Coronacrisis. Overleven in het gezinshuis. Meivakantie

Eindelijk meivakantie. Onmiddellijk merken we hoeveel stress het schoolwerk met zich meebracht. Nu dit wegvalt is er direct rust. Nou ja. Rust in de zin van geen stress en boze buien van geen schoolwerk willen doen of laptops die niet doen wat je wilt. Maar daarvoor in de plaats is stress over wat gaan we doen. We kunnen nergens heen. Nee inderdaad niet. Dus gaan we op nieuw kaarten maken. Gelukkig krijgen ze daar nog geen genoeg van. Maar deze activiteit is voor de pubers geen optie. Zij willen chillen. Naar vrienden gaan en winkelen. Misschien ben ik een beetje te streng daarin. Maar thuis blijven is bij mij thuis blijven. Ze horen van andere pubers die wel bij elkaar komen. Gezellig gaan winkelen of varen. Ik baal hiervan enorm. Ik zie mijn kinderen en kleinkinderen al weken niet omdat het advies is thuis te blijven. Maar velen lappen dit aan hun laars. En onze pubers balen daar dubbel van.
 We hebben maandagochtend eerst even gezinshuisberaad. Dan bespreken we even hoe het gaat in het gezinshuis en of er nog dingen moeten veranderen. De pubers zuchten al. Die vinden dit helemaal niks. Maar ik had een tip voorbij zien komen die ik super goed vond maar bedacht me dat het misschien niet zou werken bij ons. Maar wat je niet probeert. Ik leg de kinderen uit dat we de afgelopen weken heel de dag met hun bezig zijn geweest. Normaal zitten jullie op school en hebben wij nog even tijd voor onszelf. Die tijd is er nu niet. En als het nog langer gaat duren, houden we dit niet vol. Dan worden we chagrijnige mensen. Er bromt er één, dat ben je nu al. Ik doe of ik het niet hoor en ga verder. Wat ons een prima idee lijkt is dat jullie na het middageten drie kwartier allemaal op je eigen kamer iets gaan doen. Zodat wij even de woonkamer voor onszelf hebben en even rust hebben. Geen geroep of geruzie. Maar rust. Iedereen begint ineens door elkaar te praten. De wat oudere pubers vinden het prima. Die lijken het wel een beetje te snappen. Maar de rest probeert toch even naar de mazen te zoeken. Als ik nu in de speelkamer mag met mijn telefoon. Dan ben ik ook heel stil. Nee, iedereen gelijk. Dus op je eigen kamer. En als je dat goed heb gedaan gaan we fietsen. Dan brengen we de kaarten die we vanmorgen gemaakt hebben rond. Na het eten gaan alle kinderen naar hun kamer. En er daalt een rust neer in mijn huis. Heerlijk. Even in de bank liggen waar anders een paar pubers hangen met hun veegmachine. Even geen Jenny...ze plagen me. Geen geschreeuw. Niets dan rust en stilte. Zou dit dan toch werken? Of is dit eenmalig. Ik geniet er maar extra van. Als de tijd om is gaan we op de fiets. Maar wat waait het hard. Ons jongste pleegje moet ik helpen anders komt hij niet tegen de wind in. Maar ze genieten. Kaarten door de bus bij de oudere mensen. En weer terug. Zo zijn we toch weer twee uur verder voordat we thuis zijn. 

Zo komt dag 1 van de vakantie ten einde. Ik ben best tevreden. Op naar morgen. De kinderen kijken uit naar de persconferentie. Nooit zijn ze zo betrokken op het nieuws dan nu. Kunnen we weer naar school? Mogen we weer naar vriendjes en vriendinnen en het aller aller belangrijkste: mogen we op vakantie?