gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

vrijdag

Yes!

En u bent een stomme moeder. Ik wil helemaal niet bij jou wonen. Ik ga nergens wonen. Ik haat u allemaal.....Pleegje is boos. Heel boos. En dan kraamt hij er van alles uit, waar hij later spijt van heeft. Nou ja, spijt. Spijt om de gevolgen. Niet zozeer om wat hij gezegd en gedaan heeft. Hij liet weer één hap in zijn bord liggen. Hij maakt er echt een strijdpunt van. En ik negeer dat dan. Ik zeg niet dat hij het op moet eten. Maar regel is regel. Als je bord niet leeg is dan krijg je geen toetje. Dus zo gebeurde. Ik geef iedereen zijn toetje en toen ging hij eerst briesen. Weleens gehoord? Een kind dat briest? Nou, pleegje kan het. Maar iedereen eet onverstoord verder. En ander pleegje heeft het hoogste woord. Niemand bekommerd zich om een boos pleegje. Maar als je geen aandacht krijg door te briesen dan zoek je iets ander. Ineens vliegt de tafel omhoog. En we hebben best een grote zware tafel. Ik vlieg overeind en schuif zijn stoel recht en doe zijn armen over elkaar. Ons logeerpleegje kijkt verbaasd wat er gebeurt. Maar dit zint pleegje niet, dus bom zijn stoel vliegt naar achteren en hij rent weg. Ik roep nog: als je nu van tafel gaat kom je niet meer terug. Wij zingen nog de psalm en alle kinderen gaan voor hun time-out naar hun kamer. Ik ga naar ons boze pleegje toe. Maar daar is hij niet van gediend. Dus krijg ik een scheldorkest over me heen. Ik vraag hem beneden te komen. Nee! Ik mag toch niet meer daar komen? Je wilde me toch niet meer zien? Oh, wat nemen deze kinderen letterlijk wat je zegt. Ik bedoelde dat je niet meer naar de woonkamer mocht komen vanavond en nu naar bed gaat. Hij komt stampend naar beneden en gaat de douche in.Ik ga nooit meer in de woonkamer hoor, ik blijf altijd op bed en ga alleen maar slapen. Ik praat maar mee met hem. Natuurlijk mag je altijd op bed blijven. Maar nu moet je uitkleden en pyjama aandoen en wassen en tanden poetsen. Demonstratief staat hij voor me. Zijn anders zo guitige ogen spuwen vuur. Nee! Dan ga ik tot drie tellen en dan help ik je. Direct begint hij met uitkleden. Ik haal de riem niet uit m'n broek, die gooi ik zo in de was hoor. Tegelijkertijd is hij bezig de riem eruit te halen. Inwendig moet ik lachen. Hij maakt het zichzelf zo moeilijk. Hij is zo aan het mopperen. Totaal het grip kwijt. Als hij uiteindelijk in bed ligt wil hij niet zingen en voorlezen. Nou, dan doe ik het toch alleen? En ik lees een verhaal voor, terwijl pleegje zijn handen voor zijn oren houd. En dan ga ik zingen: ik ga slapen ik ben moe..Pleegje zingt niet mee en kijkt nog steeds heel boos. Maar ik vind het zo belangrijk dat het ritueel dan gewoon doorgaat. Voor deze kinderen zo belangrijk. Als ik zo weg zou gaan, zou hij zich zo verloren voelen. Ik geeft hem een kus. Hij draait zijn hoofd weg. Dus de kus komt op zijn krullenbos. Welterusten. Na vijf minuten slaapt hij. Moe van alle emoties. Onze logé heeft alles eens van een afstand aangezien. Donderdag gekomen. Even een time-out. Er zijn dingen niet helemaal goed gegaan, en pleegouders hadden even tijd nodig om alles te overdenken hoe ze verder wilden. En ik ben dan zo blij dat ik klaar kan staan voor iemand. Het is goed om elkaar zo te helpen. Soms gebeuren er dingen in je gezin die gewoon niet leuk zijn. En dan zeg ik het nog netjes. Dan is het goed om even eerst goed na te denken alvorens te handelen. En het heeft geholpen. Direct in de auto gezet en bij ons gebracht. En ook door ons geconfronteerd worden met je gedrag. Het kwam wel even binnen. En pleegouders kunnen, na deze time-out, weer met frisse moed verder.
Het is zo herkenbaar allemaal. Eigenlijk moeten we als pleegouders veel meer gebruik maken van elkaar. Kinderen met grote hechtingsproblematiek. Het vraagt veel van je als ouders en als gezin. En er is in de wereld om je heen vaak zoveel onbegrip. Anderen zien die leuke koppies en zien niet en maken niet mee wat er binnen de vier muren van je huis afspeelt. Kinderen zijn enorm beschadigd. En we willen ze zo graag helpen. Daarom zijn ze bij ons. Maar soms is het even op. En dan is het goed dat je op elkaar kan terug vallen.  

