gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

vrijdag

naar huis

Wat een puinhoop. We hebben besloten om toch eind van deze dag naar huis te gaan. De kinderen worden kribbig. Dus ga ik opruimen. Ik loop naar de meiden caravan om ze opdracht te geven hun koffer in te pakken. Zweet, een muffe lucht van opgedroogd gras komt mij tegemoet. Ik heb de afgelopen dagen al regelmatig gewaarschuwd. Zorg dat je vuile kleding in een vuilniszak zit en hou je schone apart. Maar wat ik aantref overstijgt alles. De bedden vol met kleding, en daar slapen ze gewoon tussen. Vuil en schoon door elkaar en de lucht zegt al genoeg. Douchen was al een strijd de afgelopen weken. Ik heb toch gezwommen? Dan hoef ik niet te douchen. Schoon ondergoed aandoen. Ik merk dat nu de structuur van thuis wegvalt en ze de dingen meer zelf moeten regelen het niet lukt. Chaos op chaos. En dan overzien ze het zelf ook niet meer.
 Ik overzie alles eens en moet even moed verzamelen om te beginnen. Maar waar begin ik. Eerst alles maar in de koffers. Dan maar schoon en vuil bij elkaar en allemaal in de was thuis. André haalt de eerste auto. Als ik de slaapzakken en de eerste rommel maar vast kwijt ben dan ruimt het een beetje op. Schoonmaken hoef ik niet dus, dat scheelt weer. De kinderen kijken me verbaasd aan. Waar heeft ze het over en waar maakt ze zich druk om? Zo erg is het toch niet?
Vind ik dit wel leuk.?  Oorwurmen in je kleren, krappe kamertjes, zeurende kinderen nooit genoeg, zweetgeuren en chaos. Pff. Als ik bedenk dat ik thuis heerlijk de ruimte heb. Alles bij de hand denk ik: wat tob ik toch. Maar als ik de kinderen vraag: was het een leuke vakantie? Roepen ze in koor JAAAA.
Daar doe ik het dus voor.
Langzaam vullen de auto's zich en worden de caravans leger. 
Pleegjes willen nog van alles doen. Nog even zwemmen, nog even op de grote skelter, nog even een ijsje eten. Ze genieten nog na. Willen graag naar huis maar vinden het ook lastig om afscheid te nemen van vrienden en vriendinnen.
En ook wij nemen afscheid. Het voelt voor mij even dubbel. Want kom ik hier nog wel terug, na 20 jaar op deze camping te hebben gestaan? Het lijkt erop dat het tijd wordt voor iets anders. Daar hebben we nog even voor om over na te denken en te bespreken. Het is nu bijna tijd om te gaan. Sleutel in leveren en richting ons Zeeland. Onderweg nog een stop om te eten. En dan naar huis. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten