Er komen er twee bij!

Niet normaal hoe druk je het kan hebben. Doe ik natuurlijk gewoon ook allemaal zelf. Maar goed. Ik ben druk bezig geweest met de voorbereiding van Atlantic Bridge om onze gasten goed te kunnen ontvangen.En dat vind ik gewoon ook ontzettend leuk. Dus dan maar even druk.

We hebben ons gesprek met Juvent gehad! En dat was heel spannend. Maar wat was het goed! Zoals het er nu uitziet komen er voor/begin zomervakantie twee nieuwe kids bij. Super blij zijn we dat onze samenwerking nu echt gaat starten. Eindelijk gaan we dus echt een Zeeuws gezinshuis worden. En wij hebben er zoveel zin in. De kinderen vragen regelmatig: wanneer komt er nu iemand bij? En hebt u al wat gehoord. Nu weten we waar we aan toe zijn. Dan de laatste hobbel nog die genomen moet worden, en dat is de andere vier kinderen. Dat ze bij ons moeten blijven is iedereen het over eens. Dus ook daar maak ik me nu niet zo druk meer over. De leeftijd van de kinderen zal basisschool bovenbouw worden. En ook dat vinden we super fijn. Dat sluit goed aan bij de andere kinderen. Zeker als het goed klikt. Ze vinden eigenlijk allemaal wel dat het maar jongens moeten worden. Want we hebben al zoveel meiden.....We zullen zien.

Toen hebben we Pasen gevierd. Een einde kwam aan onze vasten periode. Niet alle weken hebben we iets uitgekozen maar we zijn er wel steeds mee bezig geweest. Het is goed om als gezin in gesprek te zijn over het lijden en sterven van Jezus. Maar daar stopt het niet. Het is zondag geworden. Pasen. Hij is opgestaan.
Het was echt een tijd van bezinning. Een nader komen tot elkaar. En het was zo mooi! Hoe goed ook de kinderen meededen in de gesprekken en meedenken.

Maandag kwam ik in de achtbaan van Atlantic Bridge. Er moest nog een auto bij, want anders konden we onze Amerikaanse gasten niet ophalen. Maar ik had de maaltijd al gecoördineerd. Maar met wat delegeren werden die taken verder overgenomen en kon ik maandag naar Ouwerkerk. De groep heeft daar het Watersnood museum bezocht. Dit was mijn eerste contact met onze gasten. En onze logé. Ik had al een mail gekregen. Een meisje van 15 jaar. Emma. Als ik erover nadenk snap ik best dat je het heel spannend vind. 15 jaar en dan helemaal naar Nederland en dan bij vreemde mensen in huis. Maar wat een leuke spontane meid! Dat gaat best goed komen deze week. Aangekomen in Sint Maartensdijk hadden we een maaltijd met elkaar en konden we kennis maken. Het was een gezellige maar drukke dag. En het werd laat. Want uiteindelijk moesten we nog veel puntjes op de i gezet worden. Ook één van de leiders logeert bij ons. We waren rond tien uur thuis. Maar voordat we naar bed gingen was het half 1. Thirza was dit weekend naar Canterbury. Met Atlantic Bridge. Zij kwam pas om kwart voor 12 aan in Rilland en André moest ze nog ophalen op het dorp. En dan wil je toch nog even met je nieuwe logé praten. Ik moet zeggen dat ik ook onrustig heb geslapen. Ik ben helemaal niet gewent om Engels te praten. En dan moet je dit ineens doen heel de dag. Maar het ging best goed. Ik heb maar twee jaar Engels gehad op school. Dus ik ben best trots op mezelf dat ik dit toch doe. De volgende morgen was de eerste kennismaking met de andere kinderen. Wat vinden die het leuk zeg. Ze proberen ook een beetje Engels te praten. Er is een klik. Ze hebben lol met elkaar. Het is leuk, maar ook heel vermoeiend en intensief. Ik rij heel wat heen en weer deze week om onze gasten op plaats van bestemming te brengen voor hun programma. Ze bezoeken twee scholen om daar hun land/cultuur en geloof te presenteren. En vandaag gingen alle jongeren met hun gast naar school. Een zogenaamde schaduw dag. Spannend, maar ook heel leuk en leerzaam. Komende week hebben we gelukkig vakantie en kunnen we uitrusten.