Vanmorgen kwam ons boze pleegje uit bed. En hij was het nog niet helemaal kwijt. Mopperend ging hij de douche in. Ik ben maar gewoon verder gegaan. Ik heb 's morgens vroeg niet zo'n zin in gemopper en herrie. maar soms ontkomt je er niet aan. Het viel gelukkig mee. Maar toen kwam de bus. En hij wilde boekjes meenemen. Maar de bus ligt vol met strips, dus die van ons blijven thuis. Boos stampend liep hij weg. Ik roep hem terug om zijn tas te pakken. Ik zie hem twijfelen, maar inmiddels weet hij dat ik hem echt niet kom brengen. Dus stampend komt hij weer binnen en pakt zijn tas. De chauffeur zegt: goede morgen.. Geen reactie. Stuiterend en stampend gaat hij de bus in. Succes juf!

En toen kwam het telefoontje waar ik heel de week al op zat te wachten. Uiterlijk donderdag: zeiden ze. Donderdag belde gezinshuis.com. Eigenlijk willen ze wel verder met alle drie de gezinnnen. Yes! Dat zou echt super leuk zijn. Een 100% ja hebben we nog niet , maar we gaan voor een volgend gesprek. Het moet dus wel heel gek gaan als het dan nog op niets uitloopt. We hebben goed kunnen laten zien wie we zijn en hoe we werken. Dat is overgekomen. Hier zijn we super blij mee, want onze droom is veel kinderen en jongeren een betere toekomst geven. En zoals het er nu uitziet komen er weer twee bij.

Nu eerst vakantie houden. Logeren en logé's krijgen. We gaan er een gezellige week van maken. 


maandag

kinderfeestje

Wat ben je weer snel gewend aan je luxe. Alles doet het weer. De was komt weer heerlijk droog uit de droger. Ik pak de auto en rij weer aardig wat kilometers af. Eigenlijk kan je het niet meer missen.
Vrijdag uit school met de kinderen eerst naar Groot-Ammers gereden. Verjaardagsvisite. Heerlijk om de familie weer even te zien en te spreken. Daarna door naar Bleskensgraaf. Eten bij ons oude vertrouwde Vogelhuisje. Het cafetaria in Bleskensgraaf, die we hier echt weleens missen. En toen onze logé opgehaald. De meiden vieren zaterdag hun verjaardagsfeestje en dat kan niet zonder haar natuurlijk. 's Avonds moest ik wel een paar keer heen en weer lopen. Lang leve het alarm en de babyfoon. Maar toen we zelf gingen slapen was het stil.
Zaterdag naar Rotterdam. De meisjes hadden  de Ontdekhoek uitgekozen om heen te gaan. Het is wel even een stuk rijden, maar dat drukte de pret niet. De psalmen en gezangen in allerlei toonaarden kwamen van achter uit de auto. De ontdekhoek is echt een aanrader om bijvoorbeeld in de vakantie eens heen te gaan. Je kan de kinderen hun gang laten gaan maar kan ook zelf aan de slag. Zeep maken, zeilbootje maken, chips maken en zelf bakken, dijken bouwen. Teveel om op te noemen en toen het tijd was om te gaan hadden ze lang niet alles gedaan. Maar ze waren moe en hongerig. Bij de  Mac gestopt voor het eten. En de dag was weer om. Het was een geslaagd feestje.

 Thuis is alles gewoon doorgegaan. Exclusief de was dan..Snel even een was weggehangen en gevouwen. Eten, badderen en weer in de auto. Samen even naar onze dochter in Papendrecht. Onze schoonzoon is jarig geweest, dus we wilden toch even langs gaan. Al met al een drukke dag geweest. Vannacht werden we opgeschrikt door het brandalarm. Leuk zeg, midden in de nacht. Niets aan de hand natuurlijk. Het was nog een oude brandmelder, dus die moet worden vervangen.

We hebben voor ons pleegje dat de strijd is aangegaan met eten iets goed kunnen bedenken, en het werkt. Iedereen had het kunnen bedenken natuurlijk, maar het werkt niet altijd. Je eet eerst je groenten en aardappels op en dan krijg je je stuk vlees. En hij is echt gek op vlees. In no-time was zijn bord leeg. We keken elkaar eens aan, verbaasd. Je lust het dus wel! Nadat hij zijn schnitzel op had vroeg hij: mag ik nog meer vleesje? Nou, als je zo snel je bord leeg hebt gegeten, mag dat wel hoor. Zondag hadden we roti. Dan gaat de vlieger niet op om eerst je prak op te eten en dan je vlees. Dus ik heb niet teveel opgeschept. Hij moest wel even een pluim hebben, want toen hij klaar was zei hij: mijn bord is leeg! Ik zei: maar dat hoor toch ook? Ja, zegt hij, maar vorige keer had ik het niet op. Wat een geheugen. De huisregels vergeten ze nogal eens. Dan hebben ze selectief geheugenverlies. maar dit soort dingen onthouden ze super goed. Ze weten soms precies na te vertellen, wie wat wanneer gezegd of gedaan heeft. Maar simpel onthouden dat je de vuile was in de wasmand moet doen is te moeilijk. Maar we komen in elk geval weer een beetje uit de negatieve spiraal met hem. En hij merkt ook dat dit veel fijner is. Positieve aandacht. Daar genieten alle kinderen van.

