tag:blogger.com,1999:blog-45222381578066619432024-03-08T13:16:03.360-08:00het leven in een gezinshuisJenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.comBlogger137125tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-60968036280578981482022-02-28T11:04:00.000-08:002022-02-28T11:04:43.438-08:00afscheid<p><br /></p>
<p class="MsoNormal"><b><i><span style="color: red; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">De dozen zijn gepakt. Alles staat klaar voor de verhuizing. </span></i></b></p><p class="MsoNormal"><b><i><span style="color: red; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">9 jaar
van jou 15-jarige leven mochten we voor je zorgen. 9 jaar waarin we lief en
leed met elkaar deelde. Stuiterend kwam je binnen. Boze ogen keken me vaak aan.
De boosheid spatte eruit. En schopte en sloeg je om je heen. Letterlijk en
figuurlijk. Maar we kwamen met elkaar uit het dal. En wat hebben we van je
mogen genieten. Je vrolijkheid, je energie, je leergierigheid, je hang naar
spanning. Maar ook je kwetsbaarheid, je angst en je verdriet. Soms mochten we
dichtbij komen, maar vaak ook niet. Mama Jenny noemde je mij. Je zocht je
veiligheid bij ons. Als je angstig was of bang en je ontplofte om
ogenschijnlijk niets, waren wij er voor jou om je eruit te halen. Toen je ouder
werd kon je steeds beter onder woorden brengen wat je voelde en waardoor de
boosheid kwam. </span></i></b></p><p class="MsoNormal"><b><i><span style="color: red; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">We zijn zo super trots op jou. En nu is de tijd van afscheid
aangebroken. Tijd voor een nieuwe plek. Omdat je zo graag dichter bij mama
wilde wonen. En mama zo ver weg woont. Daarom hebben we met elkaar besloten dat
het goed is om je te laten gaan. Naar een plek dicht bij mama. En mogen wij
terugkijken op mooie en intense jaren. We zijn van je gaan houden. Je hebt een
plekje in ons hart. Nu mag je verder groeien op een nieuwe plek. Het doet
altijd pijn. Afscheid nemen. Dat is moeilijkste soms als gezinshuisouder. Dat
je weet dat het een goede keus is. Maar ook dat je een kind dat zolang bij je
heeft gewoond moet laten gaan. En dan weet ik dat ik me geen zorgen hoef te
maken, omdat ook op je nieuwe plek goed voor je gezorgd wordt. Maar toch maak
ik me zorgen. Wij kennen je zo goed. We zien aan je of het goed met je gaat of
niet. Dat moeten ze daar allemaal gaan ontdekken. Maar het komt goed. Je hebt
veel veerkracht. Je hebt veel geleerd en je ben dicht bij mama. We zullen je
missen. Het ga je goed. </span></i></b></p><p class="MsoNormal"><b><i><span style="color: red; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">We hebben je ook bij God mogen brengen. Je hebt ook
zelf daar veel over mogen vertellen aan anderen. Wat God voor jou betekende.
We bidden dat dit met je mee mag gaan. Dat je dit vast mag houden. Wat er ook
gebeurt in je leven. De Zegen van God gaat met je mee. </span></i></b></p><p class="MsoNormal"><b><i><span style="color: red; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"> </span></i></b></p><p class="MsoNormal"><b><i><span style="color: red; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"> </span></i></b></p><p class="MsoNormal"><b><i><span style="color: red; font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"> </span></i></b></p>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>NL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="false"
DefSemiHidden="false" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="376">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="index 1"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="index 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="index 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="index 4"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="index 5"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="index 6"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="index 7"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="index 8"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="index 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Normal Indent"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="footnote text"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="annotation text"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="header"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="footer"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="index heading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="table of figures"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="envelope address"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="envelope return"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="footnote reference"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="annotation reference"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="line number"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="page number"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="endnote reference"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="endnote text"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="table of authorities"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="macro"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="toa heading"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Bullet"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Number"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List 4"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List 5"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Bullet 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Bullet 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Bullet 4"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Bullet 5"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Number 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Number 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Number 4"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Number 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Closing"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Signature"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Body Text"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Body Text Indent"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Continue"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Continue 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Continue 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Continue 4"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="List Continue 5"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Message Header"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Salutation"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Date"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Body Text First Indent"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Body Text First Indent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Note Heading"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Body Text 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Body Text 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Body Text Indent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Body Text Indent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Block Text"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Hyperlink"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="FollowedHyperlink"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Document Map"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Plain Text"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="E-mail Signature"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="HTML Top of Form"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="HTML Bottom of Form"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Normal (Web)"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="HTML Acronym"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="HTML Address"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="HTML Cite"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="HTML Code"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="HTML Definition"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="HTML Keyboard"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="HTML Preformatted"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="HTML Sample"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="HTML Typewriter"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="HTML Variable"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Normal Table"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="annotation subject"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="No List"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Outline List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Outline List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Outline List 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Simple 1"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Simple 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Simple 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Classic 1"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Classic 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Classic 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Classic 4"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Colorful 1"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Colorful 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Colorful 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Columns 1"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Columns 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Columns 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Columns 4"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Columns 5"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Grid 4"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Grid 5"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Grid 6"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Grid 7"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Grid 8"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table List 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table List 4"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table List 5"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table List 6"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table List 7"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table List 8"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table 3D effects 1"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table 3D effects 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table 3D effects 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Contemporary"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Elegant"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Professional"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Subtle 1"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Subtle 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Web 1"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Web 2"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Web 3"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Balloon Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Table Theme"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" QFormat="true"
Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" QFormat="true"
Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" QFormat="true"
Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" QFormat="true"
Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" QFormat="true"
Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" QFormat="true"
Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" SemiHidden="true"
UnhideWhenUsed="true" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="41" Name="Plain Table 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="42" Name="Plain Table 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="43" Name="Plain Table 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="44" Name="Plain Table 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="45" Name="Plain Table 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="40" Name="Grid Table Light"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="46" Name="Grid Table 1 Light"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="47" Name="Grid Table 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="48" Name="Grid Table 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="49" Name="Grid Table 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="50" Name="Grid Table 5 Dark"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="51" Name="Grid Table 6 Colorful"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="52" Name="Grid Table 7 Colorful"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="46"
Name="Grid Table 1 Light Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="47" Name="Grid Table 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="48" Name="Grid Table 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="49" Name="Grid Table 4 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="50" Name="Grid Table 5 Dark Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="51"
Name="Grid Table 6 Colorful Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="52"
Name="Grid Table 7 Colorful Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="46"
Name="Grid Table 1 Light Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="47" Name="Grid Table 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="48" Name="Grid Table 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="49" Name="Grid Table 4 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="50" Name="Grid Table 5 Dark Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="51"
Name="Grid Table 6 Colorful Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="52"
Name="Grid Table 7 Colorful Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="46"
Name="Grid Table 1 Light Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="47" Name="Grid Table 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="48" Name="Grid Table 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="49" Name="Grid Table 4 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="50" Name="Grid Table 5 Dark Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="51"
Name="Grid Table 6 Colorful Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="52"
Name="Grid Table 7 Colorful Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="46"
Name="Grid Table 1 Light Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="47" Name="Grid Table 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="48" Name="Grid Table 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="49" Name="Grid Table 4 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="50" Name="Grid Table 5 Dark Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="51"
Name="Grid Table 6 Colorful Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="52"
Name="Grid Table 7 Colorful Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="46"
Name="Grid Table 1 Light Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="47" Name="Grid Table 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="48" Name="Grid Table 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="49" Name="Grid Table 4 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="50" Name="Grid Table 5 Dark Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="51"
Name="Grid Table 6 Colorful Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="52"
Name="Grid Table 7 Colorful Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="46"
Name="Grid Table 1 Light Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="47" Name="Grid Table 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="48" Name="Grid Table 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="49" Name="Grid Table 4 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="50" Name="Grid Table 5 Dark Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="51"
Name="Grid Table 6 Colorful Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="52"
Name="Grid Table 7 Colorful Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="46" Name="List Table 1 Light"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="47" Name="List Table 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="48" Name="List Table 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="49" Name="List Table 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="50" Name="List Table 5 Dark"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="51" Name="List Table 6 Colorful"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="52" Name="List Table 7 Colorful"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="46"
Name="List Table 1 Light Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="47" Name="List Table 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="48" Name="List Table 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="49" Name="List Table 4 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="50" Name="List Table 5 Dark Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="51"
Name="List Table 6 Colorful Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="52"
Name="List Table 7 Colorful Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="46"
Name="List Table 1 Light Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="47" Name="List Table 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="48" Name="List Table 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="49" Name="List Table 4 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="50" Name="List Table 5 Dark Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="51"
Name="List Table 6 Colorful Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="52"
Name="List Table 7 Colorful Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="46"
Name="List Table 1 Light Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="47" Name="List Table 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="48" Name="List Table 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="49" Name="List Table 4 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="50" Name="List Table 5 Dark Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="51"
Name="List Table 6 Colorful Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="52"
Name="List Table 7 Colorful Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="46"
