eigenwijs

Vandaag wilde ik de verbouwde kamer afmaken. Nog even de vloer opgeboend, want na het dweilen zat er nog een grauwsluiter over het zeil. Gipsstof is zo fijn. Het gaat overal tussen zitten. Ik had vandaag even heerlijk geen afspraken, dus ik dacht: laat ik maar even bij de Karwei kijken of ze dat ijzeren bed nog hebben. Ideaal bed met een ijzeren lattenbodem. Ben ik direct af van het feit dat onze pleegjes altijd door hun lattenbodem krakken. Er is altijd wel een lat stuk of los.  Dus als er een nieuw bed moet komen is het een bed met vaste bodem. Met de bus moet het meenemen geen probleem zijn. Ik zie het bed al snel staan, maar zie geen voorraad. Ik kijk of ik een medewerker zie, maar die zijn allemaal met klanten bezig, dus ga ik maar even naar de info balie. Daar zien ze dat er nog twee moeten staan. Ik weer terug. Een schap verder staan er inderdaad nog twee van deze bedden. Ik heb er nu maar één nodig, maar als we straks nog een lege kamer krijgen is het makkelijk als logeerbed. En er zit een sticker op met 50% korting. Dan laat ik ze dus niet staan en neem ik ze allebei mee. Maar hoe krijg ik dat onding op mijn kar? Zwaar is het niet echt, maar er zit natuurlijk een bodem in zijn geheel in, dus breed is de doos wel. De kar rijd steeds weg. Er komt al een medewerker aan die mij ziet tobben.   Hij helpt me met de dozen op de kar zetten. Dan begeef ik me zo goed en kwaad als het gaat naar de kassa. Die kar wil steeds de andere kant uit. En dan met twee mega dozen erop. Het zal er wel komisch hebben uitgezien. Ik zie die mannen denken: wat tobt die vrouw toch. Ik weet het, ik weet het. Ik had ook de bedden apart kunnen laten zetten en vanavond door manlief op laten halen. Maar ik ben eigenwijs. En wil het gewoon af hebben. Dus ik tob verder. Bij de kassa slaat de medewerker de volle prijs aan. ??er staat een sticker op. Sorry, foutje. Had ik niet gezien. Ze zegt nog: als u hulp nodig hebt om het in de auto te zetten moet u even roepen hoor. Ja, hoor zeg ik braaf. Tss, dat lukt me heus wel hoor. Ik heb een grote bus. Maar weer rijd de kar steeds onder me vandaan alle kanten heen. Uiteindelijk is het me gelukt. met veel moeite en bekijks. Want er lopen wel mannen van en naar hun auto. En ze kijken wel even naar dat tobberige vrouwtje. Maar ze lopen gewoon verder. Maar het lukt me heus wel. Ik naar huis. Ja, hoe krijg ik ze er nu weer uit. Weer trekken en duwen en dan schuiven naar binnen. Ze staan. Eerst maar even uitrusten.

 Maar dan kriebelt het toch weer. Ik kan wel wachten tot vanavond. Maar ik kan het ook zelf best in elkaar zetten. Dus doos één gaat open. En na een kwartier!!staat het bed. Vier bouten. Een kind kan de was doen.
Waar komt dat toch vandaan hé? Ik weet niet of ik dat zelf al als kind had. Maar ik heb het bij mijn eigen kinderen wel gezien. Al vanaf dat ze konden praten: ikke zelf doen!  Het andere bed gaat voor even de garage in. Nu zijn in elk geval twee kamers klaar voor nieuwe kinderen. De gordijnen nog op één kamertje. En de kasten. Maar vergeleken bij de rest van het werk een detail. Toch? Laat maar komen. Donderdag hebben we weer een gesprek, bij ons thuis nu. Super spannend gaat het worden. Zou dit het laatste gesprek zijn en we dan weten of we verder gaan met elkaar? Ik hoop het. Wij zijn er klaar voor. Volgende week worden de kamer vast ingewijd. We krijgen van Atlantic Bridge een groep Amerikanen op bezoek. En wij zijn gastgezin. Dus er komen er bij ons twee logeren. Maandagavond tot zaterdagochtend. Weer genoeg om naar uit te kijken.

 Een voldaan gevoel deze dag. 
Na het avondeten haalt André onze dochter Thirza nog even van de trein. Ze is uit school de stad ingegaan. Het duurt wel erg lang voordat hij terug is. Ik bel Thirza waar ze blijven. Vertel ik zo wel. Blijkt dat ze zo vergeetachtig is dat ze vergeet uit te stappen in Rilland. Waaahh, ik weet dat ze veel vergeet, maar dit is wel echt  een blunder. Dus vandaar dat het even duurde. Ze kon in Bergen uitstappen en weer terug. Ondertussen heb ik de boel aan kant en de jongste pleeg ligt in bed. Zonder Ds tijd. Want het ging vanmiddag weer helemaal mis. Morgen is er op zijn school projectmiddag. En dat geeft spanning. Dus we leggen de lat al niet zo hoog bij hem. Maar schelden op iedereen met lelijke woorden is nou net weet niet wat ik wil. De andere twee willen beide even hun boekbespreking laten horen. Heerlijk genieten ze van de aandacht van de rest van het gezin. Als ze straks allemaal liggen pak ik mijn boek maar weer eens. Rustig avondje in het verschiet.