Onze jongste pleegdochter heeft weer vlechten. Hele lange. Neppes natuurlijk. Want haar eigen haar is kort. Wat ben ik blij met het aanbod van onze zuster uit de gemeente. Ik doe het graag voor je hoor! En daar ging ze mee hoor. André is even mee geweest omdat ze daar nog nooit was geweest. Maar ze past zich snel aan en geniet van de aandacht. Thuisgekomen wist ze precies te vertellen hoe ik het moest bijhouden. Ja, ik ben toch echt een Hollander. 's Morgens wassen, tanden poetsen, borstelen en klaar. Maar deze meiden hebben haar, dat veel meer vraagt. Pfff, moet ik nog eerder uit bed. En ik wil ze ook zelf leren om zich te verzorgen. Maar dat is met dit haar toch wat lastiger. Het haar is weer heerlijk zacht gemaakt met een papje (aldus pleegje) dat ze zelf heeft gemaakt. Het had in elk geval een rare kleur. En het duurde wel meer dan vier uur voordat ik klaar was.! Maar ze is weer zo mooi. Ik hoop dat ze er zuinig op is. Maar morgen moet ze al weer naar de zwemles. En dat is ook niet echt bevorderlijk voor het haar. Het ziet er allemaal zo mooi uit, maar het is zo veel werk. Ben ik blij met mijn steile peenhaar. Pleegje verteld honderd uit over de vlecht middag. Ze mocht wel twee keer pauze houden en even uitrusten. Super. Het is zo fijn als er mensen voor je klaar staan. En de dingen die ik lastig vind of waar ik niet aan toe komt uit handen nemen. En dan kom ik tegelijk weer in die spagaat. Ik vind het heel fijn,maar ook heel lastig. Dan voel ik me schuldig en bezwaart dat ik anderen opzadel met dingen . Het slaat natuurlijk nergens op, want ik ga op mijn beurt ook anderen helpen en dan vind ik ook dat dit heel normaal is. Dus andersom is dit ook zo, anders bieden mensen hun diensten niet aan. Dus: ik ben er super blij mee..punt..

Vandaag vieren de verjaardag van onze zoon. 23 jaar alweer. Waar blijft de tijd. In no-time was hij geboren. Alles bij elkaar 20 minuten. Dat heb ik geweten. Drie dagen na weeën.  Dat was minder leuk. En het was zo koud. Het ijs stond op de ramen. Als ik nu naar buiten kijk lijkt het wel voorjaar. Zullen we dit jaar de schaatsen nog uit het vet halen? 
Eerst maar even taart halen.

woensdag

D-Day

Vandaag is D-Day voor ons. We hebben het matching gesprek bij Juvent. Ik merk dat ik het toch wel heel spannend vind. We willen zo graag verder en meer kinderen geplaatst krijgen. Ik hoop eigenlijk gewoon dat alle drie de gezinnen die een gesprek hebben worden aangenomen. Dan krijgen nog meer jongeren een plek. Ik moet het ook eigenlijk loslaten. Want wij kiezen onze weg en we moeten ook stappen ondernemen. Maar misschien is Gods weg wel heel anders. We leggen ook dit in Zijn handen. Ik weet dat er vandaag veel bidders zijn. En dat is goed. We weten ons gesteund. 
Ons jongste pleegje raakt al aardig thuis bij ons. Zo erg, dat zijn gewenste gedrag aardig verdwenen is. Hij is nu de strijd aangegaan met eten. Als zijn vlees op is stopt hij met eten. Hij wil geen groenten en aardappelen. Zelfs met nasi/macaroni of iets laat hij een deel in zijn bord liggen. De consequentie is geen toetje. Dan is hij boos/ heel boos. En dan wordt hij zo brutaal dat ook de DS in de kast blijft. Gisteren probeerden we het maar eens anders. Eerst je aardappelen en groenten. En als dat op is je vlees. Dat werkte als een speer. Zijn bord was zo leeg. Vanmorgen bij het ontbijt ineens: ik lust die thee niet. Hij drinkt altijd thee. Ik heb het genegeerd en ineens was de thee op. In zijn broodtrommel vind ik ook steeds korstjes. Lastig, maar we houden vol. 
Inmiddels is bijna alles in huize Zwijnenburg weer gemaakt. De auto is naar Yerseke gebracht. Maandag was hij daar ingepland om nagekeken te worden. Maandag eind van de middag konden we al weer rijden. Waren we daar maar direct heen gegaan. Maar ja, ik moet denk ik maar meer vragen aan anderen waar ze heen gaan voor dit soort dingen. Voor de droger belde ik iemand die hard moest lachen. Ja, ik heb dat ooit wel gedaan, maar ben al anderhalf jaar gestopt. Maar hij kon me wel doorverwijzen naar iemand anders. Vanmiddag komt er een monteur. Dus hopelijk einde harde handdoeken. En was overal in huis. 
Nu eerst het gesprek, en dan komen er nog een paar drukke dagen, waarvan één het feestje van de twee pleegjes. Zij vieren het samen. Ze zitten in dezelfde klas en spelen met bijna dezelfde kinderen. En zijn ook nog eens een maand na elkaar jarig. Dus dat moet zaterdag gebeuren. Eén van de pleegje heeft nog steeds een vriendin uit Bleskensgraaf. Die komt natuurlijk vrijdag al. We merken dit wel weer in hun gedrag. Zenuwachtige meiden....

