Positief opvoeden

Het was me het weekje wel. Dinsdag zijn de mannen van Berting begonnen met het weghalen van een muur. De inbouwkast verdwijnt hiermee en we winnen een heel stuk kamer erbij. En zo kan deze mega grote kamer in tweeën worden verdeeld. Er komt een tussenwand in en zo heeben we plaats voor twee nieuwe gezinshuis kinderen. Ze werken keurig netjes, maar stof is er gewoon. De trap naar boven komt uit in de woonkamer, dus je kon werkelijk schrijven op de meubels. En dat deden de kinderen dan ook. Kreten als: "maak mij schoon" en "ik ben vuil" en de namen van de kinderen kon ik lezen. Ik nies wat af ook. Want al dat stof is niet echt goed voor mijn allergieneus. Dus iedere avond gaat er een dweil over de trap en door de woonkamer. Vrijdag hebben ze de boel geverfd en is het klaar. Op de radiators na. Die komt de firma Hoekman nog doen de komende week. Dus ik kan nu echt beginnen met schoonmaken. Vrijdagavond ook gedaan, maar zaterdagmorgen kon je weer schrijven op de meubels. Dat stof dwarrelt voorlopig nog wel in de lucht. Dus moet ik me maar schikken. Maandag weer een sopdag. En dan de komende week de kamertjes schoonmaken en inrichten. Thirza slaapt nu bij haar pleegzus. En dat is wel beregezellig, maar ik ben het overzicht kwijt. Ik moet echt een knop omzetten. Daar kan ik slecht tegen. Als er overal rommel ligt. In mijn ogen is het dan rommel. Matrassen op de grond. Kleding overal. Maar pubers hebben hier geen last van. Dus laat ik het maar los. 

Woensdag hadden we onze eerst Triple P cursus. In mijn huis. Gelukkig was het te doen met de herrie die boven vandaan kwam. Zo leuk om met andere pleegouders en een paar vrouwen die veel op met onze pleegkinderen te maken hebben deze cursus te doen. Het is ook een feest van herkenning. Want de problematiek van deze kinderen is echt anders dan met eigen kinderen die een rugzak hebben. We zijn met zeven vrouwen. Erg leuk. De komende weken komen we iedere woensdag bij elkaar. Daarna hebben we nog een aantal telefonische afspraken. En we gaan ook aan de slag met opdrachten. Deze cursus komt nu even in de plaats van onze opvoedochtenden. Daar gaan we hierna weer mee verder. 

Donderdag werd ik direct alweer geconfronteerd met de harde feiten waarvoor we ook deze cursus doen. Positief opvoeden. Jaja, als weer eens heel veel negatiefs gebeurt. Dan is het lastig om niet te verzanden in kritiek of boze opmerkingen. Terwijl je toch hetgeen dat misgaat niet door de vingers kan zien. Belangrijk is dan om je eigen emotie niet te laten meespelen. En rustig te blijven. 
Woensdag was ons pleegje voor het eerst sinds lange tijd een middag bij moeder geweest. Ik zou hem 's middags brengen en na het avond eten weer ophalen. Hij had er veel zin in en moeder ook. En het is ook goed gegaan. Toen ik hem kwam halen was hij netjes klaar en ging goed met mij mee. Maar thuisgekomen kwam de ontlading. En begrijpelijk. Voor het eerst weer bij mama zijn. Alleen, zonder pleegmama en zonder broers. Maar ook de nieuwe vriend van mama was er en mama had ook nog een foto van de baby in haar buik. Dat zijn nogal wat indrukken voor zo'n mannetje. Nou ben ik van mening dat je er gewoon niet altijd aan ontkom. Je kan ze er niet voor beschermen. Want het gebeurt gewoon. Moeder gaat door met haar leven. En ik kan ook niet zeggen: jij je nieuwe leven en pleegje bij ons. Geen bezoeken meer. Het blijft zijn moeder en ze wil ook graag deel uit maken van zijn leven. We gunnen ze dit ook. Maar na zo'n middag moet ik weleens even zuchten. En probeer ik te bedenken hoe ik dit mannetje weerbaar kan maken. Want dat is mijn taak. Ik kan hem niet beschermen voor alle dingen die er in zijn leven gebeuren. maar ik kan het wel leren ermee om te gaan. En dat klinkt ook weer zo..hoe zal ik het zeggen, zo groot. Voor zo'n klein mannetje. Thuis wil hij de tas met alles wat hij van mama heeft gekregen mee naar bed nemen. Maar ik weet dat hij dan al het snoep wat erin zit op eet en gaat spelen in plaats van slapen. Dus ik zeg hem dat we de tas in de woonkamer houden en dat hij morgen alles mag op snoepen en mag spelen. Boos gillend en stampend gaat hij naar de badkamer. Ik leg zijn spullen klaar en laat hem verder even met rust. Als hij klaar is en naar zijn kamer gaat kom ik op de rand van zijn bed zitten. Ik probeer met hem te praten over hoe het bij mama was. Hij verteld dat hij de papa van de baby van mama heel lief vind. "Gelukkig"denk ik. De klik is er. Want als dit mannetje iemand niet leuk vind heb je een probleem. "Maar": zegt hij, " hij maakt geen ruzie met mama, dat heb ik gevraagd". Wat pijnlijk diep zit zijn trauma. En wat goed van hem dat hij dat wel even gevraagd heeft. Met andere woorden: zorg je wel goed voor mijn mama? 