Name="List Table 1 Light Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="47" Name="List Table 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="48" Name="List Table 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="49" Name="List Table 4 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="50" Name="List Table 5 Dark Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="51"
Name="List Table 6 Colorful Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="52"
Name="List Table 7 Colorful Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="46"
Name="List Table 1 Light Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="47" Name="List Table 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="48" Name="List Table 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="49" Name="List Table 4 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="50" Name="List Table 5 Dark Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="51"
Name="List Table 6 Colorful Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="52"
Name="List Table 7 Colorful Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="46"
Name="List Table 1 Light Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="47" Name="List Table 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="48" Name="List Table 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="49" Name="List Table 4 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="50" Name="List Table 5 Dark Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="51"
Name="List Table 6 Colorful Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="52"
Name="List Table 7 Colorful Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Mention"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Smart Hyperlink"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Hashtag"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Unresolved Mention"/>
<w:LsdException Locked="false" SemiHidden="true" UnhideWhenUsed="true"
Name="Smart Link"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:8.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:107%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri",sans-serif;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;
mso-fareast-language:EN-US;}
</style>
<![endif]-->Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-65315382077755708762020-05-23T14:20:00.002-07:002020-05-23T14:20:42.474-07:00Coronacrisis. Overleven in het gezinshuis. Niet normaal het nieuwe normaal.<span style="color: red; font-family: Verdana, sans-serif;">Ze kijkt me met grote ongelovige ogen aan. Moet ik ook anderhalve meter afstand houden als ik naar school ga? Ook van mijn vriendinnen? Waar slaat dat op. U vind dat toch ook onzin? Ja meid, maar het gaat er niet om wat ik vind, maar wat de regels zijn. Ik hoor het mezelf zeggen. En ik ben echt niet iemand die recalcitrant tegen regels inga. Ik ben juist altijd erg van de lieve vrede bewaren en het iedereen naar de zin maken. Maar dat lukt niet meer.</span><br />
<span style="color: red; font-family: Verdana, sans-serif;">Ik vraag me ernstig af of we hier wel goed aan doen. Kinderen en jongeren afsluiten van wat normaal is. Want laten we eerlijk zijn. Het nieuwe normaal is toch niet normaal? Het zou het tijdelijk abnormaal moeten zijn. En natuurlijk was het goed dat we maatregelen hebben getroffen. Ik ontken niet dat veel mensen erg ziek zijn geworden en overleden zijn. Maar slaan we niet een beetje door? Een anderhalve meter samenleving is sociale en emotionele mishandeling. Jongeren hebben contacten nodig. En moeten dan niet steeds nadenken over of ze wel voldoende afstand houden. Juist dat aanraken van elkaar. Een duw, een knuffel of , zoals in ons gezinshuis met veel jongens, even stoeien. Ik vind echt dat onze kinderen lang genoeg "opgesloten" hebben gezeten in de polder. Zonder enig contact. Dus ik stop ermee. Natuurlijk zal ik afstand houden en niet onnodig binnen de anderhalve meter komen als de ander daar niet om vraagt. Ik heb ook zonder de corona maatregel een hekel aan mensen die binnen je intieme zone komen staan als je bijvoorbeeld in de winkel sta. Dit is wat ik de kinderen ook leer. Je ga in gesprek met anderen niet bovenop iemand staan. Dan hou je afstand. Ook bij de kassa als een ander nog aan het betalen is hou je afstand. Maar als mensen mijn nabijheid nodig hebben, of ik heb zelf een arm om mij heen nodig, dan pas ik ervoor om de ander te vermijden. Hoe leg ik een jong kind met een verstandelijke beperking uit dat je mama wel mag zien , maar niet aanraken? Dat is niet uit te leggen. En dat ga ik ook niet meer proberen. Deze kinderen, die al zoveel hebben meegemaakt. En die nu zo angstig worden gemaakt. Ik moest met pleegje naar de bank. Er wordt voor hem een rekening geopend, maar zijn identiteit moet worden geverifieerd voordat jeugdzorg deze kan openen. Ik dacht: even naar de bank. Id laten zien en inscannen en klaar. We hebben beide met ogen vol verbazing gekeken wat daar gebeurde. Voelbaar de angst van mensen. Die wordt overgebracht op de ander. Je ga zelf automatisch ook voorzichtig lopen en weet even niet hoe en wat je doen moet. We komen de bank binnen en worden al door een paniekerige vrouw gewezen op het feit dat er maar 1 per gezin naar binnen mag. Ik leg rustig uit dat ik met een kind kom en daar dus toch echt bij aanwezig moet zijn. Oké, maar dan moet u buiten wachten want er zijn al 4 mensen binnen, en er mogen er 5 binnen zijn. Prima, dan wachten we allebei buiten even tot er iemand naar buiten gaat en wij samen naar binnen kunnen. . Enigszins verbaasd ga ik naar buiten. Ik kijk nog eens binnen en zie een grote ruimte waar je gemakkelijk afstand kan houden. Maar goed. Ik hou me aan de regels. Maar dan duikt er iemand voor ons de bank binnen. Ik zeg nog: meneer, wij staan ook te wachten. Er zijn teveel mensen binnen. Maar hij mompelt iets in een andere taal en loopt gewoon naar binnen. Als we eindelijk binnen zijn vraagt de paniekerige mevrouw wat we komen doen. Ik leg het haar uit. Ze kijkt schichtig in het rond en zegt dan dat we even moeten wachten op een medewerker. We doen een stapje opzij zodat we uit de weg staan, maar dat kon echt niet. U moet naar achteren lopen. Daar staat een tafel. Maar er is nog maar 1 stoel over hoor. Wij lopen naar achteren. Ik loop met een boog om de andere twee mensen die daar zitten. Meneer moppert over het overdreven gedoe. Ik knik maar een beetje. In het half uur dat we moeten wachten vallen we van de een in de andere verbazing. Wat een paniek. Mensen worden weggestuurd, en de beveiliger wordt nog eens goed breed bij de deur gezet en krijgt instructie van de medewerker om toch echt iedereen tegen te houden en zelf ook uit te kijken want: ze komen zomaar dicht bij je. Als een andere medewerker ons komt halen vallen we in een nieuwe verbazing. We worden in een ruimte gezet en de medewerker gaat in een andere ruimte zitten met een videoverbinding. Ze loopt mee om ons een plek te wijzen. Pleegje krijgt nog net geen slappe lach. Na afhandeling van wat we komen doen, komt ze terug om de papieren te overhandigen. Zo, in mijn hand gegeven. Niet op de tafel neerleggen, maar aangeven. Ehh anderhalve meter? Pleegje vraagt: maar waarom komt ze nu wel hier in deze kamer en geeft ze zo de papieren af? Had ze hier ook met een scherm ertussen kunnen zitten toch? Tja. zo zijn de regels overal anders. Maar wat overheerst is de paniek. Dit wil ik dus onze kinderen niet meegeven. </span><br />
<span style="color: red; font-family: Verdana, sans-serif;">We kunnen best rekening houden met elkaar en niet opeengepakt gaan zitten. Maar we moeten ook weer gewoon gaan leven. Dingen gaan ondernemen. En dat is wat onze pleegjes mogen gaan doen.</span><br />
<span style="color: red; font-family: Verdana, sans-serif;">Weer genieten van papa en mama. Van vrienden en vriendinnen. En natuurlijk houden we rekening met wat verantwoord is en wat niet. Maar ik geloof niet in de anderhalve meter samenleving als het nieuwe normaal. Ik geloof in verbinding. Ik geloof in een samenleving die op een verstandige manier met elkaar kan omgaan. Ik geloof in de kracht van het samen zijn en doen.</span><br />
<span style="color: red; font-family: Verdana, sans-serif;">Toen pleegje vroeg, vorige week toen we naar de Mac gingen, en hij zijn menu achterin de auto moest opeten: wanneer gaan we allemaal weer normaal doen?</span><br />
<span style="color: red; font-family: Verdana, sans-serif;">Toen besloot ik: we gaan weer normaal doen. Al zullen we met normaal doen nog steeds tegen allerlei beperkingen aanlopen. Enigszins normaal doen zullen we dan maar zeggen. Onze kinderen stemmen voor.</span><br />
<span style="color: #b08500; font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: red;"></span><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjs4t1GYi35wvhW1h7OKXu7QyZ8TDsFBfgaAy5blVBGPLLTVvaferRtAUIr4qmXEpepJuzdl4OzWjvF6V6QDvDnUtaMRaqM1yhtauTSRgnzFQbXxDZ4lq4p77fPtng2z7Fe6ZAy8KamuIfS/s1600/IMG_20200509_182747.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><span style="color: #005500;"></span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><span style="color: #b08500;"></span><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjs4t1GYi35wvhW1h7OKXu7QyZ8TDsFBfgaAy5blVBGPLLTVvaferRtAUIr4qmXEpepJuzdl4OzWjvF6V6QDvDnUtaMRaqM1yhtauTSRgnzFQbXxDZ4lq4p77fPtng2z7Fe6ZAy8KamuIfS/s320/IMG_20200509_182747.jpg" width="240" /></a></div>
<span style="color: red; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><span style="color: red;"></span><br />
<br />
<br />
<br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-21763902397518774212020-05-18T03:08:00.001-07:002020-05-18T03:08:33.417-07:00Coronacrisis. Overleven in het gezinshuis. Moederdag<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">De laatste week thuisschool voor de jongste twee. Ik merk direct de onrust als ze maandag na de meivakantie weer moeten beginnen. Na twee heerlijke vakantie weken is het verschil duidelijk zichtbaar. Ons jongste pleegje krijgt het niet voor elkaar. Te snappen dat ik nu de juf ben en dat thuis, school is. Terwijl de ander er juist veel baat bij heeft. Ik ga echt niet naar school hoor. Thuis werken is veel leuker. Die stomme school ga ik niet heen. Poep. Alles was niet leuk is geeft hij als antwoord op onze vraag hoe het was: poep. Dan weten we genoeg. En thuis is geen poep. Thuis is veilig. Weinig prikkels omdat iedereen op zijn eigen kamer werkt.</span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">De middag wordt besteed aan het knutselen van de bloem afgewisseld door springen op de trampoline. De kinderen willen graag op zaterdag de bloem gaan rondbrengen. Want zondag is het moederdag. Ik hoor zo hier en daar gesmoes. Als ik zaterdag met de jongens op pad ben om komen we dochterlief met pleegje tegen. Ze duiken weg. Ik loop door en roep: ik zie je niet hoor.</span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">De jongens genieten van de reacties van de mensen. Ze hebben bij de bloem een vergeet mij nietje als cadeautjes. Wat een lieve jongen ben je toch dat je dit voor mij doet. Ik glimlach. Kijk hem daar nou staan. Ons pleegje met de bozerietusbuien. Maar ook zo lief. En wat wordt deze lieve kant nu in het zonlicht gezet door de bemoedigende woorden van de ander. Ik denk niet dat deze mensen in de gaten hebben hoe belangrijk dit compliment is voor hem. </span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfQiexkbgewchzOGW0VhwREUEVtlNrPxUbfNdXZSOapSnq8yOnPB-K-pgSj8mPiDo9i_y2j2FEC0jeFBpJYpstE5W5860_WqarxQ4D4p4Prf6imvN5CR3fQS51v1-s4-uLwu_HuDXepYxd/s1600/IMG_20200513_163536.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfQiexkbgewchzOGW0VhwREUEVtlNrPxUbfNdXZSOapSnq8yOnPB-K-pgSj8mPiDo9i_y2j2FEC0jeFBpJYpstE5W5860_WqarxQ4D4p4Prf6imvN5CR3fQS51v1-s4-uLwu_HuDXepYxd/s320/IMG_20200513_163536.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"></span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Zondag kijken en luisteren we eerst de kerkdienst en het kinderkwartier. </span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">In de tuin van de kerk is een grote steen neergezet. Met daarop de woorden: Stenen van Hoop. Iedereen kan en mag hier een steen bij leggen met een bemoedigend woord. Zodat deze hoop stenen mag groeien ter bemoediging en zodat we niet vergeten. Pleegje vind dit erg leuk en wil ook een steen brengen. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKD4SjYM7nNnBzjhkbs4n_GsZSR5PnphpMbhCqK3q2aqE52CgIIngFAP6DWeY3ohZig1fU6Gyb-_d5-XHGR9kqJMYhzOlRvDQ1HriPV3rYB4zQfhuuWx_NYD2HZo5wFR6gxZqyhDy8QbYk/s1600/IMG_20200505_154920.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKD4SjYM7nNnBzjhkbs4n_GsZSR5PnphpMbhCqK3q2aqE52CgIIngFAP6DWeY3ohZig1fU6Gyb-_d5-XHGR9kqJMYhzOlRvDQ1HriPV3rYB4zQfhuuWx_NYD2HZo5wFR6gxZqyhDy8QbYk/s320/IMG_20200505_154920.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Dan komen de pubers aan. Ballonnen, taart en cadeautjes. Ze glimmen. Onze dochter zet ons samen op de bank en opent haar laptop. Ze heeft een filmpje gemaakt waarop alle (pleeg)kinderen en kleinkinderen iets zeggen tegen en over mij. Dit is wat me het meest ontroerd. Ik, die sterk kan overkomen, maar soms zo onzeker ben of ik het allemaal wel goed doe. Als je kinderen dan zeggen hoe belangrijk je bent in hun leven en wat ze geleerd hebben. Als pleegjes zeggen: u voelt als mijn eigen moeder. Ik ben blij met u. Daar kan geen cadeautje tegenop. Ik geniet van dit mooie moment.</span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Ik realiseer me dat er veel moeders thuis zitten die dit moment moeten missen. Ook de moeders van deze kinderen. Er mag voorzichtig weer contact zijn, maar niet alle kinderen kunnen en mogen naar huis. Dan moeten ze wachten tot er een bezoek is voordat ze hun cadeautje kunnen geven en het nog een keer Moederdag is.</span><br />
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Maandag was het even wennen. Twee pleegjes gaan naar school. De een iedere dag en de ander om de dag. Er daalt wat meer rust neer in huis. En wat doen ze het goed. Al direct zit het ritme er thuis al in. En wat is het heerlijk voor ons. Van de zeven kinderen hebben er nu vijf een goede en afwisselende weekbesteding. Zo komen we de week wel door en knutselen de kinderen tussendoor verder. Op naar een lang Hemelvaart weekend. </span>Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-49721953585223472782020-04-29T08:10:00.004-07:002020-04-29T08:10:52.862-07:00Coronacrisis. Overleven in het gezinshuis. Haardrama<span style="color: blue; font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Is dit het resultaat van zes weken overleven in het gezinshuis? De enorme uitgroei bovenop mijn hoofd staart me aan. Ik heb mezelf in een joggingpak gehesen. De kinderen riepen al: gaat u sporten? Want dat draag ik dus nooit. Ik probeer die brede lijn in het midden van mijn haar weg te werken door mijn haar in een staart te doen. Tevergeefs. Dit is dus het resultaat als je op overleven staat. Ik recht mijn schouders. Ik ga nu voor mezelf zorgen. en iedereen die voor me voeten kom moet maken datie wegkomt. Mamaaaa, Jennyy. Ruzie. Ik doe of ik niets hoor. Ik pak mijn schoenen en de autosleutels. Ik loop langs het schreeuwende pleegje. Ik roep nog even naar manlief: ik ben naar de winkel. En ik stap in de auto. Pleegje verbaasd achterlatend. Ik moet voor mezelf gaan zorgen en dat zullen ze me nu maar even moeten gunnen. Of is het anders? Gun ik het mezelf niet? Gun ik mezelf de tijd niet en de moeite niet? Daar denk ik nu maar even niet over na. Ik ga zelf iets aan mijn haar doen. Iets waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb om dit zelf te doen. Juist dat uitje naar de kapper mis ik enorm. Ik kan daar zo van genieten. Maar dat is er nu even niet. En ik hoef ook niet voor gek te lopen. Dan maar zelf aan de slag. En hopen dat het niet mislukt. En ik straks groen ben ofzo. Dan zal je pleegje horen. " U loopt voor gek hoor. Ik schaam me ". Thuisgekomen leg ik de haarverf nog maar even weg.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Direct komt pleegje al aan rennen. Waar was u? Ik heb een tondeuse gekocht en ga jullie allemaal kaal scheren. Jullie lijken wel meisjes met dat lange haar. Of apen. Neee, gilt pleegje. Ik wil niet kaal.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr5OHz3RXRG62v4SXH6YAtUtk8ShAhLFRgxc4nbgJejjSZhln2-epjF3LcSutnt8wjXVC5qHotVkIPZPraUqatvLuTzdACafLlgvLFCugQmI-sJ_NkiXIExyHo_dYnCVSTXpiNdEEf7U5T/s1600/IMG_20200429_165124.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr5OHz3RXRG62v4SXH6YAtUtk8ShAhLFRgxc4nbgJejjSZhln2-epjF3LcSutnt8wjXVC5qHotVkIPZPraUqatvLuTzdACafLlgvLFCugQmI-sJ_NkiXIExyHo_dYnCVSTXpiNdEEf7U5T/s320/IMG_20200429_165124.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="color: red;">een staartje mocht ik niet maken, maar de kapper is wel echt nodig.</span><span style="color: blue; font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik wil gewoon naar de kapper. Ja knul, dat kan nu even niet. Nou, dan heb ik maar lange haren hoor. U bent geen kapper, dus dat kan niet. Zo, die is even uit mijn buurt. Ik heb echt even overwogen om een tondeuse te kopen. Vroeger knipte ik mijn eigen kids ook altijd. Ik heb daar toen een cursus voor gevolgd. Maar blijkbaar was dat erg traumatisch want ze raden me nu aan het niet te doen. Dan hou ik het maar bij mijn eigen haar. En dat is al lastig genoeg. Zooo, roept pleegje. U heeft u haar gedaan. Blijkbaar valt het dus wel op. En dan gaan we nu nieuwe kaartjes maken. Ik wil een bloem maken. De kinderen zijn helemaal enthousiast. En dat blijven ze omdat ze respons krijgen. Een bedankkaartje, oranje tompoezen.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgK_-t0V6sIsMfHcgUjDkluoLpvph6WMJ-3PcY8E9kAMkc7DkhyphenhyphenGiDsM15a48ckcFm-EncA0dDo52yOeP9OCKorqirc7H4Fa4YRMYr9frtz38Pm6odisUU0pY_dqjOUbRMMQ_xnrXtZ8LbK/s1600/IMG_20200427_112825.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgK_-t0V6sIsMfHcgUjDkluoLpvph6WMJ-3PcY8E9kAMkc7DkhyphenhyphenGiDsM15a48ckcFm-EncA0dDo52yOeP9OCKorqirc7H4Fa4YRMYr9frtz38Pm6odisUU0pY_dqjOUbRMMQ_xnrXtZ8LbK/s320/IMG_20200427_112825.jpg" width="240" /></a></div>
<div>
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Dat was een super verrassing. We kregen op Koningsdag een heerlijke traktatie. Het was een gekke Koningsdag. Geen spelletjes en geen aubade en wat ze nog het meest erg vonden. Niet uit eten. Dan halen we het toch hierheen. Dat werd met gejuich ontvangen. Zo was het toch nog een leuke Koningsdag. De jongste kinderen hebben nog een parcour dat is uitgezet door dochterlief gelopen. Wat hadden ze het naar hun zin. Het was ook fantastisch weer. Ik ga bijna wennen aan de Lock down en alle kids thuis hebben. </span></div>
<div>
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIydMlPF7Og95nR0QqJkDy8zSf_MTlQA_6HF1eUuU3BzkFf7nv798OElppKzAzVo1HL0huP3xPJ45sIPLBfg65Krg1byVkE4NXYJ4PcxXAXKkr4-jb3euQEe5cUkqscbEj-e7uUJycSda1/s1600/IMG_20200427_181322.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIydMlPF7Og95nR0QqJkDy8zSf_MTlQA_6HF1eUuU3BzkFf7nv798OElppKzAzVo1HL0huP3xPJ45sIPLBfg65Krg1byVkE4NXYJ4PcxXAXKkr4-jb3euQEe5cUkqscbEj-e7uUJycSda1/s320/IMG_20200427_181322.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Nu blijkt dat het gewaardeerd wordt willen de kinderen wel meer kaarten maken. En dat is zeker nu het buiten koud en nat is een welkome tijdsbesteding. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjATudhLNJJJz3OVnC3CGaBs-xDotozwr6XqG-wAnwHVHiy11Q6d7qaDWfZG6eR142SivBM3jKb1nu7ORaqCENhp9WejQ5c1BpLBqmUqp0MT-_G-zQ-nelNOz64yRJWVVt_p93bElz1LTWA/s1600/IMG_20200429_165404.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjATudhLNJJJz3OVnC3CGaBs-xDotozwr6XqG-wAnwHVHiy11Q6d7qaDWfZG6eR142SivBM3jKb1nu7ORaqCENhp9WejQ5c1BpLBqmUqp0MT-_G-zQ-nelNOz64yRJWVVt_p93bElz1LTWA/s320/IMG_20200429_165404.jpg" width="240" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="color: blue;">E<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">n </span></span><span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">het haar? Ze dragen voorlopig maar een pet. </span></span></div>
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"></span><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><br /></span>
<br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-9686928264869008252020-04-26T05:09:00.001-07:002020-04-26T05:09:39.493-07:00Coronacrisis. Overleven in het gezinshuis. Teleurstelling<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Wat een kater kregen onze pleegjes toen ze dinsdag de persconferentie keken. Nog niet naar school. Wat maakt nu het verschil tussen 12 jaar en in groep 8 zitten of 13 zijn en in de eerste zitten! Ik snap hun teleurstelling wel. Maar ik snap ook dat we niet alles tegelijk kunnen open gooien. En wat betreft de vakantie is het nog steeds onzeker. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Maar mogen we dan nu wel afspreken met iemand? Onze kinderen zitten al die weken al thuis in de polder en snakken naar contacten. En het is zeker lastig als je lees dat klasgenootjes wel afspreken en contacten hebben. Dus neem ik de meiden mee naar de winkel, zodat ze even hun eigen dingetjes kunnen kopen. Wat een blijdschap. Wat een hoogtepunt. Dit vergeet ik heel mijn leven niet meer: aldus pleegje. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Toch was het voor de meiden gek om te zien hoe het eraan toe gaat in de winkels. Als je zes weken opgesloten heb gezeten en dan weer in de winkel komt, waar allerlei maatregelen zijn. De mensen lijken soms wel bang te zijn, merkt pleegje op. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">De rest van de week verloopt heerlijk rustig. Van het crisisfonds kregen we een budget om iets te kopen voor de kinderen. Na overleg met alle pleegjes is gekozen voor een spel voor op de WI. Dat kunnen ze gezamenlijk doen, en een voetbaltafel. Wat een succes is dit. Ze genieten er met volle teugen van. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR-87-F97StbTIi5d-u-U4iU1p-hmH_kzE0XXf7t5j__44k3VOTOkw8HpuSYxn2tlAgIH0_f-m8ZftMIRgI2RGri0SU8aWUXN7Nnj-CPqp72m9H0i6oojPiEDh7EOBgfGzrzWLaOW5vt4p/s1600/IMG_20200410_145452.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR-87-F97StbTIi5d-u-U4iU1p-hmH_kzE0XXf7t5j__44k3VOTOkw8HpuSYxn2tlAgIH0_f-m8ZftMIRgI2RGri0SU8aWUXN7Nnj-CPqp72m9H0i6oojPiEDh7EOBgfGzrzWLaOW5vt4p/s320/IMG_20200410_145452.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">En wat zijn we blij met het mooie weer. We fietsen wat af met de kinderen. Als ze naar school moeten ,is fietsen niet leuk. Maar nu, ook al staat er veel wind, fietsen ze met plezier mee. Alle kaarten zijn inmiddels rondgebracht en pleegje heeft al een nieuw idee om te gaan maken. Als ik bij de winkel kom om knutselspullen te halen zie ik dat er meer mensen zijn die knutselen. Het schap met knutselkarton is leeg. Bij de tweede winkel hadden ze nog wel wat liggen wat we kunnen gebruiken. We kunnen dus weer aan de slag. De tweede week gaat in. Het gaat vast goed komen. Het vooruitzicht dat straks twee van de zeven kinderen naar school gaat is al fijn. De teleurstelling van het niet naar school kunnen van de oudere pleegjes ebt langzaam weg. Overleven is deel van hun leven, en ook teleurstellingen zijn vaak onderdeel van hun leven. Daardoor kunnen ze ook weer schakelen en het nemen zoals het is. Zeker als ze dan ook nog eens mogen bakken. Pannenkoekjes, wafels en smoothies. Ik zie de tweede week vakantie wel zitten. We maken er weer iets gezelligs van met elkaar. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: blue; font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-70296035803456704282020-04-22T04:55:00.003-07:002020-04-22T04:55:53.109-07:00Coronacrisis. Overleven in het gezinshuis. Meivakantie<span style="color: blue; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Eindelijk meivakantie. Onmiddellijk merken we hoeveel stress het schoolwerk met zich meebracht. Nu dit wegvalt is er direct rust. Nou ja. Rust in de zin van geen stress en boze buien van geen schoolwerk willen doen of laptops die niet doen wat je wilt. Maar daarvoor in de plaats is stress over wat gaan we doen. We kunnen nergens heen. Nee inderdaad niet. Dus gaan we op nieuw kaarten maken. Gelukkig krijgen ze daar nog geen genoeg van. Maar deze activiteit is voor de pubers geen optie. Zij willen chillen. Naar vrienden gaan en winkelen. Misschien ben ik een beetje te streng daarin. Maar thuis blijven is bij mij thuis blijven. Ze horen van andere pubers die wel bij elkaar komen. Gezellig gaan winkelen of varen. Ik baal hiervan enorm. Ik zie mijn kinderen en kleinkinderen al weken niet omdat het advies is thuis te blijven. Maar velen lappen dit aan hun laars. En onze pubers balen daar dubbel van.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> We hebben maandagochtend eerst even gezinshuisberaad. Dan bespreken we even hoe het gaat in het gezinshuis en of er nog dingen moeten veranderen. De pubers zuchten al. Die vinden dit helemaal niks. Maar ik had een tip voorbij zien komen die ik super goed vond maar bedacht me dat het misschien niet zou werken bij ons. Maar wat je niet probeert. Ik leg de kinderen uit dat we de afgelopen weken heel de dag met hun bezig zijn geweest. Normaal zitten jullie op school en hebben wij nog even tijd voor onszelf. Die tijd is er nu niet. En als het nog langer gaat duren, houden we dit niet vol. Dan worden we chagrijnige mensen. Er bromt er één, dat ben je nu al. Ik doe of ik het niet hoor en ga verder. Wat ons een prima idee lijkt is dat jullie na het middageten drie kwartier allemaal op je eigen kamer iets gaan doen. Zodat wij even de woonkamer voor onszelf hebben en even rust hebben. Geen geroep of geruzie. Maar rust. Iedereen begint ineens door elkaar te praten. De wat oudere pubers vinden het prima. Die lijken het wel een beetje te snappen. Maar de rest probeert toch even naar de mazen te zoeken. Als ik nu in de speelkamer mag met mijn telefoon. Dan ben ik ook heel stil. Nee, iedereen gelijk. Dus op je eigen kamer. En als je dat goed heb gedaan gaan we fietsen. Dan brengen we de kaarten die we vanmorgen gemaakt hebben rond. Na het eten gaan alle kinderen naar hun kamer. En er daalt een rust neer in mijn huis. Heerlijk. Even in de bank liggen waar anders een paar pubers hangen met hun veegmachine. Even geen Jenny...ze plagen me. Geen geschreeuw. Niets dan rust en stilte. Zou dit dan toch werken? Of is dit eenmalig. Ik geniet er maar extra van. Als de tijd om is gaan we op de fiets. Maar wat waait het hard. Ons jongste pleegje moet ik helpen anders komt hij niet tegen de wind in. Maar ze genieten. Kaarten door de bus bij de oudere mensen. En weer terug. Zo zijn we toch weer twee uur verder voordat we thuis zijn. </span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9HVcdI0YaoCf3iWtMv5ZwiqaRUEm1h7asV2K-fEGZt2o3ucBHeKEpdhJDI9nRk86WU69mpS80O3QuStVbC_IG4W8SzlInsJEC9xBdf9XzhvkECv09kTtv42QUdNWs19X0kgvm8lEiDvSt/s1600/IMG_20200422_134919.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9HVcdI0YaoCf3iWtMv5ZwiqaRUEm1h7asV2K-fEGZt2o3ucBHeKEpdhJDI9nRk86WU69mpS80O3QuStVbC_IG4W8SzlInsJEC9xBdf9XzhvkECv09kTtv42QUdNWs19X0kgvm8lEiDvSt/s320/IMG_20200422_134919.jpg" width="240" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcLesdVx9xhiwz64idZaklcaucc8Og-twuqDcPM6QuLOxndpRmDDlvPBvqkFCo0ENQcBTZUyqGADX8Kau2wxxYhj2ikGPp4W3ikVrrYqbTyRUmbKnuxJ6BtPA_fZgKfjTYUSzZN0t_ebTG/s1600/IMG_20200422_134859.jpg" imageanchor="1" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #0066cc; font-family: Times New Roman; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-left: 1em; margin-right: 1em; orphans: 2; text-align: center; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcLesdVx9xhiwz64idZaklcaucc8Og-twuqDcPM6QuLOxndpRmDDlvPBvqkFCo0ENQcBTZUyqGADX8Kau2wxxYhj2ikGPp4W3ikVrrYqbTyRUmbKnuxJ6BtPA_fZgKfjTYUSzZN0t_ebTG/s320/IMG_20200422_134859.jpg" width="240" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnPMh_gaTDOoBc8-8yiVgjqQpjYUvFBn1-U7pGBiAwmoolla2lfYvKUABp0Ahvkymis06Sa3aKFfx1DEobvVgixDmc3ZE9IkH7Y2a93IsS4Ma5w6g5t9TSO8NeEIOizGhi67fBrXM3_MYp/s1600/IMG_20200421_171309.jpg" imageanchor="1" style="color: #0066cc; font-family: "times new roman"; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnPMh_gaTDOoBc8-8yiVgjqQpjYUvFBn1-U7pGBiAwmoolla2lfYvKUABp0Ahvkymis06Sa3aKFfx1DEobvVgixDmc3ZE9IkH7Y2a93IsS4Ma5w6g5t9TSO8NeEIOizGhi67fBrXM3_MYp/s320/IMG_20200421_171309.jpg" width="320" /></a></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><br />
<span style="color: blue; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Zo komt dag 1 van de vakantie ten einde. Ik ben best tevreden. Op naar morgen. De kinderen kijken uit naar de persconferentie. Nooit zijn ze zo betrokken op het nieuws dan nu. Kunnen we weer naar school? Mogen we weer naar vriendjes en vriendinnen en het aller aller belangrijkste: mogen we op vakantie? </span><br />
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-44082352270207655242020-04-18T05:23:00.004-07:002020-04-18T05:23:49.082-07:00Coronacrisis. Overleven in het gezinshuis. Deel 10. <span style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Vijf weken zitten erop. Vijf weken van thuisonderwijs. Vijf weken van tegenstribbelende kinderen en pubers die niet snappen dat thuis nu school is en geen vakantie. Vijf weken van brandjes blussen tussen de kinderen. Die al vijf weken op elkaars lip zitten. Want ik mag nog zo een groot huis hebben. En nog zo een grote tuin. Ze zoeken elkaar op en gaan bij elkaar op het irriatieplekje zitten. En zo irriteren ze elkaar de hele dag. En tussendoor beantwoord ik beleefd en netjes de stroom van telefoontjes van juffen en meesters van school. Lees ik de mails van scholen met de laatste updates over het coronavirus en het laatste schoolwerk. En of ik nog schoolwerk wil in de vakantie. Want misschien geeft dit een beetje structuur en houvast. Ik doe mijn best om niet te ontploffen. Schoolwerk in de vakantie. Structuur? Nog nooit is de structuur in mijn gezinshuis zo ondersteboven gegooid dan nu. Want schoolwerk thuis maken is niet te doen voor kinderen die niets snappen van de situatie. Waarbij juist de structuur van naar school gaan, want daar hoor je schoolwerk te doen en thuis spelen, zo belangrijk is. Van de dagelijkse vaste dingen die nu meer dan ooit onder druk staan. Geen bezoeken, geen therapie en geen sport. Niets dan thuis zijn. En af en toe even een rondje lopen of fietsen. De afgelopen week had ik voor pleegje extra werk gevraagd. Hij heeft op school veel praktijk en dat valt weg. Toen ik vroeg of hij dan voor mij praktijk wilde doen in de vorm van ramen zemen kreeg ik een heftig verontwaardigde blik. Ja, daag. Dat ga ik niet doen. Toen ik dit met de leerkracht besprak heeft hij er een schoolopdracht van gemaakt. En toen lukte het wel. Hij moest eerst vragen beantwoorden over het zemen van ramen. En nadenken over wat je nodig hebt. En een filmpje bekijken. De andere dag mocht hij aan de slag. En wat heeft hij ervan genoten. Na de ramen is hij zelfs begonnen aan de caravans. Hij heeft de afgelopen week dus heel wat afgepoetst. </span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAIEEXb6gYRTJ6DYBar4y31gJAMhNzvEytplxtY_2YrIZ1sgpSBGUPYhR0I0nclhZVEZ_1j5zeDNZN641K216MWp4VE1BN1jYqafdJRHskhsbR0gNW_sc3fGJ5yLEL1vlHAmsfh-H8SHps/s1600/IMG_20200415_111609.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAIEEXb6gYRTJ6DYBar4y31gJAMhNzvEytplxtY_2YrIZ1sgpSBGUPYhR0I0nclhZVEZ_1j5zeDNZN641K216MWp4VE1BN1jYqafdJRHskhsbR0gNW_sc3fGJ5yLEL1vlHAmsfh-H8SHps/s320/IMG_20200415_111609.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Nu even twee weken niets doen. Heerlijk. Geen druk van schoolwerk dat gedaan moet worden. Geen mopperende kinderen (hoop ik). Even rust. We hadden voor het komende weekend een hotel geboekt in Maastricht. Dat kan niet doorgaan. Een heftige teleurstelling voor de kinderen. Want een weekend in een hotel slapen, uit eten gaan en leuke dingen bezoeken, en ook misschien de koning en koningin zien, dat willen ze wel. We zullen nu thuis creatief moeten zijn om het toch leuk en gezellig te maken. En wat in het vat zit...Dus we gaan zeker nog een keer naar Maastricht. En nu maar hopen. Hopen dat de scholen na de meivakantie weer open gaan. </span>Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-48376008334372281632020-04-07T13:05:00.000-07:002020-04-18T04:39:36.925-07:00Coronacrisis. Overleven in het gezinshuis. Deel 9. Waarom leren?<span style="color: blue; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Vol goede moed begin ik aan de nieuwe week. Maar zo rustig als ik het me had voorgesteld is het niet. Met name de jongste kids moeten erg wennen aan het feit dat er een lege plek is. Ze moeten weer even als haantjes uit gaan vechten welke positie iedereen heeft. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Eerst maar beginnen met het schoolwerk. Pleegje begint al te rammelen op zijn Chromebook. "Hij reageert niet", roept hij. Zijn Chromebook slaat hij zowat doormidden. "Waarom lukt het niet met dat stomme ding?" Ik probeer hem rustig uit te leggen dat ook een Chromebook weleens even moet nadenken. Dus hij rustig moet wachten als hij ergens op geklikt heeft. Het lukt. Direct hoor ik een ander roepen. "Jeeennyyy". "Ik snap het niet". "Waarom moeten we steeds maar weer leren", vraagt pleegje. Als het eindelijk pauze is ben ik al bekaf. Ik weet weer waarom ik geen juf ben geworden. En nooit zal worden ook. En tussen al deze bedrijvigheden door gaat de telefoon. Juf van de één en meester van de ander. De mailbox zit vol mails met schoolwerk." Puberpleegje heeft al drie weken niets ingeleverd. Lukt het wel"? </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Koffie. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">We overleggen er samen even over. Zo kan het niet. We kunnen niet alle kinderen geven wat ze op school krijgen. We deden al alleen in de ochtend schoolwerk. In de middag heerlijk spelen. Dan zie ik ze genieten. In de tuin. De springen wat af op de trampoline. We fietsen eens een rondje en brengen kaarten rond. En als ik steeds ruzie heb met kinderen die, of geen zin hebben, of zoveel hulp nodig hebben dat ze gefrustreerd worden als ik even bij een ander ben. Dan verkies ik de gezelligheid zonder schoolwerk of met minder schoolwerk, boven een ongezellig huishouden waar iedereen op zijn tenen moet lopen om alles gedaan te krijgen. En wat ben ik blij met onze scholen. Echt. Er is alle begrip voor dat dingen soms niet lukken. En met het feit dat we bijzondere kinderen in huis hebben. En dat het er niet 1 is maar 7 zijn. En ook als een pleegje wel alles heel snel klaar heeft wordt er nagedacht over extra werk. Want als je al snel klaar bent en de rest is nog bezig ga je natuurlijk de anderen irriteren. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">We doen wat we kunnen en zien na de crisis wel waar we uitkomen.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Vanmiddag weer op de fiets. Onze jongste ook mee. Waar wij één trap doen moet hij twee keer rond trappen. We hebben alles bij elkaar 2 uur gefietst. Maar wat was het heerlijk. De jongens kleuren al bruin van de zon. Ze genieten van de aandacht en van alles wat ze zien. Eerlijk om de beurt willen ze een kaart door de brievenbus doen. Hier geniet ik zo van. Ik krijg weer energie." Dit is veel leuker dan leren", roept pleegje. "Maar hier leren we toch ook"? Ik vraag wat hij dan leert. "Nou, niet zeuren als je moe bent. Maar gewoon doorfietsen. En goed uitkijken als we oversteken". Soms blijft hij wat achter. Slingerend kijkt hij om zich heen. Dan hoor ik ineens: God heb ik lief want die vertrouwe heer....</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Ik kijk achterom. Daar fiets hij. Parmantig mannetje. Hij geniet. Dus ik geniet mee. </span>Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-64891115378995884092020-04-04T13:37:00.002-07:002020-04-18T04:39:10.235-07:00Coronacrisis. Overleven in het gezinshuis deel 8 afscheid<span style="color: red; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">De afgelopen week merkten we goed dat de kinderen het ritme van schoolwerk, pauze, en weer schoolwerk te pakken hadden. Contact met school was er ook volop. De begeleiding op afstand is super goed geregeld. Maar toch. Het blijft druk en veel. Mijn eigen werk blijft liggen. Er zijn drie pleegjes die eigenlijk 1 op 1 begeleiding nodig hebben. En dat is er ook nog 1 die binnen het uur klaar is met alles. En dan ga je natuurlijk niet iets voor jezelf doen, maar de anderen irriteren. Met ons pleegje die steeds maar weer boos is en iedere dag de strijd aangaat over alles gaat het steeds slechter. Ons gezinshuis valt om op deze manier. Alles draait om dit ene kind. En ik kan hem niet meer geven wat hij nodig heeft. En dan komt het moment dat je met elkaar moet besluiten dat het niet langer gaat. Hoe verschrikkelijk ik dit ook vind. Het is een keus die je eigenlijk niet wil maken. Er wordt gezocht naar een andere plek. We wilden niet dat pleegje eruit knalde in crisis en naar een crisis groep zou moeten. Maar crisis was het bij ons wel. Daarom waren we ook heel blij om te horen dat er een ander gezinshuis was waar een plaatsje voor hem was. En daar kon hij eind van de week al heen. Dan komt het moeilijkste van alles., We moesten het gaan vertellen. Manlief heeft dit op zich genomen. Hij heeft uitgelegd dat het misschien veel beter is om in een gezinshuis te wonen waar minder kinderen wonen en waar de kinderen rustiger zijn dan bij ons. Dat hij daar misschien minder boos hoeft te zijn en zij hem beter kunnen helpen dat wij. Ik zat te wachten op een woedeaanval en geschreeuw. Maar niets van dit al. Pleegje huilde even, want het is toch een heftige boodschap. Maar al snel was dit over en wilde hij helpen met inpakken. Hij had er zin in. Ik verbaas me steeds weer hoe kinderen kunnen reageren. Het lijkt er allemaal niet toe te doen. Het is weer iets nieuws en dat zal zeker leuker zijn. We zien zo duidelijk zijn verstoorde hechting hierin. Iedereen is inwisselbaar. Deze kinderen zijn zo gericht op het materiele en de dingen die ze wel of niet mogen. Een relatie aangaan en iemand missen kennen ze niet en past niet in hun leven. Het eerste wat pleegje ook vraagt: Mag ik daar later naar bed? Mag ik daar wel wifi? En aan pleegbroer: mag ik jou schoenen mee?</span><br />
<span style="color: red; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Ik ben blij dat pleegje het zo opneemt. Dat is wel zo fijn afscheid nemen. De rest van de week is het rustig. Heel rustig. We pakken alles in. Schoolwerk wordt gedaan. Ik weet niet wat ik meemaak. Is dit stilte voor de storm?</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMOTbTFD3fCRzLrh1bPVSFUBeOtR26LnhqKXuUKwVhecB5Lv4vYdNahY2ZyafTFRLdXR8PesHWzeH-_IHTndri8XGBdzV1q8kiYsUGSZA4W0w3iK0WO1OHqLizPD14yvAqliQfTrS4U-o6/s1600/IMG_20200404_085439.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: red;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMOTbTFD3fCRzLrh1bPVSFUBeOtR26LnhqKXuUKwVhecB5Lv4vYdNahY2ZyafTFRLdXR8PesHWzeH-_IHTndri8XGBdzV1q8kiYsUGSZA4W0w3iK0WO1OHqLizPD14yvAqliQfTrS4U-o6/s320/IMG_20200404_085439.jpg" width="320" /></span></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><span style="color: red;"></span><br />
<span style="color: red; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Zaterdag brengt manlief hem weg. We gaan meestal samen maar in verband met het coronavirus vonden we het beter om niet samen te gaan. Ik bleef thuis bij de andere kinderen. Voor hen is het ook altijd ingrijpend als er een kind weggaat. En zeker nu ook broertje in het gezinshuis blijft wonen. Na zoveel jaar niet meer samen ergens wonen. Dit kind had het de afgelopen dagen moeilijker dan zijn broer. Als de bus geladen is wil pleegje instappen. Ik roep hem nog even. Zeg je me nu helemaal geen gedag meer? Hij lacht. Dag, tot ziens. Een knuffel is teveel gevraagd. Ik geef hem een hand en wens hem het aller aller beste toe. Hij stapt in het zwaait. En ik blijf achter met een kater.</span><br />
<span style="color: red; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">De andere kinderen vragen al snel mijn aandacht. Jongens pak je fiets. We gaan onze kaarten bij de mensen door de brievenbus doen. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhvxYCkTQyv-Ea4os_8DH731OlEPA54V2h-0OY5y9Nfpth1zONVKKKURC3plQn1UzCE8ndZ8rym4NHSdUJcN1mQ8zDYoZdW5oD0zXYQwoS-hZwznZsmrdp4BFc9jqtDNu240ifWlM9WmwZ/s1600/IMG_20200404_222431_BURST002.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: red;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhvxYCkTQyv-Ea4os_8DH731OlEPA54V2h-0OY5y9Nfpth1zONVKKKURC3plQn1UzCE8ndZ8rym4NHSdUJcN1mQ8zDYoZdW5oD0zXYQwoS-hZwznZsmrdp4BFc9jqtDNu240ifWlM9WmwZ/s320/IMG_20200404_222431_BURST002.jpg" width="320" /></span></a></div>
<span style="color: red;"></span><br />
<span style="color: red; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">En dan fiets ik met vier jongens, en een pakketje kaarten naar Bath en naar het dorp. We zijn twee uur onderweg. Dit gaf ze even afleiding en het heerlijke weer werkte ook mee. De rest van de middag verloopt stroef. De kinderen zijn snel geïrriteerd en boos op elkaar. De lontjes zijn erg kort. Ik merk weer temeer hoe het stormt in het gezinshuis als er 1 kind weggaat. Iedereen moet zijn plek weer vinden en dat zal de komende week nog wel even doorgaan. </span><br />
<span style="color: red; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Nu is er stilte in huis. André is met de kinderen nog een rondje lopen. Ik kom tot rust en overdenk de dag. Ik pink een traantje weg. Hoe beschadigd is een kind. Na twee jaar geen enkele band te hebben opgebouwd met de mensen die voor je zorgen. Ik hoop en bid dat het bet</span><span style="color: red;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">er met hem zal gaan in het nieuwe gezinshuis. En dat wij de komende tijd tot rust mogen k</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">omen. Maar daar ben ik nog niet zo zeker van. </span></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><span style="color: red;"></span><br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-77288415433260661842020-03-30T02:31:00.004-07:002020-03-30T02:31:54.904-07:00Coronavirus. Overleven in het gezinshuis. deel 7 weekend<span style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Ik loop weer in de polder. Met om mij heen vijf pubers. Steppend, op een Hoover board, en naast mij twee puber boys. We stappen stevig door. En er komt een gesprek. Het idee kwam van puber boy. En dat werd eerst begroet met. Neee, niet wandelen. Maar het bleek toch echt een goed idee. De jongste twee pubers springen heel de dag op de trampoline. Maar als je de 15 jaar gepasseerd ben weet je echt niet meer wat je doen moet. Dan komen de muren dus op je af. Dus gingen ze allemaal mee. André bleef thuis voor de jongere kinderen. En ik mocht ook mee. Of ik vandaag nog niet genoeg had gelopen.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil18_EsuANx3fYAoSsJM8Oa18p7bX96riEjETjOT4HC3n619ja8cR9ESCuJtwJCeNLGeT-ZJtwdWSR-Ov_f9vzUQTgauTw_NfB_vv_0aRXeVqaqZOqM5Zg1qBdXeDjR-tiyR54GBIrvzr7/s1600/IMG_20200328_191944.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil18_EsuANx3fYAoSsJM8Oa18p7bX96riEjETjOT4HC3n619ja8cR9ESCuJtwJCeNLGeT-ZJtwdWSR-Ov_f9vzUQTgauTw_NfB_vv_0aRXeVqaqZOqM5Zg1qBdXeDjR-tiyR54GBIrvzr7/s320/IMG_20200328_191944.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Maar dat was wel een ontzettend leuk loopje. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Het weekend begon goed. Iedereen had heerlijk uit geslapen. Dus om 10 uur zaten we pas aan een verlaat ontbijt/koffietijd. In de loop van de ochtend zijn manlief en ik op pad gegaan. Bloemen bezorgen bij mensen die op dit moment even een bloemetje nodig hadden. Even ter bemoediging. André had kaartjes gemaakt. Wat is dit ontzettend leuk om te doen. Die blije gezichten van mensen. Even iemand die vraagt hoe het met je gaat. Veel mensen zijn eenzaam en alleen. Durven of kunnen de deur niet uit. Dan is het super fijn als er mensen zijn die je even aandacht geven. Andere mensen hebben ook een wijk op zich genomen. Zo zijn er weer veel mensen blij gemaakt.</span><br />
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCFVX3ed9efqyDA36N0TMEqeIuPonCRkH7ZdEJDrHaNs80IxDVwX1S-5TVuWDpZQDKRfTJ3eT0xpKK3dBZ78Dg7aInHIJScDE2vQOflzD0o1FCkWQOhdgAQq6B_alpWCaXVVPfl6XAUFdl/s1600/IMG_20200328_105307.jpg" imageanchor="1" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #0066cc; font-family: Times New Roman; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-left: 1em; margin-right: 1em; orphans: 2; text-align: center; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCFVX3ed9efqyDA36N0TMEqeIuPonCRkH7ZdEJDrHaNs80IxDVwX1S-5TVuWDpZQDKRfTJ3eT0xpKK3dBZ78Dg7aInHIJScDE2vQOflzD0o1FCkWQOhdgAQq6B_alpWCaXVVPfl6XAUFdl/s320/IMG_20200328_105307.jpg" style="cursor: move;" width="240" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii2ZoHQ5fHSK4FItKF6kBC9-7xvnvMpnr62ZBBtnlwFhifIxpTHTcOxdQxOXJ4Opkw-6D61kfVCGDxGxXVV3jSa_xberoMXDctg7Z851qIMvinIZ55qNt0VBfYdLkhQlMcHQ4nbQgGw1yT/s1600/IMG_20200328_105320.jpg" imageanchor="1" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #0066cc; font-family: Times New Roman; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; margin-left: 1em; margin-right: 1em; orphans: 2; text-align: center; text-decoration: underline; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii2ZoHQ5fHSK4FItKF6kBC9-7xvnvMpnr62ZBBtnlwFhifIxpTHTcOxdQxOXJ4Opkw-6D61kfVCGDxGxXVV3jSa_xberoMXDctg7Z851qIMvinIZ55qNt0VBfYdLkhQlMcHQ4nbQgGw1yT/s320/IMG_20200328_105320.jpg" style="cursor: move;" width="320" /></a><b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><br />
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<span style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Bij het avondeten kwam het gesprek op de verschrikkelijk saaie dagen. Ik vraag ze wat ze zouden doen als corona over was of als er in elk geval weer van alles open gaat. Wat is het eerste dat je dan ga doen? Daar hadden ze nog niet over nagedacht. Ik stel voor om een leuk dagje uit te gaan met alle kinderen. Maar dat wordt niet echt gewaardeerd. U denkt toch zeker niet dat ik een dagje weg gaat met al deze kinderen waar ik weken mee opgesloten heb gezeten? Echt niet. Wij gaan wel logeren en dan kunnen jullie weg. Al pratend ontstond het idee om vanavond te gaan wandelen. Dan ben je er even uit. Even iets anders. De kinderen genieten van het buiten zijn en van de ruimte die er is. Geen of nauwelijks auto's die voorbij rijden. Dus de hele weg voor jezelf. Hier kan ik echt van genieten. Even de boze buien loslaten. Al pratend met de puber boys komen we na drie kwartier weer thuis. Morgen weer!</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<span style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">De zondag begint ook heerlijk laat. Na het ontbijt gaan de jongste drie werken aan het Paasproject. Ze waren hier al aan begonnen in de kerk. Nu het er voorlopig niet inzit dat we bij elkaar komen als kerk zijn alle werkjes thuisgebracht. Super goed idee. En terwijl zij knutselen luister en kijk ik mee met de dienst die wordt uitgezonden vanuit onze eigen kerk. Fijn om op deze manier toch verbonden te zijn.</span><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5fNWlGkJp1E2TO9NKRWB0HsUzUkMJgrGHYkuFBk4xTPqgAaXj9dtlpHD1C1dwx2jjwGUdgSrkjiLNGF8cUeBELVBdO9IuHp9eYlfPuXOU_Co8r0HxKmva5nptDqCQ9WODahvkeEs8eH65/s1600/IMG_20200329_105646.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5fNWlGkJp1E2TO9NKRWB0HsUzUkMJgrGHYkuFBk4xTPqgAaXj9dtlpHD1C1dwx2jjwGUdgSrkjiLNGF8cUeBELVBdO9IuHp9eYlfPuXOU_Co8r0HxKmva5nptDqCQ9WODahvkeEs8eH65/s200/IMG_20200329_105646.jpg" width="200" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrZPCTCaXLhRPfSdLhP1bNc_I59UmsLkpKcbTbOPypLCTChIFtl3GaRr3doy19ygmOeS-UdjRtwXcua6wNokewdVs7Cf3TrGwuyyxaKllmI4OJWTo6ElZYjgEM2oB9yY71xETV9msiYVMz/s1600/IMG_20200329_105652.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrZPCTCaXLhRPfSdLhP1bNc_I59UmsLkpKcbTbOPypLCTChIFtl3GaRr3doy19ygmOeS-UdjRtwXcua6wNokewdVs7Cf3TrGwuyyxaKllmI4OJWTo6ElZYjgEM2oB9yY71xETV9msiYVMz/s200/IMG_20200329_105652.jpg" width="200" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtKk3mzeojvOsf3IqEbyMKScmAcuDRwilCsejzaXttkRBkJtDyJBPwITgJpLiYH8uGlvKZ-ayMmJ2_TY1Lp0ZbpyhU4EBNs-x2xU8lFIHuvWirDRZLYuFTDmG_KT1wRRGAcKLrIvnv-tPN/s1600/IMG_20200329_105825.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtKk3mzeojvOsf3IqEbyMKScmAcuDRwilCsejzaXttkRBkJtDyJBPwITgJpLiYH8uGlvKZ-ayMmJ2_TY1Lp0ZbpyhU4EBNs-x2xU8lFIHuvWirDRZLYuFTDmG_KT1wRRGAcKLrIvnv-tPN/s200/IMG_20200329_105825.jpg" width="200" /></a></div>
<br />
<span style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Op de plaat zijn een groot kruis, de Bijbel, een palmtak, het open graf en de morgenster </span><span style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">getekend. Daar staan stipjes op waar de kinderen een pinnetje in moeten prikken. Als dit klaar is gaan ze er met wol omheen. Ze vinden het heel leuk om te doen.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Na het avondeten roepen de pubers: wandelen. Ik kreun. Het is zo koud. Weet je het zeker? Een volmondig : ja. Dus daar ga ik weer. Toch is het zo goed om even uit te waaien. De wind snijd in mijn gezicht. Het is echt heel koud. Maar de gesprekken die ontstaan zijn goud waard. Ik zie de kinderen genieten. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Zo komt er een einde aan dit weekend. Het was goed om even op te laden. Klaar voor de nieuwe week die komen gaat. Ik probeer me meer te focussen op alle dingen die goed gaan. Die zijn er genoeg, maar dat sneeuwt vaak onder door de strijd en boosheid van de ander. We kregen een bemoedigend kaartje. Soms voel ik me niet zo. Ik ben geen held. We zijn allemaal helden. Gezinshuisouders! Zet hem op allemaal. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8quBZ_fePgaB9YvQcvAg02qf-Gy_6GVcVDreiWFhXMHWDXsnUJqb_G-uNShl4P9An5x5HaSGohB9-PaLe4PSpm0Qtl_Cix4poZZRg4JcnoZJTkyOvLpS1V9sxaCTaNZrjNF_SLulCmlTj/s1600/IMG_20200329_165247.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8quBZ_fePgaB9YvQcvAg02qf-Gy_6GVcVDreiWFhXMHWDXsnUJqb_G-uNShl4P9An5x5HaSGohB9-PaLe4PSpm0Qtl_Cix4poZZRg4JcnoZJTkyOvLpS1V9sxaCTaNZrjNF_SLulCmlTj/s320/IMG_20200329_165247.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-5716608245342779252020-03-27T14:56:00.003-07:002020-03-27T15:01:45.616-07:00Coronavirus. Overleven in het gezinshuis deel 6<span style="background-color: #cccccc; color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Ook de woensdag verliep niet helemaal gladjes. Maar toch merk ik wel dat de kinderen wennen aan het thuis werken. Mogen we een rondje fietsen? Tja, wat doe je dan. Binnen blijven of in de tuin van je eigen huis. Maar fietsen samen? Ik maak een goede afspraak met de jongens. Samen. Alleen in de polder, niet naar het dorp. Dus echt een rondje hier. Een half uurtje fietsen ongeveer. Kunnen ze even hun energie kwijt. En ze hebben zich aan hun afspraak gehouden.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="color: blue;"><span style="color: blue;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: blue;"><span style="background-color: #cccccc;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="display: inline; float: none; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">Onze slecht etende puber vraagt of we nog eten hebben. Ja natuurlijk. Genoeg. Maar niet wat ze lekker vind. Ik vraag haar of ze pannenkoeken wil bakken. Het is woensdagmiddag en in plaats van brood een goed alternatief. Ze heeft wel trek in pannenkoeken maar zelf bakken? Natuurlijk niet. Ik hoor heel de dag: ik verveel me. Maar dit ga je natuurlijk niet doen. Maar er is al iemand anders die dit wel doen wil. Dus eten we heerlijk pannenkoeken. </span> </span></span></span></span></span></span></span></span><br />
<span style="background-color: #cccccc; color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">We hebben nog even gewerkt aan de vlinders. Die zijn nu allemaal ingekleurd/getekend. Nu nog een kaartje van maken en dan gaan we ze de komende week rondbrengen. Dus zo hebben we nog een activiteit tegoed. De woensdag eindigt in een heftig escalatie. Zo verdrietig om te zien hoeveel last de andere kinderen ervan hebben. Maar ik merk ook aan mezelf dat het op is. Als je iedere dag uitgescholden wordt dan is het incasseren en pedagogisch nadenken, over hoe het komt en dat het logisch is gezien de problematiek, wel een beetje op. Als ik ons jongste pleegje op bed leg, kijkt hij me met zijn Bambi ogen aan. Ik was braaf toch vandaag? Ik smelt. ja hoor. Je hebt goed je best gedaan. Dat niet alles even goed verloopt maakt niet uit. Maar dat je wel je best doet om het gezellig te houden is super goed. </span><br />
<span style="background-color: #cccccc; color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Donderdag kunnen ze allemaal tegelijk beginnen met hun huiswerk. Want ja, we hebben vier laptops te leen gekregen. Dus kunnen ze nu allemaal werken. Super fijn. Op hun eigen kamer zodat ze elkaar niet kunnen irriteren. Ik hoef niet meer te sporten, want ik loop in huis de marathon als ik alle kamers steeds na moet lopen om te helpen. Toch kunnen ze ook veel zelfstandig. Het was een super fijne rustige dag. Het lijkt erop dat iedereen zijn draai gevonden heeft. Maar dat was weer te voorbarig gezegd. </span><br />
<span style="background-color: #cccccc; color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Vrijdagochtend begint goed. Maar in de loop van de dag gaat het weer minder. Ik zie wel dat de oudere pleegjes steeds meer afstand kunnen nemen van het boze onrustige pleegje. Daardoor ontstaat er minder ruzie. De gesprekken aan tafel gaan veel over de situatie hoe het nu is. Hoe lastig het is om allemaal thuis te zijn. En niemand gaat logeren dit weekend. En hoe moet dat dan als het heel lang duurt. Of als we zelf ziek worden. Zien we papa en mama nog wel? Allemaal vragen die er gelukkig uit komen. </span><br />
<span style="background-color: #cccccc; color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Om de tijd een beetje vol te maken haal ik voor 1 pleegje zijn zomerkleding tevoorschijn. Jippie! Mijn lievelings. Ik pas alles nog hoor. Alles is altijd zijn lievelings. Maar als hij gaat passen ziet hij zelf ook wel dat hij overal in hangt. Wat ben je gegroeid knul.! Hij glimt van oor tot oor. Liefst wil hij alles houden, maar als hij hoort dat hij dan allemaal nieuwe kleding krijgt mag alles weg. Een vuilniszak vol. Dat ruimt op. Gaan we nu nieuwe kleren kopen? Eh, nee. Nu nog niet. Als alle winkels weer een beetje open gaan wel. Als ik zelf mijn boodschappen ga doen loop ik toch even bij de Hema naar binnen. En scoor een paar mooie T-shirts. En hiervan gaat pleegje nog meer glimmen. Zo simpel. Even een 1op1 moment . Maar wat waardevol. Ik kom tot rust en pleegje geniet van dit moment. </span><br />