vrijdag

Valentijn

Het kan dus nog veel gekker worden. Ik dacht dat dit het wel was, maar nee. Ga ik woensdag de kinderen naar school brengen, start de auto al moeizaam. Maar ik dacht: hij is in de garage geweest. Daar hebben ze alles nagekeken om op te zoeken wat de oorzaak is, dus de accu is een beetje leeg.
 We hebben vrouwenochtend. Een heerlijke ochtend gehad. We hebben met elkaar nagedacht over Saraï en Hagar. Het is zo fijn om met andere vrouwen en moeders te praten over de dingen die je bezig houden. Elkaar te bemoedigen en te leren van elkaar en vanuit de Bijbel. Nadat we met elkaar gedankt hebben gaan alle moeders richting school. Ik ruim nog snel even de koffiekopjes weg en om vijf voor twaalf vlieg ik naar de auto. Ik wil starten. Maar de auto is dood. Hij doet niks. Grrr. Ook dat nog. Ik had inmiddels wel een afspraak bij de garage staan voor maandag. Maar nu kan ik dus helemaal niet meer rijden. Ik bel school. De juf bied aan om de kinderen even thuis te brengen. Super fijn. De kinderen die zouden komen spelen moeten dan maar gebracht worden. En dan heb ik Thirza nog. Is wel heel ver lopen vanaf het station naar huis. Maar gelukkig. De moeder van een klasgenootje wil haar wel thuisbrengen. Van een ander gezin mogen we de auto zolang lenen. Grappig, maar dat is ook een opel. Precies dezelfde al wij hebben. Maar daar wordt ik zo vrolijk van. Dat er dus echt nog mensen zijn die voor je klaar staan. Al vind ik het wel moeilijk om aan te nemen. Toch zijn er mensen die iets voor je willen doen en je willen helpen. Ik ben dan zo'n muts. Ik help liever iemand anders. Ik kan zo moeilijk zelf hulp ontvangen. Wat is dat toch met mij? Want ik ben er echt wel heel blij mee, maar voel me dan ook weer snel bezwaard. Maar goed, ik heb een auto en kan de kinderen gewoon heen en weer naar school, sport, logopedie en wat al niet meer rijden. 
Donderdag had ik nogal een vol programma. Dus was ik niet echt toegekomen aan huishoudelijke werkzaamheden. En dan is mijn hoofd weer vol. Als de kinderen thuiskomen vraag ik hun hulp. En dat vinden ze zo leuk. Met z'n allen aan de sop. De één loopt met de stofzuiger. De ander met de zeem. En in no-time is alles weer spik en span. De badkamers heb ik zelf even onder handen genomen. Ik ben dan zo trots op de kinderen. Als het moet kunnen ze het echt wel. 
Vandaag heb ik de boodschappenkast maar weer eens aangevuld. Dat was er ook bij ingeschoten. Dan zie je dat je toch altijd veel te veel in voorraad heb en je als je even geen boodschappen kan doen een heel eind kom met alles wat je in de kast heb staan. Vanmiddag kwam de monteur voor de kookplaat. Gelukkig net na de middag. Alle kinderen waren nog op school. En hij doet het. Heerlijk. De auto is inmiddels ook naar de garage gebracht. André kreeg hem met startkabels ook nauwelijks aan de praat. De accu was echt leeg leeg. Maandag horen we wat het precies is. Maar de monteur dacht het al wel te weten. Hij heeft even een ritje gemaakt. En als het dat is wat hij denkt valt het mee. We gaan het zien. Zo komt alles nog goed.
 Ik las vanmiddag bij iemand op face-book iets over Valentijn met de kinderen. Gods Liefdesbrief voor jou. En dat bracht me op een idee. Ik nog snel even naar de winkel. Voor allemaal een hart lolly gekocht en het idee van iemand anders: Gods Liefdesbrief voor jou.Ik kon hem niet meer bestellen dus heb ik hem zelf op een kaart geprint en dat erbij gedaan. Wat waren de kinderen blij. Valentijn. Ach, we doen er eigenlijk nooit wat aan. Ik krijg evengoed regelmatig een bloemetje en we zeggen elkaar vaak genoeg: ik hou van jou. Maar voor de kinderen vond ik het toch een leuk idee. En dat sloeg echt aan. 
Waarom krijgen we dit? vroeg de jongste? Die begreep het niet helemaal. Ik zeg tegen hem: omdat ik van jullie allemaal heel veel houd. Jullie zijn ook allemaal mijn Valentijntjes. Hij glimlacht een beetje verlegen. De andere kinderen weten ook even geen raad met hun houding, maar je kan zien dat ze ervan genieten. Dan hoor ik de jongste: ik houd ook van jou hoor. Hij knikt er nog even extra bij. Als ik de jongste op bed ga leggen duiken de andere kinderen bij elkaar aan de grote tafel. Ze gaan ook een brief schrijven. Als ik dat lees, weet ik weer waar ik het voor doe. Deze kinderen liefde geven. En Gods liefde doorgeven. 

