Het afgelopen ander half jaar is druk en vol geweest. Daardoor had ik weinig tijd en energie om een blog te schrijven. Ik zat een soort van op slot. Toch kriebelt het nu weer. De rust keert terug in mijn hoofd en huis.
Drie nieuwe plaatsingen , twee verhuizingen, wisseling van school en een fikse verbouwing verder, daalt het stof wat neer.
Heftig was het weer. Steeds weer ben ik verbaasd wat het doet als er nieuwe kinderen in je gezinshuis komen wonen. Het is als een kleerhanger in je kast waar je het kledingstuk afhaalt. De hanger schud nog een tijdje na. Ons gezinshuis is geschud. Heel hard geschud, en ook aan mijn liefde, geduld, energie, slaap, aandacht voor de andere kinderen, is geschud. We moesten echt tijd inplannen voor onszelf om toch maar weer die energie te houden om vol te houden. We weten dat de lange adem, komen tot het dieptepunt en er dan langzaam uitklauteren, erbij horen. Maar niet altijd werkt het. Soms heeft een kind meer nodig dan dat. Genieten kan ik als we kleine stapjes maken. Als ze vertrouwen gaan krijgen in jou als gezinshuisouder. Betrouwbaar zijn is belangrijk. Doen wat je zegt. En dat krijg ik inmiddels terug." Ik weet wel dat u het ook echt doet hoor". Maar om dan de stopknop te vinden als je boos, verdrietig of bang bent, is niet haalbaar. Dan hebben ze de hulp van een volwassene nodig,
Zo gingen we nog naschuddend afgelopen jaar ook naar de camping. Dat was wat. Snapten wij allemaal wat er in ons gezinshuis gebeurde, was dat met de omgeving anders. Dus er moesten regelmatig ruzies worden goed gemaakt.
Het gezinshuis is inmiddels rustiger en schud niet meer zo hevig. Iedereen heeft zijn plekje weer hervonden. En wij leren de nieuwe pleegjes beter kennen. Maar de pleegjes hebben daar verder geen boodschap aan en stormen rustig door. Wat geeft het veel spanning als je ergens komt waar de wereld zo anders is dan je gewent bent. Waar ineens regels zijn, en er dingen van je worden verwacht. Dan kan je alleen maar reageren zoals je geleerd hebt. Voor jezelf opkomen. Niet de regie uit handen geven, want dan kan het heel erg mis gaan. En dat geeft strijd. Dat geeft angst. Dan brengt trauma's tot leven. En dat is voor ons de uitdaging. Soms lijkt de aanleiding van een uitbarsting duidelijk. Tot ik in gesprek ga met het kind. En zijn verhaal hoor vanaf het begin. Toen het allemaal nog rustig was. Dan lijkt de aanleiding soms al ver daarvoor te liggen. Maar bouwt het op en komt de ontlading op een moment waarop je het niet verwacht. Heerlijk om dan de opluchting te zien bij het kind. Ze snappen mij en ze luisteren naar mij. Dat is steeds weer zo belangrijk voor deze kinderen. Gezien en gehoord worden. Dat is wat we allemaal nodig hebben. We maken ons op voor nog een nieuwe plaatsing en dan is ons gezinshuis weer vol met acht kinderen. De december maand zal dus met alle vaste onrustige feestdagen nog extra spannend worden met een nieuw kind op komst. Dus we schudden nog een beetje na.
