur. Haar bankpas moest nog ingesteld worden op internationaal. Kleding bijkopen. Spanning ten top. Meer voor moeders dan voor dochter. En dan is het zaterdagochtend. André ging al vroeg op pad. Hij zou ze wegbrengen. Om half 9 gaat de telefoon. Thirza: ik mag niet mee. Mijn Esta(visum) is niet in orde. Wat??? Dat kan niet. Ik heb bericht gehad dat je toestemming hebt om Amerika in te gaan. Na een aantal keren heen en weer bellen en tussendoor snel de broodjes uit de over halen en de kinderen aan het eten zetten, belt ze weer. Ik kan niet mee of u moet nu direct een nieuwe aanvragen. Dat heb ik gedaan. Om half tien had ik de bevestiging binnen dat ze kon gaan. Om vijf over tien zouden ze de lucht ingaan. maar het was te laat. iedereen was al door de douane. Behalve Thirza en de jeugdleidster. Zij kon ook niet mee omdat de luchtvaartmaatschappij geen zuurstof had geregeld. Thirza was er nu rustig onder. Ze heeft de eerste telefoontjes gehuild en was verdrietig. Maar voor nu was het prima. Ik reis ze wel achterna. Ik barst in huilen uit. De kinderen hadden inmiddels hun broodjes op en kijken me verbaasd aan. Pff, ja als er dit soort dingen gebeuren kan ik nog niet erg veel hebben. Als ik vertel waarom ik even moest huilen, begrijpen ze het wel. Wat zielig voor Thirza: vinden ze.  Koffie. De werkmannen komen binnen en onze stagiaire. Die heb ik vandaag wel nodig. Zij gaat naar de speelkamer en gaat aan de slag met verven. Hier zijn ze een hele tijd zoet mee. Uit mijn handen komt niet veel meer. Als Thirza thuiskomt is het voor haar al goed. Het hele weekend wordt erdoor in beslag genomen. Ik kan het moeilijk van me afzetten. Wat als de jeugdleidster niet mee kan? Laat ik Thirza dan alleen reizen?
Allemaal gezeur volgens Thirza. Want dat kan ze best alleen. Of ze met de trein naar Goes gaat. Hallo, je gaat wel naar Amerika. Ach, je maak je als moeder vaak teveel zorgen. Vandaag kregen we het bericht. Ze kan weg met haar jeugdleidster. Dinsdag vliegen ze. Drie dagen gemist. Maar ze heeft nog anderhalve week te gaan. Wat een rust zou het geven als dat vliegtuig in de lucht is.
Maandag. Koningsdag. Wat is dat heerlijk om even wat langer in bed te kunnen blijven. Even geen stress en geen drukte. Als we allemaal klaar zijn gaan we voor de televisie zitten om de koning en zijn familie te volgen in Dordrecht, met een heerlijk oranje bol en hapjes. De kinderen genieten en zijn voor even rustig. Maar ze vinden en na een tijdje toch saai worden en gaan spelen. Spelen? Ze breken de boel af. En ze kunnen niet naar buiten. Na een poosje is het stil en zitten ze allemaal een spelletje te doen. Dat gaat voor even goed. Ik moet nodig nog wat was wegwerken, maar dat lukt nauwelijks. Om twee uur laad ik de hele club in. Op ons dorp is er niet veel te beleven, maar dan kijken we elders wel even. Als we er maar even uit zijn. We belanden in Arnemuiden.