Gods Liefdesbrief voor jouw
Lieve schat. Ik ken jou helemaal. Ik weet wanneer je naar bed gaat en wanneer je wakker wordt. Ik heb zelfs alle haren op je hoofd geteld. Ik kende je al voordat je werd geboren. Zelfs voordat ik de wereld maakte, had ik jou al bedacht. Je bent prachtig! Ik wil je heel veel liefde geven. Ik hou heel veel van je en denk altijd aan jou. Als je Mij zoekt zal je Mij ook vinden. Wanneer je verdrietig bent , wil Ik je troosten. Als je het moeilijk heb zal ik  je helpen. Ik wil altijd bij jou zijn. Ik houd  net zoveel van jou als van Mijn eigen Zoon de Heere Jezus. Hij is voor jou gestorven aan het kruis. Als je in Hem gelooft ben ik altijd dicht bij jou. Ik ben jou Vader. Wil jij Mijn kind zijn?


Je Vader de Heere God.

De kinderen schreven terug:
Mama, ik hou zoveel van u, net zoveel als mijn echte moeder. U stond altijd klaar voor mij en heb mij goed behandeld en ik hou heel veel van u.
De beste moeder   love you

Bedankt lieve mama. Ik hou van u want u bent super aardig, u geeft mij het gevoel of u een echte moeder bent. Als u boos bent dan houd u van ons en we gaan altijd iets leuks doen, mama u bent een super coole vette moeder.  we love you mama!

Lieve mama U geeft mij het gevoel dat u een echte moeder van mij bent. Als u boos ben dan denk ik u moet wel een keer boos worden.   love you mij mother

Lieve mama Ik vind u heel aardig. U geeft mij het gevoel dat u een echte moeder voor mij bent. Eigenlijk bent u dat gewoon voor mij. Ik hou heel veel van u. Ik vind het ook heel aardig dat u een lolly en een vaas met bloem hebt gegeven. U bent de allerbeste moeder van de hele wereld.  i love mij mother.

Mijn weekend kan niet meer stuk.


dinsdag

ik ben even zielig

Eind van de middag moest ik toch even heeel hard gillen. André kwam thuis en zag aan mij dat ik doorheen zat. Onze oudste pleegdochter keek me even aan en moest onbedaarlijk lachen. Mama, die zo hard aan het gillen is even. Even ontladen. Ik voel me zielig. mag het? Mijn auto staat al twee weken bij de garage. Hij trekt nauwelijks op. De turbo doet het niet. Maar ze kunnen de storing niet vinden. Mijn inductiekookplaat begaf het donderdag voor de helft. Monteur komt dinsdag mevrouw. Lekker koken zo, met die mega pannen die ik heb.Auto van André moest naar de garage, maar er moest meer vervangen worden dan gedacht. En de binnengekregen onderdelen waren niet goed. Dus reden we allebei in een leenauto. Tot overmaat van ramp ging maandag ook de droger nog kapot. Hij warmt niet meer op. Gevolg: overal was over de verwarming. Kwam vanmiddag de monteur voor de kookplaat. Tussen twaalf en zes mevrouw. Natuurlijk. Is het bijna kwart over drie, dus moet ik toch echt naar school. Ik heb maar even een briefje op de deur gedaan op hoop van zegen dat deze er niet af zou waaien. Want het begint ook nog eens te regenen en te waaien. Achterdeur is open meneer de monteur. Dus ga niet weg! Als ik tegen half 4 thuis kom rijden we tegelijk het pad op. Gelukkig. Maar dan komt het. De kinderen krijgen een soort van kortsluiting als er iemand komt. Zo ook nu. En maar heen en weer rennen van de speelkamer naar de woonkamer. En ruzie maken. Gillen en schreeuwen. Uiteindelijk maakt de één het knutselwerk van de ander, wat ze had gemaakt voor haar moeder, stuk. Mijn emmertje loopt aardig over, maar de monteur is nog niet klaar. Ik probeer de kinderen toe te spreken, maar het helpt niet echt. Meneer de monteur heeft het euvel verholpen. Twee nieuwe dingen erin. Hij probeert hem uit. Pats. Doet de middelste het weer niet. Grrr. Daar heb ik natuurlijk geen onderdelen voor bij me. Ik begrijp dat wel, maar baal wel. Ik wordt met de minuut chagrijniger. Maar dat merkt meneer de monteur natuurlijk niet. Ik loop discreet even naar de speelkamer en spreek de kinderen stevig toe. Twee gaan er boos en huilend naar hun kamer. Vanavond geen computer of DS spelletjes doen! Au, dat vinden ze niet leuk. Alleen de oudste pleegdochter heeft zich heerlijk op haar kamer vermaakt. Dus zij mag wel. Het is over vijven als de monteur weggaat. Vrijdag komt er iemand langs om de andere plaat te maken. Ik sta even reddeloos in de woonkamer. Thirza belt. Tien voor half zes ben ik op het station. André komt thuis, en ik wil even ontladen. Dus gil ik even heel hard. Maar ach, de kinderen die medeoorzaak waren zaten op hun kamer en hoorde het niet. Ik ben het even zat. Ik voel me echt even zielig.  En ga nu ook niet meer beginnen met koken. Ik haal Thirza op en ga direct even langs bij de kippenboer. Hij heeft kant en klaar nasi en bami. Ik krijg van hem nog een zak met kippenvleugels mee. Aardige man toch. Ik rij nog even langs de garage. En neem m'n eigen auto weer mee. Dan maar een opel dealer opzoeken. Die kunnen het hopelijk wel vinden. Morgen de Miele maar bellen voor de droger. En dan zien we eind van de maand alle rekeningen wel verschijnen. Weer een reden om chagrijnig te worden. Als we eindelijk aan tafel zitten is iedereen nog niet stil. Het is echt ongelofelijk. Ze gaan gewoon weer over tot de orde van de dag. Of dat ze niet heel de middag vervelend zijn geweest en ruzie hebben gehad. We kijken elkaar eens aan. ja, wat moet je daar nou mee. Ze smikkelen heerlijk van de nasi en bami en kluiven aan hun kippetjes. Ik probeer nog even: jullie hadden eigenlijk een boterham verdiend. Ze kijken even op, en gaan weer verder met smikkelen. Ik geef het op. Het ligt natuurlijk ook gewoon aan mij. Het ging niet zoals ik wilden. En het is balen dat alles tegelijk kapot gaat. Maar we hebben toch heerlijk gegeten. Als we de psalm gaan zingen zingt ons jongste pleegje die toch dik in tranen was omdat mama Jenny boos was en hij toch echt niks gedaan had, met zijn heldere stem: God heb ik lief want die getrouwe Heer. Hoort mijne stem, mijn smekingen, mijn klagen. Hij neigt Zijn oor, 'k roep tot Hem al mijn dagen. Hij schenkt mij hulp, Hij redt mij keer op keer. 
Mijn humeur schiet omhoog. 

maandag

onstuimig

Ons huis is helemaal op en top veilig. Hoop ik dan natuurlijk. Eindelijk zijn de brandmelders opgehangen en zelf twee brandblussers. Ja, want we willen natuurlijk dat straks ons huis ook goedgekeurd gaat worden. Vanmiddag krijgen we bezoek van onze contactpersoon bij gezinshuis.com. Nog niet om ons huis te keuren ofzo, maar om in elk geval te zien hoe en waar we wonen. Volgende week hebben we het gesprek bij Juvent, dus dan is het wel handig als hij een beeld heeft van ons huis. Het is zo spannend aan het worden. Want wat als wij het niet gaan worden? Dan moeten we verder zoeken naar een andere zorgaanbieder. Eerst vanmiddag maar afwachten. Wij vinden natuurlijk dat we een gezellig gezin zijn die een fijne plek kunnen bieden aan kinderen. Ik vind het altijd een beetje lastig om jezelf te "verkopen". Kon ik maar gewoon tegen een kind/jongere dat hier wil wonen zeggen : kom maar binnen hoor. Maar dat kan gewoon niet en zou ook niet goed zijn. Dan krijg je een enorme wildgroei als iedereen dat doet. Wij zijn ook blij met de controle die er is en de begeleiding die we krijgen. 
Het was hier een onstuimig weekend. De kinderen waren zeer druk. Eerst dacht ik dat het lag aan het feit dat één van onze pleegjes moest afzwemmen zaterdag voor haar B diploma. Maar ook zondag was het niet over. Zelfs vanmorgen kwamen ze als een orkaan hun bed uit, de douche in, en de woonkamer in. Ik hoop dat het op school beter gaat, want ik krijg bijna medelijden met de juf en meester. 
Ook buiten was het onstuimig. Er is in de tuin een boom omgegaan. Dat gaf wel even wat commotie bij de kinderen. Zomaar een boom ondersteboven. Met wortel en al. maar hij stond al niet al te vast. 
We hadden dit weekend ook een gesprek over vasten. Blijkbaar is er in de kerk op de zondag school over gesproken. We moeten vasten. Nou, nee, je moet niks, maar we kunnen er wel over nadenken. Ja hoor, maar ik kan dat echt niet hoor. Heel de dag niks eten. Zo ging het even door. Ik vertel hun dat je ook kan kiezen om de vasten tijd te gebruiken om bijvoorbeeld geen TV te kijken, of geen koek en snoep maar crackers te eten, of geen limonade maar water te drinken. Dat gaf wel even een ander zicht op het geheel. Iedereen had wel een idee. We denken er nog maar even over na hoe we dit vorm gaan geven, maar we gaan er in elk geval iets aan doen. Samen, met elkaar. Eén pleegje vroeg: maar wat moeten we dan doen als we geen nieuws meer kijken? 
We vullen ons een paar weken niet met werelds nieuws, maar met geestelijk nieuws. 
Toen was het even stil.