<span style="background-color: #cccccc; color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Vol vertrouwen gaan we het weekend in. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><span style="color: blue;"></span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><span style="color: red;"></span><span style="color: blue;"></span><span style="background-color: #cccccc;"></span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-21620612636023770562020-03-24T15:56:00.001-07:002020-03-24T15:56:18.148-07:00Coronavirus. Overleven in het gezinshuis. deel5<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Ik klap de deur achter me dicht. Het is me nu echt even teveel. En voordat ik dingen ga zeggen en doen waar ik spijt van krijg, stap ik er even uit. Pleegje kijkt me met grote ogen aan. Die heeft de pech dat dit de laatste druppel is. De wind snijd in mijn gezicht. Het doet me even goed. De polder in met de zon die bijna onder gaat. De lucht tekent het avondrood. Ik vraag mezelf vertwijfeld af wat er met me gebeurt. Hoe het komt dat ik nu lijnrecht tegenover manlief kom te staan. Bedoelen we hetzelfde of niet? Onze aanpak is altijd duidelijk. Maar niets is meer duidelijk in deze crisis. Stond het met één pleegje voor de crisis al op scherp en was het op het randje van redden we het of valt pleegje om. En ja. Nu valt pleegje om en valt ons hele gezinshuis mee. En moeten de andere het bekopen met een gezinshuismoeder die geen geduld meer heeft. De tranen rollen over mijn wangen. Toch wel heerlijk om je even te kunnen laten gaan. Niemand die hier last van heeft of met allerlei vragen komt. Ik moet gewoon even alleen zijn en dit met mezelf uitvechten. Er zullen mensen zijn die me nu niet erg professioneel vinden. ( je hebt er toch zelf voor gekozen)Maar dat is dan maar even zo. Niets is meer hetzelfde. Ik wil eerlijk naar mijn eigen aandeel kijken. Vanmiddag stelde ik de vraag nog aan manlief. Vind je me nog wel leuk? Hij moest er hard om lachen. Maar ik meende het echt. Ik vind mezelf namelijk helemaal niet meer leuk. Ik mopper, ik zeur en ik klaag. Ruim je kamer op, doe je huiswerk, maak geen ruzie. Of lijkt dit maar zo? Ik probeer uit te leggen aan de kinderen dat we dit toch echt met elkaar moeten doen, dan is het een stuk gezelliger. Niemand heeft hiervoor gekozen. Ik snap dat als alles wat zeker was en duidelijk nu ineens zo onzeker is het spanning oproept. maar we hebben geen keus. Ik heb geen enkel moment van ontspanning. ben heel de dag alle ballen omhoog aan het houden. Van politie, schoonmaker, administratief medewerker, brandweer, kok tot schooljuf en ergens er tussenin ook nog vrouw van en moeder en oma van. Kleinzoon is ziek. Hoge koorts en hoesten. Zit in quarantaine thuis. Het is allemaal zo spannend en onrustig. Dan kom ik weer uit bij de Bron van mijn leven. Heer zorgt u voor ons. Het is al bijna donker als ik terug kom van mijn avondwandeling. Ik zet er nog even flink de pas in. Thuis gekomen is de rust weergekeerd in huis en een beetje in mijn hoofd. Morgen ga ik het anders doen.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">En voor we gaan slapen even alles weer goed op een rij zetten samen.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Het is vandaag niet alleen maar "niet leuk" geweest. De kinderen hebben allemaal goed hun schoolwerk gedaan. Voor het eerst zonder woede uitbarstingen. In tweetallen buiten spelen werkt een stuk beter. Het is alleen een gepuzzel om iedereen om beurten achter de computer hun werk te laten doen. Er is 1 kind dat een laptop van school heeft. Maar de anderen moeten het doen met 1 computer. En ze moeten veel digitaal werken. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Ook hebben ze nog gewerkt aan de vlinders. Die moesten versierd worden met tekeningen. Dat ging eerst niet helemaal goed. Ze waren alleen maar aan het gek doen en elkaar aan het opjutten. En toen stonden er ineens hele rare tekeningen op. Ik vroeg hen of ze dit zo konden geven aan mevrouw.. uit de kerk. Ze keken me stomverbaasd aan. Nee, dat is een beetje gek ja. Dus moeten er een paar nieuwe worden geknipt. Geen probleem. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRVSly658GbAUlHZuTIUGYQyBVZ7DVBidsUlQvgbY4KoaMg82KGYnitTLfydKNZ0AA_1ukdGTGfWws8Xxh68VP8N9a1u7aW-6mv2h8NeXbAfycPtdfhw5HDrnQrdmYCa6MWQFmru2r7W4V/s1600/IMG_20200324_143724.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRVSly658GbAUlHZuTIUGYQyBVZ7DVBidsUlQvgbY4KoaMg82KGYnitTLfydKNZ0AA_1ukdGTGfWws8Xxh68VP8N9a1u7aW-6mv2h8NeXbAfycPtdfhw5HDrnQrdmYCa6MWQFmru2r7W4V/s320/IMG_20200324_143724.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV2_X2iWV1CTSM2XvRs9GqxCQJDGQjoSEj5d1D09ib5K8166PQQrDE9a7DKrn-TnZvDa6yv5QyggC7DNs1Ocid2h6_xPA70CVAQnboAzQGvT7AjKT_sR3Jq6bcVJUd4HwtWx9Ivj8H7v6n/s1600/IMG_20200324_151522.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV2_X2iWV1CTSM2XvRs9GqxCQJDGQjoSEj5d1D09ib5K8166PQQrDE9a7DKrn-TnZvDa6yv5QyggC7DNs1Ocid2h6_xPA70CVAQnboAzQGvT7AjKT_sR3Jq6bcVJUd4HwtWx9Ivj8H7v6n/s320/IMG_20200324_151522.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Ik merk dat het hele gebeuren van het coronavirus de kinderen erg bezig houd. Het is lastig als je eigenlijk een bezoek met mama hebt en dat gaat niet door. Of je zou gaan logeren en je moet in het gezinshuis blijven. Het is niet alleen voor ons als gezinshuisouders moeilijk, maar ook voor de kinderen zelf.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Morgen woensdag. Een korte dag, zou onze jongste zeggen. Ja. Een korte schooldag. En in de middag maar iets leuks bedenken. We gaan er morgen weer een leuke dag van maken. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-87601280517370634422020-03-23T14:08:00.000-07:002020-03-24T04:05:37.151-07:00Coronavirus. Overleven in het gezinshuis. deel 4.<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Maandagochtend. Het is moeilijk wakker worden. Ik heb slecht geslapen. Mijn hoofd werd niet stil. Als ik opsta voelt het of mijn rug beurs is en stijf. Na een lekkere douche gaat het beter. Ik denk toch dat de klap van de auto harder was dan ik dacht en dat ik er dus meer last van heb. Ik had bedacht dat ik iets later uit bed zou komen zodat we de dag iets later opstarten. Het is anders een behoorlijk lange dag en sommige kinderen zijn al in de ochtend door hun schoolwerk heen. En als de verveling toeslaat gaan ze zeker ongewenst gedrag laten zien. De eerste die ik roep komt al niet goed uit bed. Ik krijg al verwensingen naar mijnhoofd en een middelvinger. Dat beloofd wat vandaag. Om 9.00 uur kan iedereen starten met schoolwerk. De eerste is al na drie kwartier klaar. De volgende om 11.00 uur. Maar pleegje die al niet echt goed uit bed kwam maakte het weer erg bont. Hij snapte zijn rekensommen niet. Manlief heeft met veel geduld uitleg gegeven, maar pleegje wilde dat manlief ook alle antwoorden voor hem berekende. Nee maat, je hebt je uitleg gekregen en nu doe je het zelf. Veel gemopper en gescheld. De juf belt. Hij verteld de juf dat het niet lukt. De juf legt hem nog een keer uit hoe hij de sommen moet doen. Als hij naar zijn kamer gaat wil hij weer dat André mee komt. André loopt mee en legt hem het nog een keer uit, maar dat is niet naar zijn zin. En bam. Daar is weer een ontploffing. Maar er zijn meer kinderen die hulp nodig hebben, dus laten we hem op zijn kamer even uitstieren. Maar daar blijft het niet bij. Hij hoeft zijn sommen niet te maken, maar ook dat is niet goed. Wij moeten luisteren en doen wat hij wil. De speelkamer wordt verbouwd. Dit gaat tot na het middageten door. Dan komt hij aan en vraagt of de sommen nagekeken kunnen worden. Alles is gemaakt. En goed ook. De rest van de middag blijft het respectloos gedrag en veel schelden en schreeuwen. Ik stel voor om met de andere drie pleegjes te knutselen. We knippen vlinders uit. Als we die klaar hebben kunnen ze weer naar buiten. Morgen gaan we verder. Dan kunnen ze versierd worden. Wat we ermee gaan doen is nog een verrassing. Hier genieten ze erg van. Even iets anders dan school of in de tuin. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSNKRcxix6BOm7vcGss3fmdUUFttGFNv5zcem80qhgfUUkZLF1CrajuajmHNbO7v3NbbuLkpRRBLvXa855H3tzbxMH90THPCuoIAo7c1vtRfEQj5biIfMZ9I2OXLjZB1ganSW4zqnxGAaa/s1600/IMG_20200323_152307.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSNKRcxix6BOm7vcGss3fmdUUFttGFNv5zcem80qhgfUUkZLF1CrajuajmHNbO7v3NbbuLkpRRBLvXa855H3tzbxMH90THPCuoIAo7c1vtRfEQj5biIfMZ9I2OXLjZB1ganSW4zqnxGAaa/s320/IMG_20200323_152307.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Ik ga nog even naar mijn kantoor met een puber. Zij heeft hulp nodig met haar opdrachten van school. Samen maken we een gedeelte. Als ik haar begeleid lukt het haar wel. Alleen overziet ze het niet. Op school krijgt ze hiervoor ook altijd extra hulp. Maar ook dat ligt nu thuis. Toch ben ik heel blij met school. Ze bellen regelmatig om te vragen hoe het gaat en of ze nog iets kunnen betekenen. Ik laat de pubers in elk geval uitslapen. Die beginnen dus veel later aan hun schoolwerk. Maar dan kan ik het nog een beetje overzien. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Eind van de middag mogen de jongste pleegjes op de Play Station. Maar als ik na drie kwartier ga kijken is er 1 pleegje die eerst een half uur alleen heeft gespeeld en nu een kwartier met een ander pleegje aan het spelen is en de derde zit mee te kijken. Ik vraag waarom nummer drie niet mag spelen. De leider die al drie kwartier bezig is mompelt wat en gaat gewoon door. Ik zeg hem dat hij moet stoppen en nummer drie mag spelen. Dat gaat mis. Dit pleegje heeft steeds weer moeite om te stoppen als zijn schermtijd op is. En nu is het dit pleegje dat uit zijn plaat gaat. Als ook zijn telefoon tijd op is ontploft hij helemaal. Tijdens het avondeten gaat het al niet beter. Pleegje die school niet wilde doen is gezellig aanwezig. maar nu is het weer een ander. Na het eten stampt hij naar boven en we horen hem schelden en vloeken en zijn kamer verbouwen. Ik zucht. Ik ben zo klaar met dit gedrag. Ik weet het even niet meer. Er zijn er twee bij die steeds, soms na lange tijd, terug vallen in oud gedrag. Niet te bereiken zijn ze dan. Ik moet even weg. Even niets zien en horen. Maar waarheen? Ik zoek mijn kantoor op en kruip achter de computer. Even stoom afblazen en schrijven. Mijn grens is op dit moment even bereikt. Ik vraag me af hoe andere gezinshuizen dit doen. Ik probeer de lat niet te hoog te leggen als het gaat om schoolwerk. Ze hoeven het niet te doen. Maar rustig spelen doen ze dan ook niet. En als de één het niet hoeft te doen wil de ander het ook niet doen. Dus moet er toch iets gedaan worden. Ik probeer iets extra's te organiseren. Of extra film of knutselen. Maar ik snap ook dat het voor deze kinderen erg lastig is om ineens zo anders je dagen te vullen. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Maar dat neemt niet weg dat ik even geen energie meer heb. Ik wil mijn leven terug. Maar ik hoor net dat het voorlopig tot 1 juni duurt. Ik denk even maar niet verder en ga vroeg slapen. Morgen een nieuwe dag met nieuwe kansen. Ik denk terug aan zondag. De Heer is mijn Herder. Mij ontbreekt niets. Er komt een dag dat het over is en we weer ons leven kunnen leven. Maar hopelijk anders dan voorheen. Meer samen. Meer gericht op de ander en op God. Dat is mijn enige houvast. Mijn troost en steun. Als ik het even niet meer weet. Hij is er altijd. </span><br />
<br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><span style="color: blue;"><i><span style="background-color: white; display: inline; float: none; font-family: "open sans" , "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 16px; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">Mijn God, mijn herder, zorgt voor mij,</span><br style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: inherit; font-family: Open Sans,Helvetica,Arial,sans-serif; font-size: 16px; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;" /><span style="background-color: white; display: inline; float: none; font-family: "open sans" , "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 16px; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
wijst mij een groene streek;</span><br style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: inherit; font-family: Open Sans,Helvetica,Arial,sans-serif; font-size: 16px; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;" /><span style="background-color: white; display: inline; float: none; font-family: "open sans" , "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 16px; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
daar rust ik aan een stille stroom </span><br style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: inherit; font-family: Open Sans,Helvetica,Arial,sans-serif; font-size: 16px; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;" /><span style="background-color: white; display: inline; float: none; font-family: "open sans" , "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 16px; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
en niets dat mij ontbreekt.</span></i></span><b></b><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><br />
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><span style="color: blue;"></span><i></i><br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-2728840885836569262020-03-23T10:51:00.000-07:002020-03-23T10:51:02.226-07:00Coronavirus. Overleven in het gezinshuis. deel 3. <span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Zaterdagochtend. Ik word wakker van de eerste zonnestralen op mijn gezicht. Heerlijk wakker worden. Het is nog rustig in huis. De kinderen hebben geleerd op hun kamer te blijven tot ze worden geroepen. Voor pubers is dit geen opgave. Die willen helemaal niet meer geroepen worden. Maar voor de jongere kinderen is dit soms lastig. Want niet alleen op je kamer blijven, maar ook stil iets voor jezelf doen is de regel. Dat stil zijn is iets lastiger, maar ze leren het best wel. Na het late ontbijt hebben twee kids hun kamertijd. Ze kiezen beide voor lego. De andere twee gaan naar buiten en al snel komt daar één van de pubers bij. Ik wil beginnen om mijn administratie en boekhouding weg te werken, maar het is buiten net oorlog. Er wordt gegild en geschreeuwd, zo erg dat ik me niet kan concentreren. Ze spelen wel en maken geen ruzie. Maar het lawaai is niet leuk meer. Ik stop maar en wacht tot manlief thuis is. Het is fijn dat het zo lekker weer is en na de koffie alle kinderen naar buiten kunnen.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Halverwege de middag wil er 1 pannenkoekjes bakken. Hebben we in elk geval iets te doen. Dus haal ik het gourmetstel tevoorschijn. De pannetjes halen we eraf en zo kunnen ze met zes tegelijk kleine pannenkoekjes bakken. De jongste kinderen vinden het nog een beetje lastig, maar onze oudste pleeg wil wel helpen. Het is een gezellige boel. Dit geeft weer energie. Een mooi moment.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOEQ-3x7ZFoAzjVNJxqZ5pRfVI_3ur9HA48zSaqSGVzIdEaaiKXSg_F1dbB6S9ue3emxPbMCFXrpGiYjm_JY0MuJbYfTZkdqLZakYidjbd0ak8PV2VXC4zuMv1RbjyomkVC88UeQx4kvME/s1600/IMG_20200321_161430.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOEQ-3x7ZFoAzjVNJxqZ5pRfVI_3ur9HA48zSaqSGVzIdEaaiKXSg_F1dbB6S9ue3emxPbMCFXrpGiYjm_JY0MuJbYfTZkdqLZakYidjbd0ak8PV2VXC4zuMv1RbjyomkVC88UeQx4kvME/s320/IMG_20200321_161430.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">'s Avonds hebben we met de pubers nog een discussie over weg gaan naar een plek die eigenlijk gesloten is. En het opzoeken van anderen. Wat kan wel en wat kan niet? Wij zijn een beetje streng misschien, maar willen ook uit respect voor de getroffenen van het coronavirus, zoveel mogelijk thuis blijven. Maar ik begrijp ook dat lang niet alle pubers dit begrijpen en het lastig is voor hen. En dan heb ik daar weer last van. Ik ben wel benieuwd hoe anderen dat doen met pubers in huis.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Zondagochtend weer heerlijk gewekt door de zon op mijn gezicht. Ik ga naar de kerk. Onze kerk is ook gesloten vanwege de coronacrisis. Maar we komen met een heel klein groepje bij elkaar om toch een dienst te houden en deze op te nemen. Dezelfde ochtend stond hij al op de website. (www.delevensbronsrilland.nl). Dit was voor mij echt even eruit zijn. Even opladen. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">De rest van de dag verloopt redelijk rustig. Het was heerlijk weer en de kinderen konden lekker in de tuin spelen. Met de nodige ruzie die elkaar soms ook weer vanzelf oplosten komt de dag ten einde. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Op naar een nieuwe schoolweek thuis.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-71728099614770695402020-03-21T03:12:00.000-07:002020-03-23T10:39:20.646-07:00Coronavirus. Overleven in het gezinshuis. deel2.<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Donderdag lees ik het bericht dat nu ook alle Makro en Sligro winkels open zijn voor iedereen. Ik dacht: kan ik beter nu even gaan voordat het ook daar een gekkenhuis is. Het viel mee, maar drukker dan normaal was het wel. Op de parkeerplaats was het een gekrioel van auto's. Iedereen wil zo dicht mogelijk bij de deur staan. Ik rij mijn kar terug en sta even stil, omdat er voor mij een auto die op een plek wilde gaan staan dicht bij de deur en op het laatste moment NP zag staan, achteruit komt. Ik zwaai en roep. Hij stopt. Maar direct wordt ik vanachteren aangereden door een andere auto die ook achteruit kwam. Vol in mijn rug. Gaat het mevrouw, roept er iemand. Een oud mannetje die zijn auto aan het inladen was maakt een vuist en roept tegen de chauffeur wat verwensingen. Maar alleen die mevrouw komt even naar mij toe. De auto wil wegrijden. Maar ziet toch waarschijnlijk de opschudding die hij veroorzaakt heeft. De bijrijder komt uit de auto en vraagt of het gaat. Ehh, nee niet echt, je rij net vol in mijn rug. Ik loopt verder om mijn karretje weg te brengen. Het gaat wel hoor. Als ik terug naar mijn auto loopt vraagt mevrouw nog of het echt wel gaat. Lukt wel, hoor ik mezelf zeggen. Pleegje zit in de auto. Zij was al gaan zitten en heeft niets meegekregen van wat er gebeurde. Ik voel mijn rug en nek. Thuis gekomen bedenk ik me dat ik beter even het kenteken op had kunnen schrijven. Want wat nou als ik last blijf houden. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">De jongste pleegjes zijn gevieren naar buiten gegaan. Toch maar weer proberen of het lukt. Maar nee. Binnen vijf minuten staat er 1 binnen. Huilend want ze schelden hem uit en willen zijn bestuurbare auto kapot maken. Ik geef hem een pluim dat hij uit de situatie is gegaan en niet verder is gegaan met ruzie maken. Ga maar in de speelkamer rijden met je auto. Normaal mag dat niet, maar nu moeten er soms even uitzonderingen gemaakt worden. Hij is nog maar net naar de speelkamer of nummer twee komt zich al huilend melden. Nu schelden en pesten ze hem. Ik geef ook hem een pluim dat hij niet terug is gaan ruzie maken en ook hij kan naar de speelkamer. Maar doet u er niets aan dan dat ze me pesten? Nu even niet. Straks mogen jullie twee op de PlayStation en zij blijven buiten. Zijn gezicht klaart op. Samen spelen ze nog een half uurtje binnen en mogen dan op de PlayStation. De twee ruziemakers voelen waarschijnlijk al nattigheid want zij durven niet komen vragen of ze schermtijd mogen. Ze weten de consequentie van pestgedrag. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Vandaag hadden we onze eerste zieke ook al thuis. Hoesten en hoofdpijn en heel moe. Dus een dag in bed blijven en geen contact met de anderen. Het avondeten verloopt redelijk rustig. De borden blijven in elk geval staan en heel. Dan moeten we nog video bellen met een moeder. En beslissen we samen dat het logeren dit weekend niet door gaat. Het is op dit moment even niet verstandig. Pleegje neemt het goed op. Hij snapt het gelukkig wel. Het is ook zo verschrikkelijk moeilijk voor deze kinderen. Alles wat hen houvast en zekerheid gaf ligt overhoop. Geen school, geen bezoeken, geen logeermomenten, geen zorgboerderij en geen sport. Misschien kunnen we dan gezellig gaan wokken: roept er één. Want er is vandaag een pleegje jarig. Kan dat ook al niet? Gezellige verjaardag. Moedeloos worden ze ervan. Alles is gewoon dicht. We kunnen dus helemaal niets gaan doen? We moeten het met elkaar gezellig maken. Als de twee jongste kinderen naar bed gaan neem ik een emmer sop en de stofzuiger mee. Deze twee kamers eerst maar doen zodat ze morgen weer schoolwerk kunnen doen. De speelkamer ook direct mee genomen en de was. Dit ruimt even op. Morgen de rest. Als alles op bed ligt ben ik moe. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Vrijdagochtend gaan alle kids weer aan de slag. Het lijkt erop dat het wat beter opstart. Het is wel even plannen. We hebben 1 gezamenlijke computer. 1 kind heeft een eigen laptop en 1 kind heeft een laptop van school. En 1 kind werkt. Maar dan blijven er nog vijf over die om beurten hun werk op de computer moeten doen. Als iedereen aan het werk is komt ook mijn hulp. Wat ben ik blij dat zij wel komt. Even goed door het huis heen soppen. Eind van de ochtend is mijn huis netjes, zijn de kinderen klaar met hun school werk (zonder al teveel gemopper) en zijn ze de middag lekker vrij.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Ik ben blij met de scholen waar de kinderen op zitten. Ze hebben allemaal hun best gedaan om ervoor te zorgen dat de kinderen kunnen werken. Regelmatig belt er een juf of meester hoe het gaat. Een pluim voor hen! </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Als er verder goed wordt gespeelt mogen de kids na de koffie een film kijken. En dat vinden ze echt wel leuk. Dus doen ze ook goed hun best. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Zo gaan we rustig het weekend in. Geen zieken meer, genoeg boodschappen om zaterdag toch nog even aandacht aan de verjaardag te besteden van ons eerste pleegje dat 18 jaar is geworden. En even uit te rusten. De eerste week thuis hebben we best goed gedaan.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Als ze 's avonds op een rijtje in pyjama op de bank zitten met een bak chips op schoot en genieten van de film (de tweede vandaag), ben ik dankbaar. Het blijft ondanks alle strubbelingen en heftige momenten toch het mooiste beroep dat er is. <b>Gezinshuisouder. </b> </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-31160687236012199612020-03-19T05:30:00.002-07:002020-03-23T10:51:23.333-07:00Coronavirus. Overleven in het gezinshuis deel1.<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Overal hoor je berichten dat Nederland in rust en stilte komt. Berichten voor iedereen die nog hard aan het werk is. Applaus voor de zorg en de supermarkten. Helemaal mee eens hoor. Het is een zware, moeilijke en onrustige tijd. Maar daalt voor veel mensen de rust neer en ont stressen ze. Is dit in ons gezinshuis anders. Hier geen rust en stilte, maar oneindig veel boze buien, herrie en rommel, heel veel rommel.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Ons gezinshuis stuitert. Sinds maandag zijn alle 8 kinderen thuis. Geen school, geen stage, geen dagbesteding, geen logeer weekenden en geen sport. En dat nieuws wordt verschillend opgepakt. Ik denk: hoe ga ik dat doen? Ik heb niet genoeg computers om ze allemaal aan het werk te zetten. Een aantal pubers denkt: haha lekker extra vakantie. Ik ga chillen met vrienden. En de basisschool kinderen ontploffen. Hoezo niet naar school. Ik wil naar school en ik wil naar de voetbal. De dag verliep moeizaam. En dan hebben we best een groot huis en een grote tuin. Maar het gevoel dat je opgesloten zit. Ik ga vol goede moed naar de supermarkt, maar wat een desillusie. Het lijkt wel oorlog. Ik heb er nog een baan bij. Op zoek naar eten om 10 monden te vullen. Geen grap. Ik ben drie supermarkten afgelopen voor ik voor drie dagen eten in huis had. En dan die blikken van andere mensen. Ik schaam me als ik van sommige producten meer nodig heb dan het gemiddelde. Ik ben dan geneigd om hard te roepen dat ik voor 8 kinderen zorg. maar in mijn eigen supermarkt weten ze dit gelukkig wel.Thuis vallen we van de ene in de andere woedeaanval. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Dinsdag gaat het al niet beter. Een aantal kinderen heeft al huiswerk. Dat komt dus goed op gang. En gelukkig zijn er een paar bij die het redelijk zelfstandig kunnen doen. Het overzicht van school is duidelijk en er kan altijd gebeld worden. En dan komt er ook gewoon iemand van school om te helpen als het met inloggen niet lukt. Maar de woedeaanvallen gaan door. Ongelooflijk hoe 1 kind de hele boel kan traineren. De deur hangt scheef van het getrap. De t en k scheldwoorden zijn niet van de lucht. Ons nieuwe pleegje kijkt verbaasd. Dit mag ik echt niet zeggen allemaal hoor van mijn moeder. Nee, ik had ook liever anders. maar daar heeft dit pleegje geen boodschap aan. Hij scheld gewoon door. Een bord vliegt door de lucht en breekt in honderdduizend stukken. Er vliegt er 1 de tuin in. Het hek zit gelukkig al op slot. Dus weglopen kan niet. Dat zou wat zijn zeg. Een wegloper in deze tijd. Iedereen reageert op elkaar en de spanning loopt op. Dinsdagavond ben ik een uitgewrongen sponsje. Twee dagen. En ik moet nog een aantal weken.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Woensdag heeft iedereen zijn schoolwerk en komt er meer structuur in. Maar het boze pleegje is het niet kwijt. Was het voor de crisis al niet makkelijk met hem. Is het nu gewoon niet te doen. Als hij moet rekenen en zelfs hulp krijgt van manlief die echt heel geduldig iets kan uitleggen, ontploft pleegje weer. Ik ga dit niet doen. Dan maar niet. Energie steken in iets wat niet werkt moeten we zeker nu niet doen. Als de andere kinderen klaar zijn gaat manlief met hen naar het natuurgebied om te lopen en oa. vogels te spotten. Even rust. Morgen wordt het vast beter. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Donderdag. Op tijd beginnen de kinderen aan hun schoolwerk. Er wordt hier en daar nog gestuiterd en heeft er één geen zin. Maar het is al rustiger. Ze merken dat ze sneller klaar zijn dan wanneer ze op school zitten. En als je klaar bent mag je de tuin in. Ik trek me even terug op mijn kantoor. Ik heb het gevoel dat er niets nuttigs uit mijn handen komt. Ik sta op overleven en vraag me af hoelang ik dit vol kan houden. Natuurlijk heb ik meer van die momenten dat ik er even klaar mee ben. Maar dan zeg ik tegen manlief: doei, ik ben even weg. Even stoom afblazen bij een vriendin, of even wat drinken ergens. Maar dat is er nu niet bij. Waar zou ik heen moeten? Zo min mogelijk contacten. En ja, dat moet ook met een huis vol met kinderen. Nu is iedereen gewoon 24x7 thuis en moeten we het met elkaar doen. En als er maar 1 is die dit niet wil heeft dit invloed op iedereen. De telefoon staat niet stil. Scholen bellen, ouders bellen, voogden bellen en mijn mailbox loopt vol. Gelukkig hebben de scholen begrip voor het feit dat wij in eerst instantie bezig zijn met overleven. En naast al deze perikelen verwachten ze ook nog dat ik mijn huis regelmatig ontsmet. Nou, dat gaat ook echt lukken hoor. De was stapelt zich op. In mijn huis is het alsof er een bom is ontploft. Overal troep, was en schoolspullen en daartussen nog kinderen die niet meer weten wat ze moeten doen. Het huilen staat me nader dan het lachen. Zelfs nu ik achter mijn computer zit hoor ik het geschreeuw buiten. Manlief is erbij, dus het gaat best goed. Maar het geeft geen rust. Ik open mijn mailbox. Ik moet toch echt iets gaan doen. De eerste mail die ik open is van onze gezinshuisbegeleidster. Een virtuele bos bloemen met een bemoedigende tekst. En dan komt mijn ontlading. Tranen lopen over mijn wangen. Ik weet echt wel dat ik gewaardeerd wordt. En dat niemand nu iets anders kan doen dan dat wat ze doen. Maar dit doet even zo goed. En ik ben het even kwijt. Ik ga weer aan de bak. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/mZSuGgHoqxg/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/mZSuGgHoqxg?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-88768634605488240102020-01-19T03:56:00.002-08:002020-01-19T03:59:09.730-08:00kerstvakantie<span style="color: red;">De kerstvakantie is weer achter de rug. Ik vind dit als gezinshuisouder de lastigste periode van het jaar. De kinderen zijn gespannen door alle feestdagen. Pakjesavond, kerstfeest op school, in de kerk en thuis, oud en nieuw en dan ook nog een jarige. De hele vakantie door hebben we brusjes te logeren. Zusjes en broertjes van onze pleegjes. Aan het eind van de vakantie staat mijn huis op zijn kop en vraag ik me dan ook altijd weer af: waarom doe ik dit eigenlijk. Is het niet druk genoeg met alleen onze eigen pleegjes? Stiekem weet ik natuurlijk wel waarom ik dit doe. Het is zo belangrijk om ruimte te geven aan biologische familie. Om op die manier het systeem van de kinderen in te zetten. Maar o wat geeft het dan een drukte. En dan fietsen daar ook onze eigen kinderen en kleinkinderen tussendoor. En hadden we een nieuwe plaatsing. Ons gezinshuis is weer vol met acht pleegjes. </span><br />
<span style="color: red;">In de week voor kerst kwam het kerstnummer van de Libelle uit. Daar staat een stuk in over ons gezinshuis met prachtige foto's. Ik ben er trots op. Trots op de kinderen, die het een hele dag volgehouden hebben om mooie foto's te laten maken. Het resultaat mag er zijn. </span><br />
<i></i><span style="color: red;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioH1MQOqCt5_8712EQ9yBDR26Ok7ERTE2kegpjfiKI5JnSpm6Wbud0BqExaY9fH_Qlxe_rVLy453-1uOG8314IBw72R0-Kr1poqgo6RwmPQvI2Qr6gdFEvts5Y-e5D-8KPng6VoJYXv6Dw/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1166" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioH1MQOqCt5_8712EQ9yBDR26Ok7ERTE2kegpjfiKI5JnSpm6Wbud0BqExaY9fH_Qlxe_rVLy453-1uOG8314IBw72R0-Kr1poqgo6RwmPQvI2Qr6gdFEvts5Y-e5D-8KPng6VoJYXv6Dw/s320/4.jpg" width="233" /></a></div>
<span style="color: red;">De school is weer begonnen en de rust keert weer. Althans. In ons gezinshuis redelijk.</span><br />
<span style="color: red;">Maar de onrust rondom de jeugdzorg is nog steeds heftig en stormachtig. Na alle berichten van sluiten van de Hoenderloo groep, het omvallen van jeugdzorg instellingen, van kinderen die "op straat" staan omdat de plek waar ze wonen en hulp krijgen gaat sluiten, is het in jeugdzorgland nog steeds niet rustig. En ook wij krijgen daar de klappen van mee. De verschillen in tarieven, de toewijzing van zorgopdrachten. Alles hangt af van de gemeente waar je mee te maken hebt. En daar zitten enorme verschillen in. Waarom krijgt het kind in gemeente A wel alle hulp die nodig is en in gemeente B niet? Het resulteert erin dat er in ons gezinshuis kinderen zijn waarbij het prima loopt. De hulp die wij aanvragen omdat die ook echt nodig is komt er. Maar er zijn ook kinderen waarbij de hulp steeds wordt afgewezen. Dan moet het budget van gezinshuis dekkend zijn voor hulp die ik niet kan bieden, maar alleen een GGZ instelling kan bieden. En dan loop je als gezinshuis muurvast. Maar blijkbaar is dat beter, vastlopen en uitplaatsen, in plaats van goede zorg leveren. En dan ben je zomaar anderhalf jaar verder en is er nog niets gebeurt. En ben je met elkaar aan het overleven. Mijn verhaal kan aansluiten bij zovelen die tegen deze dingen aanlopen. En dat zijn dan volgens de minister: incidenten. Maar als ik mijn gezinshuis bekijk, en 2 van de 8 krijgt niet de juiste hulp die nodig is om de plaatsing binnen ons gezinshuis tot een succes te maken, omdat een gemeente zegt: wij vinden de aangevraagde zorg te duur. Dan kan het aan mij liggen, maar zijn dat er 2 teveel. Als je al de verhalen van mensen bundelt zijn het geen incidenten meer. Ieder kind telt! Kinderen in gezinshuizen hebben meer nodig dan alleen een plek om te wonen. Het zijn vaak complexe problematieken die ze meebrengen. Soms heb ik het gevoel dat er een te groot beroep gedaan wordt om de loyaliteit van gezinshuisouders en pleegouders. Want je wil voor het kind, dat je in huis hebt gaan. En je gaat door , tot het echt niet meer kan. Hoeveel pleegouders en gezinshuizen moeten eerst omvallen voordat er in Den Haag een belletje gaat rinkelen dat er nu toch echt iets moet gaan gebeuren? Wij vechten voorlopig nog even door. Want ieder kind telt! </span><br />
<i></i><span style="color: red;"></span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-9937624304241544372019-12-05T11:02:00.002-08:002020-01-19T04:14:08.295-08:00weer begonnen<span style="color: red; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Het afgelopen ander half jaar is druk en vol geweest. Daardoor had ik weinig tijd en energie om een blog te schrijven. Ik zat een soort van op slot. Toch kriebelt het nu weer. De rust keert terug in mijn hoofd en huis.</span><br />
<span style="color: red; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Drie nieuwe plaatsingen , twee verhuizingen, wisseling van school en een fikse verbouwing verder, daalt het stof wat neer.</span><br />
<span style="color: red; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Heftig was het weer. Steeds weer ben ik verbaasd wat het doet als er nieuwe kinderen in je gezinshuis komen wonen. Het is als een kleerhanger in je kast waar je het kledingstuk afhaalt. De hanger schud nog een tijdje na. Ons gezinshuis is geschud. Heel hard geschud, en ook aan mijn liefde, geduld, energie, slaap, aandacht voor de andere kinderen, is geschud. We moesten echt tijd inplannen voor onszelf om toch maar weer die energie te houden om vol te houden. We weten dat de lange adem, komen tot het dieptepunt en er dan langzaam uitklauteren, erbij horen. Maar niet altijd werkt het. Soms heeft een kind meer nodig dan dat. Genieten kan ik als we kleine stapjes maken. Als ze vertrouwen gaan krijgen in jou als gezinshuisouder. Betrouwbaar zijn is belangrijk. Doen wat je zegt. En dat krijg ik inmiddels terug." Ik weet wel dat u het ook echt doet hoor". Maar om dan de stopknop te vinden als je boos, verdrietig of bang bent, is niet haalbaar. Dan hebben ze de hulp van een volwassene nodig,</span><br />
<span style="color: red; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Zo gingen we nog naschuddend afgelopen jaar ook naar de camping. Dat was wat. Snapten wij allemaal wat er in ons gezinshuis gebeurde, was dat met de omgeving anders. Dus er moesten regelmatig ruzies worden goed gemaakt.</span><br />
<span style="color: red; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Het gezinshuis is inmiddels rustiger en schud niet meer zo hevig. Iedereen heeft zijn plekje weer hervonden. En wij leren de nieuwe pleegjes beter kennen. Maar de pleegjes hebben daar verder geen boodschap aan en stormen rustig door. Wat geeft het veel spanning als je ergens komt waar de wereld zo anders is dan je gewent bent. Waar ineens regels zijn, en er dingen van je worden verwacht. Dan kan je alleen maar reageren zoals je geleerd hebt. Voor jezelf opkomen. Niet de regie uit handen geven, want dan kan het heel erg mis gaan. En dat geeft strijd. Dat geeft angst. Dan brengt trauma's tot leven. En dat is voor ons de uitdaging. Soms lijkt de aanleiding van een uitbarsting duidelijk. Tot ik in gesprek ga met het kind. En zijn verhaal hoor vanaf het begin. Toen het allemaal nog rustig was. Dan lijkt de aanleiding soms al ver daarvoor te liggen. Maar bouwt het op en komt de ontlading op een moment waarop je het niet verwacht. Heerlijk om dan de opluchting te zien bij het kind. Ze snappen mij en ze luisteren naar mij. Dat is steeds weer zo belangrijk voor deze kinderen. Gezien en gehoord worden. Dat is wat we allemaal nodig hebben. We maken ons op voor nog een nieuwe plaatsing en dan is ons gezinshuis weer vol met acht kinderen. De december maand zal dus met alle vaste onrustige feestdagen nog extra spannend worden met een nieuw kind op komst. Dus we schudden nog een beetje na.</span>Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-50978744061081817822019-01-15T05:21:00.000-08:002019-01-15T05:21:51.379-08:00einde Ugandareis<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Na de indrukwekkende kerkdienst gaan we eerst terug naar het hotel voor een lunch. In de middag maken we een boottocht. Wat een ervaring. Als we vanuit onze boot de prachtige krokodillen, nijlpaarden en allerlei vogels zien vergeet je even de andere kant van dit prachtige land. Het is heerlijk om even bij te komen van alle indrukken die we hebben opgedaan. Mijn hoofd is vol. Ongelooflijk vol. Ik geniet van dit mooie stuk land.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmXiDxBq76DlSS2y3wzc2_fT_IFUUKryA0Sko2Ak2XrPoZ2HgL9ozAkYTYnxMt44M7KWWf1Z7MdKbwpj54r_VwL3Xo8CE_eRO-dvaMsvTX-1zh3nMOvPewvTs7kenmKVoJvmaSluizhuB8/s1600/354+%25286%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1319" data-original-width="1600" height="263" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmXiDxBq76DlSS2y3wzc2_fT_IFUUKryA0Sko2Ak2XrPoZ2HgL9ozAkYTYnxMt44M7KWWf1Z7MdKbwpj54r_VwL3Xo8CE_eRO-dvaMsvTX-1zh3nMOvPewvTs7kenmKVoJvmaSluizhuB8/s320/354+%25286%2529.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><span style="color: red;"></span><br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">De volgende dag staan we vroeg op. Voor de liefhebbers is er nog een safaritocht. Die wil niet aan me voorbij laten gaan. 6.00 uur vertrekken. Wederom is het adembenemend. Langs de bus lopen de giraffen, leeuwen, olifanten. Als we ineens een leeuwenpaar met jongen zien gaat de bus van de weg af. Als we allemaal foto's hebben gemaakt wil de chauffeur verder rijden maar ....we zitten vast. Dus moeten we allemaal de bus uit. En duwen. Op de plek waar net nog een paar leeuwen liepen.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNTyw4PrfOU4GffHiYDdXS1A7qWFRN8sTRuuNBGiXpT8zfXNp7sU8VaatRbf2OdCUQzYcdDACZGwXrnn0rQ-ex7Mr6JDD4t51ED2b4nuwh2M-nFtSjZ2t7Wctkz-VUviGBG4ZxWneS2a_z/s1600/395.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1304" data-original-width="1600" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNTyw4PrfOU4GffHiYDdXS1A7qWFRN8sTRuuNBGiXpT8zfXNp7sU8VaatRbf2OdCUQzYcdDACZGwXrnn0rQ-ex7Mr6JDD4t51ED2b4nuwh2M-nFtSjZ2t7Wctkz-VUviGBG4ZxWneS2a_z/s320/395.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Na deze safari vertrekken we naar Gulu. Dit deel van Uganda en van de reis hebben erg veel indruk gemaakt. De trauma's die de mensen van generatie op generatie overbrengen is voelbaar. Het lijkt of een dikke deken het land bedekt. Vrouwen kijken je niet aan als je met ze praat. Als je contact maakt zie je ze opbloeien. Hun blik opent zich en ze stralen van de aandacht die je ze geeft.</span><br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Hier gaan we aan de slag op een project. We hebben als groep geld bijeen gespaard voor twee klaslokalen. Die staan er al, maar wij gaan schilderen. Het resultaat is prachtig. Het is warm. Heel warm om te werken. We vermaken ons tussendoor met de kinderen. Twee dagen zijn we op dit project. Hier gaan we ook op huisbezoek. En dan ontmoet ik Benjamin. Benjamin zit al in het project zonder dat hij een sponsor heeft. Zijn ouders wonen samen met zijn oom en tante twee hutjes. De ouders met de kleine kinderen slapen in de ene hut en de opgroeiende grotere kinderen in de andere.</span><br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">We helpen met koken. En wat een werk heeft deze moeder aan het bereiden van het eten. Eerst moet de tarwe fijngemalen worden. Alles gebeurd met de hand. Een vuur wordt opgestookt. Het is veel, </span><br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">zwaar en tijdrovend werk. Vader werkt op het land. Ze hebben eigen land en ook de hutjes zijn van henzelf. Maar koeien en een ploeg hebben ze niet. Ik ben geraakt door hun verhaal en besluit om Benjamin te gaan sponsoren. De reactie van moeder is overweldigend. Ze is zo blij. Een sponsor voor haar kind. Hiermee wordt het hele gezin, en eigenlijk twee gezinnen geholpen. Want de twee gezinnen wonen gezamenlijk en doen alles gezamenlijk.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><span style="color: red;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk3c1i8oKdWFIYLn2O45pSjhjegM-Tm1AKmTP7CpRJHhgnLdawMNUCWER5-KZmeRliSu-wg71h0amF7HNCJZgwwy5eOjD9wUAWzp9JaQHuRPz0Pe4234m9irka3_dquQQew8iirA2nX3Bp/s1600/DSC07234.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1450" data-original-width="1600" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk3c1i8oKdWFIYLn2O45pSjhjegM-Tm1AKmTP7CpRJHhgnLdawMNUCWER5-KZmeRliSu-wg71h0amF7HNCJZgwwy5eOjD9wUAWzp9JaQHuRPz0Pe4234m9irka3_dquQQew8iirA2nX3Bp/s320/DSC07234.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCqjne2YYzFG8lXvAXvA-3gQ8ZlqAlBuHzIwULz1Li1XD4pSMfc5vtVqBfryv2lFLceUIS6QSqI-22pEbxarkQTzOHamOWjGCl4xZyB4SFdUQ5k_Io1qpR2ijTEGxlIjULz8ShVZkDpXd2/s1600/DSC01791.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCqjne2YYzFG8lXvAXvA-3gQ8ZlqAlBuHzIwULz1Li1XD4pSMfc5vtVqBfryv2lFLceUIS6QSqI-22pEbxarkQTzOHamOWjGCl4xZyB4SFdUQ5k_Io1qpR2ijTEGxlIjULz8ShVZkDpXd2/s320/DSC01791.JPG" width="240" /></a></div>
