gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

vrijdag

vakantieperikelen

En dan is het ineens vakantie. De eerste week nog rommelig. Het voortgezet onderwijs heeft vrij maar de basisschool nog niet. Vakantie. Voor de kinderen wel maar achter de schermen gaat ons werk gewoon door. Mails, verslagen en afspraken met instanties lopen door. Aanvragen voor nieuwe plaatsingen blijven gewoon binnen komen. En dan zijn er ook nog de logeerzusjes die beide een paar daagjes komen. Maar toch. Langer op bed liggen en geen tijdsdruk van school en huiswerk is al een beetje vakantie. Het inpakken is dit jaar iets makkelijker met een aantal pubers die zelf hun koffers inpakken. Maar toch moet er worden gecontroleerd of alles mee is. En dan gaat de reis naar Voorthuizen.



Twee weken camping leven. Ondanks het wisselende weer, het dramatische matras in ons bed, een kapotte geiser, een schreeuwend en scheldend boos pleegje in het wok restaurant, over de grens lopende pubers die kotsend roepen: ik heb niet gedronken hoor, is het een heerlijke vakantie geweest. Ze hebben genoten allemaal en roepen nu al: Volgend jaar weer!
foto van Jenny Zwijnenburg.




En dan kom je thuis en begint het wassen, administratiewerk en telefoontjes weer. Een week en dan....

Stilte daalt neer in huis. Mijn oren suizen er gewoon van. Rust. Alle kinderen zijn een weekje logeren of op kamp. Wat is dat heerlijk om even samen thuis te zijn. Op te staan wanneer je zin hebt. Te eten wanneer je zin hebt. Gewoon even niets doen. Al is dat voor mij een enorme beproeving. Niks doen. Als ik dan even niks doe gaan de raderen in mijn hoofd al draaien en denk ik: wat zal ik eens gaan doen? Langzaam lukt het me om te ontspannen.
Ik dwaal wat rond in huis. Deze plek, dit huis. Een voorrecht om hier te wonen.Als ik kamer voor kamer inloop borrelt een dankbaar gevoel omhoog. Zes lege kamer, zes lege bedden. Zes pleegjes waar wij voor mogen zorgen. Leuk? Nee leuk is het juiste woord niet. Wel dankbaar werk, zwaar soms als kinderen zoveel last hebben van alles wat er in hun leven is gebeurt en ze nog steeds worden geconfronteerd met de gebrokenheid van het leven. Zo verschillend ieder kind ook omgaat met dat wat hun overkomt, maar ook met dat wat wij ze aanbieden. Regels en structuur. Als je een week weg bent laat je je kamer netjes achter. De verschillen die je dan ziet per kind. Terwijl je ze allemaal hetzelfde meegeeft. Duidelijk komt hun beschadiging hierin naar voren, maar ook het karakter. En dat is iets wat wij niet herkennen. In onze eigen kinderen zien we onszelf. In karaktertrekjes. Leuke in minder leuke. Ik kom in een zeer opgeruimde kamer. Bed netjes glad getrokken. Kleding in de kasten, een frissen opgeruimde kamer. Heerlijk om hier na je week logeren weer in te komen. Maar ik kom ook in kamers die niet fris ruiken. Waar de vloer bezaait ligt met kleding en waar weer, ja toch weer een fles met urine in de kast staat. Waar komt dit toch vandaan? Het waarom komt dit er ook in gesprekken niet uit. Zit deze gewoonte zo diep dat dit er niet meer uitgaat? Ik merk dat dit me irriteert. Waarom niet gewoon je kamerregels opvolgen? Is dit zo moeilijk?  Die balans vinden tussen wanneer iets acceptabel is en wanneer niet. Mijn strijd. Mijn eigen kinderen kunnen me soms even spiegelen. Mam, het zijn ook pubers en stop niet alles in haalbare en niet haalbare doelen. De focus op deze kinderen ligt zo op doelen waaraan gewerkt moet worden en behaald moet worden, want straks zijn ze 18 jaar. Soms moeten we ze ook gewoon kind/ puber laten zijn met alle onhebbelijkheden. En die zijn vaak wat verder over de grens dan ik zou willen.
En toch.. ondanks dit zware dankbare werk hebben we ruimte. Borrelt het in ons om onze grenzen te verleggen. Opnieuw uit onze comfort zone te stappen. Nieuwe plannen en ideeën borrelen op.
Wat de toekomst brengen moge......Eerst maar weer de kinderen thuis ontvangen en naar hun logeer verhalen luisteren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten