gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

donderdag

rugklachten en meer rust

Langzaam maar zeker komt er wat meer rust in mij zelf. Want daar ging het om. De afgelopen tijd heb ik heel wat keren geroepen: ik wil rust. Even maar. Maar als het dan stil is in huis en ieder zijn ding doet blijft de onrust. Het zit in mezelf. Mijn gedachten gaan maar door. Ik moet zoveel. En dan is het de kunst om los te laten. Ik moet niks. Stil zitten is niet echt mijn ding. Ik krijg wat rust in min hoofd als ik even bij iemand anders kan spuien wat me bezighoud. Even iemand die niet allerlei oplossingen bedenkt maar gewoon luistert. Soms loopt alles zoals het loopt, maar soms lijkt alles mis te lopen. Of in elk geval anders dan gepland. Het was heerlijk om afgelopen weekend even eruit te zijn. Even samen weg. Geen mama, hebt u nog legging, mama hebt u nog een shirt, of onder de douche vandaan: de handdoeken zijn op.! Even wij twee. En dan kan ik spuien. Het is altijd even spits voordat iedereen op plaats van bestemming is. Eén van de pleegje had een nieuw logeeradres. Ook dat was even spannend. Maar als iedereen dan weg is valt de stilte over me heen. Heerlijk. Nu lijkt het misschien dat ik van weekend naar weekend leef en het helemaal niet leuk is om gezinshuis te zijn. Dat is het natuurlijk niet. Er gebeuren zoveel leuke dingen, maar ook minder leuke dingen. Kinderen moeten leren en dat gaat met vallen en opstaan. En dan ben je vaak als moeder degene waar ze tegenaan beuken. Maar als ik in het weekend een berichtje krijg van pleegje (die net een week een mobiele telefoon heeft), geniet ik. Als ze laat zien dat het goed gaat en er een foto bij doet. Dan weet ik dat ook zij een leuk weekend hebben.
Ik geniet als pleegje haar eerste jurkje in elkaar heeft genaaid. Niet zoals het zou moeten, maar het is een jurkje. Hij zit wat krap, maar ze heeft het voor elkaar. Helemaal zelf gedaan.
Ik ben trots als onze grote rommelaar die steeds weer gestimuleerd moet worden om op te ruimen de overvolle wasmand voor me bij de wasmachine zet omdat ik last heb van mijn rug. Dat ziet hij dus toch wel.
Ja die rug. De afgelopen weken weet ik wel weer dat die er zit. Af en toe strompel ik door het huis.  Eigenlijk tob ik al vanaf de herfstvakantie. Allerlei onderzoeken gehad en een foto van de rug. Uiteindelijk ben ik toch maar naar de fysio gegaan. Met de foto die al gemaakt was van mijn rug. Tja, en foto's liegen niet. Een paar wervels zijn ingezakt door slijtage, waardoor alles neerkomt op de onderste twee. Ik zal een manier moeten gaan vinden om overbelasting te voorkomen en regelmatig fysio nodig hebben. Ik heb het goede voornemen om wekelijks naar de fysio fitness te gaan. Hopelijk hou ik zo alles een beetje soepeler. Het gaat gelukkig iets beter en ik zak niet meer steeds door mijn benen. Toch lastig als je een bezig bijtje ben.

En dan lijkt het wel of alles tegelijk kapot gaat. De oven doet het niet meer en de vaatwasser heeft het ook begeven. Gelukkig hebben we nog een vaatwasser, maar met zoveel mensen is twee vaatwassers toch erg handig. Ik heb onderhand een abonnement bij de Mediamarkt. Er was hard gespaard door pleegjes. De één voor een telefoon, de ander een laptop, en nog een telefoon en nog een laptop. Toen ik met pleegje voor haar telefoon ging stond er een mevrouw in de winkel reclame te maken voor zo'n fresh pakket. Krijg je iedere week zo'n pakket met allerlei verse groenten. Ik vraag haar: voor hoeveel personen is dat dan? Voor vier personen hebt u ruim voldoende hoor. Ik kijk pleegje aan en zij voelt hem al aankomen en lacht. Nou, zeg ik dat is voor ons niet genoeg en als ik dat keer drie moet doen vind ik het best duur. Ik ga liever naar de groothandel voor groot verpakking. De mevrouw kijkt me vragend aan: met hoeveel bent u dan als ik vragen mag. Ik hoor pleegje al grinniken. En voordat ik antwoord kan geven roept ze al. Wij hebben 11 kinderen. Ik wil eraan toevoegen dat ze niet altijd allemaal thuis zijn en eten en niet allemaal meer thuis wonen. Maar de reactie van die mevrouw is te leuk. Haar mond valt open en ze weet even niet wat ze moet zeggen. En daar was het pleegje om te doen. De verbazing van sommige mensen als ze horen hoeveel kinderen er bij ons zijn. En dan zie je ook de blik gaan van pleegje naar mij. We lopen verder. Pleegje zegt: ze snapt niet dat u mijn moeder bent denk ik, want u bent blank en ik ben bruin. 
Vandaag dus op zoek naar een vaatwasser. En dan maar hopen dat die er staat volgende week want dan is het alweer voorjaarsvakantie.
Een week. Maar we hebben zoveel op het programma staan dat we moeten puzzelen hoe we alles gaan plannen. Komt vast goed. Het wordt in elk geval weer een huis vol. Gezellig!