gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

vrijdag

vakantiestress

Vakantiestress. Ieder jaar neem ik me voor om zoveel mogelijk van te voren te regelen en me niet druk te maken. Maar ieder jaar weer ga ik voor de bijl. Waarom heb ik dat? Of hebben alle vrouwen dat? Wat heeft het voor zin om alles netjes te willen hebben in huis als je toch weggaat? En voor ik er erg in heb sta ik alweer op de trap.Sop ik mijn ramen, zuig ik mijn plafond en muren (is volgens manlief echt een heel raar gezicht) en boen ik de vloer. Het geeft zo'n heerlijk gevoel als alles weer even een beurt krijgt. Maar ja, waarom net voor ik op vakantie ga? Het is zo'n soort drang. Het moet gewoon gebeuren.
Maar ik was begonnen toen de kinderen nog naar school gingen. Dus niet echt op het laatste moment. Maar deze eerste vakantieweek is ook best, laat ik het voorzichtig zeggen, enerverend. De kinderen moeten altijd weer even hun draai vinden. Zo zonder vaste dingen. Ook onderling geeft het nogal wat wrijving. En is de sfeer soms echt even mijn diepvrieskist. En dan lopen ook de schilders nog rond de deur en moeten de kinderen ook daar nog rekening mee houden. Al met al gaat het best. André houd de kids bezig, zover ze zich bezig willen laten houden. En ik doe de was, pak in en ruim nog maar eens op. Alles wat op de lijst te halen dingen stond is in huis. Van drie pleegjes zijn de koffers gepakt. Nog vier te gaan waarvan er twee zelf kunnen inpakken. We komen er wel.
Midden in de week lassen we een breekmoment in. Even een dagje weg met de kinderen die thuis zijn. Walibi Belgium Niet echt mijn ding meer om me te laten schudden in achtbanen, maar de kinderen genieten. Al laat ik me toch weer overhalen om een keer mee te gaan. En dan roepen ze nog: waarom gilt u?Deze is hartstikke langzaam en gaat niet eens over de kop.
 
 
 Nee, maar de rest van de dag heb ik maar gewoon in de zon zitten genieten en foto's gemaakt.                                                                      
 
Donderdag was een dag van inpakken. Spullen halen die nog op het lijstje stonden, en boodschappen doen.  En wassen, en nog meer wassen, want de rest van de koffers moest gepakt worden. Gelukkig doen de pubers het zelf maar toch moet ik zorgen dat alles is gewassen en gestreken. En dan moeten er ook nog zeven stuiterballen in het gareel worden gehouden. Uitgeblust stort ik in bed.
Vrijdag gaat de wekker om half 6. Om zes uur vertrekken de mannen. André en zoon en schoonzoon zijn met de bagage vertrokken naar Spanje. Ik ga nog even terug in bed maar niet te lang. Want ook het huis moet weer worden opgeruimd. Alles gepoetst en gezogen. Ondertussen verschillende "brandjes "geblust tussen de kinderen.
En nu? Nu is het 10 uur en ligt het spul op bed. (nog wel wakker allemaal)Alles ligt klaar. Er is geen stopcontact leeg. Mobiele telefoons, tablets, psp en wat al niet meer hangen in de opladers. Morgen om half 6 staat onze taxi voor. En dan vertrekken ook wij naar Spanje. Alleen doen wij er niet zo lang over. Wij gaan vliegen. de kinderen vinden het erg spannend. Twee hebben nog nooit gevlogen.
En thuis? Daar wordt goed op ons huis gepast en onze hond. Dus kan ik zo meteen met een gerust hart op vakantie.
Nu ben ik moe maar voldaan. Alles staat klaar. De mannen zijn ergens halverwege de reis.
Ik ga slapen. Fijne vakantie allemaal.                                                                                                                                                                                                                       
 
 

maandag

nog meer water

De laatste week. En dan VAKANTIE. We kijken er met z'n allen echt naar uit.
De afgelopen tijd was druk en ook deze week staat de agenda nog vol. Maar dan hebben we ook een paar weken een blanco agenda. (zoveel mogelijk dan)
Drie pubers hebben al vrij en met deze temperatuur is dat helemaal niet erg. Heerlijk zwemmen. ja, dat kan weer. Want anderhalve week geleden was ik gezellig een dagje uit met de overblijfmoeders. naar de Pluktuin. Tegen de tijd dat ik op school weer aankwam om de meisjes te halen kreeg ik de volgende foto's gestuurd van manlief.