vrijdag

lege tank

Spannend! Ons portfolio en  ondernemingsplan is weg naar de zorgaanbieder. Het was best veel werk, maar ik ben tevreden. Nu maar hopen hun ook. Over twee weken hebben we het gesprek. En dan is het afwachten of ze met ons verder willen. Zo ja, dan komen er twee kinderen bij. Dus super spannend allemaal. Het kan ons niet snel genoeg gaan. We hebben er echt zin in. Als dit niets wordt moeten we verder zoeken naar een andere zorgaanbieder. 
Gisteren was ik druk aan het werk in huis. Ineens bedacht ik me dat ik eigenlijk best even de boel kon laten liggen en op ziekenbezoek kon gaan. Ik heb wel vaker van dit soort impulsieve acties en heb inmiddels ook geleerd om dat dan ook gewoon te doen. Er is een zuster in onze gemeente ziek en wij hebben haar leren kennen door het werk wat ze doet voor AB (Atlantic Bridge). We hebben al een paar keer een buitenlandse logé gehad en zijn hierdoor betrokken geraakt. Wat was ze blij dat ik kwam. Dat is dan geen verloren tijd. We gaan met elkaar kijken hoe wij haar kunnen ondersteunen met AB. Wij hebben er super veel zin in. Het is echt iets dat bij ons past. Bezig met jongeren, maar niet alleen kerkelijke/christelijke jongeren. En toch mag je zaaien. Dat is wat we in ons pleegzorg werk ook doen. We zullen zien wat God hierin van ons vraagt. We zijn in elk geval beschikbaar. Na dit bezoek had ik geen tijd meer om eerst naar huis te gaan. Er stond een behandel bespreking op de agenda van één van de pleegjes in Goes. Dus ik ben direct maar doorgereden. Ik kan er gelukkig goed tegen om onregelmatig te eten. Het gaat gelukkig goed met pleegje. Dat hadden wij ook al ondervonden, maar het is toch fijn om te horen dat onze aanpak werkt en er geen extra aanvullende therapie nodig is. Wel gaan we met de pleegzorgbegeleider en moeder een traject in om hem te helpen alles een plek te geven vanuit zijn verleden. In woord en beeld gaan ze samen het verhaal vertellen vanaf zijn geboorte. Ik ben benieuwd, want ik ken deze methode niet. Maar het klinkt goed. Het fijne van alles vind ik dat moeder zo betrokken is. Dat was in het verleden anders heb ik me laten vertellen, maar je merkt dat ook zij alles een beetje op een rij gaat krijgen. Ze toont echt betrokkenheid en wil dit ook gaan doen met hem. Super, als je zo kan samenwerken. Ik realiseer me dat dit in veel gevallen niet lukt. Dat of moeder blijft strijden over het hoofd van het kind, of het helemaal laat afweten. Kwart over twee kon ik eindelijk eten. 
Het eten gisteren leek weer even een strijd te worden. Drie pleegje wilden de roerbakgroente niet. Ik had iets makkelijks gedaan, want mijn inductie kookplaat geeft een storing aan. Ik kan maar twee elementen gebruiken. Dan kan ik dus echt niet goed koken. Dus de frietpan aan maar wel met roerbakgroenten. Iets gezond erbij. Geen groente, geen friet dus. Twee aten het met lange tanden op met telkens een patatje ertussen door. Maar de derde at eerst al het lekkers op en liet de groente liggen. Ik ga de strijd niet aan want je krijgt het toch niet naar binnen, maar de consequenties zijn duidelijk. Als toetje was er ijs. Niet als je je bord niet leeg hebt. Het gezicht ging al bozer staan, en het gemopper was al hoorbaar. Maar het leuke is dat ook de andere kinderen hebben geleerd om er niet op in te gaan. Dus die kakelen vrolijk door of er geen boos kind aan tafel zit. Zijn psalm zong hij nog wel mee, maar het ging niet van harte. Maar ook daar storen we ons niet aan. Wij zingen wel. En toen was het even spannend. Want dan ook geen DS en naar bed. Het was ook al niet erg vroeg meer, maar toch. Hij kijkt me even boos aan en ik zag hem denken. Hij weet inmiddels dat heel boos worden geen indruk op me maakt. Mopperend loopt hij voor me uit naar de badkamer. Ineens komt er een lach op zijn gezicht. Morgen heb ik een feestje toch? Dit blijft zo boeiend. Hoe een kind van heel boos ineens de knop kan omzetten en het gewoon kwijt is. Ja, je hebt een feestje. Moet ik dan in de taxi? Ja,naar school toe wel, maar uit school haalt de papa of mama je op van het kindje waar je naar toe moet. Ga ik daar slapen? Ik ga er maar even bij zitten op de rand van het bad. Die heeft voorlopig zijn pyjama niet aan. Zijn eerste feestje. Ja, dat is ook erg spannend. Binnen een kwartier sliep hij als een roos. Eigenlijk had hij nog een bel afspraak met zijn tante, maar dat komt een andere keer wel. Die begrijpt het hopelijk wel. Laat hem maar even uitrusten. Want ook morgen zal weer veel indrukken geven en zal hij zijn energie nodig hebben. 
Vanmorgen was het kwart over zes toen hij wakker was. Ik maan hem tot stilte. Mijn wekker gaat ook om kwart over zes, maar dan heb ik even tijd voor mezelf. We moesten allemaal wel vroeg opstaan vanmorgen, want onze groep 8er ging met haar klas kijken op het Calvijn college. Zij moest dus om tien over 8 op school zijn. Het liep allemaal gesmeerd. Maar toen ik Thirza ging wegbrengen brandde mijn lampje om te tanken. Ohh, dat heb je als je samen een auto gebruikt. Tijd om tussendoor te tanken had ik niet. Dus met pijn in m;n buik reed ik terug van het station. Dan is het nog pikdonker in de polder. Ik had wel mijn mobiel in mijn zak gedaan. Ik haalde het. Maar toen moesten de andere kinderen nog naar school. Bij het starten ging het lampje weer branden. Ik wordt daar echt heel nerveus van en dat merken de kinderen ook wel. Ik voel me niet veilig hoor, hoor ik achterin de auto. Nou, veilig zit je wel, maar als we stoppen moet je duwen tot we bij de Shell zijn. Ja hoor, dat ga ik niet doen. Ga maar net als B100 in de film van Bassie en Adriaan met u jerrycan naar de pomp. Als we maar voorbij de voetbalvelden komen zegt er één, dan is het niet ver lopen meer. Al pratend kwamen we bij school. Gehaald. Direct maar getankt. 
Nu snel het huis aan kant, de was doen en de weekend boodschappen. En dan ben ik ook nog overblijfmoeder. De regen klettert hier gestaag tegen de ramen. Ik moet er toch even uit voor de boodschappen. Met een volle tank.!

maandag

moed verzamelen.

