hechting

Het is bijzonder hoe ik me nog steeds, na 14 jaar pleegzorg, kan verbazen over het gedrag van kinderen. Hechting. Soms is het te kort door de bocht om alles op hechting te gooien. Maar toch geeft hechtingsproblematiek een veelzijdigheid aan gedrag. De manier waarop de kinderen gehecht zijn in hun jonge jaren. Wat daar gebeurt is. Wat ze verder nog voor trauma hebben opgelopen. Het heeft allemaal effect. En dan denken we soms: tjonge, het gaat goed met pleegje. En dan ineens. Boem. Kom ik weer met beide benen op de grond. Het is een lange weg, met vallen en opstaan.
Afgelopen week was het weer zover. Pleegje was twee keer nat. Niet zomaar een ongelukje, maar echt heel erg. En dan stopt pleegje alles onder het kussen of dekbed in de hoop dat ik er niet achter kom. Nou kom ik bij de oudere kinderen niet iedere dag op hun slaapkamer, omdat ze zelf moeten leren hun kamer bij te houden. En dat ga ik niet meer iedere dag controleren. Ik wilde met pleegje de zomerkleding passen, maar toen ik op de kamer kwam rook ik het al. Dan komt er eerst een verhaal zoals om de hete brij heen draaien of zoiets. Ik voel het als liegen. Als je niet direct zegt wat er gebeurt is en eerst een verhaal ophangt dat al begint met: ik ben droog. Blijkbaar is het toch lastig om direct de waarheid te vertellen. Sommige kinderen hebben ook hun eigen waarheid. En dat maakt het gesprek soms lastig. Ons pleegje kan ook enorm blokkeren. Als kinderen langer bij je zijn weet je hoe en van waaruit ze reageren en daar kan ik op inspelen. Maar ik wil wel komen bij mijn punt. En dat is : hoe komt het dat je nat bent? Want pleegje heeft een plaswekker. Dus die moet heel hard gaan piepen. En dat heb ik niet gehoord. Uiteindelijk blijkt dat pleejge wel vond dat er zonder wekker geslapen kon worden. Dus pleegje had de wekker heel niet gebruikt. De volgende dag was het weer raak. Toen biechtte pleegje het wel direct eerlijk op.Ik denk dat ik de wekker niet goed aangesloten had. Dus geef ik een compliment dat hij eerlijk is. Dat vind ik fijn. Pleegje moet wel zelf alles van het bed afhalen en in de was doen en nieuw beddengoed erom doen. Maar zelfs het matras rook vies ondanks de matrasbeschermer met zeil. Maar met een luchtverfrisser is dit snel weg. Als ik met pleegje het gesprek aangaat blokkeert hij weer. Ik kom er niet achter waar dit vandaan komt. Zijn er spanningen? Ja, die zijn er in contact met bio moeder. Maar het is niet iedere nacht. Is het luiheid? Dat zegt pleegje zelf wel een beetje. Als de wekker gaat heb ik geen zin om naar de toilet te gaan dus doe ik hem uit. Ik leg pleegje uit dat ik die wekker geeft om te helpen en niet om te plagen. Maar als pleegje denkt dat hulp niet nodig is stoppen we ermee. Maar een nat bed wil ik niet meer. Dus dan ga ik luiers kopen. Als pleegje uit school komt liggen de luiers op de kamer. Pleegje schrikt. Ze doet het dus echt. Pleegje schrijft een briefje waarop pleegje vraagt om nog één kans. Ik vraag me dan af. Was het dus gemakzucht? Luiheid? Moet ik strenger zijn? Want als het echt van de spanning is leg ik er nog meer spanning op om er zo over door te zeuren. We wachten het nu verder maar even af. De luiers liggen in de kast. Pleegje is de rest van de week droog. De kans die pleegje vroeg kreeg hij.
Ons andere pleegje was even klaar met mij. Ik wil jou niet meer: schreeuwt hij. Ik krijg van alles naar mijn hoofd. Mijn hart huilt soms om dit kind. Hij zit zo klem met zijn emoties. Zo in loyaliteit. Vertrouwen? Wat is dat? En dat test hij uit. Ook deze week weer. Als je zelf alles in de hand kan houden voelt het veilig. Maar dat dit niet kan en dat volwassenen de touwtje in handen hebben en bepalen wat goed voor je is, dat voelt eng en onveilig. En dat geeft gestuiter. Ik begrijp hem zo goed. Maar ik accepteer zijn gedrag niet. Ik probeer steeds op dezelfde manier te reageren. Zie ik gedrag dat ik niet wil dan waarschuw ik. Als hij niet stopt geef ik een time-out. Na vijf minuten mag hij weer spelen. Gebeurt het weer herhaal ik dit. Maar oh, wat kan hij dan boos worden. Ik moet van jou altijd daar zitten. Ik moet van jou alles hé?! Ik smelt als hij dan weer bij me kom en zegt: sorry mama Jenny. Ik weet dat dit voor even is. Maar dit heeft hij in elk geval geleerd. Sorry zeggen.
Soms lijkt het dweilen met de kraan open. Mensen vragen weleens. Hoe kan je dit nou leuk vinden? Maar het is niet alleen negatief gedrag. Juist die kleine dingen, die kleine stapje vooruit. Daar doe ik het voor. Als een kind naar me toe komt dat nooit iets durfde vragen. Moeilijk contact maakt. En dan vraagt of ze nieuwe kleding krijgt. Voor veel kinderen heel normaal dat je dit vraagt. Maar voor dit kind een hele overwinning. Want ze neemt voor haar gevoel het risico om een nee te horen te krijgen. En dat voelt voor dit kind als afwijzing. Maar ze durft dit risico nu dus eindelijk te nemen. En dat wordt beloont. Ik laat haar dan zelf kiezen. Ook dit is moeilijk. En het duurt soms even, maar met een duwtje in de goede richting kan ze kiezen. En dan heb je een succes ervaring. Kinderen die niet goed gehecht zijn kunnen zich ook als ze ouder zijn nog hechten. En daar mogen wij ze bij helpen. Door betrouwbaar te zijn. Door ze te stimuleren. Door te kijken naar wat wel kan en niet naar wat niet kan. Als ik dan kijk naar al die stapjes vooruit. Dan ben ik trots op deze kids.