storm in m'n lijf

Ik heb even getwijfeld of ik het volgende zou delen. Mijn blog was klaar en ik dacht: ik hou het voor mezelf. Schrijven is voor mij verwerken, een uitlaatklep. Maar ik schrijf ook om anderen te bemoedigen.
De afgelopen weken waren onstuimig, om het zo maar te zeggen. Niet in ons gezinshuis zozeer. Wel in mezelf. Ik had veel last van mijn rug en de hormonen schoten alle kanten heen behalve de goede. Ben ik normaal al een emotioneel mens, nu was het helemaal erg. Ik begreep er niets van. 't Zal toch niet waar zijn? Bijna 48 jaar en over pakweg drie weken oma. En nu zelf nog zwanger? Dit kan niet waar zijn. Ik wil dit dan eerst zelf even op een rij krijgen en dan is delen lastig. Maar het wordt opgemerkt. Dat kan ook niet anders. En wat gaan mannen er dan ijzig nonchalant mee om. Of is dat alleen die van mij? Wat maakt het uit? Zal ook wel weer wennen hoor en groot worden doet het ook wel. Ja, dat snap ik. Maar jij voelt mijn lijf niet en mijn emoties niet.  Als ik eindelijk aan het idee ga wennen, bam. Gaat het mis. Een miskraam. De zoveelste. Ik verlies veel bloed en ben ook best heel moe. Dan blijf je zitten met een dubbel gevoel. Enerzijds zat ik echt niet te wachten op nog een zwangerschap, maar als dit dan zo eindigt, vraag je je af : waarom?
Ik ben dan zo'n piekeraar. Wil overal eerst een antwoord op proberen te krijgen, maar uiteindelijk weet ik dat ik dat niet ga krijgen.

Zondag werden in de dienst teksten voorgelezen waarin iemand zijn eigen naam mocht invullen. Bij één van deze teksten werd de naam van één van onze pleegjes ingevuld.
 
Gij hebt mijn nieren gevormd, mij in de moederschoot geweven.  Ik loof U, omdat ik gans wonderbaar ben toebereid, wonderbaar zijn Uw werken; mijn ziel weet dat zeer wel. Mijn gebeente was voor U niet verholen, toen ik in het verborgene gemaakt werd, gewrocht in de diepten van het aardrijk; uw ogen zagen mijn vormeloos begin; in uw boek waren zij alle opgeschreven, de dagen die geformeerd zouden worden, toen nog geen daarvan bestond.


Dan komt zo'n tekst ineens binnen.
 God, die al die kinderen die nooit ter wereld kwamen, zag.
God die al die kinderen zag die uit hun moeder werden geboren maar daar niet opgroeien.
God die zegt: Ik zag jou in de schoot van je moeder. Ik zag de grootte van haar liefde voor jou.
Ik zag de diepte van jou verdriet. Ik was erbij al voordat je het zelf kon bedenken. En Ik wil er ook nu voor je zijn.

Miskramen. We hebben het er meestal niet over. Het lijkt een stil verdriet waar niet over gesproken mag worden. Misschien omdat het voor de ander niet zichtbaar is? Maar met jou als vrouw doet het zoveel. Lichamelijk en emotioneel. Het is een proces van verwachting en loslaten. Storm in je lijf en je hoofd. Mijn storm komt tot bedaren. Gelukkig. Ik mag uitzien naar de geboorte van ons kleinkind. Het is goed zo.
Maar de storm in het leven van onze pleegjes steekt regelmatig op. De waarom vragen, het niet begrijpen, hun verdriet en machteloosheid. Ook dit wordt vaak niet begrepen. Het zijn kinderen zoals andere kinderen. Maar wat er vanbinnen zit is niet zichtbaar. Wat wel zichtbaar is hun soms buitensporige gedrag. Steeds weer moet ook ik leren om het gedrag te zien in het perspectief van hun verleden. Het gedrag loskoppelen van het kind. Het kind reageert vaak vanuit angst. Als we dat goed blijven beseffen, kunnen we een brug slaan naar deze kinderen. Hen helpen om vertrouwen te krijgen in de mensen en de wereld om hun heen.

"Mama Jenny: ik hoorde pas over God toen ik hier kwam wonen. Zag God mij toen echt al? Toen ik bij mijn mama in de buik zat? Wist hij ook van mijn papa? Dat is toch wel fijn........en nu weet ik ook wie Hij is. "