gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

woensdag

Spanje

Bam. Het grote hek vliegt met een knal dicht. Pleegje is weg. Boos. Heel boos. Gelukkig hebben we nauwelijks buren. De huizen die om ons heen staan lijken uitgestorven leeg. Het is ook snikheet. Bijna 38 graden dus waarschijnlijk houden de Spanjaarden hun siësta.  Maar een wegloper die boos is in een vreemde omgeving en een andere taal is even wat anders dan een wegloper thuis. De andere kinderen kijken even verstoord en gaan dan weer verder met waar ze mee bezig waren. En dat is in het water spelen en elkaar erin duwen. En dat vind pleegje wel leuk,. maar niet als hij geduwd wordt en erin valt. Hij kan niet tegen zijn verlies: schreeuwen de andere kinderen. Het is zo warm dat ik ook maar een poging waag om in het water te komen zonder gespetter en geduw. Dat lukt aardig.

Al snel hebben we het Spaanse ritme te pakken. Lang op bed (met behulp van die heerlijke rolluiken waardoor het lang donker blijft in de kamers van de kinderen). En laat naar bed. Uit eten gaan kan pas na acht uur in de avond. De kinderen genieten. De eerste week hebben we wat uitstapjes gedaan en dat was maar goed ook, want na een paar dagen merken we toch dat het lontje korter word en er  behoorlijke boze buien komen. Want een paar van onze kinderen hebben toch moeite met de verandering. Andere gewoontes. Ander eten en ander ritme. Dan is het goed om ook gewoon bij het huis te blijven en daar te genieten van de zon en de zee. Want bij de zee hebben ze zich goed kunnen vermaken. Als het eb was konden ze de keien op en was er een stukje verderop een rotswand met zee sterren. Die haalden ze er dan af en droogde ze. Ze zijn hier dagen zoet mee geweest.




Maar als het dan zo mis gaat dat er één wegloopt is het niet echt gezellig meer.
 Ik word er toch echt een beetje erg moe van. Is dit vakantie? Iedereen komt uitgerust terug maar ik dood vermoeid. En we zitten nog maar op de helft. Manlief zegt: laat hem maar even gaan en negeer het even. Dat is even lastig maar we zwommen gewoon door met elkaar. Na een half uur is zoonlief even gaan kijken of hij zag waar pleegje was. Nergens te bekennen. Dit is niet echt leuk en ik ga me zorgen maken. Na drie kwartier ben ik zelf gaan kijken. Ik zag hem van een afstandje op een stukje weiland dicht bij het huis. Ik ben weer terug gegaan. Meekomen als ik hem kom halen zal zeker niet lukken, maar nu ik weet dat hij in de buurt is vind ik het prima. Kort daarna komt pleegje aan. De poort gaat langzaam open. Wij zitten aan de chips. Plons. Daar ligt hij in het water. Net of er niets gebeurt is. En wij doen ook net of er niets gebeurt is. Hij probeert het nog even door te zeggen: ik ben bij de zee geweest hoor. Maar iedereen negeert deze uitspraak
 Als we uit eten gaan gebeurt het weer. Hij wil geen eten. Hij wil niet kiezen. Zijn ogen zitten vast in de gokautomaat die in het restaurant staat. We pakken hem op en zetten hem met de rug daarna toe maar dan zitten zijn ogen weer vast in de Tv die aan de andere kant staat. Ik wil geen drinken. Maar met zoveel hitte, moet je drinken. Het is maar goed dat de omstanders niet verstaan wat hij allemaal uitkraamt.
 De rest van de week verloopt stroef want alle kinderen reageren op hun manier op een boos pleegje. Toch is het ondanks dat een heel fijne vakantie geweest en hebben ze genoten. En natuurlijk hadden we het weer mee. Temperaturen tot 38 graden. Dan is het heerlijk om in het zwembad te liggen en laat te eten en als de zon allang onder is pas naar bed te gaan. Want met recht heb ik ondervonden wat het is om het Spaans benauwd te hebben. Wat waren de nachten soms warm.
Naast de strijd momenten zijn er ook leuke momenten geweest en was het echt vakantie.
We gingen met alle kinderen op bezoek bij mijn oom en tante. Mijn tante is getrouwd met een Spanjaard en woont al jaren in Spanje. En wij zaten nog geen tien minuten bij hen vandaan. Dus daar zijn we een paar keer geweest. En we moesten natuurlijk komen eten. Met z'n elven. En brandewijn maken. Dat vinden de kinderen helemaal geweldig. De kinderen genoten van deze oma en opa. Spaans maar toch ook Nederlands. Zo gastvrij en genietend van onze kinderen. Als de kinderen vragen of ze weer van die lekkere pannenkoekjes maakt zorgt tante dat er, naast de twee enorme pizza's die ze gemaakt heeft, ook nog pannenkoekjes zijn.






