gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

vrijdag

moederdag

Hechting. Wat is dat toch? Bijna alle pleegje in ons gezinshuis hebben te kampen met deze problematiek en worden hier dagelijks mee geconfronteerd en soms ook belemmerd in hun functioneren. Ik weet er alles van. Opleiding, cursus, seminar. Maar naast die theorie is er die harde werkelijkheid en de praktijk van alle dag. En dan verbaasd het me soms weer zo enorm. Hoe weerbarstig het kan zijn. Naast de dagen van afzien, afzetten en afstoten, is er ineens een moment waarin mijn mond openvalt. Of liever gezegd: dicht valt. Geen woorden voor.
Zondagochtend. Moederdag. We waren de zaterdag naar de braderie in Bleskensgraaf geweest. De kinderen gingen hun eigen weg, maar als we ze soms zagen was het smoezen en snel omdraaien. Ze voeren wat in hun schild. Gelukkig voor hen, werden wij steeds in beslag genomen door oude bekenden waar we mee aan de praat raakten.
Het is nog vroeg, deze zondagmorgen. Ik hoor deuren, en gefluister. Ik moet me bedwingen om niet te gaan kijken. Ik wil hun verrassing niet verknallen. Ik ga maar vast douchen. Als ik onder de douche sta roept pleegje: nog even niet komen hoor. We komen jullie halen. Het is ook voor papa. Ik moet mijn ogen dicht doen en twee paar handen nemen me mee. Mijn vertrouwen wordt op de proef gesteld, want ik moet op hun aanwijzing meelopen. Opstapje, afstapje.Ze brengen me naar buiten. Ogen open.! De zon schijnt, de tafel is gedekt met geroosterd brood, gebakken ei, thee en fruitsap en vers fruit. Daarnaast staan alle kado's. Eet smakelijk roepen ze in koor. Als we samen genieten van ons ontbijt komen er regelmatig hoofdjes om de hoek om even te kijken hoe het gaat. Ze genieten bijna nog meer dan dat ik doe. Allemaal hebben ze iets gekocht. Zelfs pleegje die het hardst riep dat ze niets ging kopen. Zo bezig met zichzelf vaak, met overleven, en dan dit. En dan weet ik het weer. Hier doe ik het voor. Die glunderende gezichten. De spanning op hun gezicht: vind u het leuk? Zo zorgzaam. Dan ben ik sprakeloos. Er zit soms veel meer in deze kinderen dan dat eruit komt.Hiermee laten ze zien dat ze blij zijn met ons. Voordat de dag voorbij is schakelen ze alweer over in de overleefmodus. Maar dit lichtpuntje hebben we toch weer mee mogen pakken.