gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

maandag

jarige pleeg

Afgelopen week was je verjaardag.
Ik denk terug aan de tijd dat je bij ons binnenstapte. Klein, kwetsbaar meisje, met in je kielzog je zusje. Met onzekere stap liep je mijn leven binnen en opende mijn hart. Met grote angstige ogen keek je me aan.
 Praten? Dat deed je nauwelijks. De kindjes op school vroegen: kan dat meisje niet praten? Lang duurde het voordat je mij vertrouwde. Praten ging je wel, maar niet over de dingen die je bezig hielden.
 En wat was ik blij toen eindelijk je ogen gingen lachen, en ik merkte dat je plezier kreeg in de dingen van alle dag.
Wat was ik blij dat je kon huilen en ik emotie kon zien.
 Ik heb je zien groeien. Letterlijk groter zien worden maar ook geestelijk sterker zien worden. Samen gingen we op weg. De weg van herstel en vergeving. Daarmee moest ik eerst zelf in het reine komen. Hoe kan ik jou leren vergeven als ik het zelf niet kan? Dat was een proces met elkaar van vallen en opstaan. Al snel hadden we het vertrouwen gewonnen van je papa en (stief)mama. Ook zij gingen met ons op weg. Bijzonder waar we nu zijn gekomen op jou levensweg.
Ook je papa en mama zijn deel geworden van ons gezinshuis. Vieren kunnen we samen doen. Ook voor hen ben ik mama Jenny.
Van het meisje dat nauwelijks praatte is weinig meer over. Je zelfvertrouwen is gegroeid. Je hebt je ontwikkeld.
 Soms zie ik die starende blik in je ogen en zou ik willen weten waar je gedachten zijn. Dan voel ik je blik als je naar me kijkt als ik je moest toespreken als het even niet goed is gegaan. Je wilt alles zo wanhopig goed doen, maar je moet leren dat je het niet iedereen naar de zin kan maken. En dat je fouten mag maken. Dat je daarvan niet in paniek hoeft te raken.
  Soms vraag ik me af of je dit ooit kwijtraakt. Of je verleden niet altijd met je meegaat en je belemmerd. Maar ik weet dat ik me geen zorgen hoeft te maken. Ook jou leven is geborgen in de Hand van God. Hij kan je volledig herstel geven.
Je bent een stukje van mij geworden. Na zoveel jaar bij me te wonen. Niet vanonder mijn hart geboren maar in mijn hart geboren. Ook jij hebt daar een plekje en ik zie uit naar je verdere ontwikkeling. Er zullen nog veel nieuwe dingen op je weg komen. Veel vragen zullen er nog opkomen en vragen om een antwoord. Veel waaroms.  Maar dat gaat goed komen.
Ik bewonder je wilskracht, je doorzettingsvermogen, je zachtmoedigheid en je bescheidenheid.
Ga zo door lieve meid!

woensdag

mama weet alles

Ons open huis was een succes. Aan belangstelling geen gebrek. Al was het natuurlijk wel jammer dat er vanuit de gemeenteraad niemand gekomen is. Maar goed. We hebben van ons laten horen en dat is belangrijk. Wij vonden het in elk geval erg leuk om mee te doen en we kijken terug op een geslaagde dag. De kinderen vonden het best spannend. Al die mensen die hier komen kijken. En misschien van alles aan ons vragen. Dat viel alles mee en ze hebben het best leuk gevonden. Het leukste was het slagroom spuiten op de cake en dan versieren met allerlei dingen.

We hebben de dag afgesloten met wokken. Na zo'n drukke dag is het heerlijk om niet de keuken in te hoeven duiken. Ook de kinderen genieten hier altijd erg van. Toen we terug liepen naar de auto vroeg pleegje: mama wilt u ook een pepermuntje?" Ik kijk haar aan en vraag hoe ze daaraan komt. Ze loopt een beetje raar ook en grijpt met haar hand in haar laars. Tot mijn verbazing komen er overal pepermuntjes uit. Uit haar zakken, uit haar laarzen. Bij het weggaan zag ze op de balie een pot met pepermuntjes staan en dacht: ik neem er een paar mee. Was gratis hoor! Ik wil haar vertellen dat dit eigenlijk niet hoort, maar dat je er eentje mag pakken, maar de grijns op het gezicht van manlief zegt genoeg. Papa zei; neem maar hoor het is gratis. Maar dat betekend niet dat je alles moet volproppen! Ze heeft er heel de week van uitgedeeld.

