gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

zaterdag

oudejaarsdag

De oliebollen en appelbeignetten zijn gebakken. Ik had me voorgenomen om dit buiten te doen. Maar met zoveel mist, druppelt het wel erg hard buiten en het is zoo koouud. Dus toch maar binnen. De kinderen hangen over de aanrecht heen. Ze hebben de appels geschild en willen nu proeven.

foto van Jenny Zwijnenburg.

De pan staat inmiddels buiten af te koelen. Ons logeetje is onderweg naar huis. Ze is een nachtje langer gebleven. Het was ook erg gezellig. De pleegjes genieten van hun zusje. De klok tikt de laatste uurtjes weg. Ons oudste pleegje is het dorp in. Ook dat is loslaten. Want natuurlijk is dit om vuurwerk af te steken. En dat is in de polder niet leuk en spannend. Zo is de eerste vakantie week al voorbij.
En ook 2016 is bijna ten einde. Ik kijk terug op het jaar.
Een jaar van afscheid nemen. Nieuwe mensen en kinderen ontmoeten. Soms even op weg helpen. Een luisterend oor bieden of een stukje meelopen op hun weg en dan weer loslaten. Onze ritjes naar de basisschool zijn voorbij. De pleegjes worden groot. Bijna allemaal inmiddels op het voortgezet onderwijs. We zien ze groeien niet alleen fysiek. We gaan drie stappen vooruit en weer twee achteruit. Maar we blijven in hun tempo meelopen. Stimuleren en activeren om nieuwe dingen te ontdekken. Voorzichtig vertrouwen krijgen in de wereld om hun heen. Om dan weer even keihard om te vallen, als iemand dat vertrouwen beschaamd. Even uithuilen of uitrazen of je even terug trekken. Om dan weer tevoorschijn te komen. Sterker en krachtiger dan daarvoor. En daarbij mogen wij helpen en meelopen. Ik heb echt de leukste baan die er bestaat. Ik kijk terug op een mooi, bewogen en gezegend jaar. In en door alles kon ik steeds weer terug naar de bron van mijn leven. God. Hij geeft mij liefde, geduld en kracht om dit mooie, maar ook moeilijke werk te doen.
Het nieuwe jaar. We weten niet wat dat zal brengen.Vallen en weer opstaan. Het even gehad hebben, en genieten. Ik hoop mijn opleiding af te ronden. Mijn eerste module heb ik in mijn zak zitten. Geslaagd. Februari de tweede. We zullen afscheid moeten nemen van ons crisispleegje. We hopen op een goede en fijne nieuwe plek voor hem. Genoeg uitdagingen voor het komende jaar.
Het vuurwerk staat klaar om straks het jaar uit te knallen. Daar komen we met tieners niet onderuit.
Ik bid voor het komende jaar om voldoende liefde, geduld, vertrouwen, en alles wat ik nodig heb om dit werk te doen.

Lief pleegje

Jou hand aarzelend in die van mij
Jou ogen die mij zoeken
Jou roep: waar is mama?
Jou onrust als ik er niet ben
Jou boosheid afgereageerd op mij
Jou vertrouwen in mij
Mijn handen die jou opvangen
Mijn handen die jou troosten
Mijn handen die jou tranen wegpoetsen
Mijn handen die jou klappen opvangen
Mijn hart waar jij helemaal in kan
Ik geef je mijn liefde
Jij geeft me jou pijn
Samen worstelen we ons een weg door dit leven
Zoekend naar wie je bent
Het verleden achter je latend
Kijkend naar de toekomst
Ik wil er zijn voor jou
Zodat jij er straks kan zijn voor die ander.
Sterk, moedig en vol vertrouwen
Samen met God gaat dat zeker lukken

Ik hoop dat jullie weer genoten hebben van mijn schrijven. Ik heb genoten van het leven in ons gezinshuis en van jullie reacties hierop. Ik wens jullie een heel goed en gezegend 2017 toe.











dinsdag

kerst

We lijken wel kinderen uit Afrika die een schoenendoos krijgen. Een schaterlach was het gevolg van deze uitspraak. De mond waaruit deze uitspraak komt lacht er het hardst om. De brenger van dit geluk staat er lachend bij. Onze kinderen waren opgegeven bij Stichting het Vergeten Kind. Die deelt deze dagen kerstpakketten uit aan kinderen die in een instelling of gezinshuis wonen. Vragend zegt één van de pleegjes: ben ik een vergeten kind dan? Ik leg hen uit waar deze stichting voor staat. En dat het echt wel een verschil is of je in een gezinshuis woont zoals zij of dat je in een instelling woont. Zoals veel kinderen en jongeren. Onze pleegjes voelen zich thuis ondanks dat ze niet thuis bij hun ouders wonen. Maar toch genieten ze wel echt van deze verrassing. Zeven grote dozen worden er binnen gebracht en de achtste doos is voor iedereen. Het is zo'n leuk gezicht als je ze die dozen ziet open maken. De spanning: wat zit erin? En tijdens dat nieuwsgierig kijken wordt deze uitspraak de kamer in geslingerd. We brullen allemaal van de lach. Pleegje moet er zelf het hardst om lachen." Is toch zo zegt ze". "En we zijn nog bruin ook". "Maar ik niet" bromt een ander pleegje. "Jaaa, alleen jij niet".

Rustiger worden de kinderen zeker niet. Sintavond is voorbij en er wordt weer toegeleefd naar Kerst en vakantie, en wat we dan allemaal gaan doen. Ons laatste vrije weekend dit jaar brachten we samen door in Amsterdam. Het was weer even heerlijk om niets te moeten. Heerlijk uit eten, winkelen en uit bed komen als je zin hebt (niet wakker worden van pleegjes met alarmen op de deur die dan even laten weten dat ze wakker zijn). We hadden het even nodig. Straks is alles twee weken thuis.

En nu is het Kerst. De koelkast puilt uit, evenals de voorraadkast. Met zoveel gezinsleden en de kinderen die thuis komen eten is dat al snel het geval. Als ik vrijdag mijn boodschappen ga halen loop ik regelrecht in een soort van gekkenhuis. Winkelkarren net niet op. Ik sta in de file om de winkel in te komen en bij de schappen te komen. Mensen duwen elkaar weg.
Ik denk terug aan het gesprek met onze pleegjes naar aanleiding van de kerstpakket dozen die ze kregen. natuurlijk waren ze er heel blij mee. Maar, ik ben geen vergeten kind hoor: aldus een van onze pleegjes. Hierdoor ontstond een gesprek. Over de vele kinderen die in een instelling wonen. Over kinderen die wel thuis wonen maar soms onder slechte omstandigheden. Niet de kinderen in Afrika of waar dan ook. Maar kinderen in ons eigen land. Jaarlijks zijn 119.000 kinderen slachtoffer van kindermishandeling. Zoveel kinderen die echt vergeten worden. En wij? Wij hebben jullie. En het is fijn hier.
Dan komt er maar één woord naar boven. Dankbaarheid. Wat ben ik dankbaar voor wat ik kan en mag doen. Voor deze kinderen die in ons gezin gebracht zijn. Maar dan gaat mijn hart ook uit naar al die kinderen die het minder hebben getroffen. Ik trotseer de gekte in de winkel en laad mijn kar vol met de boodschappen. Ik moet deze kinderen toch een gezellige kerst bezorgen.
Toch kan ik me niet aan het onaangename gevoel onttrekken. Waarom doen we dit? Waarom doe ik dit? Waar gaat het om met Kerst en wat wil ik de kinderen meegeven?

De drukte ebt langzaam weg. Ik luister naar het geschal van de cd van pleegje. Stille nacht, heilige nacht.... En dan, geschreeuw en gegooi. Van een ander pleegje. Stille nacht?  ...moeder. Ik maak alles kapot. Bam. ik ga maar eens kijken wat er gebeurt. In de kamer van pleegje liggen zijn spullen al overal heen. De deur van zijn kast is ingetrapt. Verbaasd kijk ik naar die kast. Hoe kan dat? We hebben speciaal kasten gekocht die tegen een stootje kunnen. Maar zo'n stoot was hij niet tegen bestand. Bij nader inzien toch wel, want na reparatie van manlief is er niets meer van te zien.  
Zo rollen we van gezellige momenten in boze buien.

Vandaag zijn de kerstdagen voorbij. De vakantie nog lang niet. We hebben er een logé bij deze dagen. Ook dat geeft bij sommige pleegjes weer even gestuiter. Op naar oudejaarsavond.

woensdag

december drukte en een val

December.
Een maand vol drukte, verwachting en uitzien. Het stormt regelmatig in ons huis. Spanning ten top. Sint is geweest. Een avond vol gezelligheid en verrassingen. Soms maakt het me onzeker. Vinden ze het wel leuk? Is het wel gezellig? Maar dan bedenk ik me dat met deze kids het hier en nu soms anders is dan het terug kijken straks. We geven ze herinneringen mee waar ze nu misschien nog niet veel mee kunnen maar later als alles een plek heeft gekregen kunnen ze terug kijken. Terug kijken op die mooie herinneringen.

We hebben dit jaar voor het eerst lootjes getrokken. En er moest een gedicht bij het kado. Wat is het dan leuk om de creativiteit van de kinderen te zien. Op hun eigen manier zijn ze bezig. De één met een grapje dat zijn geld op was en alleen nog maar een oude pen kon geven tot de ander die zelf op de computer een gedicht wilde maken maar er kwam een heel verhaal met een verstop grapje die hij ter plekke vergat. Ondertussen een heerlijke gourmet en de avond was compleet. Na de Sintavond wordt het weer wat rustiger in huis.

Twee weken geleden. Maandagavond. Iedereen was druk met huiswerk en opruimen van het avondeten. Dus ik ga er even uit met de hond. Dat heb ik geweten. Er kwam een auto aan op ons oh zo donkere weg. Ik heb een zaklamp mee dus laat even zien dat ik daar loop. Maar tegelijk zie ik de weg niet meer en raak zelf naast de weg met mijn voet. Zwik en bam, daar lig ik. Zonder mobiele telefoon. Want ja, dat verwacht je toch niet. En dan kan je roepen zo hard je kan maar niemand die je hoort. Na vijf minuten ging manlief met pleeg naar de voetbal en die hoorde me toen wel. Pleeg helpt me naar binnen. En oh wat zijn ze dan lief en zorgzaam. Als mama pijn heeft en iets niet meer kan kunnen ze ineens van alles zelf. Nu, twee weken verder is mijn voet nog iets opgezet en voel ik het nog behoorlijk. Maar lopen kan ik weer. Want wat is dat een beproeving zeg. Als je bijna niets kan doen omdat je niet lopen kan. En door die pijn bijna niet slapen kan. Dan moet ik dingen uit handen geven en anderen laten doen. Dat is niet echt mijn sterkste kant. Maar ik had nu even geen keus. 

Maar dat gaf me wel veel tijd om aan mijn studie te werken. Ik ben begonnen aan een opleiding (HBO kindercoach). Heel spannend voor iemand die al zo lang niet naar school is geweest. Onzekerheid. Dat komt weer om de hoek kijken Kan ik het wel? Nou en of ik het kan. Mijn eerste module zit erop en ik ben geslaagd. Op naar de volgende. Het is zo leuk. En zo herkenbaar is de leerstof. De schooldagen zijn pittig maar wel heel gezellig. Thuis besteed ik één dag per week aan huiswerk en leren. Dat vergt discipline maar het eerste resultaat is binnen. En dat motiveert.

Rommel. Dat was er ook nog de afgelopen tijd. Er moest een dakkapel komen op een van de kamers. Dus pleegje in het kantoor. Spullen naar de speelkamer. En je huis is direct een troep. Maar gelukkig duurde het maar een week. En we hebben er een heerlijke grote kamer voor terug gekregen. Voor ons is het even makkelijk aanpassen en we overzien het geheel. Maar wat heeft zo iets simpels een impact op de pleegjes. Alles is anders. Er slaapt er een op een andere plek. Er staat van alles in de speelkamer wat er niet hoort. Er lopen mannen in huis die aan het werk zijn.  Dat past dan even niet in hun systeem. En ook dat is direct merkbaar in gedrag.

En nu gaan we richting de kerstvakantie. Nog meer spanning en drukte. We proberen een planning te maken maar onze ervaring is dat dit vaak niet werkt. Komend weekend is ons laatste vrije weekend dit jaar. Daar gaan we nog even van genieten. Dat is vrijdag dan even heel druk om alle kinderen in hun logeergezinnen te brengen. maar dan kunnen we daarna nog even samen genieten.