laatste loodjes

Het is een tijd van afsluiten. De laatste keer kinderkoor, de laatste keer spel-therapie, de laatste keer onze stagiaire.  Allemaal in aanloop naar de zomervakantie. Even rust en even zo weinig mogelijk afspraken. Helemaal ontkomen doen we er ook weer niet aan. Maar ook onze pleegjes hebben vakantie nodig.
Afgelopen week mocht ik bij de diploma uitreiking zijn van onze stagiaire. Dat is leuk. Als je zelf ook onderdeel bent geweest van haar slagen. Leerdoelen waren er genoeg in ons roerige gezinshuis. Dus besloten we ook na de zomervakantie maar weer een stagiaire de kans te geven iets voor ons gezinshuis te beteken en andersom.
Twee pleegjes zijn de basisschool aan het afsluiten. Een nieuwe periode breekt aan. Het voortgezet onderwijs. Nieuwe fietsen., mobieltjes, kennismaken. Spannend allemaal maar ze hebben er zin in.
André is geslaagd voor zijn opleiding. Dat geeft in elk geval heel veel rust. En nog meer tijd om in het gezinshuis te steken. Ik merk wel dat de kinderen toe zijn aan vakantie. Zeker met dit warme weer. Ook de laatste schooldagen breken aan. Met een bruiloft van de juf en excursie in het voor uitzicht zijn die laatste dagen ook zo weer om.
Voor ons is het nog even druk. Nog steeds een pleegje thuis lesgeven. Voorbereiding voor de vakantie. Logeren regelen. Allemaal nog even naar de tandarts. Een pleegje van wie de beugel eruit mag. Een tijdelijke logeerplek regelen voor ons worstelende pleegje, waar hij even tot rust kan komen en ook wij even kunnen stabiliseren. De agenda heeft geen wit stuk meer over. Alles is volgepland.

Afgelopen weekend hebben we zelf even heerlijk nieuwe energie opgedaan. We zijn er samen even tussenuit geweest. Naar stichting De Arend in Duitsland. En dat was heerlijk. Het is al fijn als je even samen weg bent maar als je dan ook nog op een plek bent waar je niet hoeft te delen maar mag ontvangen.
 Het was vrijdag even druk. Eerst alle kinderen wegbrengen en daarna de fietsen inladen en weg, maar dat dachten meer mensen. We hebben er twee uur langer over gedaan dan zou moeten.
Onze fietsen zijn in elk geval goed ingereden. Want we hebben allebei inmiddels onze nieuwe fietsen met trapondersteuning. Heerlijk. Dan mag pleegje nog zo hard roepen: u bent toch geen oud wijf?. Daar hoef je niet oud voor te zijn.  Het is anders daar niet te doen om te fietsen. Nu hebben we een behoorlijke klim kunnen maken. Samen de natuur in en genieten. Even geen pleegjes (al gaan de gesprekken er dan toch soms weer over). Maar even geen zorg en geen boze buien en verdrietige kinderen. Even wij samen. Geestelijk nieuwe kracht opdoen. Opladen. Zoals ik de accu van mijn fiets oplaad. Zo heb ik ook mezelf weer mogen opladen. Thuis hol ik soms zo door in de waan van de dag dat ik vergeet waar het stopcontact is. Pas als ik leeg ben denk ik: o ja niet in eigen kracht maar in Gods kracht. En dan kan ik weer delen. Weer geduldig zijn en ook weer genieten van alle dingen. Soms gebeuren er voor mijn gevoel alleen maar vervelende dingen, maar als ik dan aan het eind van de dag mijn zegeningen tel vallen al die andere dingen in het niet. Moe? Was ik dat? Niet meer. Ik bruis weer van energie. Ik was alleen even vergeten waar ik die energie vandaan moet halen. Niet blijven staren op de onmogelijkheden, maar naar de mogelijkheden. Ik vertel het andere zo vaak, maar betrap mezelf erop dat ik het ook vaker tegen mezelf moet zeggen. Daar is zo'n weekend samen weg echt even goed voor. Soms gaan dingen die niet lekker lopen tussen je in staan. Maar dat is een keuze, of je dit laat gebeuren of je er voor waakt dat dit niet gebeurt. Als één kind zoveel energie vreet moet je dingen anders gaan doen en meer tijd nemen voor elkaar. En dat hebben we gelukkig kunnen doen.
Feit is dat er nu een stip is aan de horizon waar we naartoe gaan werken. Dat vraagt geduld. En dat is niet mijn sterkste kant.  

De laatste loodjes voor de vakantie. Ik weet zeker dat die best mee zullen vallen.