emoties

Ik kijk naar het rustige water voor me. Het zou ook mij wat rust moeten geven, maar ik voel me het tegenovergestelde. Het stormt in mijn hoofd. En het wil maar niet tot rust komen. Het lijkt wel of alle gevoel in me gedoofd is. Rusteloos staar ik voor me uit. Ik sla mijn ogen op en vanbinnen schreeuw ik het uit naar God. Wat is er toch met me aan de hand? Zo vaak was het drukte en stress. Zo vaak gebeurden er dingen die ik anders gepland had. Zo vaak liep alle voor mijn gevoel in het honderd. Is mijn rek er nu uit? Mijn gedachten gaan alle kanten op. In mijn borrelt een lied op. Kom tot Mij allen die vermoeit en belast zijt. Ik geeft je rust. Ik zucht. Ja ik weet het. Ik put op dit moment teveel uit mijn eigen bron in plaats van uit Gods bron. Ik wil alles maar oplossen, maar ik kan gewoon niet alles oplossen. en dat wat ik doe is goed. Er gebeurt zoveel rondom ons gezinshuis. Maar dit werkt door in ons privé. Want het loopt zo door elkaar heen. En telkens weer moet ik me daarvan bewust worden. Tijd nemen om op adem te komen. Los te komen van alles wat me onrustig maakt. En dat is zo ontzettend moeilijk. Ik probeer soms echt stil te worden. En dat lukt me gewoon niet. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Ik hoor soms mensen zeggen dat ze echt aan niks kunnen denken. Ik heb die gave niet. Ik kan niet aan niks denken. Er zitten altijd gedachten in mijn hoofd. Wat ik wel kan is alles wegleggen dat mij belemmert. En daarvoor andere gedachten in de plaats te krijgen. Het positieve blijven zien. En als ik dat dan even kwijt ben voelt dat vreselijk. Omdat het gewoon iets is wat niet bij mij past. Ik ga altijd door en zie altijd een lichtpuntje. Ik was het even kwijt. Tot je tot de ontdekking komt dat er steeds lichtpuntjes om je heen zijn geweest maar ik ze niet altijd zag. Mensen die er voor je zijn. Die voor je bidden. Die zien dat het soms moeilijk is en zwaar. Waardoor ik weer op krachten kan komen. Soms heb ik het gevoel dat ik alle ballen in de lucht moet houden. Ervoor moet zorgen dat het altijd gezellig is en niemand ruzie heeft. Maar dat lukt gewoon niet. de afgelopen tijd was er niet anders dan ruzie en onenigheid. Boze buien. Scheld partijen en kinderen die roepen dat ze niet meer bij me willen wonen omdat ik gewoon een rot moeder ben. En het gekke is dat ik daar altijd goed mee om kon gaan. Het raakte me niet omdat ik weet waar het vandaan komt en ze meestal zomaar iets roepen. Vanuit hun eigen angst en onzekerheid. Maar als je zelf niet veel energie meer hebt komt het wel binnen. Als je ziet dat kinderen die het goed deden meegenomen worden in negatief gedrag is het soms ineens op. Wat was het heerlijk om er even een weekje tussenuit te zijn. Even met een paar van onze eigen kinderen op vakantie. Thuis? Dat kon ik met een gerust hart achterlaten. Dat regelt onze dochter met haar man wel. De eerste dagen was het ook even wennen om weg te zijn. Ik was nog bezig om alle ballen in de lucht te houden. Want het wil niet zeggen dat onze eigen kinderen nooit geen meningsverschil hebben. En dan ben je ineens weer even op elkaar aangewezen zonder pleegjes. We gingen naar Londen. En dan krijg je als eerste de vraag: wat gaan we doen? Iedereen heeft hier iets over te zeggen. Maar uiteindelijk hebben we ervan genoten. Het was goed om dit te doen. Dingen bezoeken en bekijken en met elkaar eten. Een heerlijke week om op terug te kijken.

 

Nu stormt het buiten. De regen klettert tegen mijn raam. Maar binnen in mij is het een kalme zee. Rust. Ik mag loslaten. God gaf mij een taak. Maar laat mij niet alleen dobberen.
Door goed naar mezelf te kijken en naar de afgelopen periode ben ik tot de ontdekking gekomen dat het tijd is om keuzes te maken. Hoe komt het dat ik een beetje leegloop? Wat mis ik?  Ik ben vanaf de verhuizing naar Zeeland alleen maar bezig geweest met ons gezinshuis en alles daarom heen. De jaren daarvoor gebruikte ik mijn talenten ook voor allerlei andere dingen. Trainingen geven, vrouwengroep leiden. Nu is het tijd om ook daarvoor weer tijd in te ruimen. Tijd voor mezelf, tijd om ook buiten het gezinshuis iets te doen. Even alle beslommeringen achter me laten.
Het is een keuze om te blijven hangen in dingen die ik anders had gewild en anders zijn gelopen. Het is een keuze om te blijven hangen in teleurstelling van verwachtingen die niet uitkomen. Het is een keuze om daaruit te stappen en me niet te laten leiden door emotie en door de omstandigheden. Want dan komt mijn schip in de storm. Ik las de volgende spreuk:

"Gevoelens lijken op golven, je kunt ze niet tegenhouden, maar je kunt wel kiezen op welke golf je surft. (Jonathan Mártensson)