Zeeuwse vrouwendag

Vorige week zaterdag was een dag voor mezelf. Heerlijk er even tussenuit. Ook in de Alblasserwaard ging ik al naar vrouwendagen. Dus nieuw was het niet voor mij. Fantastisch om met zo'n 500 vrouwen bij elkaar te zijn. Samen te zingen, bidden en elkaar te ontmoeten.
Het thema was: Samen bouwen in vertrouwen. De ochtend werd  het thema uitgewerkt door Henk Binnendijk. Vaak zijn we zelf bezig met bouwen. Bouwen aan Zijn Koninkrijk. Bouwen aan Zijn gemeente. Maar zo werd ons de vraag gesteld: wie bouwt er nu eigenlijk? Als de Heere het huis niet bouwt te vergeefs zwoegen de bouwlieden. Het is God die bouwt! En natuurlijk bouwen wij mee. Dat is onze opdracht. Maar als we dit doen zonder God zien we bij de geschiedenis van de torenbouw van Babel wat er gebeurt. Algehele spraakverwarring. Als we alleen maar bouwen tussen vrouwen, schakelen we God uit. Maar het is bouwen van boven naar beneden. God vraagt geen eigen bijdrage. Weet u: het is helemaal niets nieuws wat ik hoor. Maar toch is het goed om er weer even bij bepaald te worden. Als ik dicht bij mezelf blijf, val ik zo snel weer in het stukje "goede werken". Dan wil ik altijd God weer een handje helpen. Loop ik Hem voor de voeten. maar als ik lees in Hebreën 11 (Henk benoemde dit ook): God zegt tegen Abraham: Ga uit je stad..en door het geloof ging hij. Was hij inwoner in een vreemd land want: hij verwachtte de stad , die fundamenten heeft welker Kunstenaar en Bouwmeester God is. Abraham ging en gehoorzaamde. Hij vertrouwde God! Ook toen de beloofde zoon op zich liet wachten. God zelf kwam hem opzoeken. En dan gaan mijn gedachten even op een zijspoor. Moet je je voorstellen. God komt op bezoek. Neemt de moeite om bij Abraham en Sarai te komen om Zijn belofte nogmaals te geven. En dan denk ik aan het bijbelgedeelte waar staat: zonder het te weten hebben zij engelen geherbergd. Leef ik zo in vertrouwen met God dat ik Zijn Stem versta? Als iemand op mijn deur klopt, doe ik open? En doe ik dat omdat ik "goede werken"wil doen, of omdat ik God vertrouw? Wil bouwen met Hem aan Zijn Koninkrijk? Henk benadrukte hoe belangrijk het is om tijd te nemen voor God. Stille tijd. Pas dan leer je Zijn stem te verstaan. Mooi gezegd. En ik weet dat het waar is. Ik probeer iedere dag vroeger op te staan en mijn dag met God te beginnen. En het lukt echt vaak wel. En ik merk ook dat het goed is om te doen. Maar het is niet gemakkelijk als je een week hebt waarin alles door elkaar loopt. Waarin je stof moet happen in je huis omdat er verbouwt moet worden. Waarin de kinderen alleen maar ruzie lijken te maken. Waarin de week vol lijkt te zitten met afspraken. Waarin je zoon zonder werk komt te zitten. Ga dan maar eens je hoofd leeg maken. Ga dan überhaupt maar eens een plek zoeken waar rust is. Toch is het goed om het weer even te horen. Want niet wij bouwen, maar het is God die bouwt. In Hooglied staat: Hij geeft het Zijn beminden in de slaap. Ik hoef niet eerst zelf van alles te regelen en te doen. Ik moet op Hem vertrouwen. Dat is een keuze. Ik kan ervoor kiezen om steeds weer eerst zelf aan de slag te gaan om er vervolgens achter te komen dat ik het niet red. Maar ik kan er ook voor kiezen om als eerste naar God te gaan. Dan is het beginpunt anders, maar ook de uitkomst. Ik geef vast weer een heel andere draai aan wat Henk Binnendijk ons vertelde. Maar dit kwam in mij op na deze dag. Het is goed om weer even stil te worden gezet hierbij. Super om dit ook te delen met elkaar.
De middag hoorden we van Marianne Grandia over bouwen in vertrouwen in relaties naar elkaar.
Wat me het meest is bijgebleven van al het mooie wat ze vertelde was: wees zelf betrouwbaar naar de mensen om je heen. Wees een veilige plek. Vraag om leiding van de Heilige Geest om onderscheiding en vraag de Heilige Geest wat je voor de ander kan betekenen.
Al met al een opbouwende dag voor mij waar ik de afgelopen week veel over nagedacht heb. Het was een week vol met drukte, spanning waardoor mijn hoofd overliep. Ik kreeg ook niets op mijn blog. Ik wilde eigenlijk maandag al hierover schrijven. Maar het kwam er gewoon niet van. De rust is gelukkig weer terug en de mist trekt aardig op uit mijn hoofd. Zeker nu ik weer kan schrijven. Ik hoop dat anderen de liefde van Christus in mij zullen zien. Niet om wie of wat ik ben, maar juist om Hem. Het verlangen van mijn hart is om Hem groot te maken. Hij is de basis van mijn bestaan. De Hoeksteen van ons gezin. Hierop willen we in Zijn kracht bouwen. Dan maakt het niet uit wat anderen van mij vinden of over mij zeggen. Al is het nooit leuk als je negatieve dingen hoort achter je rug. Maar dan gaat het erom dat ik in vertrouwen bouw aan mijn relatie met God en met de mensen om mij heen, waardoor ik Zijn liefde, die ook ik mag ontvangen, mag uitdelen aan anderen. En laat ik me bemoedigen door Gods Woord. Waarin staat: Voor zoveel gij dit een van deze Mijn minste broeders gedaan hebt, zo hebt gij dat Mij gedaan.