gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

maandag

pubers

Zon op de auto. Nieuwe Opwekking CD aan. De opgewonden stemmen achter in de auto, de zweetlucht, piepjes van mobieltjes. Op weg naar Opwekking. Spanning voor de vier oudste pleegjes die ik mee heb. André blijft thuis met de jongere kinderen en de kinderen die zo'n groot evenement niet aan kunnen. Teveel van alles. Dus is de rust thuis beter.
Dit is het beeld van alle dag aan het worden in ons gezin. Dit jaar weer twee kids naar het voortgezet en ons gezinshuis is een echt puber huis. Met alle daarbij horende perikelen.
Hangende pubers overal. In de bank zit je niet maar hang je. Alleen, met elkaar, over elkaar heen of ondersteboven. Maakt niet uit. Je hangt. Is het wat beter weer dan verplaatst de hang jeugd zich naar de tuin en hangen ze in de tuin. Ben ik op zoek naar een plek om te zitten kan ik die meestal niet vinden. Want overal hangen ze en nemen ze dus meer ruimte in dan nodig is. Als ik vraag of ik ook even mag zitten en of ze een beetje stiller willen zijn verplaatst de boel zich naar de speelkamer.  En met in hun handen vastgeplakt hun mobiel. Als de één iets grappigs heeft gevonden duiken ze met z'n allen op dat ene mobieltje. En dan heb ik het nog niet over die lucht gehad. Die lucht die pubers soms verspreiden. Want onze pubers hebben bijna allemaal een hekel aan douchen. Dus dat doe je zeker niet een keertje extra als je niet fris meer ruikt maar spuit je gewoon een fles deo leeg op je kleding. Dat dit niet bepaald een lekkere geur verspreid ruiken ze niet. En als je er al iets van zegt kijken ze je aan of je chinees tegen ze praat. Of dat je het over iemand anders hebt. Ze kijken soms zelfs niet op van hun mobiel maar brommen wat onverstaanbaars als antwoord. Om dan weer onverstoorbaar door te gaan met waar ze mee bezig zijn. Hangen, lachen, veel lachen, kibbelen. Ook dat ja, veel kibbelen.
En toch geniet ik zo van dit stel. Zo gegroeid en vaste grond gekregen. Zo hun eigen weg leren kiezen. Het weekend was nat en koud, maar zo goed om dit met elkaar te beleven. En dan zie je soms ook weer even hun kwetsbaarheid. Hebben ze je nodig weer zo hard nodig omdat alles weer even eng en onbekend is. Ik moest zelf echt even aanpakken. Want alles moest, omdat het regende, in de tent gebeuren. En daar moest dus ontbeten worden. Ik zag mezelf al liggen tussen de beschuit kruimels en hagelslag. Maar ik had geen keus. Ik kon ze moeilijk buiten zetten in de regen. En het viel eigenlijk allemaal best mee. Op het inregenen na dan...Nat kussen, extra dekbed nat.
En toen moest er worden opgeruimd. En dan komt dat heerlijke pubergedrag weer om de hoek kijken. Helpen? Ehh, oh ik wist niet dat ik moest helpen. Moet IK dat doen dan?
Maar al met al heb ik een heerlijk weekend gehad.
Het is iedere dag weer leven bij de dag. Iets plannen lukt vaak niet omdat er altijd wel iets gebeurd.
En toch probeer ik iedere dag weer te kijken naar alles wat wel goed ging. Naar al die mooie momenten die er iedere dag weer zijn. En als het soms even zwaar is? Ik het soms even niet meer weet? Omdat we iedere week geconfronteerd worden met kinderen die een plek nodig hebben en er geen plek is. Omdat er zoveel mensen op ons pad komen die bijna bezwijken van zorgen rondom hun kinderen. Omdat ik voor de zoveelste keer hetzelfde moet zeggen en uitleggen. Dan mag ik het weer loslaten en bij God brengen. Het leven met en begeleiden van kinderen met een bijzondere zorg vraagt veel van ons. Maar zolang ik mijn oog gericht mag houden op God die mij steeds weer energie en liefde geeft kan ik er ook zo enorm van genieten.
Ik kreeg van iemand het volgende lied mee en dat sprak me zo bijzonder aan.
Het bemoedigd mijzelf maar het is ook zo toepasselijk voor onze kinderen. Die zoveel krampachtig willen vasthouden omdat dat hun veiligheid geeft. Loslaten voelt zo eng en onveilig. Leren vertrouwen is zo moeilijk.

https://www.youtube.com/watch?v=KxLoRuQiy1g

Je houdt je op de been
iedereen verwacht dat je sterk bent
Maar het leven raakt je soms vanuit het niets
je kunt amper overeind blijven staan
Als je moe van het vechten bent
Gevangen door je eigen controle drang
Ik zeg je: Er is vrijheid in overgave
Laat het los en laat het gaan.

