Coronacrisis. Overleven in het gezinshuis. Moederdag

De laatste week thuisschool voor de jongste twee. Ik merk direct de onrust als ze maandag na de meivakantie weer moeten beginnen. Na twee heerlijke vakantie weken is het verschil duidelijk zichtbaar. Ons jongste pleegje krijgt het niet voor elkaar. Te snappen dat ik nu de juf ben en dat thuis, school is. Terwijl de ander er juist veel baat bij heeft. Ik ga echt niet naar school hoor. Thuis werken is veel leuker. Die stomme school ga ik niet heen. Poep. Alles was niet leuk is geeft hij als antwoord op onze vraag hoe het was: poep. Dan weten we genoeg. En thuis is geen poep. Thuis is veilig. Weinig prikkels omdat iedereen op zijn eigen kamer werkt.
De middag wordt besteed aan het knutselen van de bloem afgewisseld door springen op de trampoline. De kinderen willen graag op zaterdag de bloem gaan rondbrengen. Want zondag is het moederdag. Ik hoor zo hier en daar gesmoes. Als ik zaterdag met de jongens op pad ben om komen we dochterlief met pleegje tegen. Ze duiken weg. Ik loop door en roep: ik zie je niet hoor.
De jongens genieten van de reacties van de mensen. Ze hebben bij de bloem een vergeet mij nietje als cadeautjes. Wat een lieve jongen ben  je toch dat je dit voor mij doet. Ik glimlach. Kijk hem daar nou staan. Ons pleegje met de bozerietusbuien. Maar ook zo lief. En wat wordt deze lieve kant nu in het zonlicht gezet door de bemoedigende woorden van de ander. Ik denk niet dat deze mensen in de gaten hebben hoe belangrijk dit compliment is voor hem. 

Zondag kijken en luisteren we eerst de kerkdienst en het kinderkwartier. 
In de tuin van de kerk is een grote steen neergezet. Met daarop de woorden: Stenen van Hoop. Iedereen kan en mag hier een steen bij leggen met een bemoedigend woord. Zodat deze hoop stenen mag groeien ter bemoediging en zodat we niet vergeten. Pleegje vind dit erg leuk en wil ook een steen brengen. 

Dan komen de pubers aan. Ballonnen, taart en cadeautjes. Ze glimmen. Onze dochter zet ons samen op de bank en opent haar laptop. Ze heeft een filmpje gemaakt waarop alle (pleeg)kinderen en kleinkinderen iets zeggen tegen en over mij. Dit is wat me het meest ontroerd. Ik, die sterk kan overkomen, maar soms zo onzeker ben of ik het allemaal wel goed doe. Als je kinderen dan zeggen hoe belangrijk je bent in hun leven en wat ze geleerd hebben. Als pleegjes zeggen: u voelt als mijn eigen moeder. Ik ben blij met u. Daar kan geen cadeautje tegenop. Ik geniet van dit mooie moment.
Ik realiseer me dat er veel moeders thuis zitten die dit moment moeten missen. Ook de moeders van deze kinderen. Er mag voorzichtig weer contact zijn, maar niet alle kinderen kunnen en mogen naar huis. Dan moeten ze wachten tot er een bezoek is voordat ze hun cadeautje kunnen geven en het nog een keer Moederdag is.
Maandag was het even wennen. Twee pleegjes gaan naar school. De een iedere dag en de ander om de dag. Er daalt wat meer rust neer in huis. En wat doen ze het goed. Al direct zit het ritme er thuis al in. En wat is het heerlijk voor ons. Van de zeven kinderen hebben er nu vijf een goede en afwisselende weekbesteding. Zo komen we de week wel door en knutselen de kinderen tussendoor verder. Op naar een lang Hemelvaart weekend.