gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

woensdag

onze trouwdag

Verbaasd kijk ik de kamer in. Er hangt van alles. En ik begrijp er niets van. Wie is er zo vroeg al in de woonkamer geweest? Het is kwart over 6 en het is overal nog heel stil. Het is vandaag(30 september) onze 28ste trouwdag. De dag ervoor had ik het uit mijn mond laten vallen. Ik dacht dat het toen al de 30ste was en ik het vergeten was. Manlief verdedigd zich snel: ik ben het echt niet vergeten hoor, maar het is morgen. Als ik 's avonds de jongste in bed heb gelegd is de woonkamer leeg. Dat is op z'n minst vreemd te noemen. Want na het douchen willen ze eigenlijk allemaal op hun tablet. Ik hoor boven gefluister en ik zie een paar ogen boven aan de trap die naar me kijken. U komt niet naar boven toch? Ze zullen dus wel ergens mee bezig zijn. En dat hing die morgen allemaal al in de woonkamer. Ik ga naar onze crea pleeg toe. Die is al wakker en kijkt me lachend aan. Leuk hé? vraagt ze. Ja, maar wanneer heb je dat gedaan dan. En dan komt het verhaal er met geuren en kleuren uit. Ze is gewoon wakker gebleven en toen mama kwam kijken deed ik nepslapen. En als u in bed lag zou ik de andere roepen. Om twaalf uur hadden we afgesproken. Maar toen u naar bed ging om half 11 wilde ik naar de woonkamer gaan om de andere te roepen, maar toen ging grote broer nog televisie kijken. Maar pleegje laat zich niet snel uit het veld slaan. Dan wacht je toch gewoon in het donker in de veranda tot hij weg is? En toen hij eindelijk na een uur ging douchen is ze naar de andere kinderen gegaan. Maar ook dat was nog een sport. Want die sliepen allemaal. Ze heeft er één wakker kunnen krijgen. Samen hebben ze de knutselwerkjes opgehangen. Maar pleegje dacht dat een discolamp ook wel leuk zou zijn. En daardoor trok ze de aandacht van grote broer. Die hoorde allemaal gestommel en zag lichten. Dus die ging hij even een kijkje nemen. Maar ja, toen pleegje uitlegde wat ze aan het doen waren heeft hij ze maar hun gang laten gaan. Maar die lamp moest toch maar uit. Ik snap er helemaal niets van. Dat ik dat niet gehoord heb. Ik ben altijd zo snel wakker en hoor alles. Ze heeft wel echt heel stil gedaan. Maar dat maakte de verrassing natuurlijk wel erg leuk.
Er hingen zelf gemaakte vlaggetje en een grote tekening met van alles erop geschreven.

 
                                                                                                                                                                           En 's middags werden we nog verrast door de postbode. Die kwam iets brengen van onze kleinzoon.
 
 En ja, dan moet je toch even wat lekkers halen voor bij de koffie. De kinderen hadden zo hun best  gedaan. Bij de Jumbo vroeg de mevrouw achter de kassa of ik iets te vieren had. Dus ik vertel het verhaal van de kinderen. Ze pakt haar telefoon en fluistert er iets in. Ik ruin mijn boodschappen in de kar terug en wil weggaan. En dan staat er een medewerker met een bos bloemen. Dat is toch een heel leuk gebaar. En dan met de bos rozen van manlief is het toch feest. 
 
Het weekend was ons vrije weekend en we hadden besloten om ook echt even vrij te nemen. Dus even weg te gaan. Als je thuis blijft vragen de dingen van alle dag toch weer om aandacht. En we merkte dat we het echt even nodig hadden om samen te zijn. Anders versloft ook je huwelijk. En kom je niet meer aan elkaar toe en heb je alleen nog maar gesprekken over de kinderen, dus over werk. Ik wil zelf al heel lang een keer skiën. Maar André vind de wintersport maar niks. Dus ik had bedacht om dan maar indoor te gaan skiën. Als verrassing, want ik weet dat als ik het van te voren zou zeggen André het niet zou zien zitten. Een hotel in Terneuzen geboekt en een ski les aldaar op de skischool. Dat was inderdaad een complete verrassing. maar hij liet zich niet kennen. We hadden een les van een uur en mochten daarna nog een uur zelf skiën. Na het uur les hield André het voor gezien. Het is leuk om een keer gedaan te hebben, maar hij vind het erg moeilijk. Ik daarentegen niet. Ik vond het ontzettend leuk en heb dan ook het uur daarna lustig verder geskied.   Achteraf had ik de schoenen iets te strak gedaan en hield er dus wel blauwe plekken aan over op mijn scheenbenen. Maar goed. Het was de moeite waard en ik wil nog wel een keer. Maar het feit dat je weer eens iets samen onderneemt is al leuk. We hebben veel gepraat en genoten . Het weer hielp ook goed mee. Thuisgekomen overvalt je de drukte weer, maar ook daar geniet ik van. Alle kinderen die thuiskomen of er al zijn en hun verhaal vertellen. Drie pleegje logeren bij onze twee dochters. En zij hebben met elkaar ook een dagje uit gehad. Dus je snapt dat dan iedereen iets wil vertellen en ook hebben sommige kinderen even last van omschakelen. en dat uit zich in niet echt gezellig gedrag. Dan is het heerlijk als alles eindelijk op bed ligt. Rust. Morgen weer een nieuwe week. De enorme berg was? Die wacht wel. Morgen...
 
Maandag is het de dag van de leraar. Ik had het in de agenda gezet, want anders weet ik dat ik het vergeet. Tijdens ons weekendje weg had ik al wat gekocht. De beide meisjes hebben een juf en een meester. En onze jongste twee juffen. Bij de meisjes op school was het bekent dat dit de dag van de leraar was maar bij onze jongste wist ik het niet. Dus ikhad er een briefje aan gedaan. Pleegje wilde dit zelf voorlezen, zo hoorde ik van de juf. Ik zie het voor me. Zo trots als hij dan kan zijn. Zo graag zelf altijd alles willen hebben en geen rem hebben. Zo goed kan hij ook geven. Ik zie hem al genieten voordat hij naar school gaat. Ik heb iets voor de juf en dat is een verrassing. Dan is mijn dag al weer goed. Maar voordat het avond is komt toch die boosheid weer. Zo ongrijpbaar, het overkomt hem, zo moeilijk om te zien dat een kind zo weinig grip heeft op zichzelf. En er zo verdrietig van kan worden. Geen woorden heeft om zich te uiten, maar alleen de boosheid die eruit moet. Maar dan toch weer die nabijheid zoekt en troost zoekt mij ons. Dat hebben we in elk geval bereikt. Vertrouwen nog heel klein, in ons als opvoeders.
 
En die vuile was...die werd dinsdag nog groter. Ik ruik. Niet echt fris op de slaapkamer van pleegje. Ik haal haar dekbed weg en ik zie de oorzaak. Overgegeven. Als ik later in de keuken kom zie ik haar brood nog liggen. Gelukkig had ik een afspraak dus kwam ik toch langs school. Daar smeekt ze me of ze mee mag naar huis, want ze is niet lekker. Maar ik zag haar druk spelen en ze oogde niet echt ziek. Ik schud mijn hoofd. Nee, ik moet weg. Oke, en ze holt het schoolplein weer op. Ik blijf me verbazen. Hoe kan je in een vies bed blijven liggen? Hoe kan je dit laten liggen en doen of het er niet is? Hoe kan je denken ik voel me niet lekker maar wel zo druk zijn? Uit ervaring weet ik al met dit pleegje dat ze als ze veel moet hoesten ze overgeven oproept. Zelf ontkent ze dit. Maar het gebeurt steeds. Ze is niet ziek maar hoest zo lang en hard totdat ze overgeeft. Als ze uit school is vraag ik haar of ze de volgende keer even haar bed wil afhalen en het wil zeggen als ze een vies bed heeft. Oh, ik was het vergeten is haar antwoord, direct haar mond weer volproppend met chips. Ik schud mijn hoofd maar weer eens. Bijzondere kinderen, en een bijzonder werk dat ik mag doen. Ik zet de wasmachine nog maar een keer aan.