PASEN

Daar stond ons pleegje. Voorin de grote kerk. Met alle kinderen van zijn kleine SBO klasje. Met elkaar vieren we het paasfeest.
 Ik zie mezelf weer staan. Dat ken je vast wel. Dat er door een gebeurtenis, een lied, een geur, een herinnering boven komt.  Ik stond voorin op het podium in de grote kerk(misschien leek hij groot omdat ik zo klein was) in Ridderkerk. We vierden kerstfeest. Met de hele school. Mijn moeder had een mooie jurk genaaid. Een lange jurk. Die wilde ik zo graag. Het orgel speelde en de psalmen klonken. Zo ook deze middag. Een gevoel van heimwee bekruipt me. Wat zijn die psalmen toch ontzettend mooi en actueel. Als ik inzet zit ik al snel een regel te ver. O ja. Het tempo lag iets langzamer dan bij ons de liederen. Het heeft iets eerbiedigs. Je beseft weer dat God een Heilig God is. Toch heb ik soms de neiging om te gaan staan. Maar dat zijn ze niet gewoon. Dus blijf ik netjes zitten zoals iedereen.  Toch voel ik me verbonden met deze mensen. Waarom? Ook al doen we dingen anders en beleven we dingen anders. We zingen met elkaar: Bij U Heer is de Levensbron. En U zij de glorie, opgestane Heer. Pasen. Dat is wat ons bind. Onze opgestane Heer.
Pleegje zingt. Met zijn mooie zondagse kleren aan. Dat wilde hij zo graag.
 De Heer is waarlijk opgestaan.!
 De morgen van Gods trouw breekt aan.
Ik hoor zijn heldere stemmetje erboven uit. Of hoort iedere moeder zijn eigen kind erboven uit?
 Het laatste couplet is:
Heere wilt u ons bekeren.
en ons door genade leren.
Steeds te doen wat u ons zegt.
Ja, dat vragen wij oprecht.

Dankbaarheid stijgt op in mijn hart. Wat ben ik dankbaar dat we zo'n school nog hebben. Dat deze kinderen nog mogen horen van Jezus. Van God die de wereld zo lief heeft gehad dat hij zijn Zoon gegeven heeft. Als ik al die heldere kinderstemmen hoort besef ik weer. Worden als een kind. Ik denk vaak zo moeilijk. Ik wil alles begrijpen en dat lukt gewoon niet.  Waarom overlijd een jonge vader, man, zoon en collega? Waarom leven zoveel kinderen onder de armoede grens? Waarom is er zoveel leed in de wereld? Ik vind het zo kort door de bocht om het af te doen met: we leven in een zondige wereld. Dat weet ik met mijn verstand. Maar mijn gevoel zegt soms zoveel anders. Dan zijn we soms zo bezig met allerlei dingen te doen binnen onze eigen kerk. En houden daarmee onze ramen en deuren potdicht. Terwijl we toch een opdracht hebben? Dan voel ik me soms tekort schieten.
Want ook ik ben zo vaak alleen maar bezig met allerlei activiteiten te doen binnen mijn eigen comfort zone.
We keken met onze pleegjes ook naar the Passion. Veel wordt erover gezegd. Iedereen heeft een mening. Ik natuurlijk ook. Maar als we los van al onze gevoelens en wat wij vinden kijken naar wat daar gebeurt. Dan raakt me dat. Zoveel mensen op de been die toch horen van het kruis en Zijn opstanding. Mensen die misschien nog nooit het evangelie gehoord hebben. Commercie? Natuurlijk. Maar zijn wij zelf ook binnen onze kerk niet vaak zo bezig. We organiseren allerlei evenementen met gelijkgestemden en hebben het zo gezellig met elkaar. Maar brengen we zo mensen bij God. Wat moeten buitenstaanders voelen en denken als ze onze Paasdienst binnenstappen? Misschien wel hetzelfde wat wij denken en voelen als we naar the Passion kijken. Toch geloof ik dat God ook hierdoor mensen wil bereiken. Wij zijn in elk geval weer even bepaald bij de diepte van Pasen. Ik vroeg de kinderen: moet je eens voorstellen. Zo stond Jezus echt. En al die mensen stonden er ook en riepen: Kruisig Hem. Kan je voorstellen hoe indrukwekkend het was, ook voor onze kids? Toen er verteld werd wat een kruisiging inhield. Hoe dat gaat. Onze kinderen waren onder de indruk. Natuurlijk van wat ze zagen en de liederen, maar ook van dat wat Jezus voor ons gedaan heeft.

Ik werd er deze week weer bij bepaald dat we zo allemaal ons eigen referentie kader hebben. Onze eigen bril waardoor we naar de dingen om ons heen kijken. Opvoeding, dingen die je hebt meegemaakt, de manier waarop je nu in het leven staat. Maar als we dat allemaal nu eens loslaten. En proberen te kijken naar hoe God naar ons kijkt.
Ik begrijp dat het moeilijk is als je misschien op dit moment neerzit bij de puinhopen van je huwelijk, bij de puinhoop van je opvoeding of het leven van je kind, als ziekte je leven is binnengekomen, werkeloosheid. Er is zoveel gebrokenheid. Ik ervaar dit dagelijks in het werk wat we doen, in het contact met ouders. Zoveel wanhoop en verdriet.
Toch is dit verhaal van Jezus niet zomaar een verhaal. Het is een verhaal van Hoop. Van verlossing. Van uitzien naar wat God doet en gaat doen in ons leven. Ik weet uit ervaring dat je naast het puin in je leven kan zitten en toch kan zingen: Hij is mijn Hoop, mijn Kracht, mijn zekerheid. Hij wijst mij de weg die ik moet gaan. Dat is wat ik wil uitdragen aan de mensen om mij heen. Zijn dan alle zorgen en moeilijkheden weg? Nee, natuurlijk niet, maar het maakt het leven wel de moeite waard.

Zijn donkere oogjes kijken me vragend aan...mama Jenny: vraagt hij, waarom moet ik steeds vragen om een nieuw hartje als ik die al heb? Hier word ik stil van.
PASEN......DE HEER IS WAARLIJK OPGESTAAN....HEBT U HEM AL GEZIEN?