zelfvertrouwen

Daar zijn we weer. De dagen zaten de afgelopen tijd zo ontzettend vol. En daarmee ook mijn hoofd. Vorige week maandag hadden we een workshop dag. Op de Glind. Dus dat ws een lange dag. Met de twee andere nieuwe gezinshuisouders uit Zeeland togen we naar de Glind. Niet naast de deur. Om zeven uur dropten we onze kinderen bij een vriendin in het dorp. Zij zou zorgen dat ze ontbijt kregen en naar school gingen. En om drie uur kwam onze dochter Lenny om de kinderen uit school te halen en verder alles te verzorgen tot wij thuis zouden komen. Rond kwart over 9 waren we thuis. En dat is heerlijk thuiskomen als iedereen al in bed ligt. Heerlijk rustig. Ons hoofd zat vol en die van mij nog wel meer. Ik kwam er deze dag achter dat ik mijn boekhouding niet goed heb opgezet en dat ik belangrijke informatie gemist had. Dus alles moet opnieuw. Pfff dat is een klus zeg. Liefst begin ik daar dan nog aan, maar manlief weerhoud me daar dan van. Inmiddels heb ik het al aardig weggewerkt.
We hebben die dag veel nieuwe gezinshuis ouders ontmoet. En dat is super leuk. Ervaringen uitwisselen, horen hoe anderen het doen. Het was de lange rit dubbel en dwars waard.

De afgelopen tijd was een tijd van veel ruzie en onrust. Rivaliteit en onmacht. Dat is wat we zien. Het verboden woord wordt vaak genoemd. Ik wordt "buitengesloten". We willen dit niet horen in huize Zwijnenburg. Als je niet mee mag doen kom je erover praten. Meestal is het zo dat pleegje zichzelf buitensluit. Want dan gaat het niet volgens zijn regels, of hij verliest en wil het onderspit niet delven. Als ik op vrijdag overblijfmoeder ben zie ik hetzelfde gebeuren. Het ene pleegje wordt boos en de ander wordt heel zielig. Al zien we bij het boze pleegje groei. Hij werd boos vanuit onzekerheid. Vanuit het gevoel dat hij niets kan en niets is. Maar we zien hem sterker worden. Wat groeit een kind van complimenten. Je doet het goed! Een kind dat motorisch zwak is. Zijn loop is dweilend.  Hij zwaait met zijn armen om in evenwicht te blijven. Maar hij wordt steeds stabieler. En dat geeft hem zelfvertrouwen. Super! Hij is afgelopen week naar kickboksen geweest. Hij had eerst zijn bedenkingen. Dan slaan ze me helemaal in elkaar hoor. Toen we uitlegden dat dit niet het geval is, maar hij juist leert om in balans te staan en lopen en dat hij hierdoor meer zelf vertrouwen zal krijgen wilde hij wel. Stik zenuwachtig was hij. Zijn vader en moeder stimuleerden hem. Je moet gaan joh! Dat is goed voor je. Stoer kwam hij terug. De andere dag gebeurde er iets tussen hem en een ander pleegje. Vol vuur zei hij: "daarom kan jij dus niet op kickboksen. Je gaat overal om janken en zielig doen. Ik kreeg gewoon tikken in mijn gezicht hoor van Jan Arie. En ik jank niet. Wat kan ik genieten van dit ventje. Zo onzeker als hij binnenkwam. Met een enorm negatief zelfbeeld. Hoe kan je groeien in een paar weken tijd. Het steekt nog weleens de kop op, maar dan kan ik hem aanspreken. Hé, weet je nog? Regelmatig moet ik nu zeggen: "ik vind het fijn dat je vrolijk bent, maar wil je nu even stoppen met zingen?" Dit doet hij  namelijk steeds als we aan het eten zijn. Zijn zelfvertrouwen groeit. Dat gaat wel goed komen.
Zelfvertrouwen. Ik probeer het de kinderen te leren. Maar ik bak er zelf ook niet altijd wat van. Dan twijfel ik of ik het allemaal wel goed doe. Of ik de dingen niet anders had moeten doen. Als dingen niet zo lopen als ik had gehoopt. Of voormijn gevoel helemaal verkeerd gaan. Dan vraag ik mezelf af: wat doe ik fout? Waar heb ik iets gemist. En daar is niks mis mee, om goed naar jezelf te kijken. Maar ik vind het soms best lastig om het dan ook weer los te laten. Om er niet in te blijven hangen. Dan hoor ik mezelf zeggen: hoofd omhoog en schouders naar achteren. Je mag er zijn!

En dan is het morgen 30 september. 27 jaar geleden onze trouwdag. Waar blijft de tijd! Wat zal het nieuwe jaar ons brengen. Als ik terug kijk dan mag ik wel zeggen dat we heel wat stormen hebben doorstaan. Vreugde en verdriet wisselden zich af.  En dat zal ook steeds weer zo zijn. Zondag ging de preek over de seizoenen van het leven. Soms lijkt het wel of alle seizoenen zich in één keer afspelen in mijn leven. De seizoenen komen en gaan, en zijn niet te beïnvloeden. Alles heeft een bedoeling, ook al zie ik die soms niet. Moet ik loslaten, terwijl ik zo graag vasthoud en zelf de dingen wil regelen. Maar mag ik ook genieten van al het moois wat God ons geeft. En dat is dit komende jaar uitzien naar ons eerste kleinkind. Als ik daarover nadenk dan wordt ik stil van verwondering. Zo iets bijzonders.