rustdag

De snelheid van de achtbaan is wat afgenomen. Vandaag even een rustige dag tussendoor. Niet dat we niets te doen hadden. Vanmorgen om half 8 zat ik samen met jongste pleegje aan het ontbijt. De andere kinderen lagen nog in bed. Zij hadden een dag vrij. Zo aan het eind van het schooljaar is het op school ook druk. Dinsdagavond was het projectavond op school. Dat was het einde van een drukke tijd. De kinderen hebben hard gewerkt. En het resultaat mag er zijn. Hier kan ik zo van genieten. Om alles te bekijken waar ze met elkaar dagen aan gewerkt hebben. Dus vandaag mochten ze een ochtend vrij af. Nadat onze jongste naar school was heb ik de andere kinderen uit bed getrommeld. En toen zijn we met z'n allen aan de slag gegaan. Kasten opruimen. Wat een puinzooi verzamelen die kinderen toch! En wat zijn ze gemakzuchtig. Stapel schone kleren? Hup, gooi maar in de kast. Maakt dat nu uit dat het allemaal netjes is gestreken en dat je hangers hebt hangen in de kast voor je blouses/jasje ed. en mandjes voor je sokken en ondergoed. En dan gebeurt het regelmatig dat ze roepen: ik heb geen ondergoed meer. Als ik dan tussen de stapels in de kast kijk zit daar gewoon ondergoed tussen. Goed opruimen!!zeg ik dan. En vandaag is er opgeruimd. 
Daarna zijn we op schoenen uit gegaan. Drie stel meiden zijn geslaagd. Heerlijk zo'n dag. 
Want morgen gaat het weer beginnen. Twee daagjes school. En twee dagen met een vol programma. 

En dat was het ook de afgelopen week. 
Het weekend kwamen onze twee nieuwe pleegjes logeren. We hadden ons voorbereid. Op veel drukte en hectiek en wennen aan elkaar. Maar wonderbaarlijk. Het was een kalme zee. Ons gezinshuisschip ging niet eens zo erg heen en weer. Kan natuurlijk nog komen. Nu was het alleen nog maar logeren. Maar dit eerste weekend hebben we toch maar te pakken. Ze hadden beide een maatje gevonden. Allebei de andere pleeg jongens. Vrijdagmiddag zou ik direct na het eten één van de pleegjes vast ophalen. Dan konden we daarna nog even naar school. Kennis maken met de meester en de school even zien. Crisis zeg. Was er in Middelburg een straat afgesloten. Ik heb zeker drie kwartier rondgedwaald. De navigatie raakten ook van slag en stuurde me steeds naar die straat. Gelukkig waren we nog op tijd bij school. 

 Ondanks de regen, moest er zaterdag natuurlijk buiten gespeeld worden. De kinderen vonden twee jonge duiven. Die moesten natuurlijk mee. En verzorgen. Dat kan niet buiten hoor. Ze moeten wel binnen. We hadden nog een doos. En daar gingen ze in. Bij de achterburen haalden ze zaad. Het hele weekend zijn ze er zoet mee geweest. De vogels in de veranda. Tot ze eruit vliegen, want dan wil ik ze niet meer binnen. Zaterdagavond eerst iedereen in bad. Dat vinden ze nog steeds heel leuk. En daarna...opblijven. Want ze wilden de wedstrijd zien. Omdat we zondag een late dienst hadden zeiden we: prima. Maar morgen niet chagrijnig. Wat hadden ze het naar hun zin. Ze sliepen daarna snel. Zondag naar de kerk. Eén van de pleegjes was nog nooit naar een kerk geweest. Die heeft zijn ogen uitgekeken. En hij had het naar zijn zin. Hij ging zelfs mee zingen.  We zijn dankbaar. We krijgen er twee leuke boys bij. 

Deze week moesten op de valreep ook nog twee kinderen afzwemmen. Nog even voor de vakantie. En voordat ze naar groep 5 gaan, want dan is er geen schoolzwemmen meer. Maandag om vijf uur en dinsdag om half 5. Van die heerlijke tijden met een druk gezin. Maar de kinderen waren zo blij dat ik mee ging. Niets is leuker dan dat je zelf mee gaat. En ze hebben het gehaald. 

En zo rolden we de woensdag in. Ons jongste pleegje kwam uit school niet naar huis. Hij had een kinderfeestje. En daar had hij heel veel zin in. Hij zit op het speciaal onderwijs. Kleine klassen. Dus weinig kinderen. Hij heeft niet vaak een feestje. Dus super leuk voor hem. En voor ons makkelijk, dat we even niet op de tijd hoeven te letten. Vijf uur zou hij pas thuis zijn.

En ik? Ik hield een beetje dankdag. Als ik terug kijk naar de periode dat we naar Zeeland kwamen. Er was nog zoveel onzeker. En we hadden grote dromen. Maar wat zijn we ver gekomen. Stabiliteit voor de kinderen die mee zijn verhuisd. En twee nieuwe plaatsingen. Ons eigen gezinshuis, waar we al zolang van dromen. Onze plek in Rilland. Onze plek in de kerkelijke gemeente.
 Ik sta er soms te weinig bij stil. Tel je zegeningen, iedere dag. Ik laat me zo vaak iedere dag opslokken door de dingen van de dag. 
Als ik al die kinderhoofdjes overzie als ze heerlijk achter hun bord patat zitten. Met elkaar pratend. Of voor de televisie met een bak chips voetbal kijkend. Terwijl er één opspringt en roept: Al die Nederlanders gaan staan. Ze willen vast al naar huis, terwijl het de rode shirts zijn die gaan staan van Costa Rica om te juichen. 
Dan is dat voor mij op dat moment:
 GELUK. DANKBAARHEID. VERWONDERING.ZEGEN.

We lazen met de kinderen deze week uit het dagboek over Psalm 73. Hoe herkenbaar is dit. Mopperen, het niet zien zitten, kijken naar anderen en dan....
Maar 't is mij goed, mijn zaligst lot,
Nabij te wezen bij mijn God
'k Vertrouw op Hem, geheel en al
Den Heer, Wiens werk ik roemen zal.