Het was verder een week van gesprekken op school, thuis en de gewone dagelijkse dingen.
De kinderen genieten van de extra aandacht die ze krijgen van onze stagiaire. Ze bedenkt ook steeds weer nieuwe dingen om te doen. Zo zijn ze deze week aan het skeeleren gegaan. Voor een aantal pleegjes is dit best lastig omdat ze motorisch niet echt sterk zijn. Dat het dan een goede oefening is willen ze eerst niet zo aan. Dan wil je liever je fiets. Maar die stond gelukkig met een lekke band, dus was dat een goed excuus voor ons. Na een beetje oefenen en zwaaien met je armen lukt het dan toch wel om een stukje vooruit te komen zonder hulp. En als je dan een positieve ervaring opdoet ga je het ook nog leuk vinden.

Gisteren keken twee verbaasde ogen me aan. Ik zag hem denken, hoe weet ze dit? Pleegje had een stapeltje nieuw ondergoed gekregen maar kwam nog steeds tekort. Toen (en dat gebeurt niet vaak) de wasmanden leeg waren en hij nog maar een paar onderbroeken in zijn kast had gingen de alarmbellen rinkelen. Pleegje vergat weleens naar het toilet te gaan. En omdat dit wel erg regelmatig gebeurde hebben we de afspraak gemaakt: iedere vuile broek is een dag niet op de computer. Ik dacht: dat werkt. maar ja, dus niet echt. Het werkt stiekem gedrag in de hand. Ik had al gevraagd of hij wist waar al dat ondergoed gebleven was, maar nee hoor, ik gooi ze in de was. Al enige tijd rook ook de slaapkamer niet fris dus ben ik op zoek gegaan. En ja hoor. In de kast tussen het speelgoed: een doos met 10! onderbroeken. Heeeel vies. Ja, wat doe je dan? Ik heb het laten staan en toen hij uit school kwam en vroeg of hij buiten mocht spelen, heb ik hem de opdracht gegeven om eerst maar eens goed na te denken waar hij zijn ondergoed gelaten heeft. Hij zat nog geen vijf minuten op zijn kamer en hij kwam al terug: het is gedaan mama Jenny! Eh, wat? Het zit in de wasmand. Daar volgde dus wel even een stevig gesprek op en het uitvoeren van de consequenties. Dat was wat minder leuk natuurlijk. Hij keek me nog eens aan met vragende ogen. U weet ook altijd alles hé? Ja jongen wat heb je nu geleerd? Dat wist hij wel. In elk geval eerlijk zijn! En gewoon op tijd naar het toilet gaan. Het zal de komende week nog wel even pijn doen. Want dan is er geen computertijd voor hem. De eerste avond was dit ook niet leuk. En vond hij het ook niet eerlijk. Maar toen ik hem vanavond zag zitten, gebogen over zijn haakwerk. Geen gezeur om de computer, maar haken. Hoe moeilijk voor hem. Maar zo super goed voor zijn motoriek. Zijn tong steekt dan iets uit zijn mond. Ingespannen werkt hij en kijkt hij, als het voorgedaan wordt, hoe het moet. Vaak roept hij: dat kan ik niet. Maar nu trots op iets dat hij heeft geleerd. Dan geniet ik weer.  Dan mogen er ook dingen mis gaan. Daar leren ze van. Maar we gaan steeds kleine stapjes vooruit. Het mooiste is die vragende en verbaasde blik van de kinderen als ze denken dat mama iets niet weet en toch altijd weer overal achter komt. Hoe kan het toch dat mama's altijd alles weten? Voor hun een vraag en voor mama......!