Ik plof maar even neer om tijd voor mezelf te nemen en moed te verzamelen. We hebben een drukke week achter de rug. Een week vol met emotie, geregel, rennen en vliegen. Herkenbaar? En nu is het huis leeg en ik weet even niet waar ik beginnen moet. Afgelopen zaterdag hebben we de verjaardag van twee pleegjes gevierd. De dag erna zijn ze nog druk en ongezeglijk. Dat weten we met deze kinderen. Een dag met heel veel aandacht en druk en laat naar bed dat is al heel lastig. Maar de dag erna is een kater dag. En nu overzie ik mijn huis en het is alsof er een bom is ontploft. Dus ik ga eerst maar even zitten. Ik lees net psalm 115 en laat de woorden op me inwerken. Niet ons maar Uwe Naam alleen zij eer. Hij zal zegenen die de Heere vrezen, de kleinen en de groten. Wat is dit toch heerlijk om tot rust te komen bij Hem. Als ik het even niet meer ziet. Als alles om mij heen op me af komt. Niet alleen al die rommel, maar ook de dingen om je heen. Hoe sta ik als christen in deze wereld? Roepen de mensen: waar is nou je God? Of geef ik God de eer in mijn leven en zien de mensen om mij heen door mij ook God? Hoe doe ik mijn werk. Hoe ga ik om met de aan onze zorgen toevertrouwde kinderen, hun ouders, onze eigen kinderen. Soms heb ik het gevoel zoveel tekort te schieten. Maar ik weet ook dat ik alles bij God kan brengen. Natuurlijk schiet ik tekort. We leven in een zondige en gebroken wereld en ook ik maak daar deel van uit. Het gaat mijn deur niet voorbij. Maar ik merk wel dat als ik in gesprek blijf met onze kinderen, ook over de fouten die je hebt gemaakt, je verder kan. Je kan pas verder op een weg van heling en genezing en vergeving als je vergeving hebt gevraagd en ook hebt gegeven. En dat is wat ik telkens weer mag leren vanuit de Bijbel. Dat vraagt een leven in afhankelijkheid van Hem. Heer wat wilt Gij dat ik doen zal of zeggen zal.?
Vanmorgen ging ons eerst pleegje al stuiterend het busje in. Hij wilde zijn schoenen niet aan. Nee, de schoenen die hij van papa had gekregen wilde hij aan. Maar die vond ik niet geschikt voor school. Die mag hij thuis dragen. Op de schoenen staat een grote afbeelding van Spiderman. En dan denk ik: ben ik dan zo overdreven? Ik wil dit niet. Ik let zelf altijd op wat ik koop. Zulke films mogen ze van ons ook niet kijken. Wij vinden dit niet verantwoord. Maar je gooit die schoenen ook niet weg. Dus mag hij ze dragen om het huis of als we ergens anders heen gaan. Pleegje brak de tent af, maar niemand reageerde. Dus was het snel klaar. Ik ga met sokken naar school.! Best hoor. Het busje kwam en toen wilde hij toch wel z'n schoolschoenen aan doen. Boos en stuiterend klom hij de bus in. Veel plezier op school!
Ik ga nu eerst maar aan de slag. Als de woonkamer maar weer netjes en schoon is. Kadootjes naar de eigen kamers. En dat zijn er veel. Ze zijn echt verwent.  Overal liggen stukken breiwerk, haakwerk en losse wol. Ze zijn er zoet mee, maar het geeft een hoop rommel. Of beter gezegd: ze maken er een hoop rommel mee. 
Inmiddels ben ik even gestopt met bloggen en aan het werk gegaan. Een uurtje verder is de woonkamer netjes. Slinger afgehaald. Het ruikt weer heerlijk fris. Nu eerst maar de weekverslagen maken van de kinderen. Dat komt ook iedere maandag weer terug. En dan de was en de strijk. Dat houd hier ook nooit op. De onrust in mijzelf is al aardig weggetrokken. Ik merk altijd wel dat als mijn huis opgeruimd is ook mijn hoofd aardig opruimt. Er zijn nog wel wat dingen die gedaan moeten worden. Maar de week is nog vers. 
Gisteren konden de pleegje niet skypen, want moeder had nog geen geld voor internet. Zo sneu voor beide partijen. Gelukkig was moeder weer wat beter aanspreekbaar, maar nog erg verdrietig. Het gaat haar leven beheersen. Ze wil naar Nederland komen. Maar of dat zo gemakkelijk gaat, denk ik niet. Als je eenmaal uitgezet ben. Vanmiddag ga ik heerlijk aan de slag om wat ideeën uit te werken voor mijn spreekbeurt. Dat zijn de leuke dingen. Anderen vertellen waarom je dit doet en wat dit werk met zich meebrengt en motiveren. Wie weet brengt dit weer nieuwe pleegouders.