gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

woensdag

o.o.o.o.o

O. o. o.
 Je zal denken, wat is dit nu weer. Ik heb een training gevolgd. Jaja, dat hoort er ook bij. Gezinshuis ouders worden steeds weer bij geleerd. Soms leren we echt weer nieuwe dingen en soms is het weer even opfrissen van dingen die we al wisten. Zo ook nu. Ik zal je niet belasten met alle inhoudelijke dingen, maar dit was weer even iets van : o ja. Als je kinderen hebt is het herkenbaar. Je voelt je soms als moeder politie agent en ben je Opdrachten aan het geven of neem je iets Over van je kind omdat het dan sneller gebeurt is, of je Oordeelt voordat je eerst dingen vraagt. Dat zijn die verboden O's.
 Maar soms ontkom ik er gewoon echt niet aan. Als er voor de zoveelste keer bijna spullen uit de slaapkamer gewandeld komen en we toch duidelijk hebben afgesproken wat de huisregels hierover zijn. Dan kan ik niet zeggen: wat fijn dat je kamer weer zo netjes is. Of als er een afspraak is dat je eerder naar huis komt uit school (briefje mee) voor de orthodontist en je vergeet het, en zegt dat je wel vroeger weg bent gegaan maar je komt toch te laat. O,o,o.
Toch is het waar. Als we meer de positieve dingen benadrukken en op een positieve manier de leerpunten kunnen benoemen en de verantwoording dan ook bij de pubers kunnen laten, werkt het veel beter. Maar dat daar laten is voor ons moeders soms lastig. Want dan heb ik die was al in de wasmand gedaan en dat bed al verschoond. Neee, niet overnemen, maar zij moeten het doen. En dan gebeurt het anders dan ik het zou willen. Tja, het zij zo.
Natuurlijk was de training veel meer dan o,o,o. Maar dit vond ik wel iets leuks om te delen.

We hebben in huize Zwijnenburg een roerige tijd achter de rug. Maar ja, wanneer is het rustig hier? Als je denkt: het loopt op rolletje, gebeurt er weer iets. Soms dramatisch en soms ook hilarisch.
Een van onze pleegjes heeft een nieuwe juf. En dan ga je grenzen opzoeken. Maar dat is voor de klas en de juf niet altijd leuk. Maar voor pleegje geen probleem. Als we met hem in gesprek gaan kijken zijn lachende guitige oogjes me aan. Ik denk aan de o's. Hoe doe ik dat. Ik vraag hem hoe het komt dat hij regelmatig naar de time out moet. Nou, zegt pleegje. Ik doe dan grappig en dan moeten alle kinderen lachen. Ik verbijt ook wel eventjes mijn lach. Ik vraag wat door, maar het lijkt erop dat hij de maatregelen die de juf neemt helemaal niet erg vind. En dat begrijp ik ook wel een beetje. Want laten we eerlijk zijn. Als je druk bent in je hoofd en je niet kunt stoppen met dat wat jij grappig vind ,is het alleen maar fijn dat de juf je helpt om te stoppen, door ergens alleen rustig te worden zonder andere kinderen. Ik ben van mening dat school ook school is en thuis ook thuis. Wel elkaar op de hoogte houden en adviezen geven. Maar als er iets op school niet goed gaat je thuis geen straffen meer kan uitdelen. Maar hoe kan ik hem nu stimuleren om gewoon te luisteren? Er speelt ook vaak veel in het koppie van dit kind. Waardoor er veel boosheid zit. Maar we hebben dit kind ook enorm zien groeien. Dus ik bevestig hem op zijn sterke kant. Ik heb gezien dat je het heel goed kan. Zullen we afspreken dat als je morgen niet uit de klas hoeft en je luistert, je 10 minuten extra op de computer mag? Zijn ogen gaan stralen. Beloofd! Ik ben benieuwd.

Onze twee pubers hebben hun draai aardig gevonden. Het ritme van op tijd opstaan (zelfstandig) en brood klaarmaken en fietsen naar school. Dan ben ik super blij. Om te zien dat ze zelfstandig worden. Dingen die ze geleerd hebben ook toepassen. Met vallen en opstaan. Maar ze doen het. De één pakt het sneller op dan de ander. Soms mheb je wat langer tijd nodig om te wennen. Het is ook een grote stap. Van een kleine school naar een veel grotere. Van één meester of juf naar iedere les een ander. Dat heeft even tijd nodig.

We hadden een papa die op de verjaardag kwam van pleegje met zijn grote broer. Wat zijn de kinderen dan blij.

En soms, soms is er verwachting, uitzien, hopen en verlangen. En dan komt het niet. Dan weet je geen raad met je boosheid. Teleurstelling is soms aan de orde van de dag.
Dat kan geen andere vader of moeder of gezinshuisouder vervangen.

Onze twee meisjes wilden graag op dwarsfluit les. Ze hebben allebei al bijna een jaar een dwarsfluit en fluiteren er zelf af en toe wat op los. Dus wij naar de open dag op de muziekschool. Onze twee meiden en onze jongste spruit. Die rammelt al een aardig deuntje op de piano. Dus die wil ook op les. Na een gastles op de dwarsfluit en afspraken te hebben gemaakt gaan we op zoek naar de pianoles. Pleegje is eerst wat verlegen, maar speelt uiteindelijk toch iets. Als we wat verder door de muziekschool dwalen hebben de kids als snel het drumlokaal gevonden. Dat vinden ze ook wel wat. Nu is onze oudste zoon een super drummer en ik dacht eindelijk verlost te zijn van dat lawaai. Maar onze pianist vond dit ook wel wat. En, ja. Hij deed het best goed. Thuisgekomen blijft hij roepen: ik wil op drumles. Mama Jenny, mag dat.? Ik beloof hem er eerst eens een nachtje over te slapen. De volgende dag vraagt hij: hebt u er een nachtje over geslapen? Ik weet het echt niet wat ik nu moet. Een piano heb ik staan. Een drumstel niet meer. Ik zeg hem: ik heb niet zo goed geslapen vannacht. Mag het nog een nachtje? Hij kijkt me aan en zucht even. Oke, goed hoor. Afgelopen week heb ik een drumstel gekocht. Toen onze zoon hem in elkaar had gezet haalde hij pleegje op. Hij wist van niets. Toen hij onze kamer  binnenkwam juichte hij. Yes!! En direct gaat hij herhalen wat hij op de proefles heeft geleerd. Steevast als hij nu uit school komt vraagt hij: mag ik drumstellen?
Het is leuk om te zien wat muziek doet met de emotie van een kind. Ze hoeven niet super goed te leren spelen. Maar het is belangrijk dat ze hun emotie kwijt kunnen. Dat je op een muziekinstrument hard kan spelen als je bijvoorbeeld boos bent, maar ook zacht als je verdrietig bent.

Zo zijn we steeds op zoek naar wat deze kinderen helpt om te groeien, te leren en zich te ontwikkelen. En dan zonder teveel gebruik te maken van de o's. Maar steeds te spiegelen en ze zelf tot conclusies te laten komen. En dat werkt. Als ze zelf iets bedacht hebben blijft het beter hangen en zien ze het nut in van dingen die soms wat minder leuk zijn maar wel nodig.
Steeds weer uitgaan van, en op zoek gaan naar de mogelijkheden en niet van de onmogelijkheden.

weer naar school

De kop is eraf. Alle kinderen zijn inmiddels aan hun nieuwe schooljaar begonnen. De vakantie is hard gegaan en ze hebben zich allemaal goed vermaakt.
 Na de camping week hebben we nog een paar dagen het kleine zusje van twee pleegje te logeren gehad en zijn we naar Neeltje Jans geweest. Zijn ze ook nog op de foto gegaan met een echte zeeleeuw. Brr, dat was best een beetje eng die snuit op je hoofd, maar wel heel leuk.
 De laatste week ging wat stroperig. Nergens geen zin meer in en maar hangen. Gelukkig hadden we nog een paar mooie dagen dus het zwembad is al goed gebruikt. En we hadden nog een dag Walibi.