open huis

Een enorme berg boodschappen staat weer in de kast. De kinderen hadden een lijst gemaakt van allerlei lekkere dingen die ik maar moest maken voor het open huis. Maar de lijst was wel erg lang en bevatte natuurlijk allerlei zoete dingen die kinderen erg lekker vinden (en ook volwassenen wel hoor) . Zullen we ook iets gezonds klaarmaken. Verbaasd kijken ze me aan. Gezond??? Maar dat is toch niet gezellig. Uiteindelijk hebben we een mix van alles wat.
En als er nu niemand komt mam? Eh, ja dat kan natuurlijk ook nog.
Dan eten wij alles zelf op zondag: roept pleegje.
Moet ik ook mijn kamer netjes maken? vragen ze. Ja natuurlijk moet alles netjes zijn. dat moet toch altijd? En als er dingen zijn waarvan je niet wilt dat iemand daar aan komt of dat ziet doe je dat in je kast.
Ze vinden het best spannend. Mensen die komen kijken hoe het is om in een gezinshuis te wonen. Ze weten ook wel dat het anders is als in een gewoon pleeggezin of bij je eigen papa en mama. Maar voor hun is er toch niets bijzonders aan. We wonen toch in een gewoon gezin? Bij papa André en mama Jenny. Ik ben blij dat ze dit zo wel voelen. Dat het voor hun niet anders voelt. Soms roepen ze weleens als ze het niet eens zijn met een bepaalde regel: we lijken net een leefgroep! Ja, en regels en structuur zijn gewoon nodig. Ook in een gezinshuis. .
 Zo wilde één van de pleegje vandaag ook spelen. maar het is al een paar keer niet goed gegaan met spelen. Dus ik ze: speel maar bij ons. Maar dat wilde hij niet. Nee, ik wil op het dorp spelen. En dan moet je gaan uitleggen dat hij het gewoon niet goed kan om zonder begeleiding op het dorp te spelen. Dat hij mede daarom ook bij ons woont  om deze dingen te leren. Met alle prikkels om te gaan en alles wat er op straat gebeurt. Bij ons in de tuin is het veilig en zijn wij er. En dan vind hij ons maar een rot vader en moeder.  Met stomme regels en vind hij ons zelfs discriminerend omdat hij een kleurtje heeft en wij blank zijn. En als ik dan in een daverde lach schiet omdat dit er zo serieus uit komt heb je weer een boze bui. U lacht me uit! Nee, ik lach omdat je iets grappigs zegt. Jij vind dat ik jou meer straf geeft  omdat je niet blank bent. Maar ik heb nog vier kinderen hier in huis die nog veeeeel donkerder zijn dan jou en die heb ik nog nooit gehoord over discriminatie. Dat is ook niet echt iets waar je als kind mee bezig moet zijn. Jij denkt:  Ik krijg straf dus ze haten me omdat ik niet blank ben. Daar denk ik niet over na hoor. Ik zie de kleurtjes soms niet eens meer. Ik heb er zoveel in huis. Het maakt voor ons helemaal niet uit. Maar dat komt op zo'n moment niet binnen. Maar als je na een dag dan een sorry krijg hoop ik dat hij het wel begrepen heeft.

Komende zaterdag dus open huis. Voor iedereen. Ik hoop dat als je tijd hebt, je even langs komt.
Misschien weet je al wat het is om gezinshuis te zijn. maar kom dan even om die bak koffie en dat praatje. Wij zien er naar uit en de kinderen ook. We zijn van 11 tot 4 open.

 
Gezinshuis De Morgenster 
Volckerweg 1    4411 Sl Rilland                                                                                                                                                                                                    
 

maandag

dromen

Dinsdag was het weer niks met m'n rug. Ik moest veel computerwerk doen en dat zitten is niet best. Ik kan beter een kamer soppen en zuigen en dweilen. Maar goed. Dit moet ook gebeuren. Maar langzaam gaat het iedere dag beter. Gewoon aan de gang blijven en wat pillen slikken.
En als het dan wat beter gaat met de rug, koop je toch gewoon weer een nieuw bed voor één van de kids. We roepen al een tijdje dat haar bed vervangen moet worden. Het laatste bed met een gewone lattenbodem. En dat is aan onze kinderen niet besteed. Dus liggen de helft van de latten er al gebroken uit. Al de andere kinderen hebben al een bed met ijzeren bodem. Daar kunnen ze alles mee doen, maar het gaat niet kapot. En toen liep ik ineens tegen dit bed aan. Ik ging voor lampjes. En kwam thuis met een bed en met een handdouche (die we ook al heel lang moesten aanschaffen) en ja, toch ook nog met lampjes. Het is wel even een werk om zo'n grote doos in de auto te krijgen. Gelukkig heb ik een bus, maar ja, hoe krijg ik hem van de kar in de auto? Het lukt. M'n rug werkt aardig mee en thuis gekomen haalt de man des huizes het bed eruit. Hij is er inmiddels wel aan gewent dat ik ineens met iets thuiskom wat niet is gepland. Direct maar in elkaar zetten dan. Als alles op zijn kop staat, het oude bed uit elkaar, matras is de speelkamer, dekbed, kussens...gaat de bel. Oja, er zou ook nog iemand komen voor een fotoshoot. Gezinshuis.com gaat een fotoshoot maken van al zijn gezinshuizen en dat bundelen in een boek. Het dagelijks leven in...Komt dat mooi uit. We zijn net bezig met een klusje. En dit gebeurt hier regelmatig. Dus ons dagelijks leven. Drie verschillende activiteiten heeft hij gefotografeerd. Eén ervan komt in het boek. Ik ben benieuwd.