Wanneer je neergeknield wacht
en de antwoorden lijken zo ver weg
Weet dat je niet alleen bent,
Stop met vast te houden en laat je vasthouden door Hem
Jouw wereld valt niet in elkaar, het valt juist op zijn plaats
Ik ben op de troon
Stop met zelf vasthouden
Maar laat je vasthouden
Gewoon worden vastgehouden

Als je gericht bent op de storm
zul je je afvragen of Ik nog van je hou
Maar als je ogen gericht zijn op het kruis
weet dat Ik altijd ben en ik dat altijd zal blijven

Er zal geen traan worden verspild
En na verloop van tijd, zul je begrijpen
ik creëer nieuwe en mooie dingen vanuit de as
je leven is in Mijn handen

Wanneer je neergeknielt wacht
en de antwoorden lijken zo ver weg.
Weet dat je niet alleen bent,
Stop met zelf vast te houden en laat je vasthouden door Hem
Jouw wereld valt niet uit elkaar, het valt juist op zijn plaats
Ik ben op de troon
Stop met zelf vasthouden\Maar laat je vasthouden
Gewoon worden vastgehouden
Door Hem

Hef je handen op, richt je blik op Mij
in de storm zul jij Mij vinden
En waar je bent, ik hou van je en ken je hart
Kom bij Mij en vind rust in de armen van de God
die je niet zal laten gaan

Wanneer je neergeknield wacht
en de antwoorden lijken zo ver weg
Weert dat je niet alleen bent
Stop met zelf vast te houden en laat je vasthouden door Mij
Jouw wereld valt niet uit elkaar, het valt juist op zijn plaats
Ik ben op de troon
Stop met zelf vasthouden\Maar laat je vasthouden
Gewoon worden vastgehouden
Door Mij







zondag

nieuw pleegje

Tienduizend redenen tot dankbaarheid. Het lied galmt nog na in mijn hoofd als ik even later buiten zit. Even in de zon. na al die kou, regen en zelfs natte sneeuw, is dit een verademing. De kinderen dartelen in de tuin. Ze zijn vrolijk en zijn blij eindelijk weer buiten te kunnen spelen of gewoon even zitten. Tienduizend redenen tot dankbaarheid. Soms denk ik (of voel ik me zo) dat ik geen enkele reden heb. Dan ben ik moe en even klaar met de rommel, de was en de strijk, de enorme hoeveelheid boodschappen, kibbelende kinderen, brutale monden en alle verdere grote en kleine zorgen. Dan denk ik: is dit het nu? Ik kijk naar de kinderen, spelend in de tuin, elkaar overschreeuwend om toch maar gehoord te worden, en dan ben ik dankbaar. Dankbaar dat ik voor deze zeven kinderen mag zorgen. Ik ben erbij als ze verdriet hebben, als ze blij zijn, bij hun successen en opgroeien. Dan ben ik dankbaar, zelfs als ons gezinshuis schip zich op dit moment aardig in zwaar weer bevind. Sinds een week is er een nieuw kind. Alle kamers weer gevuld. Maar oh wat geeft dit toch telkens weer een heftige reactie. Kibbelen over wie er al het langst in het gezinshuis woont, over de regels die de één al wel kent en de ander nog niet, over vakantie die ze al dan niet gehad hebben. Niet onder willen doen voor elkaar. Ik snap het allemaal wel, maar na zo'n dag ben ik blij dat ze in bed liggen. En dan is het ook nog vakantie.Dus die bedtijd is ook wel wat later dan anders. Dus veel tijd voor onszelf is er op dit moment niet. Maar dan zijn er van die mooie momenten die de dag weer kleuren.
Woensdag zijn we gaan bowlen en daarna wokken. En wat genieten de kinderen dan. En ik natuurlijk ook.

Afgelopen vrijdag ben ik met de kids naar een survival hal geweest. Als ik ze dan zie genieten. Hoog bovenin ben ik het gekibbel op de heen reis alweer vergeten.


Ons nieuwe pleegje heeft zijn plekje al aardig gevonden. Natuurlijk is er nog veel aangepast en gewenst gedrag. Maar toch is de klik er met de andere kinderen. En zijn jongste broertje woont ook al bij ons. Dus wennen gaat dan een stuk makkelijker. Na een paar dagen vroeg hij: Jenny waarom doet u steeds een ander verhaaltje? Ik kijk hem vragend aan. Een ander verhaaltje? Wat bedoel je? Nou, als we gaan eten mag je nog niet beginnen en dan gaat u eerst een verhaaltje doen. Oh, bedoel je dat. We bidden dan eerst en danken voor het eten. Is, als ik erover nadenk, heel raar voor een kind dat dit niet heeft meegekregen en al wat ouder is. Gaan al die mensen ineens zomaar hun ogen dicht doen en gaat er iemand zitten praten tegen..ja tegen wie. En dan zijn er zes andere pleegjes die het wel even uitleggen. Zo maande onze jongste zijn papa toen hij een belcontact had om ook te bidden. Papa begreep hem eerst niet. Pleegje vroeg: kent u de Heere? Na even nadenken vroeg papa: bedoel je God? Ja die bedoel ik. U moet wel bidden hoor want God helpt je dan echt: zegt pleegje overtuigend. Worden als een kind. Ik zie het letterlijk gebeuren. Zo onbevangen als ze nog zijn.
Vakantie. Het is maar wat je ervan maakt. Wat langer op bed. Wat minder in huis doen en iedere dag iets leuks doen. Koekjes bakken, een filmochtend of middag, bowlen of een dagje uit. We maken er wat leuks van ook de komende week. Na allerlei dingen regelen voor ons nieuwe pleegje, boze buien, kibbelende kinderen en kotsende kinderen (ook dat hadden we nog) komt er zeker een eind aan de vakantie. En die sluiten we af met een vrij weekend. Heerlijk vooruitzicht.
En dan krijg je ook nog eens zo'n geweldige bos rozen van manlief.
Ondanks alle storm in ons gezin en gezinshuis ben ik zo trots en dankbaar. Tienduizend redenen? Ontelbaar veel redenen tot dankbaarheid.
.