kerstvakantie

De kerstvakantie is weer achter de rug. Ik vind dit als gezinshuisouder de lastigste periode van het jaar. De kinderen zijn gespannen door alle feestdagen. Pakjesavond, kerstfeest op school, in de kerk en thuis, oud en nieuw en dan ook nog een jarige. De hele vakantie door hebben we brusjes te logeren. Zusjes en broertjes van onze pleegjes. Aan het eind van de vakantie staat mijn huis op zijn kop en vraag ik me dan ook altijd weer af: waarom doe ik dit eigenlijk. Is het niet druk genoeg met alleen onze eigen pleegjes? Stiekem weet ik natuurlijk wel waarom ik dit doe. Het is zo belangrijk om ruimte te geven aan biologische familie. Om op die manier het systeem van de kinderen in te zetten. Maar o wat geeft het dan een drukte. En dan fietsen daar ook onze eigen kinderen en kleinkinderen tussendoor. En hadden we een nieuwe plaatsing. Ons gezinshuis is weer vol met acht pleegjes. 
In de week voor kerst kwam het kerstnummer van de Libelle uit. Daar staat een stuk in over ons gezinshuis met prachtige foto's. Ik ben er trots op. Trots op de kinderen, die het een hele dag volgehouden hebben om mooie foto's te laten maken. Het resultaat mag er zijn. 

De school is weer begonnen en de rust keert weer. Althans. In ons gezinshuis redelijk.
Maar de onrust rondom de jeugdzorg is nog steeds heftig en stormachtig. Na alle berichten van sluiten van de Hoenderloo groep, het omvallen van jeugdzorg instellingen, van kinderen die "op straat" staan omdat de plek waar ze wonen en hulp krijgen gaat sluiten, is het in jeugdzorgland nog steeds niet rustig. En ook wij krijgen daar de klappen van mee. De verschillen in tarieven, de toewijzing van zorgopdrachten. Alles hangt af van de gemeente waar je mee te maken hebt. En daar zitten enorme verschillen in. Waarom krijgt het kind in gemeente A wel alle hulp die nodig is en in gemeente B niet? Het resulteert erin dat er in ons gezinshuis kinderen zijn waarbij het prima loopt. De hulp die wij aanvragen omdat die ook echt nodig is komt er. Maar er zijn ook kinderen waarbij de hulp steeds wordt afgewezen. Dan moet het budget van gezinshuis dekkend zijn voor hulp die ik niet kan bieden, maar alleen een GGZ instelling kan bieden. En dan loop  je als gezinshuis muurvast. Maar blijkbaar is dat beter, vastlopen en uitplaatsen, in plaats van goede zorg leveren. En dan ben je zomaar anderhalf jaar verder en is er nog niets gebeurt. En ben je met elkaar aan het overleven. Mijn verhaal kan aansluiten bij zovelen die tegen deze dingen aanlopen. En dat zijn dan volgens de minister: incidenten. Maar als ik mijn gezinshuis bekijk, en 2 van de 8 krijgt niet de juiste hulp die nodig is om de plaatsing binnen ons gezinshuis tot een succes te maken, omdat een gemeente zegt: wij vinden de aangevraagde zorg te duur. Dan kan het aan mij liggen, maar zijn dat er 2 teveel. Als je al de verhalen van mensen bundelt zijn het geen incidenten meer.  Ieder kind telt! Kinderen in gezinshuizen hebben meer nodig dan alleen een plek om te wonen. Het zijn vaak complexe problematieken die ze meebrengen. Soms heb ik het gevoel dat er een te groot beroep gedaan wordt om de loyaliteit van gezinshuisouders en pleegouders. Want je wil voor het kind, dat je in huis hebt gaan. En je gaat door , tot het echt niet meer kan. Hoeveel pleegouders en gezinshuizen moeten eerst omvallen voordat er in Den Haag een belletje gaat rinkelen dat er nu toch echt iets moet gaan gebeuren? Wij vechten voorlopig nog even door. Want ieder kind telt!