Het is zo bijzonder om bij hen te zijn. Na een moeilijke tijd van ziekte toch zo voor ons weer klaar staan. We zijn echt dankbaar dat we mijn oom Remon en tante Hermien en neef Frank en neef Simon weer hebben mogen ontmoeten.
Familie. Je bent met elkaar verbonden. Je hebt een gezamenlijk verleden in de familie lijn, herinneringen. Moeilijke momenten. Gouden momenten. Kostbaar.

En toen was ik ook nog jarig in de vakantie. Ook dat was weer zo'n mooi moment die onze vakantie kleurt. De kinderen hadden mij op het hart gedrukt te blijven liggen in bed. Ook als ik herrie hoorde. Tja, dat is voor mij best lastig ja. André wilde al naar beneden gaan maar werd ook terug gestuurd. Weg, weg. Dus die is maar aangekleed naast me komen liggen. En daar kwamen ze hoor. Netjes wordt er aan de deur geklopt. En dienbladen worden binnen gebracht. Ontbijt op bed. En wat voor ontbijt. Ze kunnen wel een ontbijtservice beginnen. Zo heerlijk. Toen alles op was kwamen ze één voor één weer binnen om de rommel mee te nemen. En toen ik beneden kwam was er of er niets was gebeurt in de keuken. Alles netjes opgeruimd.


Ze kunnen het wel. Samenwerken al het moet. En opruimen als het moet.

Twee weken vakantie komen ten einde. De terugreis gaat met wat donderwolken en wat zonneschijn. Ons pleegje kreeg een donderwolkje in Madrid op het vliegveld. En daar wilde hij weer weglopen. Ik moest hem even bij zijn nekvel pakken. Hij begon hard te roepen dat ik hem mishandelde. Maar niemand reageert. Na een poosje schijnt de zon weer en kunnen we nog even winkelen en eten voor onze volgende vlucht gaat. Ook op het vliegveld in België is het weer puzzelen waar onze taxi staat. Goed geregeld is het niet echt daar op dit moment. Maar met een uurtje vertraging komen we toch bij onze taxi en gaan we huiswaarts. Het einde van een heerlijk Spaanse vakantie. Het zal zeker niet de laatste keer zijn dat we dit deel van Spanje zien.