De kamers zijn dus al goed in gebruik genomen. De komende tijd staan ze klaar voor onze kinderen. Een spannende maar ook leuke tijd. We gaan weer aan de slag om fotoboekjes te maken voor de kinderen. Dat vinden ze altijd zo leuk. Om al een boekje met foto's te krijgen van iedereen die hier woont en van het huis. Zo hebben ze al een beetje een beeld waar ze komen. En dan gaan we het eerst opbouwen. Eerst logeren en kijken of het klikt. Uitzien naar.....

eigenwijs

Vandaag wilde ik de verbouwde kamer afmaken. Nog even de vloer opgeboend, want na het dweilen zat er nog een grauwsluiter over het zeil. Gipsstof is zo fijn. Het gaat overal tussen zitten. Ik had vandaag even heerlijk geen afspraken, dus ik dacht: laat ik maar even bij de Karwei kijken of ze dat ijzeren bed nog hebben. Ideaal bed met een ijzeren lattenbodem. Ben ik direct af van het feit dat onze pleegjes altijd door hun lattenbodem krakken. Er is altijd wel een lat stuk of los.  Dus als er een nieuw bed moet komen is het een bed met vaste bodem. Met de bus moet het meenemen geen probleem zijn. Ik zie het bed al snel staan, maar zie geen voorraad. Ik kijk of ik een medewerker zie, maar die zijn allemaal met klanten bezig, dus ga ik maar even naar de info balie. Daar zien ze dat er nog twee moeten staan. Ik weer terug. Een schap verder staan er inderdaad nog twee van deze bedden. Ik heb er nu maar één nodig, maar als we straks nog een lege kamer krijgen is het makkelijk als logeerbed. En er zit een sticker op met 50% korting. Dan laat ik ze dus niet staan en neem ik ze allebei mee. Maar hoe krijg ik dat onding op mijn kar? Zwaar is het niet echt, maar er zit natuurlijk een bodem in zijn geheel in, dus breed is de doos wel. De kar rijd steeds weg. Er komt al een medewerker aan die mij ziet tobben.   Hij helpt me met de dozen op de kar zetten. Dan begeef ik me zo goed en kwaad als het gaat naar de kassa. Die kar wil steeds de andere kant uit. En dan met twee mega dozen erop. Het zal er wel komisch hebben uitgezien. Ik zie die mannen denken: wat tobt die vrouw toch. Ik weet het, ik weet het. Ik had ook de bedden apart kunnen laten zetten en vanavond door manlief op laten halen. Maar ik ben eigenwijs. En wil het gewoon af hebben. Dus ik tob verder. Bij de kassa slaat de medewerker de volle prijs aan. ??er staat een sticker op. Sorry, foutje. Had ik niet gezien. Ze zegt nog: als u hulp nodig hebt om het in de auto te zetten moet u even roepen hoor. Ja, hoor zeg ik braaf. Tss, dat lukt me heus wel hoor. Ik heb een grote bus. Maar weer rijd de kar steeds onder me vandaan alle kanten heen. Uiteindelijk is het me gelukt. met veel moeite en bekijks. Want er lopen wel mannen van en naar hun auto. En ze kijken wel even naar dat tobberige vrouwtje. Maar ze lopen gewoon verder. Maar het lukt me heus wel. Ik naar huis. Ja, hoe krijg ik ze er nu weer uit. Weer trekken en duwen en dan schuiven naar binnen. Ze staan. Eerst maar even uitrusten.

 Maar dan kriebelt het toch weer. Ik kan wel wachten tot vanavond. Maar ik kan het ook zelf best in elkaar zetten. Dus doos één gaat open. En na een kwartier!!staat het bed. Vier bouten. Een kind kan de was doen.
Waar komt dat toch vandaan hé? Ik weet niet of ik dat zelf al als kind had. Maar ik heb het bij mijn eigen kinderen wel gezien. Al vanaf dat ze konden praten: ikke zelf doen!  Het andere bed gaat voor even de garage in. Nu zijn in elk geval twee kamers klaar voor nieuwe kinderen. De gordijnen nog op één kamertje. En de kasten. Maar vergeleken bij de rest van het werk een detail. Toch? Laat maar komen. Donderdag hebben we weer een gesprek, bij ons thuis nu. Super spannend gaat het worden. Zou dit het laatste gesprek zijn en we dan weten of we verder gaan met elkaar? Ik hoop het. Wij zijn er klaar voor. Volgende week worden de kamer vast ingewijd. We krijgen van Atlantic Bridge een groep Amerikanen op bezoek. En wij zijn gastgezin. Dus er komen er bij ons twee logeren. Maandagavond tot zaterdagochtend. Weer genoeg om naar uit te kijken.

 Een voldaan gevoel deze dag. 
Na het avondeten haalt André onze dochter Thirza nog even van de trein. Ze is uit school de stad ingegaan. Het duurt wel erg lang voordat hij terug is. Ik bel Thirza waar ze blijven. Vertel ik zo wel. Blijkt dat ze zo vergeetachtig is dat ze vergeet uit te stappen in Rilland. Waaahh, ik weet dat ze veel vergeet, maar dit is wel echt  een blunder. Dus vandaar dat het even duurde. Ze kon in Bergen uitstappen en weer terug. Ondertussen heb ik de boel aan kant en de jongste pleeg ligt in bed. Zonder Ds tijd. Want het ging vanmiddag weer helemaal mis. Morgen is er op zijn school projectmiddag. En dat geeft spanning. Dus we leggen de lat al niet zo hoog bij hem. Maar schelden op iedereen met lelijke woorden is nou net weet niet wat ik wil. De andere twee willen beide even hun boekbespreking laten horen. Heerlijk genieten ze van de aandacht van de rest van het gezin. Als ze straks allemaal liggen pak ik mijn boek maar weer eens. Rustig avondje in het verschiet.

Zeeuwse vrouwendag

Vorige week zaterdag was een dag voor mezelf. Heerlijk er even tussenuit. Ook in de Alblasserwaard ging ik al naar vrouwendagen. Dus nieuw was het niet voor mij. Fantastisch om met zo'n 500 vrouwen bij elkaar te zijn. Samen te zingen, bidden en elkaar te ontmoeten.
Het thema was: Samen bouwen in vertrouwen. De ochtend werd  het thema uitgewerkt door Henk Binnendijk. Vaak zijn we zelf bezig met bouwen. Bouwen aan Zijn Koninkrijk. Bouwen aan Zijn gemeente. Maar zo werd ons de vraag gesteld: wie bouwt er nu eigenlijk? Als de Heere het huis niet bouwt te vergeefs zwoegen de bouwlieden. Het is God die bouwt! En natuurlijk bouwen wij mee. Dat is onze opdracht. Maar als we dit doen zonder God zien we bij de geschiedenis van de torenbouw van Babel wat er gebeurt. Algehele spraakverwarring. Als we alleen maar bouwen tussen vrouwen, schakelen we God uit. Maar het is bouwen van boven naar beneden. God vraagt geen eigen bijdrage. Weet u: het is helemaal niets nieuws wat ik hoor. Maar toch is het goed om er weer even bij bepaald te worden. Als ik dicht bij mezelf blijf, val ik zo snel weer in het stukje "goede werken". Dan wil ik altijd God weer een handje helpen. Loop ik Hem voor de voeten. maar als ik lees in Hebreën 11 (Henk benoemde dit ook): God zegt tegen Abraham: Ga uit je stad..en door het geloof ging hij. Was hij inwoner in een vreemd land want: hij verwachtte de stad , die fundamenten heeft welker Kunstenaar en Bouwmeester God is. Abraham ging en gehoorzaamde. Hij vertrouwde God! Ook toen de beloofde zoon op zich liet wachten. God zelf kwam hem opzoeken. En dan gaan mijn gedachten even op een zijspoor. Moet je je voorstellen. God komt op bezoek. Neemt de moeite om bij Abraham en Sarai te komen om Zijn belofte nogmaals te geven. En dan denk ik aan het bijbelgedeelte waar staat: zonder het te weten hebben zij engelen geherbergd. Leef ik zo in vertrouwen met God dat ik Zijn Stem versta? Als iemand op mijn deur klopt, doe ik open? En doe ik dat omdat ik "goede werken"wil doen, of omdat ik God vertrouw? Wil bouwen met Hem aan Zijn Koninkrijk? Henk benadrukte hoe belangrijk het is om tijd te nemen voor God. Stille tijd. Pas dan leer je Zijn stem te verstaan. Mooi gezegd. En ik weet dat het waar is. Ik probeer iedere dag vroeger op te staan en mijn dag met God te beginnen. En het lukt echt vaak wel. En ik merk ook dat het goed is om te doen. Maar het is niet gemakkelijk als je een week hebt waarin alles door elkaar loopt. Waarin je stof moet happen in je huis omdat er verbouwt moet worden. Waarin de kinderen alleen maar ruzie lijken te maken. Waarin de week vol lijkt te zitten met afspraken. Waarin je zoon zonder werk komt te zitten. Ga dan maar eens je hoofd leeg maken. Ga dan überhaupt maar eens een plek zoeken waar rust is. Toch is het goed om het weer even te horen. Want niet wij bouwen, maar het is God die bouwt. In Hooglied staat: Hij geeft het Zijn beminden in de slaap. Ik hoef niet eerst zelf van alles te regelen en te doen. Ik moet op Hem vertrouwen. Dat is een keuze. Ik kan ervoor kiezen om steeds weer eerst zelf aan de slag te gaan om er vervolgens achter te komen dat ik het niet red. Maar ik kan er ook voor kiezen om als eerste naar God te gaan. Dan is het beginpunt anders, maar ook de uitkomst. Ik geef vast weer een heel andere draai aan wat Henk Binnendijk ons vertelde. Maar dit kwam in mij op na deze dag. Het is goed om weer even stil te worden gezet hierbij. Super om dit ook te delen met elkaar.
De middag hoorden we van Marianne Grandia over bouwen in vertrouwen in relaties naar elkaar.
Wat me het meest is bijgebleven van al het mooie wat ze vertelde was: wees zelf betrouwbaar naar de mensen om je heen. Wees een veilige plek. Vraag om leiding van de Heilige Geest om onderscheiding en vraag de Heilige Geest wat je voor de ander kan betekenen.
Al met al een opbouwende dag voor mij waar ik de afgelopen week veel over nagedacht heb. Het was een week vol met drukte, spanning waardoor mijn hoofd overliep. Ik kreeg ook niets op mijn blog. Ik wilde eigenlijk maandag al hierover schrijven. Maar het kwam er gewoon niet van. De rust is gelukkig weer terug en de mist trekt aardig op uit mijn hoofd. Zeker nu ik weer kan schrijven. Ik hoop dat anderen de liefde van Christus in mij zullen zien. Niet om wie of wat ik ben, maar juist om Hem. Het verlangen van mijn hart is om Hem groot te maken. Hij is de basis van mijn bestaan. De Hoeksteen van ons gezin. Hierop willen we in Zijn kracht bouwen. Dan maakt het niet uit wat anderen van mij vinden of over mij zeggen. Al is het nooit leuk als je negatieve dingen hoort achter je rug. Maar dan gaat het erom dat ik in vertrouwen bouw aan mijn relatie met God en met de mensen om mij heen, waardoor ik Zijn liefde, die ook ik mag ontvangen, mag uitdelen aan anderen. En laat ik me bemoedigen door Gods Woord. Waarin staat: Voor zoveel gij dit een van deze Mijn minste broeders gedaan hebt, zo hebt gij dat Mij gedaan. 

Positief opvoeden

Het was me het weekje wel. Dinsdag zijn de mannen van Berting begonnen met het weghalen van een muur. De inbouwkast verdwijnt hiermee en we winnen een heel stuk kamer erbij. En zo kan deze mega grote kamer in tweeën worden verdeeld. Er komt een tussenwand in en zo heeben we plaats voor twee nieuwe gezinshuis kinderen. Ze werken keurig netjes, maar stof is er gewoon. De trap naar boven komt uit in de woonkamer, dus je kon werkelijk schrijven op de meubels. En dat deden de kinderen dan ook. Kreten als: "maak mij schoon" en "ik ben vuil" en de namen van de kinderen kon ik lezen. Ik nies wat af ook. Want al dat stof is niet echt goed voor mijn allergieneus. Dus iedere avond gaat er een dweil over de trap en door de woonkamer. Vrijdag hebben ze de boel geverfd en is het klaar. Op de radiators na. Die komt de firma Hoekman nog doen de komende week. Dus ik kan nu echt beginnen met schoonmaken. Vrijdagavond ook gedaan, maar zaterdagmorgen kon je weer schrijven op de meubels. Dat stof dwarrelt voorlopig nog wel in de lucht. Dus moet ik me maar schikken. Maandag weer een sopdag. En dan de komende week de kamertjes schoonmaken en inrichten. Thirza slaapt nu bij haar pleegzus. En dat is wel beregezellig, maar ik ben het overzicht kwijt. Ik moet echt een knop omzetten. Daar kan ik slecht tegen. Als er overal rommel ligt. In mijn ogen is het dan rommel. Matrassen op de grond. Kleding overal. Maar pubers hebben hier geen last van. Dus laat ik het maar los. 

Woensdag hadden we onze eerst Triple P cursus. In mijn huis. Gelukkig was het te doen met de herrie die boven vandaan kwam. Zo leuk om met andere pleegouders en een paar vrouwen die veel op met onze pleegkinderen te maken hebben deze cursus te doen. Het is ook een feest van herkenning. Want de problematiek van deze kinderen is echt anders dan met eigen kinderen die een rugzak hebben. We zijn met zeven vrouwen. Erg leuk. De komende weken komen we iedere woensdag bij elkaar. Daarna hebben we nog een aantal telefonische afspraken. En we gaan ook aan de slag met opdrachten. Deze cursus komt nu even in de plaats van onze opvoedochtenden. Daar gaan we hierna weer mee verder. 

Donderdag werd ik direct alweer geconfronteerd met de harde feiten waarvoor we ook deze cursus doen. Positief opvoeden. Jaja, als weer eens heel veel negatiefs gebeurt. Dan is het lastig om niet te verzanden in kritiek of boze opmerkingen. Terwijl je toch hetgeen dat misgaat niet door de vingers kan zien. Belangrijk is dan om je eigen emotie niet te laten meespelen. En rustig te blijven. 
Woensdag was ons pleegje voor het eerst sinds lange tijd een middag bij moeder geweest. Ik zou hem 's middags brengen en na het avond eten weer ophalen. Hij had er veel zin in en moeder ook. En het is ook goed gegaan. Toen ik hem kwam halen was hij netjes klaar en ging goed met mij mee. Maar thuisgekomen kwam de ontlading. En begrijpelijk. Voor het eerst weer bij mama zijn. Alleen, zonder pleegmama en zonder broers. Maar ook de nieuwe vriend van mama was er en mama had ook nog een foto van de baby in haar buik. Dat zijn nogal wat indrukken voor zo'n mannetje. Nou ben ik van mening dat je er gewoon niet altijd aan ontkom. Je kan ze er niet voor beschermen. Want het gebeurt gewoon. Moeder gaat door met haar leven. En ik kan ook niet zeggen: jij je nieuwe leven en pleegje bij ons. Geen bezoeken meer. Het blijft zijn moeder en ze wil ook graag deel uit maken van zijn leven. We gunnen ze dit ook. Maar na zo'n middag moet ik weleens even zuchten. En probeer ik te bedenken hoe ik dit mannetje weerbaar kan maken. Want dat is mijn taak. Ik kan hem niet beschermen voor alle dingen die er in zijn leven gebeuren. maar ik kan het wel leren ermee om te gaan. En dat klinkt ook weer zo..hoe zal ik het zeggen, zo groot. Voor zo'n klein mannetje. Thuis wil hij de tas met alles wat hij van mama heeft gekregen mee naar bed nemen. Maar ik weet dat hij dan al het snoep wat erin zit op eet en gaat spelen in plaats van slapen. Dus ik zeg hem dat we de tas in de woonkamer houden en dat hij morgen alles mag op snoepen en mag spelen. Boos gillend en stampend gaat hij naar de badkamer. Ik leg zijn spullen klaar en laat hem verder even met rust. Als hij klaar is en naar zijn kamer gaat kom ik op de rand van zijn bed zitten. Ik probeer met hem te praten over hoe het bij mama was. Hij verteld dat hij de papa van de baby van mama heel lief vind. "Gelukkig"denk ik. De klik is er. Want als dit mannetje iemand niet leuk vind heb je een probleem. "Maar": zegt hij, " hij maakt geen ruzie met mama, dat heb ik gevraagd". Wat pijnlijk diep zit zijn trauma. En wat goed van hem dat hij dat wel even gevraagd heeft. Met andere woorden: zorg je wel goed voor mijn mama? 
De volgende dag gaat het al mis als ik heb uit bed roept. Hij doet lang over douchen en aankleden. En als hij zijn jas en schoenen moet aandoen, ontploft hij. Ik ga niet naar school, en ik ga niet mijn jas aandoen. Hij ramt even hard op de ramen en ik moet hem dus even uit de woonkamer verwijderen. Ik zet hem in de veranda neer en laat hem daar even uitrazen. Ik help hem met zijn schoenen en jas en als de taxi voor rijd geef ik hem zijn schooltas. Stampend gaat hij naar buiten en holt de bus in. De buschauffeur kijkt me even verbaasd aan, maar ze begrijpt het al. Laat hem maar even met rust. Reactie op gisteren. Ik ben de hele ochtend alert op de telefoon. Want misschien belt de juf wel dat het niet gaat. Maar gelukkig. Het ging goed. Toen hij thuiskwam wilde hij spelen. Ik vraag hem even bij me te komen zitten. Ik wil toch even terug komen op wat er vanmorgen gebeurde. Want hoe goed ik zijn reactie ook begrijp, ik vind het niet goed dat hij mij uitscheld voor van alles en nog wat, en dat hij tegen het meubilair aan schopt. Hij knikt gedwee en zegt ook sorry. Of het echt land weet ik niet. Maar ik ben al blij met zijn sorry. De rest van de week gaat het prima. 