Na een rondvaart en een wandeling en een ijsje gaan we huiswaarts, waar ze gewoon weer door stormen. Het is echt ongelooflijk hoeveel energie die gasten hebben. En waarom moet dit dan gepaard gaan met ruzie en elkaar dwars zitten? Half tien is het hele spul van de vloer. Of ze slapen? Het is in elk geval eindelijk rustig in huize Zwijnenburg. Even. Want dan komt Thirza thuis en moeten we ook haar koffer nog weer even nakijken. Morgen vroeg dag. En dan maar hopen dat ze mee kan. Mijn rust is er pas weer als ze geland is in de USA. Maar dan komt het volgende weer. Ons kleinkind is in aantocht. ..Het houd niet op. Loslaten maar weer. Ik moet het zo vaak tegen mezelf zeggen. Soms denken mensen dat ik dat zo makkelijk doe. Ik roep het wel zo makkelijk naar anderen maar weet als geen ander hoe moeilijk dat dit is. En ondanks alles genieten van de dingen die God ons geeft. Dan tel ik mijn zegeningen en raak ik de tel kwijt. De vakantie is begonnen. Hopen dat de kinderen de rest van de week een beetje hun draai kunnen vinden. En ikzelf ook. Ik ben gelukkig aardig opgeknapt. Het heeft even tijd nodig gehad. En dat vind ik lastig. Ik wil zo snel mogelijk weer over gaan tot de orde van de dag. Maar als je lichaam en geest niet willen moet je luisteren. Dat heb ik ook gedaan. Nu gaan we genieten van de vakantie.

donderdag

storm in m'n lijf

Ik heb even getwijfeld of ik het volgende zou delen. Mijn blog was klaar en ik dacht: ik hou het voor mezelf. Schrijven is voor mij verwerken, een uitlaatklep. Maar ik schrijf ook om anderen te bemoedigen.
De afgelopen weken waren onstuimig, om het zo maar te zeggen. Niet in ons gezinshuis zozeer. Wel in mezelf. Ik had veel last van mijn rug en de hormonen schoten alle kanten heen behalve de goede. Ben ik normaal al een emotioneel mens, nu was het helemaal erg. Ik begreep er niets van. 't Zal toch niet waar zijn? Bijna 48 jaar en over pakweg drie weken oma. En nu zelf nog zwanger? Dit kan niet waar zijn. Ik wil dit dan eerst zelf even op een rij krijgen en dan is delen lastig. Maar het wordt opgemerkt. Dat kan ook niet anders. En wat gaan mannen er dan ijzig nonchalant mee om. Of is dat alleen die van mij? Wat maakt het uit? Zal ook wel weer wennen hoor en groot worden doet het ook wel. Ja, dat snap ik. Maar jij voelt mijn lijf niet en mijn emoties niet.  Als ik eindelijk aan het idee ga wennen, bam. Gaat het mis. Een miskraam. De zoveelste. Ik verlies veel bloed en ben ook best heel moe. Dan blijf je zitten met een dubbel gevoel. Enerzijds zat ik echt niet te wachten op nog een zwangerschap, maar als dit dan zo eindigt, vraag je je af : waarom?
Ik ben dan zo'n piekeraar. Wil overal eerst een antwoord op proberen te krijgen, maar uiteindelijk weet ik dat ik dat niet ga krijgen.

Zondag werden in de dienst teksten voorgelezen waarin iemand zijn eigen naam mocht invullen. Bij één van deze teksten werd de naam van één van onze pleegjes ingevuld.
 
Gij hebt mijn nieren gevormd, mij in de moederschoot geweven.  Ik loof U, omdat ik gans wonderbaar ben toebereid, wonderbaar zijn Uw werken; mijn ziel weet dat zeer wel. Mijn gebeente was voor U niet verholen, toen ik in het verborgene gemaakt werd, gewrocht in de diepten van het aardrijk; uw ogen zagen mijn vormeloos begin; in uw boek waren zij alle opgeschreven, de dagen die geformeerd zouden worden, toen nog geen daarvan bestond.


Dan komt zo'n tekst ineens binnen.
 God, die al die kinderen die nooit ter wereld kwamen, zag.
God die al die kinderen zag die uit hun moeder werden geboren maar daar niet opgroeien.
God die zegt: Ik zag jou in de schoot van je moeder. Ik zag de grootte van haar liefde voor jou.
Ik zag de diepte van jou verdriet. Ik was erbij al voordat je het zelf kon bedenken. En Ik wil er ook nu voor je zijn.