Met de tekst: niet schrikken als je thuis kom.
Nou, die schrik kreeg ik al bij school. De zijkant van het zwembad is er met een knal uitgekomen. Het water zat er nog in en de binnenkant was nog heel. Dus het zwembad moest leeggepompt worden. Dat duurde bijna drie dagen. En toen kon het repareren beginnen. Het weekend hierna was het heel mooi weer. Balen voor de kinderen want nu konden ze niet zwemmen. Maar het is  inmiddels gemaakt en verstevigd zodat het niet nog een keer kan gebeuren. En toen weer vol laten lopen. Maar ze kunnen weer heerlijk zwemmen.

Deze tijd staat in het teken van voor het laatst. Voor het laatst overblijfmoeder zijn, voor het laatst gymhulp moeder, voor het laatst....Onze twee laatste pleegjes gaan van de basisschool af. We hebben er nog twee op de basisschool maar die zitten op speciaal onderwijs.
Mijn agenda heb ik dus nu echt nodig want alles zit niet in mijn hoofd. En dan mijn doe lijstje. Steeds als er iets in me opkomt schrijf ik het op. En dan ga ik boodschappen doen en vergeet ik mijn lijstje. En natuurlijk weer van alles wat daarop staat.

Het gevoel is dubbel. Vakantie. We zijn er allemaal aan toe. Geen wekker om kwart over zes. Heerlijk luieren. In de tuin genieten met een boek. Maar o wat zie ik er ook tegenop. Krijg ik het spaans benauwd als ik denk aan die vakantie. Zeker aan op vakantie gaan. Voordat ik alles heb ingepakt. Ze kunnen het best zelf maar ik wil toch die controle houden zodat ze niets vergeten. En dan gaat onze bagage al een dag eerder weg. Wat mag en kan in de handbagage als we gaan vliegen. En wat moet ik nog kopen voor we weg gaan. En wanneer maak ik het huis schoon. En dan al die kinderen.
Vakantie hebben is voor ons gezinshuis ouders hard werken. Wil je net lekker samen even buiten zitten genieten van een wijntje en de rust in de tuin. Komt er vanbinnen: ik verbrand van de hitte hier en kan niet slapen. Of gaat er één liggen zingen, terwijl de andere kinderen slapen. Leuk dat je vrolijk ben maar doe dat morgen maar. Je loop nog honderd keer heen en weer.

Alles moet voorspelbaar zijn voor deze kinderen. Wat gaan we morgen doen? Hoe laat gaan we weg en waar gaan we heen? Een antwoord als: we zien wel hoe het loopt kunnen ze zo van gaan stuiteren. Maar ook het weten geeft gestuiter. Dus soms kiezen we ervoor om niets te zeggen totdat we weg gaan.
 
En toch kan het soms. Genieten. Zoals zaterdag. In de zon in de tuin. Heerlijke rust. Genieten.
Dat gaat in Spanje vast goed komen. We gaan ervoor, om deze kinderen een fantastische vakantie te bezorgen.  En als dat lukt dan hebben wij ook vakantie.
Nu eerst de laatste week nog......

woensdag

dweilen met de kraan open?

Eindelijk..rust. Ik probeer al een tijdje mijn hoofd leeg te maken. Even gewoon tot rust te komen, maar het lukt niet erg. Niet bij de Oesterdam, niet in de tuin, niet in mijn kantoor. Het zit gewoon in mijn hoofd. Mooi, heb ik vanmorgen een vrouwenochtend geleid over loslaten. maar ik bak er zelf niks van. De laatste weken voor de zomervakantie breken aan. En dan is het druk. Allerlei dingen moeten worden afgesloten, en aangevraagd. kennismaking hier, evaluatie daar. Dat is allemaal te doen en heb ik best onder controle. Maar als daarbij ook nog de een na de andere school belt of mailt of een gesprek wil over het gedrag van onze pleegjes, en ook in ons gezinshuis het gedrag niet om over naar huis te schrijven is. En dat ook de sfeer hierdoor behoorlijk beïnvloed wordt. Pff. Dan is het ineens gewoon even op. En natuurlijk is het goed en fijn dat we op de hoogte worden gehouden door de scholen. Dat moet ook. Maar het was net of alles ineens tegelijk kwam. Ik heb gewoon even het gevoel dat ik aan het dweilen ben met de kraan open. Waar doe ik het voor?

Tijd voor gezinsberaad. Ik gooi het na het eten in de groep. Ik weet niet wat jullie ervan vinden maar ik ben klaar met dat gedrag en die telefoontjes en mailtjes en chagrijnige gedoe hier. Ik vind het hier niet leuk meer. Jullie?
Zeven hoofden draaien ineens naar me toe. Hé, ik heb hun aandacht. Eindelijk. Meestal moet ik schreeuwen om verstaanbaar te zijn, maar nu is iedereen ineens stil. Onze jongste aanwinst weet niet wat er gebeuren gaat, maar de andere pleegjes kennen deze gesprekken wel. En die zijn soms even nodig om iedereen weer even stil te zetten bij wat we eigenlijk aan het doen zijn.

