gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

dinsdag

briefjes

Lieve mama Jenny
Ik ben heel erg blij dat jullie voor mij zorgen en heeeeeeel veel geven!!! Ik hou heel veel van jullie

Lieve mama. U bent heel aardig maar u bent soms streng maar dat is onze eigen schuld. Ik wens u een fijne Moederdag en ik hoop dat u het leuk vind.

Liefe mama. ik find het leuk dat het Moederdag is ..

Zomaar wat dingen die de kinderen op een kaartje (zelfgemaakt) hadden geschreven.
Ik glimlach. Ik kan hier zoveel uithalen. Het kind dat gericht is van alles krijgen. Het kind dat gericht is op aandacht of op lief zijn. Allemaal vanuit hun verleden dat ze nog altijd met zich meedragen.  Soms is het geschrevene sociaal wenselijk. Dat wat ze denken wat ik horen wil. Soms nog steeds vanuit hun trauma. Als ik maar lief ben dan vinden ze mij ook wel lief.
Ze hadden geld gekregen om zelf de cadeautjes te kopen. Dat vraagt ook wat. Nadenken hoeveel geld we hebben. Hoeveel cadeautje willen we kopen en wat kopen we dan. Overleg en samenwerken (soms niet echt hun sterkste kant) moest nu wel gebeuren. En dat ging goed. Met elkaar duiken ze dan de speelkamer in om kaartjes te maken en te schrijven. Ook dat kan je zien aan de briefjes. Het ene kind heeft geen moeite om iets te bedenken om op te schrijven. Het andere kind kijkt het af.

 Maar soms, soms krijg je ineens een briefje waaruit de puurheid en echtheid spat. Een kind dat zo enorm gegroeid is en haar verleden al zover achter zich heeft kunnen laten. Dit was geen Moederdag briefje maar een briefje naar aanleiding van een zeer heftige dag een tijdje geleden. De kinderen (uitgezonderd de briefschrijver) waren echt heel druk, ruzie makend en brutaal. Dat vooral. Heel brutaal en ongezeglijk. Van: u bent altijd boos en nooit gezellig, tot ik woon liever ergens anders.  Ik voelde me even de deurmat en dan schiet het bij mij ineens zo verkeerd. Dat maakt dat we een tafelgesprek hebben. Dan moet iedereen blijven zitten en wil ik van elk kind afzonderlijk horen wat ze van de dag vonden. Maar als ik eerst mijn eigen "preek" wil houden schiet ik vol. Ik praat toch door en laat het weten hoe verdrietig ik hiervan wordt. Ook nu zag je weer het verschil in beleving en het niet kunnen beleven of inleven. De één begint ook te huilen ( kan dus inleven en toont emotie) en bied excuses aan. De ander kijkt of het in Keulen dondert en begrijpt er echt niets van. Totaal geen inlevingsvermogen., totaal geen inzicht in eigen handelen. Maar dit pleegje zat er dus wel bij en had gewoon huiswerk gemaakt. Ik vroeg haar ook niets en zei ook dat ze wel van tafel mocht gaan. Even later kreeg ik haar briefje in mijn handen geduwd. Ons pleegje dat nog steeds moeilijk praat. Zeker niet over je gevoelens, maar dus wel ontdekt heeft dat ze het op papier kan zetten.

Een klein stukje uit haar brief raakte mij enorm. ....U bent voor mij gewoon een echte moeder. Ik zou echt nooit hier weg willen. Dat zou ik echt niet leuk vinden. Ik vind het zelfs naar om u pleegmoeder te noemen want u voelt gewoon als mijn eigen moeder. .......

Woh, dat maakt mijn dag weer goed. Het heeft allemaal tijd nodig en veel geduld. Maar ieder kind dat hier weggaat zal rijker weggaan. Ze zullen zeker heel veel geleerd hebben en meenemen hun verdere leven in. Ik hoef hun moeder niet te vervangen, maar ik hoop wel dat ze zich allemaal net zo thuis voelen als dit pleegje. Soms lijkt het of ik bezig ben alles in een bodemloze put te gooien. Maar dan ineens zie je weer terug wat je erin hebt gebracht. Soms moeten we die bodem nog aanleggen. Soms lukt zelfs dat niet. Maar ik neem me bij ieder kind dat in mijn huis komt voor om van dat kind te houden. Liefde te geven en er niets voor terug te verlangen. Dat alleen is al een taak op zich.  





1 opmerking:

  1. Prachtige blog! Hoe (H)eerlijk die kinderen reageren met hun briefjes. Hier kwam er een terug nadat ze al een tijd weg was en duwde mijn man een briefje in de hand waarop stond: U bent goede vader en moeder voor ons geweest! Dat raakt je diep! Groeten Jane

    BeantwoordenVerwijderen