Maar dit was nog niet achter de rug of het volgende diende zich alweer aan. Pleegje vraagt waar haar adapter is van haar DDC-computertje. ?? In de la. Toch? Ineens bedenk ik me dat ik een computertje met adapter op de kamer van een ander pleegje heb gezien. Ik vraag hem ernaar. Hij kijkt me schaapachtig aan en dan ik wordt al achterdochtig. Niet doen of je me niet begrijpt! Heb jij de adapter. Het duurt zeker tien minuten voor we het eruit hebben en hij toegeeft dat hij de adapter uit de la heeft gepakt. Regel in ons huis is dat je van de spullen van anderen afblijft. Als je iets wil gebruiken, vraag je het. Maar hij heeft dit stiekem gedaan om in bed spelletjes te doen. En dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt. Ik wordt hier soms zo wanhopig van. Het lijkt soms water gieten in een vergiet. Het loopt er net zo hard weer uit. Ik weet wat de oorzaak is van dit gedrag. Ik weet dat ook zijn verstandelijk vermogen hiermee te maken heeft. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik alles maar moet accepteren omdat hij nu eenmaal zo is. De rest van de week is er in elk geval voor hem geen computer meer. En ik ga maar weer beginnen met een beloningsbord. Als 's avonds alle visite weg is(want Thirza is jarig) ga ik nog even boven kijken. En wat schets mijn verbazing? Heeft hij een zaklamp (die niet van hem is) nog aan in bed met een boek en is hij in slaap gevallen. En er liggen lege papiertjes van chocolade. Ik maak hem wakker. En nu ben ik echt wel een beetje boos. Met een lamp aan in bed die brand is punt één gevaarlijk. Je bent opgebleven omdat we een verjaardag hadden. Als je dan naar bed moet, ga je ook direct slapen. Morgen moet je naar school. En snoepen in bed kan al helemaal niet. Ik neem de spullen mee en zeg hem er de volgende dag op terug te komen. Eigenlijk is dit voor deze kinderen niet echt goed om er tijd overheen te laten gaan, maar nu slaapt hij half en ik ben ook boos. Dan is het niet goed om het gesprek aan te gaan. Hij blokkeert dan ook. De volgende ochtend komt het er nog niet uit. Waar komt de zaklamp vandaan en waar de chocolade? Dus vertel ik hem dat hij vanmiddag uit school op zijn kamer mag gaan nadenken en opschrijven waar het vandaan komt. Boos gaat hij naar school. Omgaan met correctie is voor dit kind drinken schenken uit een lege fles. Het lukt hem niet. Ik vind het zo moeilijk om hierin een balans te vinden. Want enerzijds moet hij dingen leren. En anderzijds wil ik ook niet altijd kritiek hebben. Want hij voelt het als kritiek. Ik vertel hem honderd keer dat ik hem dingen wil leren. En niet dat ik hem wil plagen. Maar dat hij , als hij gewoon zijn eigen gang gaat, eigenlijk zegt: ik heb u hulp niet nodig. Uit school moet ik direct twee andere pleegjes naar hun ouders brengen voor het weekend. Ik geeft hem een blad en een pen. André is op de hoogte van de afspraak die ik heb gemaakt met hem. Als ik thuis kom verteld André dat hij zonder omhaal verteld heeft dat hij de zaklamp uit de kamer van Thirza heeft gepikt en de chocolade ook. Dus er stond niets op papier. Dat was nu niet helemaal mijn bedoeling. Maar ik heb het zo gelaten. Ik heb hem een compliment gegeven dat hij nu eerlijk is geweest, maar