Nou, we mogen ook niks en daarom ben ik altijd boos. En u scheld altijd!!
Oké, ik voel me soms ook net een politieagent. Maar willen jullie dingen leren? Eh, ja ik wil best iets leren, maar soms lukt het gewoon niet of ik heb geen zin om te doen wat ik moet doen. Das eerlijk.
Na een half uur heeft iedereen zijn zegje wel gedaan. Van ik mag niks en u bent te streng komen we uit op : regels zijn nodig om dingen te leren en we hebben daar niet altijd zin in. Op mijn vraag hoe we in elk geval weer een gezellige sfeer kunnen creëren in huis is het even stil. Dan komt er eerst weer een aanval op de regels. Op de computer als ik het wil. Geen oudertoezicht en tijdslimieten meer. Ik schud mijn hoofd. Nee, sommige regels zijn niet aan te tornen. Die blijven voorlopig zoals het is. Laat eerst maar verantwoordelijkheid zien op andere gebieden. Maar dan komt ons wijze pleegje. Die toegeeft soms gewoon lui te zijn en geen zin te hebben om iets te doen. Maar het echt wel wil en er ook zijn best voor doet. Zijn idee is om van de speelkamer, die nu voor kleine kinderen nog is ingericht, een chillhok te maken. Want nu hebben we alleen nog maar pubers. Op ons jongste pleegje na, maar voor hem kan best wat speelgoed blijven staan. De speelkamer is best groot. En misschien kunt u daar dan een boekenkast in zetten met boeken voor ons en een abonnement op de Donald Duck en een hangbank. Mijn mond valt even open. Kijk zo komen we ergens. Dit is iets waar ik concreet iets mee kan doen. Super idee pleeg. Het is soms lastig voor onze pleegje om zo buitenaf te wonen. Het heeft voordelen maar ook zeker nadelen. Even naar vrienden gaan is er niet bij en die vinden het vaak ook te ver om naar ons te komen. Dus ze zijn ook veel aangewezen op het gezinshuis en de kinderen die daar wonen. En gaat pleeg verder. Dingen met elkaar doen vinden we ook leuk. Dat kunnen best vaker doen. We hebben de afgelopen tijd een paar keer met elkaar gefietst met als afsluiting en beloning een ijsje eten. En ja, daar genieten ze echt van. Ik vind het zo knap dat ze onder woorden kunnen brengen wat ze anders zouden willen en wat ze moeilijk vinden maar ook dat ze wel snappen dat ze dingen moeten leren. En wat we nu eigenlijk gedaan hebben is hun gedag spiegelen. Wat zijn de gevolgen van jou gedrag als je je niet aan de regels houd. maar ook luisteren naar wat zij te zeggen hebben. En dat ook serieus nemen. Waarom laat ik het dan toch zo oplopen voordat ik aan de bel trek en roep: gezinsberaad.!
Nog dezelfde avond beginnen twee pleegjes met het opruimen van hun kast. Vuilniszakken afval, kapotte spullen en kleding komt eruit. Dat ruimt op. Ja, zegt pleeg waarbij het kwartje al een poosje gevallen is. Als je het steeds opruim is het zo gedaan en het is echt heel fijn als je uit school komt en je kamer is gewoon netjes.

Dweilen met de kraan open? Nee hoor. Moet je kijken wat onze pleegjes al geleerd hebben. Als ik terug denk aan de eerste dag dat ze mijn huis binnen stapte. Onzeker, boos, verdrietig, angstig..
Dan zie ik nu een stel opgeschoten pubers. Stabieler, zekerder, blij. En dan is het soms even buffelen. Maar het is zo super dat we ook dat gewoon met elkaar kunnen bespreken. Deze mama is er even klaar mee en moe van. Maar toch ben ik trots op jullie en hou ik van jullie.
En dat klaart de lucht weer even. En dan komt er rust in mijn hoofd.
En dan mag ik het ook steeds weer bij God brengen. Ik weet het soms even niet. Hoe ik ze moet bereiken. Of ik het wel goed doe. Maar Hij wel. Hij beloofd het. Mijn oog zal op je zijn. Waar je ook heen gaat. In wat voor omstandigheden je ook komt. Hoe moeilijk en zwaar het soms ook is. Hij is erbij en bij Hem mag ik echt tot rust komen.

Al is er dan straks wel werk aan de speelkamer. Straks..ergens na de vakantie denk ik maar zo.

(Foto met toestemming geplaats van de kids waarbij onze nieuwste pleeg er nog niet bij staat. )