gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

maandag

wegloper

Het is nog rustig in huis. Alle kinderen zijn dit weekend logeren en ik heb even tijd om tot rust te komen. En dat was even nodig. Wat een weken hebben we achter de rug. En toen was het weer zover. Vorige week hadden we een wegloper. En dan is ons gezinshuis even van slag. De andere kinderen zijn gespannen. Wanneer komt hij terug? En hoe komt hij terug? Is hij nog steeds zo boos als eerder op de dag? En komt de politie? De gesprekken gaan over het niet begrijpen. Waarom doe je dit? Vragen , vragen. Als de telefoon gaat dat pleegje gevonden is komt er meer rust in ons huis. Maar dan komt de vraag: komt pleegje terug? Voorheen hadden we al twee keer weglopers die daarna uitgeplaatst zijn. Een kind dat niet bij je wil zijn en steeds wegloopt is niet te doen. We willen ook nog gewoon gezin zijn.  De hele week stond in het teken van bellen, afspraken maken en zoeken naar een juiste plek. Want we zijn met elkaar tot de conclusie gekomen dat terug komen geen optie is. Niet voor pleegje en niet voor de andere kinderen.En dan moet ik loslaten. Niet echt mijn sterkste kant. Ook al weet ik dat het echt niet meer haalbaar is, vind ik het lastig om het los te laten. Ook al weet ik dat we er als gezinshuis met elkaar alles aan gedaan hebben om deze plaatsing te laten slagen. Toch ga ik eerst weer naar mezelf kijken. Wat had ik anders kunnen doen? Waar had ik het anders kunnen doen? Of was de matching al niet goed? Dat is telkens weer het moeilijke in ons werk. Je werkt niet met dingen maar met kinderen. Kinderen die er niet om gevraagd hebben, om deze omstandigheden en alles wat hem is overkomen. Kinderen die zich niet kunnen hechten. Soms zie je heel voorzichtig bodem komen in hun bestaan. Ze gaan vertrouwen krijgen en zich heel broos hechten aan hun opvoeders. Maar als dit er helemaal niet is, is het lastig. Zeker voor het kind. Dat wil zo graag, maar het lukt hem gewoon niet. Geen bodem hebben. Niemand vertrouwen als alleen jezelf. Dan kunnen wij er alles aan doen om tegemoet te komen aan wat het kind nodig heeft en dingen aan te leren. Maar dan is juist een gezin ( hoe gek het ook klinkt), een bedreiging. Hoe vermoeiend en frustrerend voor een kind als je niet kan voldoen aan wat de maatschappij van je verwacht. Als je niemand vertrouwd dan alleen jezelf. Als je niet je eigen onmacht kan zien en voelen. Alleen maar angst. Angst om de touwtjes uit handen te geven en over te geven aan volwassenen die het beste met je voor hebben. Angst om wat er dan gaat gebeuren. ik zie pleegje vechten. Niet weten hoe het moet. Niet snappen hoe het werkt. Bang, verdrietig en eenzaam. Kopje onder gaan en weer boven komen. Om je heen slaan. De uitgestoken hand niet zien, maar juist weg slaan. En dan blokker je alles gewoon. Of het niet gebeurt is. En ga je verder waar je gebleven bent. Je spullen ingepakt, op naar de volgende fase. Overleven. Ik heb het al zo vaak gezien. En toch blijft het moeilijk. Word ik er verdrietig van. Het is een kind met een heel leven voor zich.
Dan is het even heerlijk om een weekend te hebben zonder kinderen om je heen. Even tot rust komen. En als ik dan de week terug kijk zie ik weer heel veel mooie dingen die er ook zijn. Kinderen die de angst hebben kunnen loslaten. Nog niet helemaal, maar zo op weg zijn om stabiel te worden. Zo op hun plek zijn in ons gezinshuis. Langzaam druppelen de kinderen binnen. Benieuwd naar de sint inkopen die gedaan zijn. Haha, dat is nog een verrassing.
Het zal nog even tijdkosten voordat ons gezinshuis weer stabiel is na alle storm.

