gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

woensdag

mama weet alles

Ons open huis was een succes. Aan belangstelling geen gebrek. Al was het natuurlijk wel jammer dat er vanuit de gemeenteraad niemand gekomen is. Maar goed. We hebben van ons laten horen en dat is belangrijk. Wij vonden het in elk geval erg leuk om mee te doen en we kijken terug op een geslaagde dag. De kinderen vonden het best spannend. Al die mensen die hier komen kijken. En misschien van alles aan ons vragen. Dat viel alles mee en ze hebben het best leuk gevonden. Het leukste was het slagroom spuiten op de cake en dan versieren met allerlei dingen.

We hebben de dag afgesloten met wokken. Na zo'n drukke dag is het heerlijk om niet de keuken in te hoeven duiken. Ook de kinderen genieten hier altijd erg van. Toen we terug liepen naar de auto vroeg pleegje: mama wilt u ook een pepermuntje?" Ik kijk haar aan en vraag hoe ze daaraan komt. Ze loopt een beetje raar ook en grijpt met haar hand in haar laars. Tot mijn verbazing komen er overal pepermuntjes uit. Uit haar zakken, uit haar laarzen. Bij het weggaan zag ze op de balie een pot met pepermuntjes staan en dacht: ik neem er een paar mee. Was gratis hoor! Ik wil haar vertellen dat dit eigenlijk niet hoort, maar dat je er eentje mag pakken, maar de grijns op het gezicht van manlief zegt genoeg. Papa zei; neem maar hoor het is gratis. Maar dat betekend niet dat je alles moet volproppen! Ze heeft er heel de week van uitgedeeld.

Het was verder een week van gesprekken op school, thuis en de gewone dagelijkse dingen.
De kinderen genieten van de extra aandacht die ze krijgen van onze stagiaire. Ze bedenkt ook steeds weer nieuwe dingen om te doen. Zo zijn ze deze week aan het skeeleren gegaan. Voor een aantal pleegjes is dit best lastig omdat ze motorisch niet echt sterk zijn. Dat het dan een goede oefening is willen ze eerst niet zo aan. Dan wil je liever je fiets. Maar die stond gelukkig met een lekke band, dus was dat een goed excuus voor ons. Na een beetje oefenen en zwaaien met je armen lukt het dan toch wel om een stukje vooruit te komen zonder hulp. En als je dan een positieve ervaring opdoet ga je het ook nog leuk vinden.

Gisteren keken twee verbaasde ogen me aan. Ik zag hem denken, hoe weet ze dit? Pleegje had een stapeltje nieuw ondergoed gekregen maar kwam nog steeds tekort. Toen (en dat gebeurt niet vaak) de wasmanden leeg waren en hij nog maar een paar onderbroeken in zijn kast had gingen de alarmbellen rinkelen. Pleegje vergat weleens naar het toilet te gaan. En omdat dit wel erg regelmatig gebeurde hebben we de afspraak gemaakt: iedere vuile broek is een dag niet op de computer. Ik dacht: dat werkt. maar ja, dus niet echt. Het werkt stiekem gedrag in de hand. Ik had al gevraagd of hij wist waar al dat ondergoed gebleven was, maar nee hoor, ik gooi ze in de was. Al enige tijd rook ook de slaapkamer niet fris dus ben ik op zoek gegaan. En ja hoor. In de kast tussen het speelgoed: een doos met 10! onderbroeken. Heeeel vies. Ja, wat doe je dan? Ik heb het laten staan en toen hij uit school kwam en vroeg of hij buiten mocht spelen, heb ik hem de opdracht gegeven om eerst maar eens goed na te denken waar hij zijn ondergoed gelaten heeft. Hij zat nog geen vijf minuten op zijn kamer en hij kwam al terug: het is gedaan mama Jenny! Eh, wat? Het zit in de wasmand. Daar volgde dus wel even een stevig gesprek op en het uitvoeren van de consequenties. Dat was wat minder leuk natuurlijk. Hij keek me nog eens aan met vragende ogen. U weet ook altijd alles hé? Ja jongen wat heb je nu geleerd? Dat wist hij wel. In elk geval eerlijk zijn! En gewoon op tijd naar het toilet gaan. Het zal de komende week nog wel even pijn doen. Want dan is er geen computertijd voor hem. De eerste avond was dit ook niet leuk. En vond hij het ook niet eerlijk. Maar toen ik hem vanavond zag zitten, gebogen over zijn haakwerk. Geen gezeur om de computer, maar haken. Hoe moeilijk voor hem. Maar zo super goed voor zijn motoriek. Zijn tong steekt dan iets uit zijn mond. Ingespannen werkt hij en kijkt hij, als het voorgedaan wordt, hoe het moet. Vaak roept hij: dat kan ik niet. Maar nu trots op iets dat hij heeft geleerd. Dan geniet ik weer.  Dan mogen er ook dingen mis gaan. Daar leren ze van. Maar we gaan steeds kleine stapjes vooruit. Het mooiste is die vragende en verbaasde blik van de kinderen als ze denken dat mama iets niet weet en toch altijd weer overal achter komt. Hoe kan het toch dat mama's altijd alles weten? Voor hun een vraag en voor mama......!

2 opmerkingen:

  1. Bedankt weer Jenny..heerlijk om mee te lezen en zooo herkenbaar!
    Groetjes, Dieneke

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Very nice your blog and article. I like this blog thank for sharing.

    เย็ดสาว

    BeantwoordenVerwijderen