Miskramen. We hebben het er meestal niet over. Het lijkt een stil verdriet waar niet over gesproken mag worden. Misschien omdat het voor de ander niet zichtbaar is? Maar met jou als vrouw doet het zoveel. Lichamelijk en emotioneel. Het is een proces van verwachting en loslaten. Storm in je lijf en je hoofd. Mijn storm komt tot bedaren. Gelukkig. Ik mag uitzien naar de geboorte van ons kleinkind. Het is goed zo.
Maar de storm in het leven van onze pleegjes steekt regelmatig op. De waarom vragen, het niet begrijpen, hun verdriet en machteloosheid. Ook dit wordt vaak niet begrepen. Het zijn kinderen zoals andere kinderen. Maar wat er vanbinnen zit is niet zichtbaar. Wat wel zichtbaar is hun soms buitensporige gedrag. Steeds weer moet ook ik leren om het gedrag te zien in het perspectief van hun verleden. Het gedrag loskoppelen van het kind. Het kind reageert vaak vanuit angst. Als we dat goed blijven beseffen, kunnen we een brug slaan naar deze kinderen. Hen helpen om vertrouwen te krijgen in de mensen en de wereld om hun heen.

"Mama Jenny: ik hoorde pas over God toen ik hier kwam wonen. Zag God mij toen echt al? Toen ik bij mijn mama in de buik zat? Wist hij ook van mijn papa? Dat is toch wel fijn........en nu weet ik ook wie Hij is. "

zaterdag

PASEN

Daar stond ons pleegje. Voorin de grote kerk. Met alle kinderen van zijn kleine SBO klasje. Met elkaar vieren we het paasfeest.
 Ik zie mezelf weer staan. Dat ken je vast wel. Dat er door een gebeurtenis, een lied, een geur, een herinnering boven komt.  Ik stond voorin op het podium in de grote kerk(misschien leek hij groot omdat ik zo klein was) in Ridderkerk. We vierden kerstfeest. Met de hele school. Mijn moeder had een mooie jurk genaaid. Een lange jurk. Die wilde ik zo graag. Het orgel speelde en de psalmen klonken. Zo ook deze middag. Een gevoel van heimwee bekruipt me. Wat zijn die psalmen toch ontzettend mooi en actueel. Als ik inzet zit ik al snel een regel te ver. O ja. Het tempo lag iets langzamer dan bij ons de liederen. Het heeft iets eerbiedigs. Je beseft weer dat God een Heilig God is. Toch heb ik soms de neiging om te gaan staan. Maar dat zijn ze niet gewoon. Dus blijf ik netjes zitten zoals iedereen.  Toch voel ik me verbonden met deze mensen. Waarom? Ook al doen we dingen anders en beleven we dingen anders. We zingen met elkaar: Bij U Heer is de Levensbron. En U zij de glorie, opgestane Heer. Pasen. Dat is wat ons bind. Onze opgestane Heer.
Pleegje zingt. Met zijn mooie zondagse kleren aan. Dat wilde hij zo graag.
 De Heer is waarlijk opgestaan.!
 De morgen van Gods trouw breekt aan.
Ik hoor zijn heldere stemmetje erboven uit. Of hoort iedere moeder zijn eigen kind erboven uit?
 Het laatste couplet is:
Heere wilt u ons bekeren.
en ons door genade leren.
Steeds te doen wat u ons zegt.
Ja, dat vragen wij oprecht.

