gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

dinsdag

briefjes

Lieve mama Jenny
Ik ben heel erg blij dat jullie voor mij zorgen en heeeeeeel veel geven!!! Ik hou heel veel van jullie

Lieve mama. U bent heel aardig maar u bent soms streng maar dat is onze eigen schuld. Ik wens u een fijne Moederdag en ik hoop dat u het leuk vind.

Liefe mama. ik find het leuk dat het Moederdag is ..

Zomaar wat dingen die de kinderen op een kaartje (zelfgemaakt) hadden geschreven.
Ik glimlach. Ik kan hier zoveel uithalen. Het kind dat gericht is van alles krijgen. Het kind dat gericht is op aandacht of op lief zijn. Allemaal vanuit hun verleden dat ze nog altijd met zich meedragen.  Soms is het geschrevene sociaal wenselijk. Dat wat ze denken wat ik horen wil. Soms nog steeds vanuit hun trauma. Als ik maar lief ben dan vinden ze mij ook wel lief.
Ze hadden geld gekregen om zelf de cadeautjes te kopen. Dat vraagt ook wat. Nadenken hoeveel geld we hebben. Hoeveel cadeautje willen we kopen en wat kopen we dan. Overleg en samenwerken (soms niet echt hun sterkste kant) moest nu wel gebeuren. En dat ging goed. Met elkaar duiken ze dan de speelkamer in om kaartjes te maken en te schrijven. Ook dat kan je zien aan de briefjes. Het ene kind heeft geen moeite om iets te bedenken om op te schrijven. Het andere kind kijkt het af.

 Maar soms, soms krijg je ineens een briefje waaruit de puurheid en echtheid spat. Een kind dat zo enorm gegroeid is en haar verleden al zover achter zich heeft kunnen laten. Dit was geen Moederdag briefje maar een briefje naar aanleiding van een zeer heftige dag een tijdje geleden. De kinderen (uitgezonderd de briefschrijver) waren echt heel druk, ruzie makend en brutaal. Dat vooral. Heel brutaal en ongezeglijk. Van: u bent altijd boos en nooit gezellig, tot ik woon liever ergens anders.  Ik voelde me even de deurmat en dan schiet het bij mij ineens zo verkeerd. Dat maakt dat we een tafelgesprek hebben. Dan moet iedereen blijven zitten en wil ik van elk kind afzonderlijk horen wat ze van de dag vonden. Maar als ik eerst mijn eigen "preek" wil houden schiet ik vol. Ik praat toch door en laat het weten hoe verdrietig ik hiervan wordt. Ook nu zag je weer het verschil in beleving en het niet kunnen beleven of inleven. De één begint ook te huilen ( kan dus inleven en toont emotie) en bied excuses aan. De ander kijkt of het in Keulen dondert en begrijpt er echt niets van. Totaal geen inlevingsvermogen., totaal geen inzicht in eigen handelen. Maar dit pleegje zat er dus wel bij en had gewoon huiswerk gemaakt. Ik vroeg haar ook niets en zei ook dat ze wel van tafel mocht gaan. Even later kreeg ik haar briefje in mijn handen geduwd. Ons pleegje dat nog steeds moeilijk praat. Zeker niet over je gevoelens, maar dus wel ontdekt heeft dat ze het op papier kan zetten.

Een klein stukje uit haar brief raakte mij enorm. ....U bent voor mij gewoon een echte moeder. Ik zou echt nooit hier weg willen. Dat zou ik echt niet leuk vinden. Ik vind het zelfs naar om u pleegmoeder te noemen want u voelt gewoon als mijn eigen moeder. .......

Woh, dat maakt mijn dag weer goed. Het heeft allemaal tijd nodig en veel geduld. Maar ieder kind dat hier weggaat zal rijker weggaan. Ze zullen zeker heel veel geleerd hebben en meenemen hun verdere leven in. Ik hoef hun moeder niet te vervangen, maar ik hoop wel dat ze zich allemaal net zo thuis voelen als dit pleegje. Soms lijkt het of ik bezig ben alles in een bodemloze put te gooien. Maar dan ineens zie je weer terug wat je erin hebt gebracht. Soms moeten we die bodem nog aanleggen. Soms lukt zelfs dat niet. Maar ik neem me bij ieder kind dat in mijn huis komt voor om van dat kind te houden. Liefde te geven en er niets voor terug te verlangen. Dat alleen is al een taak op zich.  





