Coronacrisis. Overleven in het gezinshuis deel 8 afscheid

De afgelopen week merkten we goed dat de kinderen het ritme van schoolwerk, pauze, en weer schoolwerk te pakken hadden. Contact met school was er ook volop. De begeleiding op afstand is super goed geregeld. Maar toch. Het blijft druk en veel. Mijn eigen werk blijft liggen. Er zijn drie pleegjes die eigenlijk 1 op 1  begeleiding nodig hebben. En dat is er ook nog 1 die binnen het uur klaar is met alles. En dan ga je natuurlijk niet iets voor jezelf doen, maar de anderen irriteren. Met ons pleegje die steeds maar weer boos is en iedere dag de strijd aangaat over alles gaat het steeds slechter. Ons gezinshuis valt om op deze manier. Alles draait om dit ene kind. En ik kan hem niet meer geven wat hij nodig heeft. En dan komt het moment dat je met elkaar moet besluiten dat het niet langer gaat. Hoe verschrikkelijk ik dit ook vind. Het is een keus die je eigenlijk niet wil maken. Er wordt gezocht naar een andere plek. We wilden niet dat pleegje eruit knalde in crisis en naar een crisis groep zou moeten. Maar crisis was het bij ons wel. Daarom waren we ook heel blij om te horen dat er een ander gezinshuis was waar een plaatsje voor hem was. En daar kon hij eind van de week al heen. Dan komt het moeilijkste van alles., We moesten het gaan vertellen. Manlief heeft dit op zich genomen. Hij heeft uitgelegd dat het misschien veel beter is om in een gezinshuis te wonen waar minder kinderen wonen en waar de kinderen rustiger zijn dan bij ons. Dat hij daar misschien minder boos hoeft te zijn en zij hem beter kunnen helpen dat wij. Ik zat te wachten op een woedeaanval en geschreeuw. Maar niets van dit al. Pleegje huilde even, want het is toch een heftige boodschap. Maar al snel was dit over en wilde hij helpen met inpakken. Hij had er zin in. Ik verbaas me steeds weer hoe kinderen kunnen reageren. Het lijkt er allemaal niet toe te doen. Het is weer iets nieuws en dat zal zeker leuker zijn. We zien zo duidelijk zijn verstoorde hechting hierin. Iedereen is inwisselbaar. Deze kinderen zijn zo gericht op het materiele en de dingen die ze wel of niet mogen. Een relatie aangaan en iemand missen kennen ze niet en past niet in hun leven. Het eerste wat pleegje ook vraagt: Mag ik daar later naar bed? Mag ik daar wel wifi? En aan pleegbroer: mag ik jou schoenen mee?
Ik ben blij dat pleegje het zo opneemt. Dat is wel zo fijn afscheid nemen. De rest van de week is het rustig. Heel rustig. We pakken alles in. Schoolwerk wordt gedaan. Ik weet niet wat ik meemaak. Is dit stilte voor de storm?

Zaterdag brengt manlief hem weg. We gaan meestal samen maar in verband met het coronavirus vonden we het beter om niet samen te gaan. Ik bleef thuis bij de andere kinderen. Voor hen is het ook altijd ingrijpend als er een kind weggaat. En zeker nu ook broertje in het gezinshuis blijft wonen. Na zoveel jaar niet meer samen ergens wonen. Dit kind had het de afgelopen dagen moeilijker dan zijn broer. Als de bus geladen is wil pleegje instappen. Ik roep hem nog even. Zeg je me nu helemaal geen gedag meer? Hij lacht. Dag, tot ziens. Een knuffel is teveel gevraagd. Ik geef hem een hand en wens hem het aller aller beste toe. Hij stapt in het zwaait. En ik blijf achter met een kater.
De andere kinderen vragen al snel mijn aandacht. Jongens pak je fiets. We gaan onze kaarten bij de mensen door de brievenbus doen. 

En dan fiets ik met vier jongens, en een pakketje kaarten naar Bath en naar het dorp. We zijn twee uur onderweg. Dit gaf ze even afleiding en het heerlijke weer werkte ook mee. De rest van de middag verloopt stroef. De kinderen zijn snel geïrriteerd en boos op elkaar. De lontjes zijn erg kort. Ik merk weer temeer hoe het stormt in het gezinshuis als er 1 kind weggaat. Iedereen moet zijn plek weer vinden en dat zal de komende week nog wel even doorgaan. 
Nu is er stilte in huis. André is met de kinderen nog een rondje lopen. Ik kom tot rust en overdenk de dag. Ik pink een traantje weg. Hoe beschadigd is een kind. Na twee jaar geen enkele band te hebben opgebouwd met de mensen die voor je zorgen. Ik hoop en bid dat het beter met hem zal gaan in het nieuwe gezinshuis. En dat wij de komende tijd tot rust mogen komen. Maar daar ben ik nog niet zo zeker van.