Dankbaarheid stijgt op in mijn hart. Wat ben ik dankbaar dat we zo'n school nog hebben. Dat deze kinderen nog mogen horen van Jezus. Van God die de wereld zo lief heeft gehad dat hij zijn Zoon gegeven heeft. Als ik al die heldere kinderstemmen hoort besef ik weer. Worden als een kind. Ik denk vaak zo moeilijk. Ik wil alles begrijpen en dat lukt gewoon niet.  Waarom overlijd een jonge vader, man, zoon en collega? Waarom leven zoveel kinderen onder de armoede grens? Waarom is er zoveel leed in de wereld? Ik vind het zo kort door de bocht om het af te doen met: we leven in een zondige wereld. Dat weet ik met mijn verstand. Maar mijn gevoel zegt soms zoveel anders. Dan zijn we soms zo bezig met allerlei dingen te doen binnen onze eigen kerk. En houden daarmee onze ramen en deuren potdicht. Terwijl we toch een opdracht hebben? Dan voel ik me soms tekort schieten.
Want ook ik ben zo vaak alleen maar bezig met allerlei activiteiten te doen binnen mijn eigen comfort zone.
We keken met onze pleegjes ook naar the Passion. Veel wordt erover gezegd. Iedereen heeft een mening. Ik natuurlijk ook. Maar als we los van al onze gevoelens en wat wij vinden kijken naar wat daar gebeurt. Dan raakt me dat. Zoveel mensen op de been die toch horen van het kruis en Zijn opstanding. Mensen die misschien nog nooit het evangelie gehoord hebben. Commercie? Natuurlijk. Maar zijn wij zelf ook binnen onze kerk niet vaak zo bezig. We organiseren allerlei evenementen met gelijkgestemden en hebben het zo gezellig met elkaar. Maar brengen we zo mensen bij God. Wat moeten buitenstaanders voelen en denken als ze onze Paasdienst binnenstappen? Misschien wel hetzelfde wat wij denken en voelen als we naar the Passion kijken. Toch geloof ik dat God ook hierdoor mensen wil bereiken. Wij zijn in elk geval weer even bepaald bij de diepte van Pasen. Ik vroeg de kinderen: moet je eens voorstellen. Zo stond Jezus echt. En al die mensen stonden er ook en riepen: Kruisig Hem. Kan je voorstellen hoe indrukwekkend het was, ook voor onze kids? Toen er verteld werd wat een kruisiging inhield. Hoe dat gaat. Onze kinderen waren onder de indruk. Natuurlijk van wat ze zagen en de liederen, maar ook van dat wat Jezus voor ons gedaan heeft.

Ik werd er deze week weer bij bepaald dat we zo allemaal ons eigen referentie kader hebben. Onze eigen bril waardoor we naar de dingen om ons heen kijken. Opvoeding, dingen die je hebt meegemaakt, de manier waarop je nu in het leven staat. Maar als we dat allemaal nu eens loslaten. En proberen te kijken naar hoe God naar ons kijkt.
Ik begrijp dat het moeilijk is als je misschien op dit moment neerzit bij de puinhopen van je huwelijk, bij de puinhoop van je opvoeding of het leven van je kind, als ziekte je leven is binnengekomen, werkeloosheid. Er is zoveel gebrokenheid. Ik ervaar dit dagelijks in het werk wat we doen, in het contact met ouders. Zoveel wanhoop en verdriet.
Toch is dit verhaal van Jezus niet zomaar een verhaal. Het is een verhaal van Hoop. Van verlossing. Van uitzien naar wat God doet en gaat doen in ons leven. Ik weet uit ervaring dat je naast het puin in je leven kan zitten en toch kan zingen: Hij is mijn Hoop, mijn Kracht, mijn zekerheid. Hij wijst mij de weg die ik moet gaan. Dat is wat ik wil uitdragen aan de mensen om mij heen. Zijn dan alle zorgen en moeilijkheden weg? Nee, natuurlijk niet, maar het maakt het leven wel de moeite waard.

Zijn donkere oogjes kijken me vragend aan...mama Jenny: vraagt hij, waarom moet ik steeds vragen om een nieuw hartje als ik die al heb? Hier word ik stil van.
PASEN......DE HEER IS WAARLIJK OPGESTAAN....HEBT U HEM AL GEZIEN?