Als de pleegjes uit school komen vraag ik aan degene van wie het nieuwe bed is: ga eens in je kamer kijken? Ze kijkt verbaasd. Heb ik niet goed opgeruimd dan? ben ik wat vergeten? Maar aan mijn lach ziet ze dat het iets anders is. In een horde achter elkaar hollen ze nu allemaal naar haar kamer. Wat is ze blij met haar nieuwe bed. En opgeruimde kast. Want dat heeft mama Jenny ook maar direct gedaan. Er kwam een vuilniszak met rommel uit. Nu kan ze weer zien wat ze allemaal heeft. Nu ga ik het netjes houden hoor! Jaja, we zullen zien.


De kinderen zijn deze week redelijk rustig. Of komt dat doordat ze bijna elke dag worden bezig gehouden? We hebben namelijk een stagiaire. En die doet heel veel met de kinderen. Als ze een dag niet komt balen ze. Nu moeten ze zelf iets bedenken. Maar dat is ook helemaal niet erg.
De maaltijden zijn vaak het onstuimigst. Ze willen allemaal vertellen en willen ze elkaar overtreffen. Het gesprek ging deze week een keer over dromen. Pleegje had gedroomd. Hij heeft altijd hele verhalen over zijn dromen, zodat ik me weleens afvraag of hij ze niet ter plekke verzint. maar ook dat is knap. maar nu wil pleegzusje iets vertellen. Haar stem is behoorlijk dus ze komt er wel bovenuit. Jaa, ik droomde toen ik nog in de buik van m'n moeder was al. Het valt stil. Dat bevalt haar wel en ze gaat door met vertellen. Ik zat in de buik van mijn moeder en ik droomde dat er een zwarte man achter me aan zat. En ik rennen....en toen oeps deed de dokter de buik van mijn moeder open en haalde mij eruit. Iedereen schiet in een daverende lach. Dat kan toch niet? Dromen in de buik van je moeder? Verontwaardigd kijkt ze rond. Ja natuurlijk wel. Ik weet toch zelf wel als ik droom.!
Nog verontwaardigder kijkt ze mij aan. Ik zit met tranen in mijn ogen. Van het inhouden van mijn lach. Ik wil haar niet uitlachen, maar het is zo komisch. Haar verhaal en dan dat gezicht en die gebaren die ze erbij maakt. Ik denk, begin ik, dat je dit een andere keer gedroomd heb. U geloof me ook nooit hé, verzucht ze. De verhalen over het dromen worden steeds spannender. Ja, verhalen vertellen daar kunnen ze wat van. En dat hebben we dan keer 7. Er wordt wat af gedroomd. Weetje: zeg ik. Ik droomde dat alle zeven pleegjes heel de week krullen haalden op hun lijst en alles deden wat ze moesten doen, zonder mopperen. Jammer hé? dat het een droom was.! Oh, maar ik heb heel de week krullen gehaald hoor.....het gesprek neemt een wending....

Deze week zijn we druk met de voorbereiding voor de open dag aanstaande zaterdag. De uitnodigingen zijn weg. Nu maar afwachten of er inderdaad mensen gaan komen. Wij doen voor het eerst hieraan mee en het is dus best spannend. Ook voor de pleegjes. De helft is logeren en de andere helft is thuis. Die krijgen allemaal een taak.  En dat vinden ze maar wat leuk.