pubers

En zo zijn we van de zomervakantie tot over de herfstvakantie gevlogen. Ik zucht. Wat gaat dat snel als je dagen vol zitten. De eerste week na de zomervakantie kwam hortend en stotend op gang. Niet iedereen begon tegelijk. Rooster en boeken halen, nieuwe klas, nieuwe school. En wij gingen ook die eerste schoolweek nog samen een weekje weg. Onze dochter en schoonzoon kwamen in huis. Voorgaande jaren was de herfsvakantie voor ons, maar aangezien onze dochter dan is uitgerekend van haar eerst kind besloten we de eerste schoolweek te doen. Heerlijk om er even samen uit te zijn. Onze bestemming was Rusland. Een groepsreis naar Moskou en Sint Petersburg. Een mooie en indrukwekkende reis. De grootsheid van de stad Moskou laat een diepe indruk achter. De pracht en praal van onder andere de Hermitage, het paleizencomplex Peterhof en de ondergrondse metro het Rode Plein en het Kremlin. Het was geweldig om dit allemaal te zien. Van Moskou naar Sint Petersburg ging de reis per nachttrein. Die was verschrikkelijk. Maar ach, met elkaar maak je van iets verschrikkelijks toch iets leuks. We lagen met z'n vieren in een coupé.Wij deelden een coupé met een ander stel van onze groep. De mannen gingen beneden, dus wij naar boven. Maar om in zo'n smal bed te komen zo hoog is drama. Het was dan ook een film waard. Hillarisch zoals wij naar boven gingen. En dan lig je met je neus tegen het plafond. Niet echt comfortabel. Maar het hotel in Sint Petersburg maakte dat weer goed. Het was een geweldige week waar we echt even los konden komen van thuis. Even tijd hebben voor elkaar en voor andere contacten.

Het Rode Plein

De praal in de metrostations

De nachttrein

Peterhof

De Hermitage

Thuisgekomen slokt het gewone leven ons weer op. Steeds probeer ik tijd in te ruimen voor wat ontspanning, maar dit is zo lastig. Ben je net samen lunchen, belt de school van pleeg. Ik hoor pleeg al schreeuwen. Dat is een ritje naar school. Of ben je een middag weg,  belt pleeg: mijn fiets is gestolen. Komt u me halen? En dan de discussies, de eeuwige strijd van het puberleven. De fase van ik wil het snel, direct en nu. De fase van : ik heb overal recht op. De fase van: jullie moeten gewoon doen wat ik vraag. En als jullie dat doen maak ik ook geen ruzie. Het puberbrein dat zo bezig is met zichzelf en het hier en nu. Toekomst? Wat is dat? Voor puberpleegjes ingewikkeld. Want zij moeten wel nadenken over de toekomst. Hun leven bestaat uit doelen. En die doelen moeten worden gehaald.
En dat betekend dat wij wel willen zien dat er iets geleerd wordt. Iets gedaan wordt met dat wat we ze willen leren. Maar ja, ook dat vinden pubers weer onzin. "Ik kan het wel en weet het wel maar ik doe het nu niet omdat ik daar nu gewoon geen zin in heb en er het nut niet van inzie."  En dat geeft weleens, heel vaak, enorme botsingen en discussies. Ik zag een artikel voorbij komen met de titel: Stop met de "ik doe maar wat aanpak"want het werkt niet. Dit trok mijn aandacht. Want wat werkt dan wel? Ik doe niet zomaar wat. Ik ben juist heel erg bezig met sturen, doelen, plannen en ondersteunen. Maar ik laat ze inderdaad ook de consequenties dragen van hun gedrag. En we willen de kinderen ook graag zo gewoon mogelijk laten opgroeien. De kracht van het gewone leven. En met vijf pubers ben ik soms leeg. Leeggezogen door steeds weer dezelfde dingen te moeten zeggen. Door de discussies die soms onvermijdelijk zijn. Dan ben ik zo leeg en er zo klaar mee dat ik denk: zoek het maar even uit. Ga dan maar een keer onderuit. Misschien leer je daarvan. Ze willen het zo graag allemaal zelf doen. Dan help ik even niet meer. Dus dan zeg ik na het telefoontje dat de fiets weg is: je kom maar lopen. Lopen?? Weet u wel hoever dat is? Eh ja. Maar stond die fiets op slot? Ja...nee dus. 
En dan is het de dag na de wasdag je wasmand inleveren? Volgende week ben je weer aan de beurt. Ja, maar dat kan nu toch ook nog wel? Nee! We hebben je een aantal keer de kans gegeven. Nu moet je maar op tijd zijn. Afspraak is afspraak en regel is regel. En zondagavond als het bijna bedtijd is nog huiswerk doen want dat had ik vrijdag al af moeten hebben? Pech!
Dat geeft lucht zeg. Als ik de verantwoording bij de persoon neerleg waar hij hoort. En dat is niet bij mij. Ik wil helpen, zorgen en alles doen wat nodig is. Maar afspraken komen we allemaal na. Anders wordt het chaos. En dan doen we inderdaad allemaal maar wat.
Maar wat is dat lastig. Want nu wordt niet alles meer voor je geregeld en ben je zelf verantwoordelijk. Maar wat is het ook moeilijk voor mij. Om dingen te laten. Ik ben zo geneigd om alles op te lossen voor iedereen. Huiswerk niet af? Doe het dan nog maar snel, ook al is het al bedtijd. Je was vergeten? Geef nog maar. En zo loop ik steeds achter alles aan. En hebben afspraken en regels geen zin. Maar om het dan te laten liggen vind ik moeilijk. Maar ik leer het al. En dat geeft lucht en rust bij mij. En heb ik weer tijd voor mezelf.
Nu nog iets vinden om uit de discussie te blijven.