pleegje mag naar huis

Tranen stromen over m'n wangen. Ik sta met de telefoon in mijn handen en weet even geen woord uit te brengen.
Ik kwam terug van boodschappen doen en mijn zoon vertelde dat ik even de moeder van ons logeerpleegje op de groep moest bellen. Ik schrok. Wat zou er nu weer is zijn? Als ik haar stem hoor: vrolijk en opgewekt :  "heb je het goede nieuws al gehoord "?, vraag ik: "wat voor goed nieuws?"
"Jenny, ik krijg mijn zoon terug!! Binnen drie maanden moet hij weer bij mij wonen".
 Ik sta daar maar met de telefoon in mijn handen. Ik kan het gewoon niet geloven. We hebben er met heel veel mensen zoveel voor gebeden. We hadden er vertrouwen in dat ze het kon. Maar hij woont al 9 jaar niet bij haar van zijn 11 levensjaren en dan is het heel lastig om dat voor elkaar te krijgen.
We zagen dat het niet goed ging op de plek waar hij zat, maar mochten ons van de instanties er niet mee bemoeien. Dat hadden we al gedaan, maar dat werd ons niet in dank afgenomen. Moeder wel, die was er blij mee omdat we haar steunden. De stem van moeder haalt me weer uit mijn gedachten.
"Je bent er stil van hé?" vraagt moeder.
 Eindelijk kan ik de woorden vinden. Ja, ik ben er stil van. Ik ben zo blij. Zo blij voor dit kind en voor deze moeder. Deze moeder die vanuit een heel diep dal is gekomen. Zo hard gevochten heeft om haar eigen leven op de rails te krijgen. Zoveel verloren heeft. Zo is getekend door het leven. maar er zo is uitgekomen. Dit is haar beloning. Na zoveel jaren haar kind weer thuis wonen. Weer moeder zijn. Weer zorgen. Opnieuw beginnen. Vooruit kijken.
Zodra hij hier woont komen we jullie opzoeken. Tranen van blijdschap rollen over mijn gezicht. Wat gun ik het deze moeder. Wat gun ik het dit pleegje. Nergens je thuis voelen. En nu naar huis mogen.
"Het is een wonder Jenny" zegt moeder. Een wonder dat dit is gebeurt. Maar het is echt waar. Ik heb de papieren in huis.

 Dit had ik even nodig. Goed nieuws. Na weken van onrust in ons gezinshuis. En het is nog niet over. Na veel woede uitbarstingen, scheldpartijen en ruzies. Een post van de deur kapot, een gat in een deur, fotolijstjes en gebroken glas, kapot speelgoed en veel verdriet.
 Ik maak de balans op. Is dit het waard? Zoveel investeren, en zo weinig resultaat zien? Soms overvalt me een gevoel van moedeloosheid. Waar doe ik het voor. Dan lijkt het of er niets van wat we leren en aanleren blijft hangen en gaan ze hun eigen weg. Dwars door alle adviezen heen.
 Kern van veel boze buien is jaloezie. Niet altijd maar vaak wel. Hij mag meer dan ik en daarom haat ik hem. En jullie haten mij ook alleen maar, want ik krijg altijd straf en de schuld van alles. Inzicht in eigen handelen? Reflecteren? Wat is dat? Daar hebben ze nooit van gehoord. Dan hoor ik alleen maar: u haat mij, u mishandeld mij, ik mag niks, ik krijg altijd de schuld, ik heb nooit geen leuke dingen.....
Maar als ik dan zo'n telefoontje krijg. Dan weet ik het weer. Daar doe ik het voor. Niet dat alle kinderen naar huis kunnen. Maar wel dat kinderen goed terecht komen. Soms moeten kinderen bij ons weg omdat de problemen te groot zijn. Maar als er dan een goede vervolgplek komt en ze bij het opgroeien goed terecht komen. Dingen leren. Stabiele pubers worden op weg naar volwassenheid. Dan is toch het doel bereikt waarvoor ze bij ons woonden. En mochten wij een schakel zijn in het geheel. En als je dan hoort dat er nog wel heel veel is blijven hangen van wat ze geleerd hebben weet ik dat het niet voor niets is.
Dus gaan we weer vol goede moed door. Met ups en downs. Maar als we af en toe even afstand kunnen nemen. Even bijtanken samen en dan kunnen we er weer tegenaan. We zijn blij met al die mensen in ons netwerk die ons steunen. Die soms even werk uit handen nemen. Die meedenken en meeleven.  Dat is super.
Zo bouwen we met elkaar aan de toekomst van kinderen die het wat minder getroffen hebben in hun leven.