probeer dan ook te spiegelen. Waarom vertelde je dit vanmorgen niet? Omdat u boos was. Ja, ik ben nu ook boos. Maar ik wist vanmorgen al dat je loog. En als je direct eerlijk was geweest, had je alleen gestolen. Nu heb je gestolen en gelogen. Hij knikt. Ik heb de lijst al opgehangen en er ook opgezet dat hij het eerlijk verteld heeft. Maar de straf die staat blijft staan. Zijn gezicht betrekt. Dat had hij niet gedacht. Ik heb het toch verteld? Ja, nadat je de straf hebt gehoord. Geen opblijf tijd. Maar ook alle dingen die goed gaan schrijven we op je lijst. Want sorry zeggen of iets achteraf opbiechten om de straf te ontlopen, werkt niet. 
Zaterdagavond hoor ik ineens boven een stofzuiger. Als hij na veel gebonk en heen en weer geloop zijn thee komt drinken vraag ik wat hij aan het doen was. Mijn kamer opruimen! Ik prijs hem dat hij dit zomaar zonder dat ik het gevraagd had gedaan heeft. Hij kijkt me even aan met een blijk: meen je dit nou? Ja, ik vind dit echt heel goed van je. Zo gaan we soms twee stappen vooruit en als je denkt: het gaat goed, vallen we ineens weer drie stappen terug. Maar we houden moed. Eens zal het landen. Ook bij hem.! Veel herhalen. En we gaan lijsten maken met pictogrammen. Geheugen steuntjes om hem te helpen onthouden wat hij doen moet als hij bijvoorbeeld zijn kamer verlaat. Want ook hierin gaat het regelmatig mis. Dan liggen er drie stel kleding op de grond, vuile onderbroeken (echt vuil, hygiëne?) overal speelgoed. 
Grappig was nog toen ik hem 's morgens vertelde dat ik vond dat hij direct moest gaan slapen, hij me verontwaardigd aankeek. : Ik sliep toch, u maakte me wakker."Zo heerlijk alles letterlijk nemen. Ik zie soms ook zijn wanhopig proberen om het goed te doen. Ik wil ook de lat niet te hoog leggen. En laat ook de rommel soms voor wat het is. Maar ik weet dat het gaande erger wordt, als ik hem niet corrigeer. Zo zit je als pleegouder soms in een spagaat. Positief opvoeden, is ook grenzen stellen. Tot hiertoe en niet verder. Als je dat niet doet voelen kinderen zich onveilig. Maar belangrijk is hoe we het doen. We zeggen hem steeds dat het niet gaat om hem als persoon. Want hij mag er zijn. En we houden van hem. Maar de dingen die hij doet zijn soms gewoon niet goed. En dat moet hij leren. Wat zou ook dit kind graag willen zijn zoals alle kinderen. En wat wens ik hem dat toe. Maar de realiteit is anders. Hij zal moeten dealen met zijn bagage die hij ongewild heeft meegekregen. Met het feit dat ik niet zijn mama bent. En dat hij veel nare ervaringen heeft opgedaan en niet anders kan dan reageren zoals hij nu doet. Bescherming van je zelf. Opkomen voor jezelf. Overleven. Wat ben ik blij met het rotsvaste geloof dat hij heeft in God de Vader. Met zijn leergierigheid op dit gebied. En ik weet zeker dat hij , als hij ouder wordt ook die bagage die hij nu heeft bij Hem zal brengen. En wij mogen hem steeds weer wijzen op Hem. 
De week is voorbij. Druk en enerverend. Ik denk weleens: wat saai zal mijn leven zijn als ik dit allemaal niet had. Dankbaar ben ik dat ik er voor deze kinderen mag zijn. 
En vandaag ben ik zelf weer opgeladen. Ik ben naar de Zeeuwse Vrouwendag geweest. Maar daarover vertel ik je volgende keer. 