De volgende dag gaat het al mis als ik heb uit bed roept. Hij doet lang over douchen en aankleden. En als hij zijn jas en schoenen moet aandoen, ontploft hij. Ik ga niet naar school, en ik ga niet mijn jas aandoen. Hij ramt even hard op de ramen en ik moet hem dus even uit de woonkamer verwijderen. Ik zet hem in de veranda neer en laat hem daar even uitrazen. Ik help hem met zijn schoenen en jas en als de taxi voor rijd geef ik hem zijn schooltas. Stampend gaat hij naar buiten en holt de bus in. De buschauffeur kijkt me even verbaasd aan, maar ze begrijpt het al. Laat hem maar even met rust. Reactie op gisteren. Ik ben de hele ochtend alert op de telefoon. Want misschien belt de juf wel dat het niet gaat. Maar gelukkig. Het ging goed. Toen hij thuiskwam wilde hij spelen. Ik vraag hem even bij me te komen zitten. Ik wil toch even terug komen op wat er vanmorgen gebeurde. Want hoe goed ik zijn reactie ook begrijp, ik vind het niet goed dat hij mij uitscheld voor van alles en nog wat, en dat hij tegen het meubilair aan schopt. Hij knikt gedwee en zegt ook sorry. Of het echt land weet ik niet. Maar ik ben al blij met zijn sorry. De rest van de week gaat het prima. 

Maar dit was nog niet achter de rug of het volgende diende zich alweer aan. Pleegje vraagt waar haar adapter is van haar DDC-computertje. ?? In de la. Toch? Ineens bedenk ik me dat ik een computertje met adapter op de kamer van een ander pleegje heb gezien. Ik vraag hem ernaar. Hij kijkt me schaapachtig aan en dan ik wordt al achterdochtig. Niet doen of je me niet begrijpt! Heb jij de adapter. Het duurt zeker tien minuten voor we het eruit hebben en hij toegeeft dat hij de adapter uit de la heeft gepakt. Regel in ons huis is dat je van de spullen van anderen afblijft. Als je iets wil gebruiken, vraag je het. Maar hij heeft dit stiekem gedaan om in bed spelletjes te doen. En dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt. Ik wordt hier soms zo wanhopig van. Het lijkt soms water gieten in een vergiet. Het loopt er net zo hard weer uit. Ik weet wat de oorzaak is van dit gedrag. Ik weet dat ook zijn verstandelijk vermogen hiermee te maken heeft. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik alles maar moet accepteren omdat hij nu eenmaal zo is. De rest van de week is er in elk geval voor hem geen computer meer. En ik ga maar weer beginnen met een beloningsbord. Als 's avonds alle visite weg is(want Thirza is jarig) ga ik nog even boven kijken. En wat schets mijn verbazing? Heeft hij een zaklamp (die niet van hem is) nog aan in bed met een boek en is hij in slaap gevallen. En er liggen lege papiertjes van chocolade. Ik maak hem wakker. En nu ben ik echt wel een beetje boos. Met een lamp aan in bed die brand is punt één gevaarlijk. Je bent opgebleven omdat we een verjaardag hadden. Als je dan naar bed moet, ga je ook direct slapen. Morgen moet je naar school. En snoepen in bed kan al helemaal niet. Ik neem de spullen mee en zeg hem er de volgende dag op terug te komen. Eigenlijk is dit voor deze kinderen niet echt goed om er tijd overheen te laten gaan, maar nu slaapt hij half en ik ben ook boos. Dan is het niet goed om het gesprek aan te gaan. Hij blokkeert dan ook. De volgende ochtend komt het er nog niet uit. Waar komt de zaklamp vandaan en waar de chocolade? Dus vertel ik hem dat hij vanmiddag uit school op zijn kamer mag gaan nadenken en opschrijven waar het vandaan komt. Boos gaat hij naar school. Omgaan met correctie is voor dit kind drinken schenken uit een lege fles. Het lukt hem niet. Ik vind het zo moeilijk om hierin een balans te vinden. Want enerzijds moet hij dingen leren. En anderzijds wil ik ook niet altijd kritiek hebben. Want hij voelt het als kritiek. Ik vertel hem honderd keer dat ik hem dingen wil leren. En niet dat ik hem wil plagen. Maar