maandag

vakantie

De wekker gaat. Kreunend stap ik uit bed. Waarom wilde ik dit ook alweer? Zo vroeg vertrekken? Het is half vijf. De kinderen staan wonderlijk wel direct naast hun bed als ik ze roep. Het lijkt erop dat ze helemaal niet geslapen hebben. Het is nog donker. Zachtjes komen ze allemaal naar de woonkamer. Gespannen koppies. Slaperig, maar ze hebben er zin in. Als we eenmaal op weg zijn komt ook bij mij iets meer rust. Vrijdag zijn de mannen vertrokken. Om zes uur zijn ze gaan rijden. Vroeg, maar met het oog op de drukte. Dus alle bagage is al weg en dat scheelt een hoop. Vrijdag is het huis even met bezemen gekeerd. Alles schoon en opgeruimd. En nu kan ik gaan genieten. Zover als dat lukt met zes pleegjes. Als om kwart over vijf de taxi voor staat breekt de spanning een beetje. We gaan..
Aangekomen op Zaventem is het zoeken waar de taxi ons kan afzetten. De strook waar je vroeger kon worden afgezet bij de vertrekhal is dicht. Overal zie je politie en hekken staan. We stappen maar ergens uit en lopen verder. Dat is het handige als je alleen handbagage bij je hebt. Voor we de vertekhal in mogen staat een enorme rij mensen. Mannen tot op de tanden toe bewapend staan om de paar meter met woeste blikken voor zich uit te kijken. Iedereen wordt gecontroleerd. Zomaar doorlopen is er niet bij.Twee pleegje vinden het maar wat interresant die wapens. Het is inponerend. Maar als ik erover nadenk vraag ik me af of het echt zoveel veiliger is. Wat nou als zij er ook hadden gestaan tijdens de aanslag? Was het dan niet gebeurt? Ik geloof er niets van. Voor we weg gingen hebben we het er nog over gehad. De kinderen waren er best mee bezig. Wat nou als er weer iets gebeurt als wij er zijn, wat dan? Als je hierover met elkaar praat en de kinderen aan het woord laat is het grappig om te horen hoe ze elkaar onderwijzen. Veilig? Ben je eigenlijk nergens. Veilig zijn we bij God en Hij gaat met ons mee. 
Voor twee pleegjes is vliegen nieuw. Maar als snel wilde de jongste het rolluikje dicht doen en op zijn tablet. De ander keek rond of hij in de auto zat. Ik vond er niks aan hoor, zegt hij. Zo bijzonder hoe verschillend deze kinderen hun emotie uiten of niet uiten. Of dat emotie er gewoon niet lijkt te zijn. Aangekomen in Madrid hadden we een tussenstop. Maar tijd om te eten was er niet. We moesten een heel eind lopen en nog een stuk met de metro naar onze vertrekhal. Bij de metro was het druk. Heel druk. De eerste was vol en we stonden toen aardig vooraan. Ik heb de jongste vast. De andere kinderen staan achter me met onze dochter. Als de metro aankomt duw ik mezelf erin. Ik kijk om en zie niemand. Twee andere pleegje kunnen zich er nog tussen wurmen maar dochterlief met drie pleegjes staat nog op het perron. De deuren gaan dicht. Ik roep nog duw er gewoon in. Maar het was te laat. De mensen om ons heen hebben in de gaten dat mijn kids daar nog staan en proberen de deur nog open te doen maar dat lukt niet meer. Sommige slaan hun hand voor hun mond en ik zie de schrik bij hun. Thirza gebaart. Ik weet wel waar ik heen moet. En weg gaan we. Ik vind het niet grappig. Ik weet wel dat Thirza dit kan en ze komen straks ook heus wel daar aan. Maar ik ben ook bezorgd. Als wij aangekomen zijn wachten we op de volgende metro. Dat duurt niet lang en we zijn weer bij elkaar. 
Als we landen in Vigo is André met de jongens ook al aangekomen. Ze wachten ons buiten op. Wij nog best fris maar zij heel vermoeid. Het is ook best een pittige reis. Heel mooi maar lang. We huren nog een auto erbij en gaan richting ons huis. Het is 13.00 uur en we mogen er pas om 16.00 uur in maar we hebben ook echt honger. Dus bijna bij het huisje zijn we gestopt bij een camping met restaurant en hebben eerst eens heerlijk friet gegeten. 
Om vier uur komen we bij het huis aan. Het is een prachtig huis. Groot met een zwembad. Voldoende slaapkamers om de pleegjes ook apart te laten slapen. En dat hebben sommigen toch echt nodig. Een eigen plekje, ook op vakantie. De eigenares van het huis is er nog. Ze is net klaar met schoonmaken. En het is ook echt schoon. Ze verwelkomd mij met een knuffel. Alsof ze ons al jaren kent. Of zou dit gewoonte zijn hier? Als ze met ons in gesprek gaat staren we haar even aan. Eh, Engels? Nee, alleen maar Spaans. En dat is nu net een taal die wij echt niet kunnen volgen. Maar ze praat gewoon door. Er komt een waterval van woorden over ons heen. Maar met behulp van google translate komen we toch wat verder.
We ruimen de auto leeg en delen de kamers in. Dat is snel gedaan en de kinderen gaan zonder mopperen akkoord met hun plekje. Het huis is heerlijk ruim. De tuin enorm. En praktisch. Aan het eind van de tuin is een poortje dat toegang verschaft tot de zee. De vakantie is begonnen.