Thirza

                               Thirza Evita

3 april. Vandaag ben je jarig.
De tijd lijkt voorbij gevlogen. 
14 jaar ben je alweer geworden.
Ik herinner me nog goed de tijd van en voor je geboorte
Het was een roerige tijd.
We dachten dat ons gezin compleet was met vier kinderen
Mijn winkel gaf niet het gewenste resultaat en we wisten niet goed hoe we verder moesten.
Maar God wist precies wat goed was voor ons.
En Hij gaf jou
We besloten de winkel te sluiten maar daarbij moesten we ook het pand verkopen
We woonden er met veel plezier, maar hadden geen andere keus.
Dus schreven we ons in voor een huurwoning.
Jij groeide gestaag in mijn buik.
Veel tranen hebben gevloeid in die negen maanden
Ons huis was snel verkocht
Onze meubels werden opgeslagen en wij verhuisden twee keer naar een vakantiewoning
Net voordat jij kwam hadden we een ander huis.
Met een dikke buik moest dit snel worden behangen en geverfd en ingericht.
Hulp hadden we gelukkig veel
Iedere dag ging ik naar jou overgroot oma. De oma van papa
Daar kwam ik met dikke buik en stapels was die ik daar kon draaien
Oma zorgde weer dat alles droog en gestreken terug kwam
Meid, niet zo huilen, straks krijg je een jank kind, zei oma dan 
Ik moest naar het ziekenhuis, want je was toen al eigenwijs.
De dokter had je al een keer omgedraaid toen je nog in mijn buik zat
Maar voordat ik thuis was lag je alweer andersom
Op het laatst kon de dokter je niet meer zonder gevaar draaien
Dus wisten we dat je andersom ter wereld zou komen. 
En daar was je: ons kadootje

Een knipoog uit de hemel
Wie weet er beter wat goed is voor ons dan onze Vader in de Hemel?
En het was goed.
Je broers en zussen waren trots op hun kleine zusje
En klein was je
Ons zonnetje
Weinig heb je gemerkt van alle tranen die gevloeid zijn toen je nog veilig in mijn buik zat
Zo vrolijk en blij dat je altijd was en  nog bent.
Je bent een parel. Ik ben zo trots op je. 
Onze jongste.
Je lijkt op al je broers en zussen.
Maar toch ben je :jij
Je komt uit voor waar je voor staat
Je maakte al jong de keus om God te volgen
Je hart ligt bij de kwetsbare, je komt op voor hen die onrecht worden aangedaan
En ik bid dat je dit vast zal houden als stromen over je leven komen
En nu....
Nu ben je verder aan het groeien tot een volwassen vrouw
Daar denk ik nog maar even niet aan, aan de tijd dat ook jij gaat uitvliegen
Je broers en zussen houden je beschermend in de gaten.
Je bent hun kleine zusje en ze zullen voor je door het vuur gaan
Ik ben trots op ons gezin
En dankbaar voor wat God ons toevertrouwde
De tijd vliegt......