zaterdag

emoties

Ik kijk naar het rustige water voor me. Het zou ook mij wat rust moeten geven, maar ik voel me het tegenovergestelde. Het stormt in mijn hoofd. En het wil maar niet tot rust komen. Het lijkt wel of alle gevoel in me gedoofd is. Rusteloos staar ik voor me uit. Ik sla mijn ogen op en vanbinnen schreeuw ik het uit naar God. Wat is er toch met me aan de hand? Zo vaak was het drukte en stress. Zo vaak gebeurden er dingen die ik anders gepland had. Zo vaak liep alle voor mijn gevoel in het honderd. Is mijn rek er nu uit? Mijn gedachten gaan alle kanten op. In mijn borrelt een lied op. Kom tot Mij allen die vermoeit en belast zijt. Ik geeft je rust. Ik zucht. Ja ik weet het. Ik put op dit moment teveel uit mijn eigen bron in plaats van uit Gods bron. Ik wil alles maar oplossen, maar ik kan gewoon niet alles oplossen. en dat wat ik doe is goed. Er gebeurt zoveel rondom ons gezinshuis. Maar dit werkt door in ons privé. Want het loopt zo door elkaar heen. En telkens weer moet ik me daarvan bewust worden. Tijd nemen om op adem te komen. Los te komen van alles wat me onrustig maakt. En dat is zo ontzettend moeilijk. Ik probeer soms echt stil te worden. En dat lukt me gewoon niet. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Ik hoor soms mensen zeggen dat ze echt aan niks kunnen denken. Ik heb die gave niet. Ik kan niet aan niks denken. Er zitten altijd gedachten in mijn hoofd. Wat ik wel kan is alles wegleggen dat mij belemmert. En daarvoor andere gedachten in de plaats te krijgen. Het positieve blijven zien. En als ik dat dan even kwijt ben voelt dat vreselijk. Omdat het gewoon iets is wat niet bij mij past. Ik ga altijd door en zie altijd een lichtpuntje. Ik was het even kwijt. Tot je tot de ontdekking komt dat er steeds lichtpuntjes om je heen zijn geweest maar ik ze niet altijd zag. Mensen die er voor je zijn. Die voor je bidden. Die zien dat het soms moeilijk is en zwaar. Waardoor ik weer op krachten kan komen. Soms heb ik het gevoel dat ik alle ballen in de lucht moet houden. Ervoor moet zorgen dat het altijd gezellig is en niemand ruzie heeft. Maar dat lukt gewoon niet. de afgelopen tijd was er niet anders dan ruzie en onenigheid. Boze buien. Scheld partijen en kinderen die roepen dat ze niet meer bij me willen wonen omdat ik gewoon een rot moeder ben. En het gekke is dat ik daar altijd goed mee om kon gaan. Het raakte me niet omdat ik weet waar het vandaan komt en ze meestal zomaar iets roepen. Vanuit hun eigen angst en onzekerheid. Maar als je zelf niet veel energie meer hebt komt het wel binnen. Als je ziet dat kinderen die het goed deden meegenomen worden in negatief gedrag is het soms ineens op. Wat was het heerlijk om er even een weekje tussenuit te zijn. Even met een paar van onze eigen kinderen op vakantie. Thuis? Dat kon ik met een gerust hart achterlaten. Dat regelt onze dochter met haar man wel. De eerste dagen was het ook even wennen om weg te zijn. Ik was nog bezig om alle ballen in de lucht te houden. Want het wil niet zeggen dat onze eigen kinderen nooit geen meningsverschil hebben. En dan ben je ineens weer even op elkaar aangewezen zonder pleegjes. We gingen naar Londen. En dan krijg je als eerste de vraag: wat gaan we doen? Iedereen heeft hier iets over te zeggen. Maar uiteindelijk hebben we ervan genoten. Het was goed om dit te doen. Dingen bezoeken en bekijken en met elkaar eten. Een heerlijke week om op terug te kijken.
 
Nu stormt het buiten. De regen klettert tegen mijn raam. Maar binnen in mij is het een kalme zee. Rust. Ik mag loslaten. God gaf mij een taak. Maar laat mij niet alleen dobberen.
Door goed naar mezelf te kijken en naar de afgelopen periode ben ik tot de ontdekking gekomen dat het tijd is om keuzes te maken. Hoe komt het dat ik een beetje leegloop? Wat mis ik?  Ik ben vanaf de verhuizing naar Zeeland alleen maar bezig geweest met ons gezinshuis en alles daarom heen. De jaren daarvoor gebruikte ik mijn talenten ook voor allerlei andere dingen. Trainingen geven, vrouwengroep leiden. Nu is het tijd om ook daarvoor weer tijd in te ruimen. Tijd voor mezelf, tijd om ook buiten het gezinshuis iets te doen. Even alle beslommeringen achter me laten.
Het is een keuze om te blijven hangen in dingen die ik anders had gewild en anders zijn gelopen. Het is een keuze om te blijven hangen in teleurstelling van verwachtingen die niet uitkomen. Het is een keuze om daaruit te stappen en me niet te laten leiden door emotie en door de omstandigheden. Want dan komt mijn schip in de storm. Ik las de volgende spreuk:

"Gevoelens lijken op golven, je kunt ze niet tegenhouden, maar je kunt wel kiezen op welke golf je surft. (Jonathan Mártensson)