oordeel niet

Veel tranen hebben gevloeid het afgelopen jaar. Soms zoveel dat ik dacht geen tranen meer te hebben. God leek dan soms zo ver weg. Ik heb gebeden. Ik heb als het ware op de hemeldeur gebonkt en gebeukt. Wat kan je als moeder wanhopig verdrietig zijn als je kind een andere weg gaat. En dan heb ik het niet zomaar over andere keuzes of manier van leven. Maar echt een weg die fout is. Weg van God en steeds verder de wereld in. Als ik vroeg: hoe gaat het? Kreeg ik het antwoord. Goed, maak je niet druk ma. Maar ik zag en voelde wat anders. Je staat aan de zijlijn en het enige wat ik nog kon is liefhebben. Er zijn als hij me nodig had. Ik begreep niet waarom God niet ingreep. Hoever moest het komen? En toch wilde ik steeds weer de keus maken om God te vertrouwen. Hij weet wat er gebeurt en al heb ik geen antwoorden: Hij weet het. Hij heeft al mijn tranen zorgvuldig bewaard.  Al mijn gebeden lagen voor Zijn aangezicht. Ik klampte me dan ook vast aan het feit dat Hij zelf beloofd niet los te laten wat Zijn hand eenmaal begonnen is. Een van onze pleegjes heeft de eerste maanden dat ze bij ons woonde letterlijk aan me gehangen als een aapje. Zo voelde ik me soms bij God. Ik kalmte me vast totdat mijn handen moe werden en ik ontdekte dat Hij er was en me opving.
Het feit dat ik telkens weer mijn kind bij God kan brengen en ook mag vertrouwen en geloven dat God er Zijn weg mee gaat, zorgde ervoor dat ik verder kon.

 Ik kom het ook bij anderen tegen. Onmacht om het feit dat kinderen andere wegen gaan. En dat heeft zijn weerslag op het hele gezin. Ik ervaar als ik anderen spreek zoveel eenzaamheid. Het niet kunnen delen met anderen. Schaamte, vragen; wat deed ik fout? Verdriet en onbegrip. En dat onbegrip is het ergste. Dat kan als je niet oppast je onderuit halen. Al die opmerkingen van mensen. Als je één kind hebt komt het doordat dit verwent is en je als ouders gefaald hebt. Als je een groot gezin hebt had je maar niet zoveel kinderen moeten krijgen want dat is in deze tijd toch niet verantwoord meer en krijgen de kinderen te weinig aandacht. In mijn geval waren de pleegjes de schuld. Door hen deden we onze kinderen tekort. Ze kregen te weinig aandacht waardoor ons kind verkeerde keuzes maakte. Dan vraag ik me af: hebben kinderen geen eigen verantwoordelijkheid? Ik wil echt niet zeggen dat ik als moeder foutloos ben. Natuurlijk heb ik dingen niet goed gedaan en fouten gemaakt en zullen mijn kinderen straks als ze zelf kinderen krijgen zichzelf voornemen om het anders te doen. Om dan vervolgens tot de ontdekking te komen dat sommige patronen zo zijn ingesleten dat ze moeilijk te veranderen zijn. Maar kinderen zijn zelf verantwoordelijk voor hun daden. Wij al ouders zijn verantwoordelijk om hen te leren die verantwoordelijkheid te nemen.

Het is een leugen als mensen ons zeggen dat onze kinderen foute keuzes maken doordat wij het niet goed hebben gedaan. Satan wil ons dit laten geloven en wil ons roven van ons vertrouwen in God. Want als we God niet meer vertrouwen zullen we stoppen met bidden. En dat is juist ons krachtigste wapen. Het zal ons roven van de liefde voor onze kinderen en ons bitter maken. Ik heb de keuze gemaakt om niet verbitterd te raken en me niet te laten beïnvloeden door wat anderen zeggen. Ook als doet het zeer. Maar ik ging ermee naar God. Ik ging ermee naar vriendinnen. Daardoor werd ik sterker en krachtiger. Ik zag de worsteling bij mijn kind. Hij wilde zo onwijs graag een ander leven maar wist niet hoe. Ik kon hem steeds weer overstelpen met mijn liefde. De boodschap geven: ik hou van jou. Je bent mijn kind. En daarom hou ik van je. God zegt dat ook iedere dag tegen mij. Als ik struikel. Als ik fouten maak en ik kom weer bij Hem. Kind, je bent van mij en daarom hou ik van je.

Waarom doen mensen dit elkaar aan vraag ik me dan af? Waarom bemoedigen we elkaar zo weinig? Als er iets gebeurt bij een ander hebben we zo vaak ons oordeel al klaar. En wijzen met onze vinger de fouten van andere ouders aan.
Wat ben ik blij dat ik het niet van mensen alleen hoef te hebben. Maar dat ik een grote God heb, die Zijn eigen werk voorzet. Met de bedoeling om er iets groters van te maken dan dat wij als ouders kunnen.
 En toch is het onze opdracht om eensgezind te zijn. Als christenen zorg te dragen voor elkaar. De wereld trekt aan onze kinderen. Dat voorkom je niet door een perfecte opvoeding. En wat is dan de perfecte opvoeding? Daar verschillen we allemaal over van mening. Maar laten we elkaar liefhebben zoals God ons liefheeft. Als we aan die opdracht beginnen hebben we aan een héél leven niet genoeg.

Ik roep ouders op: blijf, ook als je kind een andere weg gaat, van hem houden. Je kan niet alles goed vinden. Maar wees er als ze je nodig hebben. Veroordeel niet. En blijf bidden. Ook al lijkt het soms uitzichtloos. En soms moeten we alleen maar luisteren, echt luisteren, en zitten ze niet te wachten op al onze adviezen.

Het leven van ons kind is letterlijk tot op de bodem toe afgebroken. Maar nu kan God gaan bouwen. En we zien iets prachtigs moois ontstaan. Bruikbaar voor God. Radicale omkeer vanuit de wereld. Het water stond ons allemaal aan de lippen. We wisten geen uitweg meer, tot God een weg opende.
Zo groot is mijn God. Ik hoop die van u ook!

mijn eerste boek

"....met een schone lei beginnen?" Twee donkere ogen kijken me niet- begrijpend aan. "Ik heb u wel in het gezicht gespuugd hé? Dan stuurt u me toch zeker wel weg?""Nee", probeer ik nog een keer, "ik stuur je niet weg. Ik wil hier met jou over praten en dan beginnen we opnieuw." Twee ogen kijken me vol verbazing aan. Hij snapt het écht niet...



Het is zover. Mijn boek is een feit!!!
Ik ben er super blij mee. Het heeft best nog veel tijd gekost. Maar het is af.
Het is als de geboorte van een kind. Soort van dan. Je kijkt ernaar uit en dan heb je het eindelijk in handen. Ik hoop dat de verhalen zullen spreken. Het is zo belangrijk om te vertellen. Deze kinderen die ogenschijnlijk "gewone "kinderen zijn. En dat ook zo wanhopig graag willen zijn. Maar toch zoveel hebben meegemaakt. Zo gecompliceerd soms zijn in gedrag. Mensen die het verhaal niet kennen of helemaal niet bekent zijn met pleegzorg hoor ik vaak zeggen. Wat een rot kinderen. Ik hoop dat met het lezen van mijn boek een beetje helder wordt waarvandaan bepaald gedrag komt. Rot kinderen bestaan niet! Wel angstige, beschadigde kinderen die vanuit hun "veilige" gedrag reageren. Aangeleerd gedrag soms om te overleven. Ik heb geprobeerd mijn passie voor deze kinderen over te brengen.
Ook wat dit doet met ons als gezin. Met onze kinderen. Het is soms heel moeilijk. Moeten we onze grenzen bewaken naar onszelf, in onze relatie en naar onze eigen kinderen. Maar uiteindelijk komen we er rijker uit.
Dan blijft het verdrietig als mensen oordelen. Dat je jezelf of je kinderen tekort doet. Maar geloof me|: ik heb genoeg tijd voor mezelf.(ik heb zelfs tijd om een boek te schrijven!) En zoveel tijd voor mezelf heb ik niet nodig. En onze kinderen? Die vinden het geweldig. Natuurlijk baalden ze soms van de drukte, het vervelende gedrag, de boze buien en schelpartijen. Maar ze snappen ook waar dit vandaan komt. En wat we altijd hebben gedaan is apart tijd inruimen voor onze eigen kinderen. Het is anders dan in andere gezinnen, maar de tijd die we samen doorbrengen is wel van goede kwaliteit om zo maar te zeggen. Een deel van onze passie hebben onze kinderen meegekregen en doen daar iets mee ieder op zijn eigen manier.
Wil je dit boek aanschaffen? Ga naar onze eigen website: www.projectgezindemorgenster.com