gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

zondag

oordeel niet

Veel tranen hebben gevloeid het afgelopen jaar. Soms zoveel dat ik dacht geen tranen meer te hebben. God leek dan soms zo ver weg. Ik heb gebeden. Ik heb als het ware op de hemeldeur gebonkt en gebeukt. Wat kan je als moeder wanhopig verdrietig zijn als je kind een andere weg gaat. En dan heb ik het niet zomaar over andere keuzes of manier van leven. Maar echt een weg die fout is. Weg van God en steeds verder de wereld in. Als ik vroeg: hoe gaat het? Kreeg ik het antwoord. Goed, maak je niet druk ma. Maar ik zag en voelde wat anders. Je staat aan de zijlijn en het enige wat ik nog kon is liefhebben. Er zijn als hij me nodig had. Ik begreep niet waarom God niet ingreep. Hoever moest het komen? En toch wilde ik steeds weer de keus maken om God te vertrouwen. Hij weet wat er gebeurt en al heb ik geen antwoorden: Hij weet het. Hij heeft al mijn tranen zorgvuldig bewaard.  Al mijn gebeden lagen voor Zijn aangezicht. Ik klampte me dan ook vast aan het feit dat Hij zelf beloofd niet los te laten wat Zijn hand eenmaal begonnen is. Een van onze pleegjes heeft de eerste maanden dat ze bij ons woonde letterlijk aan me gehangen als een aapje. Zo voelde ik me soms bij God. Ik kalmte me vast totdat mijn handen moe werden en ik ontdekte dat Hij er was en me opving.
Het feit dat ik telkens weer mijn kind bij God kan brengen en ook mag vertrouwen en geloven dat God er Zijn weg mee gaat, zorgde ervoor dat ik verder kon.

 Ik kom het ook bij anderen tegen. Onmacht om het feit dat kinderen andere wegen gaan. En dat heeft zijn weerslag op het hele gezin. Ik ervaar als ik anderen spreek zoveel eenzaamheid. Het niet kunnen delen met anderen. Schaamte, vragen; wat deed ik fout? Verdriet en onbegrip. En dat onbegrip is het ergste. Dat kan als je niet oppast je onderuit halen. Al die opmerkingen van mensen. Als je één kind hebt komt het doordat dit verwent is en je als ouders gefaald hebt. Als je een groot gezin hebt had je maar niet zoveel kinderen moeten krijgen want dat is in deze tijd toch niet verantwoord meer en krijgen de kinderen te weinig aandacht. In mijn geval waren de pleegjes de schuld. Door hen deden we onze kinderen tekort. Ze kregen te weinig aandacht waardoor ons kind verkeerde keuzes maakte. Dan vraag ik me af: hebben kinderen geen eigen verantwoordelijkheid? Ik wil echt niet zeggen dat ik als moeder foutloos ben. Natuurlijk heb ik dingen niet goed gedaan en fouten gemaakt en zullen mijn kinderen straks als ze zelf kinderen krijgen zichzelf voornemen om het anders te doen. Om dan vervolgens tot de ontdekking te komen dat sommige patronen zo zijn ingesleten dat ze moeilijk te veranderen zijn. Maar kinderen zijn zelf verantwoordelijk voor hun daden. Wij al ouders zijn verantwoordelijk om hen te leren die verantwoordelijkheid te nemen.

Het is een leugen als mensen ons zeggen dat onze kinderen foute keuzes maken doordat wij het niet goed hebben gedaan. Satan wil ons dit laten geloven en wil ons roven van ons vertrouwen in God. Want als we God niet meer vertrouwen zullen we stoppen met bidden. En dat is juist ons krachtigste wapen. Het zal ons roven van de liefde voor onze kinderen en ons bitter maken. Ik heb de keuze gemaakt om niet verbitterd te raken en me niet te laten beïnvloeden door wat anderen zeggen. Ook als doet het zeer. Maar ik ging ermee naar God. Ik ging ermee naar vriendinnen. Daardoor werd ik sterker en krachtiger. Ik zag de worsteling bij mijn kind. Hij wilde zo onwijs graag een ander leven maar wist niet hoe. Ik kon hem steeds weer overstelpen met mijn liefde. De boodschap geven: ik hou van jou. Je bent mijn kind. En daarom hou ik van je. God zegt dat ook iedere dag tegen mij. Als ik struikel. Als ik fouten maak en ik kom weer bij Hem. Kind, je bent van mij en daarom hou ik van je.

Waarom doen mensen dit elkaar aan vraag ik me dan af? Waarom bemoedigen we elkaar zo weinig? Als er iets gebeurt bij een ander hebben we zo vaak ons oordeel al klaar. En wijzen met onze vinger de fouten van andere ouders aan.
Wat ben ik blij dat ik het niet van mensen alleen hoef te hebben. Maar dat ik een grote God heb, die Zijn eigen werk voorzet. Met de bedoeling om er iets groters van te maken dan dat wij als ouders kunnen.
 En toch is het onze opdracht om eensgezind te zijn. Als christenen zorg te dragen voor elkaar. De wereld trekt aan onze kinderen. Dat voorkom je niet door een perfecte opvoeding. En wat is dan de perfecte opvoeding? Daar verschillen we allemaal over van mening. Maar laten we elkaar liefhebben zoals God ons liefheeft. Als we aan die opdracht beginnen hebben we aan een héél leven niet genoeg.

Ik roep ouders op: blijf, ook als je kind een andere weg gaat, van hem houden. Je kan niet alles goed vinden. Maar wees er als ze je nodig hebben. Veroordeel niet. En blijf bidden. Ook al lijkt het soms uitzichtloos. En soms moeten we alleen maar luisteren, echt luisteren, en zitten ze niet te wachten op al onze adviezen.

Het leven van ons kind is letterlijk tot op de bodem toe afgebroken. Maar nu kan God gaan bouwen. En we zien iets prachtigs moois ontstaan. Bruikbaar voor God. Radicale omkeer vanuit de wereld. Het water stond ons allemaal aan de lippen. We wisten geen uitweg meer, tot God een weg opende.
Zo groot is mijn God. Ik hoop die van u ook!

7 opmerkingen:

  1. Anoniem08:06

    Prachtig! Ben zo blij voor jullie! Zie hem al een paar weken op zondagmorgen en hoopte al dat dat betekende dat er een ommekeer was gekomen. God is groot! Groetjes Anke v. Treijen

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat heerlijk!!!
    En je heb zo gelijk met wat je schrijft over het oordelen...het is zo fout en zo pijnlijk en het maakt eenzaam.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Anoniem02:11

    Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Anoniem02:14

    Onderstaand gedicht vond ik erg toepasselijk bij jou verhaal.

    Het is moeilijk voor kinderen om de
    juiste keus te maken
    En toch moeten zij steeds weer kiezen
    Waarbij zij kunnen winnen of verliezen
    Hetgeen grote gevolgen kan veroorzaken.
    De juiste keuze maken is belangrijk
    Zowel zakelijk als in het privéleven
    Het kan een wending in het leven geven
    Zoals vaak voorkomt in de praktijk.
    God heeft ieder mens
    een eigen wil gegeven
    Een kind kan kiezen tussen
    goed en kwaad
    En de uitkomst van het
    uiteindelijke resultaat
    Kan heel veel betekenen in hun leven.
    De juiste keus is dan
    ook kiezen voor God
    Want God heeft ons reeds uitverkoren
    Zijn schepselen mogen bij Hem horen
    Het is goed om te leven naar Zijn Gebod.

    Groetjes, Annemarie (van facebook: pleegouder)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Anoniem05:37

    sorry, 2x bijna zelfde bericht (1e bericht foutje in 1e zin).....misschien kun je de 1e verwijderen.....
    Groetjes, Annemarie

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Anoniem06:25

    Ik kom per ongeluk op je site, op zoek naar een andere Jenny Zwijnenburg. Maar wat een diep verhaal. Dank voor je reminder om niet te oordelen. Ik wil dat ook niet doen. Respect voor iedere ouder die zo worstelend haar weg gaat met God.

    BeantwoordenVerwijderen