dat hij , als hij gewoon zijn eigen gang gaat, eigenlijk zegt: ik heb u hulp niet nodig. Uit school moet ik direct twee andere pleegjes naar hun ouders brengen voor het weekend. Ik geeft hem een blad en een pen. André is op de hoogte van de afspraak die ik heb gemaakt met hem. Als ik thuis kom verteld André dat hij zonder omhaal verteld heeft dat hij de zaklamp uit de kamer van Thirza heeft gepikt en de chocolade ook. Dus er stond niets op papier. Dat was nu niet helemaal mijn bedoeling. Maar ik heb het zo gelaten. Ik heb hem een compliment gegeven dat hij nu eerlijk is geweest, maar probeer dan ook te spiegelen. Waarom vertelde je dit vanmorgen niet? Omdat u boos was. Ja, ik ben nu ook boos. Maar ik wist vanmorgen al dat je loog. En als je direct eerlijk was geweest, had je alleen gestolen. Nu heb je gestolen en gelogen. Hij knikt. Ik heb de lijst al opgehangen en er ook opgezet dat hij het eerlijk verteld heeft. Maar de straf die staat blijft staan. Zijn gezicht betrekt. Dat had hij niet gedacht. Ik heb het toch verteld? Ja, nadat je de straf hebt gehoord. Geen opblijf tijd. Maar ook alle dingen die goed gaan schrijven we op je lijst. Want sorry zeggen of iets achteraf opbiechten om de straf te ontlopen, werkt niet. 
Zaterdagavond hoor ik ineens boven een stofzuiger. Als hij na veel gebonk en heen en weer geloop zijn thee komt drinken vraag ik wat hij aan het doen was. Mijn kamer opruimen! Ik prijs hem dat hij dit zomaar zonder dat ik het gevraagd had gedaan heeft. Hij kijkt me even aan met een blijk: meen je dit nou? Ja, ik vind dit echt heel goed van je. Zo gaan we soms twee stappen vooruit en als je denkt: het gaat goed, vallen we ineens weer drie stappen terug. Maar we houden moed. Eens zal het landen. Ook bij hem.! Veel herhalen. En we gaan lijsten maken met pictogrammen. Geheugen steuntjes om hem te helpen onthouden wat hij doen moet als hij bijvoorbeeld zijn kamer verlaat. Want ook hierin gaat het regelmatig mis. Dan liggen er drie stel kleding op de grond, vuile onderbroeken (echt vuil, hygiëne?) overal speelgoed. 
Grappig was nog toen ik hem 's morgens vertelde dat ik vond dat hij direct moest gaan slapen, hij me verontwaardigd aankeek. : Ik sliep toch, u maakte me wakker."Zo heerlijk alles letterlijk nemen. Ik zie soms ook zijn wanhopig proberen om het goed te doen. Ik wil ook de lat niet te hoog leggen. En laat ook de rommel soms voor wat het is. Maar ik weet dat het gaande erger wordt, als ik hem niet corrigeer. Zo zit je als pleegouder soms in een spagaat. Positief opvoeden, is ook grenzen stellen. Tot hiertoe en niet verder. Als je dat niet doet voelen kinderen zich onveilig. Maar belangrijk is hoe we het doen. We zeggen hem steeds dat het niet gaat om hem als persoon. Want hij mag er zijn. En we houden van hem. Maar de dingen die hij doet zijn soms gewoon niet goed. En dat moet hij leren. Wat zou ook dit kind graag willen zijn zoals alle kinderen. En wat wens ik hem dat toe. Maar de realiteit is anders. Hij zal moeten dealen met zijn bagage die hij ongewild heeft meegekregen. Met het feit dat ik niet zijn mama bent. En dat hij veel nare ervaringen heeft opgedaan en niet anders kan dan reageren zoals hij nu doet. Bescherming van je zelf. Opkomen voor jezelf. Overleven. Wat ben ik blij met het rotsvaste geloof dat hij heeft in God de Vader. Met zijn leergierigheid op dit gebied. En ik weet zeker dat hij , als hij ouder wordt ook die bagage die hij nu heeft bij Hem zal brengen. En wij mogen hem steeds weer wijzen op Hem. 
De week is voorbij. Druk en enerverend. Ik denk weleens: wat saai zal mijn leven zijn als ik dit allemaal niet had. Dankbaar ben ik dat ik er voor deze kinderen mag zijn. 
En vandaag ben ik zelf weer opgeladen. Ik ben naar de Zeeuwse Vrouwendag geweest. Maar daarover vertel ik je volgende keer.