logeerpleeg

Aan het heerlijke weekend komt een eind. Halverwege de zondagmiddag komt één van de oudere pleegjes me halen. Mama, logeerpleegje ligt op de trampoline heel hard te huilen. Ik ga hem halen. Mijn hart breekt. Hij is zo verdrietig. Ik neem hem mee nar binnen en vraag of hij kan vertellen waarom hij zo verdrietig is. Ik weet het natuurlijk wel. Het afscheid nadert. Hortend en stotend komt het verhaal eruit. Mama Jenny, ik wou dat ik alles overnieuw kon doen. Dat ik weer hier woonde en niet steeds zo heel erg boos zou worden en u uitschelden en alles verknallen. Maar dan zou ik het anders doen. Ik sla mijn arm om hem heen. Hij kruipt heel dicht tegen me aan. Jongen: zeg ik. Het is niet jou schuld dat je hier niet meer woont. Je mag jezelf niet de schuld geven. natuurlijk heeft jou gedrag ermee te maken gehad. Maar dat gedrag komt ergens vandaan. Er is zoveel gebeurt in jou leven dat ik snap dat je soms heel boos bent. Wij hadden zo gehoopt dat je een goede plek zou krijgen en daar nog meer zou leren omgaan met jou boze buien. Maar dat was mis. Daar heb jij geen schuld aan. Ik vraag hem hoe ik hem kan helpen. Want als ik nu de groep ga bellen dat je niet meer terug komt heb ik binnen een uur de politie op de stoep hoor. Hij lacht. ja dat kan niet. Maar kunt u er niet voor zorgen dat ik weer hier kan wonen? Ik zucht. Oh, kon ik hem maar iets beloven. maar dat kan gewoon niet. Ik leg hem uit dat ik daar niet over ga  Dat zijn eigen mama, en zijn voogd en ook de pleegzorg instanties en de voogden van de andere kinderen daar allemaal wat van gaan vinden. Hij knikt,. Gepokt en gemazeld met de hulpverlening snapt hij dat wel. Ik ga je wel wat anders beloven. Ik ga in elk geval in gesprek met mama en met jou voogd en met de groepsleiding om ervoor te zorgen dat jij een beter plekje krijgt. Hij knikt. Zullen we dan nu nog maar even gaan genieten van de rest van de middag? Hij vliegt weer naar buiten en gaat spelen.
Nog geen half uur daarna is er ruzie. ja pleegje is pleegje en als het niet gaat zoals hij wil gaat het nog steeds weleens mis. Hij is buiten de tuin in een hoek gaan zitten. Als André hem gat halen komt hij mee. Voorheen rende hij weg en ging hij helemaal uit zijn stekker. "Toch nog wat geleerd".?
En dan is het half 5 en moet de reis weer worden gemaakt. Zo ontzettend jammer dat de afstand zo groot is. Anderhalf uur rijden. Hij klemt zich even helemaal aan me vast en de tranen komen weer. Ik ga snel een nieuwe afspraak maken hoor.!
Als André die avond thuis komt loop ik inmiddels krom van de rugpijn. Mijn zwakke plek. Ook André is down. Hij moet nog even onze zoon thuis brengen en beide hebben we geen puf meer voor een gesprek. Dat komt morgen wel. André was erg onder de indruk van de plek waar pleegje woont. Jenny, het is gewoon een gevangenis. Een lange gang met deuren die allemaal met een pasje open moeten. Zijn kamer lijkt op die van een cel. Hij heeft foto's gemaakt. We zuchten. Wat moeten we nu hiermee? Dat dit geen plek is waar hij thuishoort is wel duidelijk. Maar waar dan wel? En hoe?
Maandag gaat het iets beter met mijn rug. Langzaam doe ik mijn huishoudelijke dingen.
 En dan belt pleegje weer. Helemaal verdrietig. Mama Jenny, ik was boos. Ik heb beloofd om het niet meer te worden, maar ik werd het wel. Ik vraag wat er gebeurde. Ik zat op school en ik vroeg drie keer om hulp en die kreeg ik niet. En toen wilde ik een time-out omdat ik boos werd maar dat mocht eerst niet en later kwam de groepsleiding me halen en gooide me in de time-out kamer. En nu is mijn hand en pols helemaal blauw.
 Ik snap het. Als dit pleegje boos is moet je hem vaak fysiek begrenzen, maar hij is zo sterk dat je hem niet altijd pedagogisch verantwoord kan pakken. En dan heb je blauwe plekken.
Ik probeer hem rustig te krijgen. Dat lukt. Als we samen in gesprek zijn helpt dit hem om rustig te worden en ook te kijken naar zijn aandeel. Hij beloofd zich nu rustig aan de regels te houden en ook zijn straf uit te zitten. Want die heeft hij gekregen.  Weer vraagt hij of hij het opnieuw mag proberen bij ons. Ik leg hem uit dat het nu lijkt of het bij ons allemaal zo fijn was. Maar dat het ook weleens anders was. Dat hij ook straf kreeg en dat ik hem ook vaak vast moest pakken. Dat hij bij ons niet zoveel op de telefoon en tablet mag dan nu op de groep. Ja, maar bij jullie kan ik buiten spelen. En dan ben ik moe genoeg om te slapen. Ja, hij krijgt nu medicatie om te slapen. Maar hij komt ook bijna niet buiten. Zijn school is in dezelfde gang als zijn slaapkamer. Daglicht ziet hij bijna niet.
Ik beloof snel in gesprek te gaan. Ik wil de mensen in de instellingen niet afvallen. Ze doen hun werk zoals het ze is opgedragen. Het is fijn dat er daar nog mensen werken met bezieling. Die ook wel zien dat het voor veel kinderen geen goede plek is. Instellingen moeten er ook zijn. Want er is altijd een groep kinderen die voor een tijdje beter af is in een leefgroep. Maar daarna moet er toch iets anders zijn. Dit pleegje heeft al in nog geen twee jaar zijn tweede plek. De meeste groepen mag je 1 tot 2 jaar wonen. dan heeft hij dus nog zo'n vier groepen te gaan. En dan gaat hij los, want hij heeft niets meegekregen. In iedere groep beginnen ze overnieuw. Zijn jaar op deze groep is bijna voorbij. En dan?
Soms zou ik willen dat ze vanuit Den Haag eens komen kijken hoe deze kinderen wonen. Is dit wat we willen? Wat is het resultaat als deze kinderen volwassen zijn. Hebben we niet veel beter resultaat als deze kinderen in gezinnen kunnen wonen? Daar moet in worden geïnvesteerd. Maar nee, ze willen zelfs de pleegzorgvergoeding afschaffen. Het moet maar vrijwilligerswerk worden.  Als we hier meer geld in pompen is het op termijn veel goedkoper  dan al die instellingen. En de kinderen zijn erbij gebaat om op te groeien in een gezin.
Maar ja, wie ben ik? Ook maar een gewone gezinshuis moeder. Wie luistert daar nu naar?
Ik hoop in elk geval dat de mensen die met dit pleegje te maken hebben, naar me willen luisteren en dat we tot een oplossing komen.