gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

woensdag

ik ga naar Uganda!!

Ondanks alle chaos in mijn huis,  het afstoten en weer dichterbij komen, jaloezie en ruzie, is er ook genoeg gezelligheid te melden. Soms sta ik met mijn handen in het haar, temidden van vuile was, chips en koekkruimels, vuile bedden, boeken over de vloer en wat er al niet aan viezigheid en rommel in een puberhok kan zijn.Dan kan ik gewoon niet begrijpen waar dit vandaan komt en hoe iemand zo gezellig in zijn/haar kamer kan zitten. Om nog maar niet over de stank die je soms al tegemoet komt te praten. Maar als het echt nodig is kunnen ze het oh zo netjes maken. Zo hadden we het Pinksterweekend. Met elkaar naar Opwekking. Vorig jaar voor het eerst met vier pubers. Nu met heel het stel. En dat was best even spannend. Want het kan zomaar zijn dat het zo overweldigend is allemaal dat we alleen maar brandjes aan het blussen zijn en dat er scheldpartijen komen die je liever niet op een christelijk evenement wil horen. Maar het ging zo goed. Bijna niet te geloven zo goed. Voordat we weggingen had iedereen zijn kamer netjes gemaakt. Hun eigen spullen ingepakt en beloofd hun tent ook netjes te houden en zelf weer op te ruimen.Ook tijdens het weekend ging het zo goed. Als we pleegje een pluim geven dat hij nog helemaal niet boos is geweest en zich zo goed kan vermaken, geeft hij als antwoord: ja maar mama Jenny is nu ook niet zo streng.  Dit antwoord noodzaakt mij tot enig zelfonderzoek. Ben ik thuis strenger, waardoor ik de lat te hoog leg, waardoor er meer woede uitbarstingen zijn? Het zou zomaar kunnen. Pleegje kreeg veel ruimte dit weekend en hij ging er goed mee om. Reflecteren op jezelf. Daar zorgt dit pleegje wel voor. De pubers hadden even moeite om op gang te komen. Alles is onbekend en het is zo groot en vrij dat ze even moeten zoeken naar balans. Uiteindelijk komt het wel en hebben ze genoten. Het was voor ons ook echt een heerlijk weekend.
Geestelijk opladen en lichamelijk uitrusten. Genieten van de gesprekken met anderen. Van de sprekers en muziek. Een terugkerend thema was een oproep om buiten je kaders te gaan. Durf verder te gaan dan de veilige kaders die we gemaakt hebben. Durf voorbij de vogelverschrikker te gaan, was de oproep van één van de sprekers. We hebben allemaal onze eigen veilige kaders in ons leven. In de dingen van alle dag, opvoeding en geloof. Zo liet ik het veilige kader van begrenzing van ons pleegje los en liet hem ontdekken hoe hij zelf contact kon maken met anderen en afspraken met ons kon maken. En dan mag je fouten maken. Maar dan gaat pleegje ontdekken dat je ook daar gewoon over praten kan.
Maar heb ik zelf ook een stap gezet waarvan ik achteraf schrok. Heb ik dat gedaan? Ik ga mee naar Uganda met een sponsor reis. Dit is zo uit mijn veilige haven stappen. Ik wilde graag, en toen de mail kwam dat er in maart 2018 een reis naar onze sponsorkindjes ging vroeg ik manlief of hij zin had. Maar nee, dat trekt hem niet aan. Ga maar alleen hoor. Tja, daar had ik niet zoveel zin in. Als nicht Erica nu gaat, ga ik ook. Zij heeft daar de Muskathlon gelopen en ik weet dat haar hart daar ligt. Toen ik die week daarna mijn nicht sprak vertelde ze me dat ze zo een mooi moederdag kado had gehad. Ik ga naar Uganda. Mijn mond viel open. En diezelfde dag heb ik me opgegeven. En toen dacht ik: wat heb ik gedaan? Ga ik zomaar 10 dagen weg van huis. En nog niet naast de deur ook. Hoe moet dat met ons gezinshuis? Manlief is daar heel nuchter onder. Dat lukt me heus wel hoor. En daar heb je het weer. Loslaten. Ja het lukt hem heus wel. Maar het is mijn strijd dingetje. Dat loslaten en overgeven. Ik kan het nog niet bevatten. Ik ga daar onze twee sponsor kindjes ontmoeten.Een meisje van 6 en een jongetje van 9 jaar. Hun foto staat op de kast bij onze pleegjes. Ze horen er net zo goed bij, alleen op afstand. En nu mag ik ze in mijn armen sluiten. Hoe zal dat zijn? Het zal geweldig zijn maar ook zeker moeilijk. Want ook dan komt dat dingetje weer om de hoek kijken. Loslaten. En ik ga thuis loslaten en het aan manlief overlaten. En erop vertrouwen dat de pleegjes het ook dan gewoon kunnen. Misschien anders dat dat ik zou willen. Maar dat gebeurt nu ook. Als ik zeg opruimen krijg ik vaak het antwoord: het is toch opgeruimd?Dan kijk ik in het rond en snap het niet. Opgeruimd? Mijn kaders zijn anders dan die van de pleegjes. En dat mag ook. Ze moeten ook zelf gaan ontdekken wat bij hen past en hoe zij het geleerde straks in praktijk willen brengen. En dan zal het anders opgeruimd zijn dan bij mij. Maar dat mag ook. Maar zolang ze in mijn huis wonen zijn er natuurlijk grenzen. En daar gaan pubers nu eenmaal graag overheen.