<br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Ik ben zo blij dat ik deze reis heb mogen maken. Ik heb veel mogen geven, maar nog veel meer mogen ontvangen. Deze reis is een verrijking geweest.</span><br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Ik heb mogen ervaren hoe dichtbij God is. Ondanks al de armoede in dit land. God is erbij. Deze mensen leven zo vanuit dit vertrouwen. Mijn blik op de kerk, het geloof en het leven is voorgoed veranderd. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><span style="color: red;"></span><br />
<br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-72075229526390682682018-04-04T05:10:00.003-07:002018-04-04T05:10:46.702-07:00Uganda deel 2<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Dag 4 van onze reis is een reisdag. We reizen vanuit Kampala naar Paraa Safari Lodge. Halverwege de reis bezoeken we een Compassion-project. De kinderen hadden van alles voorbereid. Een welkomslied/dans. Maar ook de volwassenen heetten ons op eigenwijze welkom. Bij aankomst werden we verwelkomt met ons volkslied. De muziek loopt voor ons uit.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMVtT7_9GrSUhUwbwC1jnvdu2bueYarfZArb5ZmiEfhsyhooyQ4CUnhqzt9wRRfi5UqByhhQXaUryBt4QfA24R-IfOa7oOp_9V4QbBA9m8dJaT-6J5EKM76Vn0tawq__zGehLDZty6xqEr/s1600/DSC01671.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMVtT7_9GrSUhUwbwC1jnvdu2bueYarfZArb5ZmiEfhsyhooyQ4CUnhqzt9wRRfi5UqByhhQXaUryBt4QfA24R-IfOa7oOp_9V4QbBA9m8dJaT-6J5EKM76Vn0tawq__zGehLDZty6xqEr/s320/DSC01671.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;"> Langs de kant van de weg staan dorpelingen te kijken. Er staat een moeder met haar baby en als ik haar begroet geeft ze haar baby aan mij. Ik geniet even van dit kleine wonder en wil haar baby terug geven omdat de groep al verder loopt. Maar haar houding is afwerend. Take it, keep it. Ik weet even niet wat te doen maar dring er toch op aan dat ze haar baby terug neemt. Ze pakt haar baby bij de arm en slingert hem zo op haar rug. Ik weet dat dit hier heel normaal is maar het is niet zoals wij met een baby omgaan. Het is confronterend om te zien hoe onbelangrijk een baby kan zijn voor een moeder. Erica en ik kijken elkaar geschokt aan. Welke moeder geeft haar kind weg? Ik zie in mijn werk juist vaak de strijd die ouders voeren om hun kind. Het rouwproces waar ze in komen als hun kind uit huis geplaatst wordt. Dit hier is echt een wereld van verschil.</span><br />
<span style="color: #005500; font-family: "verdana";"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT9UCmV7SidGRJ_uFusvpSKU87HcpG680QqTzMTg3c0XeZnZ1F1VTqW2q2tYgbevZlgxzOTLmYGFZkrwPkDR14fgME10QBcG0Feklh3MxKREZ9_hT_CBJM3mQZ5jaLLYXExGs2CANBUY4W/s1600/DSC06469.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1064" data-original-width="1600" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT9UCmV7SidGRJ_uFusvpSKU87HcpG680QqTzMTg3c0XeZnZ1F1VTqW2q2tYgbevZlgxzOTLmYGFZkrwPkDR14fgME10QBcG0Feklh3MxKREZ9_hT_CBJM3mQZ5jaLLYXExGs2CANBUY4W/s320/DSC06469.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Deze break in de reis was fijn. Na dit bezoek zetten we de reis voort naar ons volgende hotel. We steken de Nijl over en komen in een zeer mooi natuur gebied. Onderweg komen we al verschillende dieren tegen. Het hotel is prachtig. Midden in het natuurgebied. We horen de brulapen en allerlei andere geluiden van de dieren in het gebied. </span><br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">De volgende dag(dag 5) gaan we op weg naar een kerkdienst. Onderweg hebben we al een preek te pakken vanuit de prachtige schepping. Olifanten en giraffen naast de bus, en wilde zwijnen en apen naast je hotelkamer. Bij de kerk aangekomen worden we welkom geheten door een uitzinnige groep mensen. Ze zingen, dansen en zwaaien met takken met bladeren. Ik werd erdoor geraakt. Hoe belangrijk zijn wij voor deze mensen? Wat komen we brengen? Hoop, bemoediging? </span><br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">In de kerk aangekomen worden we omringd door de kinderen. Al direct komt er een klein meisje op mijn schoot zitten. Ze kijkt me met haar grote vragende ogen aan. Ik smelt. Ik wordt even terug gebracht in de tijd. Ons kleine pleegje dat zich vanaf dag 1 aan me vastklampte. Maar me ook nu als enige van het gezinshuis regelmatig even een berichtje stuurt. Even dat contact zoekt. Als ik dit kindje zie vraag ik me af of ze al een sponsor heeft. Ze laat me niet meer los en als er, alweer, een baby in mijn armen wordt geduwd, laat ze even merken dat zij er ook nog is, en niet van mijn schoot af gaat. Voorzichtig gaan haar handje over mijn arm en dan over mijn wangen. Ze voelt en kijkt en geniet van mijn aandacht voor haar.</span><br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsdFMzwp4i0P5sbrFB-evd2G6GYVdCPtQ0YYJlXpF6Z2-YO6ma6OvJ-f-gcI0_g6utBky_NFhrDgaBgMd7ue29ICBLn2932xbu4_0PUdfYLdfwxF2bVeAW9yrBZQGwjcxy9PlkU0opzUIX/s1600/DSC06792.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1588" data-original-width="1600" height="317" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsdFMzwp4i0P5sbrFB-evd2G6GYVdCPtQ0YYJlXpF6Z2-YO6ma6OvJ-f-gcI0_g6utBky_NFhrDgaBgMd7ue29ICBLn2932xbu4_0PUdfYLdfwxF2bVeAW9yrBZQGwjcxy9PlkU0opzUIX/s320/DSC06792.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc4glNVfJ4aMz9O4VKduu3rkTKljbENE1y1ovgJk1dQXYPS5rnHB1o-AdokG2HIVbd07SlTwqkD1abkUrZVE2dApe30MrPWGqsv6okIw5gHBIZwJ38BZomoKs7-v5ZAO8SjYoKhGYalB7O/s1600/DSC06793.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1064" data-original-width="1600" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc4glNVfJ4aMz9O4VKduu3rkTKljbENE1y1ovgJk1dQXYPS5rnHB1o-AdokG2HIVbd07SlTwqkD1abkUrZVE2dApe30MrPWGqsv6okIw5gHBIZwJ38BZomoKs7-v5ZAO8SjYoKhGYalB7O/s320/DSC06793.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Mijn nichtje merkt gekscherend op: "er staat op jou voorhoofd: geef mij je baby." </span><br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Na de dienst vraag ik aan de pastor of dit meisje al een sponsor heeft. Nee, dat heeft ze niet. Nu wel dus. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMU0w0n6M4MIF7UCKpfUElCXjskbGF_uyaSmgFJOhAidcju5b1NbwwnwBYJi4Az2wrpq46zgHpGDAsJP1qVmZbVcUbYxaXbwDnXiRYj3vi329_OU17gUnBQ9Q1Uni6p3To0dB0dmBC3CLj/s1600/DSC06810.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1216" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMU0w0n6M4MIF7UCKpfUElCXjskbGF_uyaSmgFJOhAidcju5b1NbwwnwBYJi4Az2wrpq46zgHpGDAsJP1qVmZbVcUbYxaXbwDnXiRYj3vi329_OU17gUnBQ9Q1Uni6p3To0dB0dmBC3CLj/s320/DSC06810.jpg" width="243" /></a></div>
<br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Haar naam weet ik nog niet. Er moet eerst nog worden uitgezocht wie ze is en of ze ook daadwerkelijk in het project kan. Maar dat komt vast goed. </span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnt2_12KNF8OSTKAmxCTekaWplOUzcAAUtaKNLDT9NgYRI5vNSFGu_OZmc65IJs7QSzG9NQv9YK8e-K4LoclcJsbgkxYUpVjGi5aK9F-ZGFnS36jJKZ5ib4NS9HQE4TLYP9ogVI7YbsvO9/s1600/DSC06797.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1540" data-original-width="1600" height="307" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnt2_12KNF8OSTKAmxCTekaWplOUzcAAUtaKNLDT9NgYRI5vNSFGu_OZmc65IJs7QSzG9NQv9YK8e-K4LoclcJsbgkxYUpVjGi5aK9F-ZGFnS36jJKZ5ib4NS9HQE4TLYP9ogVI7YbsvO9/s320/DSC06797.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<br />
<br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-40969866267709592302018-04-02T04:21:00.000-07:002018-04-02T04:21:44.787-07:00Uganda deel 1<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">I can't save the world, Jesus does.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Hier hield ik me steeds aan vast.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Als ik de uitzichtloosheid van de mensen zag. De armoede rook.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Vanaf dag 1 werd ik gegrepen door dit land. Uganda. Afrika.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Prachtig land met uitgestrekte natuurgebieden en wild. Maar het contrast is zo groot als je in de dorpen komt en in de sloppenwijken. Daar waar een moeder vandaag niet weet wat haar kind morgen eten zal. Daar waar zoveel moeders er alleen voor staan.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Ik denk aan onze kinderen thuis. Onze pleegjes. Wat is het ondanks alle strubbels die we tegenkomen in pleegzorgland, toch een voorrecht om te wonen in een land waar er gezorgd wordt voor kinderen in de knel. Ik herken de trauma's van de kinderen en hun ouders. Maar in ons land is er zoveel hulp dat er uitzicht is. In Uganda heb ik zoveel uitzichtloosheid gezien. De cirkel van armoede en trauma die moeilijk te doorbreken is.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Maar ik heb ook hoop gezien. Hoop in de ogen van de mensen. Hoop in de ogen van de kinderen. Hoop op de projecten waar kinderen een kans krijgen. Hoop en geloof in een God die boven alles staat. Ik heb gezien hoe waardevol het is om een kind te sponsoren.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Dag 1 was de dag van aankomst. Een lange vliegreis en toen nog met de bus naar het hotel. Vermoeid kwamen we aan in ons eerste hotel. Maar van slapen kwam niet veel. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEim59SOyF6I-FdHLibJQFtfjNwH-mOEbNVy0GzGhbWQIdTNoGId3fmnpv3XdRNgx-7Y0mSAC0xnpKdY1I90V-E7oZ2o7xQ6dv1BMR-0HObHA6FzXA9JoFMaVMLxL3aWJ2NskfcVdm2qxyrK/s1600/DSC01616.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEim59SOyF6I-FdHLibJQFtfjNwH-mOEbNVy0GzGhbWQIdTNoGId3fmnpv3XdRNgx-7Y0mSAC0xnpKdY1I90V-E7oZ2o7xQ6dv1BMR-0HObHA6FzXA9JoFMaVMLxL3aWJ2NskfcVdm2qxyrK/s320/DSC01616.JPG" width="320" /></a></div>
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">De tweede dag hebben we een project bezocht van Compassion. Child Survival Programma. Dit programma is voor moeder en baby's die zonder hulp weinig overlevingskans hebben. Door middel van voedsel, (medische) zorg en voorlichting worden zowel moeder als kind ondersteund en bevrijd uit uitzichtloze en levensbedreigende situaties. We hebben gesproken met de moeders en zijn op een huisbezoek geweest bij Naomi die met haar zoontje woont in de slums van Kampala.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOGOUo194Fwfc4JOkLF87f_Qnpf4N0uo7PTdxVkDtB1qWh6C2K3-FymMovJoUT-6lBWlJst4XmyfpYEhXpoVrewcHRGuv2vp8EccC-GtTU1nc8EErdVScc6djxjmvFxCwZsPnX1u9Sv-1y/s1600/DSC05894.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1064" data-original-width="1600" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOGOUo194Fwfc4JOkLF87f_Qnpf4N0uo7PTdxVkDtB1qWh6C2K3-FymMovJoUT-6lBWlJst4XmyfpYEhXpoVrewcHRGuv2vp8EccC-GtTU1nc8EErdVScc6djxjmvFxCwZsPnX1u9Sv-1y/s320/DSC05894.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDDn0_ESWnqmRnNNSdF1khHrnS4mzWZzqnXbposCsi6wk6q94b_QlDpqVYZg3IdmMow78Ie6CIZbxZgg_THXJYV4Bjr0uY52DX2jyaNvrYL7GuwtM65zX6h-gjd0e1cWRiIl1N0JzMkc-q/s1600/DSC05928.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1064" data-original-width="1600" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDDn0_ESWnqmRnNNSdF1khHrnS4mzWZzqnXbposCsi6wk6q94b_QlDpqVYZg3IdmMow78Ie6CIZbxZgg_THXJYV4Bjr0uY52DX2jyaNvrYL7GuwtM65zX6h-gjd0e1cWRiIl1N0JzMkc-q/s320/DSC05928.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Dag 3 was de ontmoeting met mijn twee sponsorkinderen. Wat heb ik hiernaar uitgekeken. Rugzakjes gevuld voor henzelf maar ook een rugzakje voor de familie. We brengen de dag door in een overdekte speeltuin in Kampala. Bij binnenkomst staan de kinderen met hun begeleiders al in een kring en zingen een welkomslied. Mijn ogen speuren de rij af of ik mijn kinderen al ontdekken kan. Maar dat is lastig. Als de naam van het kind en sponsor wordt geroepen rent er een kind op me af. Dit is zo ontroerend, een kind dat jou kent van je brieven en foto's die je hebt gestuurd, rent zo in je armen. Gelukkig is er een tolk bij die kan vertalen. En ook kan vertellen hoe het met de kinderen op school en thuis gaat. Beide kinderen genieten van alles wat er te doen is in de speeltuin. Maar ook van het samen voetballen, bellenblazen, foto's maken, eten en het uitpakken van het rugzakje met spulletjes. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNyRrCoqe3AzIqDVoF-5PqhHHMf3wX9RX1pKxZJT6m-4LFnGh1ZK1_JBiRAESgL2qh1IJi3_9V6txzoK6-KaldTVfOUnJ3Y2nFJ6Hx7rp-jkzrXHueOh_CnfKg5-xdqEcsEZ4ilpQqIX3M/s1600/29540940_10211850205316140_6149216830399530532_n%255B1%255D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNyRrCoqe3AzIqDVoF-5PqhHHMf3wX9RX1pKxZJT6m-4LFnGh1ZK1_JBiRAESgL2qh1IJi3_9V6txzoK6-KaldTVfOUnJ3Y2nFJ6Hx7rp-jkzrXHueOh_CnfKg5-xdqEcsEZ4ilpQqIX3M/s320/29540940_10211850205316140_6149216830399530532_n%255B1%255D.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ75NEa5XvLuUwx2Q2n8ZhWbBKmY7olZmS1Em4Sss4zdO35ZXyuE_YSC7zVbALQX4z_v6mF_PZhC-cJorZBmAXTIoIEDZu0UdUj5hyx8kymTKwtVerTfy52biDYWSLfExK3oB2_FpQ93HS/s1600/29541367_10211850239636998_7736411588805516401_n%255B1%255D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ75NEa5XvLuUwx2Q2n8ZhWbBKmY7olZmS1Em4Sss4zdO35ZXyuE_YSC7zVbALQX4z_v6mF_PZhC-cJorZBmAXTIoIEDZu0UdUj5hyx8kymTKwtVerTfy52biDYWSLfExK3oB2_FpQ93HS/s320/29541367_10211850239636998_7736411588805516401_n%255B1%255D.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijDCdb6t5o4cqulajXSTOYAohZ35fYjKMprmd6UAO5dsT3Q7Gpk5ipSQ8NqYg5KP5Qjq_v1uqDlc5vHd4CTs5Vo1TlpxUbUDLJfelKT1QbGhthrJ7jQ2F5d-D6hH_TIpWa_C7gqbbvtTUe/s1600/DSC06114.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1073" data-original-width="1600" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijDCdb6t5o4cqulajXSTOYAohZ35fYjKMprmd6UAO5dsT3Q7Gpk5ipSQ8NqYg5KP5Qjq_v1uqDlc5vHd4CTs5Vo1TlpxUbUDLJfelKT1QbGhthrJ7jQ2F5d-D6hH_TIpWa_C7gqbbvtTUe/s320/DSC06114.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: red;">Margaret en Brighton</span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi23zWtLqqyW_XJagLx60lvIWWho1RNQwtJn4I0FM1nOZ9yjGZojxouSE0JIFNB5ulMgFeUlFn0f0RVZ4TriganKQs54bBKYr7N8QhywqvfieFkJIhdHiytSe7LlAFF8ONrDjI6rRFaEoI-/s1600/DSC01639.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a><span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">En dan komt aan het einde van de dag het afscheid. Dat is nou niet echt mijn sterkste kant. Maar we hadden elkaar, mijn nichtje Erica en ik. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmK_A5wYlaGBTwZ7MHYvTrqSqat-aMToTqV57kZ_b_prmNhxItw0A6bhHTAQ8NU8mEWVzkstdrKzta8-g2rqUGp9nzS2dShDBvgxKRFPOiEppAf8SJjUh2FafhN8xkV4NyjpVn1mgLOBsV/s1600/IMG_0437.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmK_A5wYlaGBTwZ7MHYvTrqSqat-aMToTqV57kZ_b_prmNhxItw0A6bhHTAQ8NU8mEWVzkstdrKzta8-g2rqUGp9nzS2dShDBvgxKRFPOiEppAf8SJjUh2FafhN8xkV4NyjpVn1mgLOBsV/s320/IMG_0437.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">En dan overheerst toch de dankbaarheid. Dat ik met eigen ogen heb mogen zien hoe ik het verschil kan maken in hun leven. Door deze kinderen te sponsoren krijgen ze een kans om te ontsnappen uit de armoede. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><span style="color: blue;"></span><br />
<br />
<br />
<br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-66389892267625935852018-03-12T09:47:00.000-07:002018-03-12T09:47:37.218-07:00mijn reis<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Ik schiet overeind in bed. Gelukkig, het was een droom. Niet de eerste keer. De afgelopen tijd staat in het teken van inpakken en voorbereidingen voor mijn reis naar Uganda. En als ik dan zoveel moet regelen en doen, gaat het in mijn hoofd ook 's nachts gewoon door. En in mijn dromen gaat niet alles even goed. De gekste scenario's komen voorbij. Doodmoe wordt ik ervan. Maar het gebeurt.</span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;"> 11 dagen ben ik weg. Ik wil dan ook thuis alles goed geregeld achterlaten. Slaat helemaal nergens op, want wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat het huis op zijn kop staat als ik terug kom? Alles loopt gewoon door, ook als ik er niet ben. Loslaten en overgeven heet dat. En vertrouwen hebben. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;"> En dan die koffer. Hoe krijg ik alles mee? </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Maar het is gelukt. Alles is klaar en morgen kan ik vertrekken. Aan mijn Uganda avontuur. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Lang heb ik gevonden dat ik hier in Nederland wel genoeg deed voor kinderen die het niet zo goed getroffen hebben. Dat er ook in Nederland nog genoeg te doen is. Maar uiteindelijk gaat het er niet om of je genoeg doet. Maar of je doet wat God van je vraagt. Omzien naar de armen. Doen wat in je vermogen ligt om er te zijn voor je naaste. Dus financiële steun geven en schrijven aan kinderen in de allerarmste landen is iets wat ik best doen kan. Dit resulteerde dus in twee sponsorkindjes in Uganda en 1 in Haiti. De kans om nu twee kindjes te gaan ontmoeten is zo bijzonder. Dat we het financieel kunnen doen en dat ik een man heb die zegt: ga maar, ik red het wel hier. Terwijl het ook hier in ons gezinshuis soms best heftig is. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Ik ben benieuwd wat deze reis met mij gaat doen. Ik ben best heftige verhalen en situaties gewend. In ons werk komen we veel dingen tegen die confronterend zijn. Hoe zal het zijn om geconfronteerd te worden met de armoede van dit land? Van de kinderen? Hoe zal het zijn om de projecten te zien en het werk dat gedaan wordt om deze kinderen hoop en uitzicht te geven? Hoe zal het zijn om onze eigen sponsorkindjes te ontmoeten? </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Toen we besloten om sponsor te worden hebben we onze pleegjes gevraagd of ze een jongen of meisje wilde en welke leeftijd. Het moest maar een jongen zijn want we hadden al zoveel meiden. In de beleving van de kinderen kwam het kind naar ons toe. Zoals zij allemaal. Maar dat het een kind is dat we op afstand ondersteunen hadden ze niet helemaal begrepen. Maar toch moest het een jongetje zijn. Inmiddels hebben we twee jongetjes en één meisje als sponsorkindje. En in ons gezinshuis is het aantal jongens gelijk aan de meiden. Dus ook dat is in de loop der jaren veranderd. De kinderen leven erg mee. Ze vinden het spannend. Als mama Jenny de kans krijgt, merkt ons bijdehandje op, neemt ze gewoon een kindje mee in haar koffer hoor. Ons bijdehandje. Zelf kwam ze als klein donker meisje met kroeshaarstaartjes bij ons. Haar grote ogen keken me angstig aan. Nu, elf jaar verder, is het ons meest bijdehand pleegje.. Erg gericht op mij. Ik denk zomaar dat zij het meeste moeite heeft om mij 11 dagen te missen. Als ze een weekend logeren is of wij zelf een paar dagen weg zijn, is zij het die even een berichtje stuurt. Als ze thuis komt is het eerste wat ze vraagt als ze mij niet ziet: waar is mama? Het zal voor iedereen even wennen zijn. Zonder mama. Maar we zullen er ook zeker allemaal iets van leren. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Ik ga het avontuur aan. En bid om de zegen van God. Dat ik deze reis tot zegen mag zijn voor de ander. Ik hoop God te ontmoeten in de ander. Dan zal ook voor mij deze reis een zegen zijn. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">Ik hoop (als het lukt met wifi) tussendoor zeker te schrijven over mijn ervaringen in Uganda. En anders wordt het een reisverslag als ik terug ben. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-70817560240831820372018-01-13T02:55:00.000-08:002018-01-13T02:55:42.530-08:00nieuw jaar en nieuwe kansen<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">De dagen vliegen voorbij en de weken rijgen zich aaneen. En voor ik er goed en wel erg in heb zitten we gewoon al dik in 2018. 2017 was een enerverend jaar. Maar eigenijk zijn alle voorgaande jaren als gezinshuisouder dat ook. Enerverend, uitdagend en bruisend. Geen dag is saai of hetzelfde. Geen dag is te plannen. Regelmatig moeten we onze plannen bijstellen en veranderd ons schema en onze afspraken. Maar juist daaar hou ik van. Soms zucht ik: kan het nu eens voor één keer rustig zijn en gaan zoals ik had bedacht? Nee, saai is het leven in een gezinshuis absoluut niet. Rust moeten we zorgvuldig plannen. En dat doen we zeker wel. Goed voor onszelf zorgen draagt bij aan het welzijn van de pleegjes. Want als ik niet uitgerust ben kan ik zeker minder hebben van de kinderen. </span><br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Het was het afgelopen jaar erg onrustig. Ons gezinshuis telt vijf puber. De pubertijd. Dan komt er weer nieuw gedrag naar boven maar ook oud gedrag waarvan we dachten dat we die fase al gehad hadden. Dan is het weer aftasten en kijken wat dit specifieke kind nodig heeft en welke kaders je gaat zetten. En dan vinden ze ons streng. Heeeel streng. </span><br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Het hoogtepunt van het afgelopen jaar was toch wel de geboorte van onze kleindochter <span style="color: blue;">HALEY JENNY JOY</span>. Een prachtig kind. </span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijXqmxqPXrm4dqo2_CtP2seaiTpIUxpCPSyRqGcD1MSPYv0aL2_d2K09EAqvgsVKVhFCfaa62oTpHG1M6mhw7rHYmRswYla8ygxB9E749VxQ8Mqy8dMPFWLXDXTdQlYQPvqtTqCF2JjpBZ/s1600/IMG_2521.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYXYO27jnYU0Rau3Wv1NVL_E25zV8Mi0K_bo35p4YohLpQQ48cWkEgC0H_bhalBHaY5WfTlBIODUyW0gPNd08MCCaSTGZsB-aVLHaDXKAaPvnV2HO-hQw0_lNjROurGCihIMAFI05A-7vh/s1600/IMG_2421.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYXYO27jnYU0Rau3Wv1NVL_E25zV8Mi0K_bo35p4YohLpQQ48cWkEgC0H_bhalBHaY5WfTlBIODUyW0gPNd08MCCaSTGZsB-aVLHaDXKAaPvnV2HO-hQw0_lNjROurGCihIMAFI05A-7vh/s320/IMG_2421.JPG" width="240" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijXqmxqPXrm4dqo2_CtP2seaiTpIUxpCPSyRqGcD1MSPYv0aL2_d2K09EAqvgsVKVhFCfaa62oTpHG1M6mhw7rHYmRswYla8ygxB9E749VxQ8Mqy8dMPFWLXDXTdQlYQPvqtTqCF2JjpBZ/s1600/IMG_2521.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijXqmxqPXrm4dqo2_CtP2seaiTpIUxpCPSyRqGcD1MSPYv0aL2_d2K09EAqvgsVKVhFCfaa62oTpHG1M6mhw7rHYmRswYla8ygxB9E749VxQ8Mqy8dMPFWLXDXTdQlYQPvqtTqCF2JjpBZ/s320/IMG_2521.JPG" width="180" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Ook onze pleegjes genieten van dit kleine meisje. Opnieuw het wonder beleven van de geboorte van een kleinkind. Geweldig. En ook dit wonder heeft opa mogen meebeleven. Mijn opa, de vijfde generatie.</span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> </span> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDkklbtETjoeIxhyyar7USwd5DEChjlnyECzCEn2Zyxsn8OMFn9ZUyl96b8wI53Ntf7t8XIYNlT_xNtSi9EzhQYlnlLt6sxsMY7os64k2aH_LcOlP4khyphenhyphenpLZaHr8PbUdGwhdOFIu7fnDFT/s1600/9860d0b8-07fe-4c38-9f6f-406ab8e2fdf0_thumb840%255B1%255D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="495" data-original-width="840" height="188" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDkklbtETjoeIxhyyar7USwd5DEChjlnyECzCEn2Zyxsn8OMFn9ZUyl96b8wI53Ntf7t8XIYNlT_xNtSi9EzhQYlnlLt6sxsMY7os64k2aH_LcOlP4khyphenhyphenpLZaHr8PbUdGwhdOFIu7fnDFT/s320/9860d0b8-07fe-4c38-9f6f-406ab8e2fdf0_thumb840%255B1%255D.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Er was ook in 2017 veel om dankbaar voor te zijn en mogen we terug kijken op een mooi en gezegend jaar. Vreugde en verdriet. Een lach en een traan. Het was er allemaal. </span><br />
<span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">2018 is begonnen. Nieuwe uitdagingen liggen voor ons. Ons gezinshuis gaat uitbreiden. We gaan twee pleegjes verwelkomen de komende tijd. Spannend. Ook voor de pleegjes die al jaren bij ons wonen is dit spannend. Hoe zal het gaan. Wat betekend dit voor mijn plek? Voor ons weer genoeg uitdagingen om aan te gaan. Saai? Nee dat zal het ook in 2018 niet worden. Een nieuw jaar, nieuwe kansen, nieuwe uitdagingen. Ik heb de leukste baan die er is. </span><br />
<br />
<span style="color: red; font-family: Verdana;">Ik hoop dat jullie ook in 2018 weer zullen mee genieten van alle dingen die gebeuren in en rondom ons gezinshuis. Bedankt voor alle leuke reacties die ik mocht krijgen op mijn schrijven en ik wens jullie alle goeds toe voor het nieuwe jaar. </span><span style="font-family: Verdana;"> </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-4692721361432008952017-12-22T06:57:00.001-08:002017-12-22T06:57:58.495-08:00expleegje<span style="color: red; font-family: Verdana, sans-serif;">De deur zwaait open. Een afwerende blik en dan verbaasde ogen. Als we zijn naam noemen lacht hij van oor tot oor. "André en Jenny", roept hij. "Hé, moet je kijken wie er zijn". Als we de woonkamer binnenlopen kijken twee verbaasde blije gezichten ons aan. Pleegje is er niet, sorry. Maar we komen niet alleen voor pleegje maar ook voor jou. We zijn erg benieuwd hoe het gaat. Na 11 jaar mocht pleegje eindelijk thuis gaan wonen. Drie jaar heeft hij bij ons gewoond. Daarna heeft hij het drama van verschillende instellingen en overplaatsingen moeten meemaken. Uiteindelijk heeft moeder haar gevecht gewonnen en mocht hij twee jaar geleden naar huis. Dit pleegje met zijn moeder hebben zo'n plekje in ons hart. Er is af en toe nog contact. Pleegje, met zijn guitige oogjes. Die als hij me weer ziet uitroept: hé mama Jenny. Ik gun hem zo deze plek bij zijn moeder. Dat we hem nu niet thuis treffen geeft niets. We kunnen heerlijk bijkletsen met mama en haar vriend. Er is zoveel gebeurt in de afgelopen twee jaar. </span><br />
<span style="color: red; font-family: Verdana, sans-serif;">Maar we worden ook weer met onze neus op de feiten gedrukt. Dit kind en zijn moeder. Zo gestreden en zoveel bereikt. Maar dan nog zo achtervolgd worden door je dossier. Moeder strijd dus nog steeds. En nu om haar kind op school te krijgen. Ik ben verbaasd dat er zo weinig wordt gedaan, ook vanuit de jeugdbeschermer, om dit kind onderwijs te laten volgen. </span><br />
<span style="color: red; font-family: Verdana, sans-serif;">"Jenny, je zult het niet geloven maar ik ben hem maar zelf wat les aan het geven. Hij wist niet eens waar België lag. Mijn hart huilt om mijn kind dat geen onderwijs kan krijgen"; zegt moeder. Geen enkele school ziet het zitten om deze jongen op te nemen. Ik snap het niet. Waar is de leerplichtambtenaar? Waarom kan niemand het proberen? Geef hem dan een proeftijd zodat hij het kan proberen. Het gedrag dat er was toen hij nog uithuisgeplaatst was, is zo anders dan nu hij bij moeder woont. Zo vaak zien we dat een dossier zo een moment opname is. Het kind kan op de ene plek gedrag laten zien terwijl hij dat op een ander plek niet laat zien. Het heeft zo te maken met de samenstelling van het gezin, de groep waar het kind woont. Wij zien het vaak genoeg gebeuren dat op papier een kind heel pittig is, maar als het bij ons komt we een heel ander kind in huis hebben dan we op papier hebben gelezen. En ook andersom. Dan denk je: oh dat gaat wel lukken en moet je alle zeilen bijzetten. Dit pleegje komt van zover en heeft al zoveel bereikt. En dan wordt hem de kans op onderwijs ontnomen. En met hem zoveel andere kinderen. Als ik deze moeder hoor vertellen over haar strijd, maar ook over haar overwinning. Over het genieten van haar zoon. Dan ben ik zo trots op haar. Ze heeft het toch maar voor elkaar. Ze heeft gevochten als een leeuwin en dat zal ze blijven doen. Dus pleegje zal op school komen. Het gaat haar lukken. </span><br />
<span style="color: red; font-family: Verdana, sans-serif;">Als we even later afscheid nemen en ik haar een knuffel geef, voel ik haar broze lichaam. Haar verleden heeft zijn tol geëist op haar gezondheid. Maar oh wat een kracht heeft ze in zich. </span><br />
<span style="color: red; font-family: Verdana, sans-serif;">Ik ben zo dankbaar voor wat we met elkaar hebben bereikt. Dat ook wij hierin een schakel mochten zijn. "Bij jou is het begonnen": zegt moeder. "Jij gaf me vertrouwen en geloofde in me". Weer besef ik hoe belangrijk het is om met ouders samen te werken. Om ze een plek te geven in je gezin. Dat vraagt wat van je. Maar dat is ook waar je voor kiest als je voor het kind van een ander gaat zorgen. Het is niet de gemakkelijkste weg. Maar voor het kind verreweg de beste weg. </span><br />
<br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4522238157806661943.post-85107563315140655272017-10-29T14:35:00.002-07:002017-10-29T14:36:59.995-07:00pubers<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">En zo zijn we van de zomervakantie tot over de herfstvakantie gevlogen. Ik zucht. Wat gaat dat snel als je dagen vol zitten. De eerste week na de zomervakantie kwam hortend en stotend op gang. Niet iedereen begon tegelijk. Rooster en boeken halen, nieuwe klas, nieuwe school. En wij gingen ook die eerste schoolweek nog samen een weekje weg. Onze dochter en schoonzoon kwamen in huis. Voorgaande jaren was de herfsvakantie voor ons, maar aangezien onze dochter dan is uitgerekend van haar eerst kind besloten we de eerste schoolweek te doen. Heerlijk om er even samen uit te zijn. Onze bestemming was Rusland. Een groepsreis naar Moskou en Sint Petersburg. Een mooie en indrukwekkende reis. De grootsheid van de stad Moskou laat een diepe indruk achter. De pracht en praal van onder andere de Hermitage, het paleizencomplex Peterhof en de ondergrondse metro het Rode Plein en het Kremlin. Het was geweldig om dit allemaal te zien. Van Moskou naar Sint Petersburg ging de reis per nachttrein. Die was verschrikkelijk. Maar ach, met elkaar maak je van iets verschrikkelijks toch iets leuks. We lagen met z'n vieren in een coupé.Wij deelden een coupé met een ander stel van onze groep. De mannen gingen beneden, dus wij naar boven. Maar om in zo'n smal bed te komen zo hoog is drama. Het was dan ook een film waard. Hillarisch zoals wij naar boven gingen. En dan lig je met je neus tegen het plafond. Niet echt comfortabel. Maar het hotel in Sint Petersburg maakte dat weer goed. Het was een geweldige week waar we echt even los konden komen van thuis. Even tijd hebben voor elkaar en voor andere contacten.</span> <br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDbDBJoHYMV5y_LO3MjF7oIhQeIWiwA8QPUPCmqe6KQbgDavILZs0VlvviTo9JoBtjAvErHxI8UYR-rk-UnfTTCRMemQCyIW2g4aqliyck89gMETqtqMC8cjPzwsZBr8_JS9Eq4dC8qsji/s1600/DSC00803.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDbDBJoHYMV5y_LO3MjF7oIhQeIWiwA8QPUPCmqe6KQbgDavILZs0VlvviTo9JoBtjAvErHxI8UYR-rk-UnfTTCRMemQCyIW2g4aqliyck89gMETqtqMC8cjPzwsZBr8_JS9Eq4dC8qsji/s320/DSC00803.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Het Rode Plein</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSzdtfy-uCEzzlUe1_uOVTW-MzXY6uKSCymrM5sKTJ5w2oYDHZoFozl8xT2aU4YXjj8O7iUKcx7hyphenhyphenQauW_q8dKOmfvkBiY6ClCqjUI26Z6kpmNE40SdSo5vWdh-DYHmS1_KGtcilv12Yxx/s1600/DSC00888.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSzdtfy-uCEzzlUe1_uOVTW-MzXY6uKSCymrM5sKTJ5w2oYDHZoFozl8xT2aU4YXjj8O7iUKcx7hyphenhyphenQauW_q8dKOmfvkBiY6ClCqjUI26Z6kpmNE40SdSo5vWdh-DYHmS1_KGtcilv12Yxx/s320/DSC00888.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">De praal in de metrostations</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCsOpuLjsy_-C1ZLLncO3dXRQdwWaNVruRHrbnY89NAWYzDdprXMY2CPrhq1Jgg8be57EZDGoxvj0Snjn7AHJH6FWnyeNJraP_zdxUFME3Q3tleq5DAckvPTH9swGYBlKF9l2zUrXfeusa/s1600/DSC00984.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCsOpuLjsy_-C1ZLLncO3dXRQdwWaNVruRHrbnY89NAWYzDdprXMY2CPrhq1Jgg8be57EZDGoxvj0Snjn7AHJH6FWnyeNJraP_zdxUFME3Q3tleq5DAckvPTH9swGYBlKF9l2zUrXfeusa/s320/DSC00984.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">De nachttrein</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_Okr_l-OZ4tlacCjuKcbUTv8VcZ71vmpf0xKoQ5p1rbGC-vkWK7Cws_asUNd16mWtbXUsExdx78mCCX8_G7HG4U73j_TCdW3pER9euXw-0ViGk8Q87EI2Q0Cvd5yzm_P0RtHTiYknJkpl/s1600/DSC01259.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_Okr_l-OZ4tlacCjuKcbUTv8VcZ71vmpf0xKoQ5p1rbGC-vkWK7Cws_asUNd16mWtbXUsExdx78mCCX8_G7HG4U73j_TCdW3pER9euXw-0ViGk8Q87EI2Q0Cvd5yzm_P0RtHTiYknJkpl/s320/DSC01259.JPG" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">Peterhof</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6mpE3_1n4b9RLsm6PRsVeLDxZR0RLVubr4HAn1kcHOGEwqD1ecEueaVyNO4ROlyTjpwS47PA5Fp1Xba4Q7CU_sXIJc05j88tE5MAAMqeMPYJdu0-LlrOl7jkeqwpHbu3Y6et0D_Pz4zf0/s1600/DSC01064.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6mpE3_1n4b9RLsm6PRsVeLDxZR0RLVubr4HAn1kcHOGEwqD1ecEueaVyNO4ROlyTjpwS47PA5Fp1Xba4Q7CU_sXIJc05j88tE5MAAMqeMPYJdu0-LlrOl7jkeqwpHbu3Y6et0D_Pz4zf0/s320/DSC01064.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: red; font-family: "verdana" , sans-serif;">De Hermitage</span></td></tr>
</tbody></table>
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Thuisgekomen slokt het gewone leven ons weer op. Steeds probeer ik tijd in te ruimen voor wat ontspanning, maar dit is zo lastig. Ben je net samen lunchen, belt de school van pleeg. Ik hoor pleeg al schreeuwen. Dat is een ritje naar school. Of ben je een middag weg, belt pleeg: mijn fiets is gestolen. Komt u me halen? En dan de discussies, de eeuwige strijd van het puberleven. De fase van ik wil het snel, direct en nu. De fase van : ik heb overal recht op. De fase van: jullie moeten gewoon doen wat ik vraag. En als jullie dat doen maak ik ook geen ruzie. Het puberbrein dat zo bezig is met zichzelf en het hier en nu. Toekomst? Wat is dat? Voor puberpleegjes ingewikkeld. Want zij moeten wel nadenken over de toekomst. Hun leven bestaat uit doelen. En die doelen moeten worden gehaald. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">En dat betekend dat wij wel willen zien dat er iets geleerd wordt. Iets gedaan wordt met dat wat we ze willen leren. Maar ja, ook dat vinden pubers weer onzin. "Ik kan het wel en weet het wel maar ik doe het nu niet omdat ik daar nu gewoon geen zin in heb en er het nut niet van inzie." En dat geeft weleens, heel vaak, enorme botsingen en discussies. Ik zag een artikel voorbij komen met de titel: Stop met de "ik doe maar wat aanpak"want het werkt niet. Dit trok mijn aandacht. Want wat werkt dan wel? Ik doe niet zomaar wat. Ik ben juist heel erg bezig met sturen, doelen, plannen en ondersteunen. Maar ik laat ze inderdaad ook de consequenties dragen van hun gedrag. En we willen de kinderen ook graag zo gewoon mogelijk laten opgroeien. De kracht van het gewone leven. En met vijf pubers ben ik soms leeg. Leeggezogen door steeds weer dezelfde dingen te moeten zeggen. Door de discussies die soms onvermijdelijk zijn. Dan ben ik zo leeg en er zo klaar mee dat ik denk: zoek het maar even uit. Ga dan maar een keer onderuit. Misschien leer je daarvan. Ze willen het zo graag allemaal zelf doen. Dan help ik even niet meer. Dus dan zeg ik na het telefoontje dat de fiets weg is: je kom maar lopen. Lopen?? Weet u wel hoever dat is? Eh ja. Maar stond die fiets op slot? Ja...nee dus. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">En dan is het de dag na de wasdag je wasmand inleveren? Volgende week ben je weer aan de beurt. Ja, maar dat kan nu toch ook nog wel? Nee! We hebben je een aantal keer de kans gegeven. Nu moet je maar op tijd zijn. Afspraak is afspraak en regel is regel. En zondagavond als het bijna bedtijd is nog huiswerk doen want dat had ik vrijdag al af moeten hebben? Pech! </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Dat geeft lucht zeg. Als ik de verantwoording bij de persoon neerleg waar hij hoort. En dat is niet bij mij. Ik wil helpen, zorgen en alles doen wat nodig is. Maar afspraken komen we allemaal na. Anders wordt het chaos. En dan doen we inderdaad allemaal maar wat. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Maar wat is dat lastig. Want nu wordt niet alles meer voor je geregeld en ben je zelf verantwoordelijk. Maar wat is het ook moeilijk voor mij. Om dingen te laten. Ik ben zo geneigd om alles op te lossen voor iedereen. Huiswerk niet af? Doe het dan nog maar snel, ook al is het al bedtijd. Je was vergeten? Geef nog maar. En zo loop ik steeds achter alles aan. En hebben afspraken en regels geen zin. Maar om het dan te laten liggen vind ik moeilijk. Maar ik leer het al. En dat geeft lucht en rust bij mij. En heb ik weer tijd voor mezelf. </span><br />
<span style="color: blue; font-family: "verdana" , sans-serif;">Nu nog iets vinden om uit de discussie te blijven. </span><br />
<br />
<br />Jenny Zwijnenburghttp://www.blogger.com/profile/12919881200192247889noreply@blogger.com0