zondag

vakantie en oma

Het is altijd even hectisch als de kinderen gaan logeren en we ook zelf nog weg gaan.
Vrijdag alle kinderen weggebracht op twee na. Die blijven thuis en onze dochter en schoonzoon komen in huis zodat als de andere kinderen weer thuis komen ze opgevangen worden.
Zaterdag had ik zelf eerst nog een gezellige dag met schoonmama en schoonzussen. Dit hebben we vorig jaar voor het eerst gedaan als verjaardagscadeau voor moeders. En dat is zo goed bevallen dat we dit jaar weer kozen voor een uitje. Intratuin Halsteren. Met een heerlijke High Tea.
Thuisgekomen direct inladen en weg. Samen tot dinsdag naar België. We hebben er erg van genoten. Even geen hechtingsproblematiek, boze kinderen, ruzie makende kinderen, rommel, was en strijk en alle andere pleegzorg perikelen. Even wij samen. De accu laad weer op. Mobiel binnen handbereik, want onze dochter kan elk moment bevallen. Bij binnenkomst in onze hotelkamer kijkt André wat verbaast in het rond. Waar is de badkamer? Ja het was ook een zoekplaatje...
Vind hier de deur maar eens in. Maar de badkamer was er.
We bezoeken Brussel. Het Atomium en Mini Europa.

We bezoeken ook Brugge en Gent. We hebben, op een fikse bui op dinsdag na, ook erg goed weer gehad.
Wat is het toch heerlijk om zo even te kunnen genieten. Ontspannen samen dingen te doen.
Wij kunnen er weer even tegen. Ik voel me gezegend dat we dit kunnen doen. En dat thuis de boel gewoon doorgaat.

Dinsdagochtend in alle vroegte ging mijn mobiel. Dochterlief. De baby was er nog niet maar ze lag al in het ziekenhuis en was al de vorige dag vroeg begonnen. Het zat haar niet mee.  Ze had even een praatje en steun nodig. Nog geen twee uurtjes later kregen we bericht. Onze kleinzoon was geboren. Ik kan niet beschrijven hoe dat voelt. Dat moet je meemaken.
Kind van mijn kind.
Toen ik hem zag liggen in de familiewieg (dochterlief in bed). Dan gaan mijn gedachten terug in de tijd.
Lenny. Ons tweede kind. Na een zoon nu een dochter. Fantastisch. Twee weken liet ze op zich wachten. Maar toen de bevalling op gang kwam ging ze als een trein. Met een half uur was ze er.
Toen ze anderhalf jaar was kreeg ze een broertje. Haar toch al tere huidje kreeg van de spanning nog meer eczeem. Ze is daar een tijd heel ziek van geweest. Wat hebben die drie veel met elkaar opgetrokken.  
Een rustig en makkelijk kind. Ook toen ze groter werd. Zingend ging ze slapen en zingend werd ze wakker. Ze was werkelijk ons zonnetje in huis. Ook moeilijke jaren werden haar niet bespaart en dat deed ook mijn moederhart verdriet. Als je moet zien dat je kind niet gelukkig is. Maar ze krabbelde erbovenop. Met ups en downs. Al jong ging ze het huis uit. Maar een paar keer in de week wipte ze even thuis aan. Toen wij naar Zeeland verhuisden was dat wel iets wat we beide mistte. Niet even zomaar binnen kunnen vallen voor een praatje. Als ik aan haar denk hoe ze was als kind dan denk ik aan: zingen, knutselen, plakband, heel veel plakband, lijm en heel veel papier. Uitgegroeid tot een evenwichtig, volwassen persoon.
Ik ben zo trots op haar. Hoe ze door al die fases van het leven is gegaan om hier te komen. Soms kopje onderging en weer boven kwam.
En nu: mama geworden. Mama van een prachtige zoon. Jevano.
En ik? Ik ben een trotse oma.




We hebben er een nieuwe taak bij gekregen. Zoals we al onze kinderen steeds weer voor de troon van God brengen, zo mogen we ook dit nieuwe leven bij Hem brengen.

Welkom Jevano op deze wereld. Welkom in ons gezin. Ik raak hier niet over uitverwonderd. Mijn hart stroomt over van dankbaarheid en liefde. Voor onze kinderen en voor dit kleine mannetje. Generaties komen en generaties gaan. Mijn eigen opa mag dit nog meemaken. Het vijfde geslacht. Zoveel zegeningen. Ik raak niet uitgeteld.