gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

maandag

no problem

Wat is er veel gebeurt in de afgelopen weken. De tijd vliegt. En wij vliegen mee. Het eerste stuk van het schooljaar is er al af. Herfstvakantie geweest. De kinderen lijken steeds meer hun draai te vinden in het nieuwe leven van puber en voortgezet onderwijs. En daarmee ik ook. De rust komt redelijk terug. De storm is gaan liggen. En wij? Wij zijn er samen even tussenuit geweest. 10 dagen om precies te zijn. We hebben een rondreis gemaakt door Jamaica. Zomaar gekozen voor deze reis, omdat dit de enige reis was die paste in onze herfstvakantie. Maar het was de moeite waard. Het is een prachtig land vol met prachtige mensen. Ik ben onder de indruk geraakt van het leven van deze mensen. Het grote verschil tussen rijk en arm. Maar arm is zo relatief. Wat is arm? Ik zie huisjes die bij ons op de volkstuinen staan waar een gezin in woont met ernaast grote villa's. Maar ik hoor geen gemopper, ik zie en hoor mensen die genieten van dat wat het leven hun bied. Op welke plaats dan ook.
Alleen het verkeer al. Getoeter, inhaalmanoeuvres waarbij ik een hartverzakking krijg. Maar geen mensen die dan boos uit de auto stappen om de ander even de huis vol te schelden. Nee, ze houden rekening met het feit dat iemand kan gaan inhalen, En dan neemt de ander even gas terug. Af en toe keek ik op zij de diepte in. Behoorlijk de diepte in en kon ik even geen adem halen van schrik. Als we nu van de weg af raken.

Het leven daar is zo anders dan wij gewent zijn. We woonden een klein stukje van een kerkdienst bij. Dan ben ik onder de indruk van het feit dat je zo ver van elkaar toch herkenning vind in elkaar. Dat ook daar dezelfde Jezus wordt geprezen. De dienst is ongedwongen. Daar waar wij alles in regels en protocollen gieten als het gaat om de kerkdienst, is het hier een komen en gaan van mensen. De één gaat even naar buiten om een luchtje te scheppen of bij de kinderen te kijken. Kinderen lopen in en uit. Mensen komen later binnen of gaan eerder weg. De deur staat gewoon open. Ik geniet. Ik vind dit heerlijk. De predikant gaat rustig door met preken. Nou ja, rustig. Het is een stortvloed van woorden die aaneengeregen uit zijn mond vloeien. Geweldig.
We hebben verschillende slaapgelegenheden gehad. Omdat we het eiland rondgetrokken zijn, sliepen we de eerste dagen steeds op een ander plek. En dan is het ene onderkomen anders dan het andere. Van een luxe hotel, naar een soort van Bed and Breakfast hotel waar de hagedissen over je slaapkamermuur lopen(brrr). Maar ja, dat weet je als je hiervoor kiest. De laatste drie dagen waren we op een vaste plek, waar we nog tijd hadden om zelf dingen te ondernemen. Heerlijk aan het strand. Het was een fantastische reis met fantastische reisleiding en chauffeur die ons zoveel van de lokale bevolking hebben laten zien. Ik heb genoten van deze vakantie en heb dit land met haar mensen in mijn hart gesloten. Het mooist van alles is, dat ik daar God heb mogen zien. In de wonderbaarlijke grootsheid van de natuur, in de mensen die we hebben ontmoet. Ik ga zeker een keer terug. Het motto van Jamaica is: no problem, it's just a situation. Dat is wat ik heb meegenomen. Wij(ik) maak zo vaak een probleem van dingen. Op Jamaica zijn geen problemen maar alleen is er een situatie die moet worden opgelost. Rustig en bedaart.Ik creëer zo vaak problemen en maak van een mug een olifant. En ik neem me voor om meer vanuit een situatie te denken en meer no problem toe te passen.

Maar dan ben je thuis en sta je weer in het volle leven. Met een goed voornemen. En het lukt regelmatig dat ik ergens iets van vind en er wat over wil zeggen en wij elkaar aankijken en met ons hoofd schudden en zeggen: no problem. En veel dingen lossen zich dan vanzelf op. Dat geeft best wel wat meer lucht. maar dan .... Heb ik een slaapkamer met een pispot vol met pis, beschimmelde drinken in flesje op de kamer, eten, vleeswarenschalen, onder het matras een gepikte psp, die normaal achter slot en grendel zit. Wat no problem. Dit is dus wel een probleem. Ik wil ze iets leren voor de toekomst. Maar ze knikken ja en amen maar gaan gewoon hun eigen gang en trekken zich nergens iets van aan. De voorraadkast zit al op slot. Moet ik nu ook de koelkast op slot gaan doen? En wat doe ik aan iemand die geen zin heeft om naar het toilet te gaan? Maar ik blijf rustig. Ik vertel de consequenties (al lijkt het erop dat het niet veel indruk maakt) en ga weer naar beneden. Ik gebied André om even mee te komen naar een plek waar niemand me kan horen. En dan ontplof ik. Ik ben zo boos. Waarom? Omdat ik  me gewoon beduveld voel. Stelen en liegen. Als ik uitgeraasd ben, ben ik het kwijt. Zo, dat lucht op. Soms wordt ik er zo moedeloos van. Hoelang hebben we nog? Ze zijn zo 18 jaar en moeten het dan zelf kunnen. Ik zie er nu nog zo weinig van bij sommige pleegjes. Dan bedenk ik me weer hoe moeilijk het is om los te laten. Iedere dag weer opnieuw beginnen. Weer uitleggen en vertellen en dan los laten. De verantwoording bij henzelf neerleggen. Zij dragen de consequenties voor hun gedrag. En in hoeverre ik daar last van heb bepaal ik zelf.
Dus toch: NO PROBLEM??
Ik word er in elk geval aan herinnerd als ik in mijn kantoor aan het werk ben.