 Met de kortingsbonnen van Jumbo was dit goed te doen. Daar hebben ze echt van genoten.  En ik heb maar fotograaf en tassenoppasser gespeeld. Al dat heen en weer geschud in die attracties wordt ik toch echt te oud voor. Brr, dat hoeft voor mij niet meer. André had nogal wat te doen in de tuin, dus is Lenny mee geweest. Toen ze hoorde dat we daarheen gingen had ze er ook wel zin in. Het kleine mannetje kon thuis blijven. Papa had een vrije dag dus gezellig een papa dag. Jammer was wel dat er erg veel wespen waren. Het was te doen, maar niet als je drinken had. En dat ondervond ook ons jongste pleegje. We hadden gegeten en daarna pas drinken gehaald en zijn daarmee gaan lopen. In de hoop op wat minder last van wespen. maar er zoemde er toch één om zijn beker. Hij raakte in paniek, gooide zijn beker weg en rende weg. We zagen hem ergens achter de struiken stampend van boosheid. Uit ervaring weet ik dat als ik er nu heen gaat, ook al ben ik niet boos, hij ontploft en daar zaten we niet echt op te wachten. Loop jij maar door. Dus Lenny liep verder met de andere kinderen, en ik ben achter een boom gaan staan. En daar kwam hij aan. Want als de anderen doorlopen raak je ze natuurlijk kwijt. Bij de boom stond ik ineens voor hem. Hij keek me aan en ik zag dat boosheid en opluchting strijden op zijn gezicht. Ik wees naar de beker op de grond. Ruim je die even in de prullenbak?. Weer wilde hij boos worden, maar bedacht zich. Pakte de beker op en gooide hem in de prullenbak. En het was klaar. Pfff, gelukkig. Het was een lange dag maar als ik die blije koppies zie is dat het wel weer waard geweest.

En dan was daar het fotomoment. Vijf generaties. Dat is een artikel in de krant waard. Zelf hebben we de foto gemaakt en mijn moeder heeft hem opgestuurd naar de krant met informatie over de vijf generaties. Het is een erg leuk stukje geworden.

En nu is het gewone leven weer begonnen. Nou ja, maandag nog niet helemaal. Maandag ging de eerste helft van de kinderen naar school. Drie stuks. Een nieuw jaar maar wel op hun eigen school. Dinsdag de andere vier. Onze eigen dochter gaat een spannend jaar in. Examenjaar. Pleegje één gaat naar de tweede dus daar was het allemaal wat minder spannend voor. Ze genoot er wel van dat zij nu niet meer de brugklasser is maar de twee volgende pleegjes. Die hadden gisteren introductie dag.
Voor het eerst het hele eind fietsen. Dat was even wennen, maar het is best te doen. Drie kwartier ongeveer. Nieuwe fietsen, schooltassen gepakt , regenpakken mee (nog wel).

                                                                                                                                                                               Daar gaan ze dan. Ook voor mij als pleegmoeder even lastig om los te laten. En de eerste perikelen rondom het fietsen zijn al geweest. En de gesprekken daarover. over verantwoordelijk zijn voor elkaar, en niemand alleen laten fietsen en buitensluiten. Verantwoordelijkheid is een terugkerend element. Zorg dragen voor elkaar en je spullen. En de één accepteert het en doet wat met je adviezen maar de ander wil zich overal uitpraten. Allemaal reageren ze anders. Dat is soms pffff  maar ook heel boeiend. 
                                                                                                                                     
Maandag is ook onze nieuwe stagiaire begonnen. Voor ons weer heerlijk om extra handen te hebben en voor de kinderen ook erg gezellig. Ze genieten van de extra aandacht die ze krijgen. En dan heb ik nu eigenlijk pas echt tijd om even alle kleine klusjes die zijn blijven liggen te gaan doen. En tijd voor mezelf te nemen. André is ook weg. De tweede begrafenis in twee weken tijd. Vreugde en verdriet. Het ligt zo dicht bij elkaar. Maar nu is iedereen dus echt even weg.                                                                                                                                                                                           
Heerlijk die rust in huis.