o.o.o.o.o

O. o. o.
 Je zal denken, wat is dit nu weer. Ik heb een training gevolgd. Jaja, dat hoort er ook bij. Gezinshuis ouders worden steeds weer bij geleerd. Soms leren we echt weer nieuwe dingen en soms is het weer even opfrissen van dingen die we al wisten. Zo ook nu. Ik zal je niet belasten met alle inhoudelijke dingen, maar dit was weer even iets van : o ja. Als je kinderen hebt is het herkenbaar. Je voelt je soms als moeder politie agent en ben je Opdrachten aan het geven of neem je iets Over van je kind omdat het dan sneller gebeurt is, of je Oordeelt voordat je eerst dingen vraagt. Dat zijn die verboden O's.
 Maar soms ontkom ik er gewoon echt niet aan. Als er voor de zoveelste keer bijna spullen uit de slaapkamer gewandeld komen en we toch duidelijk hebben afgesproken wat de huisregels hierover zijn. Dan kan ik niet zeggen: wat fijn dat je kamer weer zo netjes is. Of als er een afspraak is dat je eerder naar huis komt uit school (briefje mee) voor de orthodontist en je vergeet het, en zegt dat je wel vroeger weg bent gegaan maar je komt toch te laat. O,o,o.
Toch is het waar. Als we meer de positieve dingen benadrukken en op een positieve manier de leerpunten kunnen benoemen en de verantwoording dan ook bij de pubers kunnen laten, werkt het veel beter. Maar dat daar laten is voor ons moeders soms lastig. Want dan heb ik die was al in de wasmand gedaan en dat bed al verschoond. Neee, niet overnemen, maar zij moeten het doen. En dan gebeurt het anders dan ik het zou willen. Tja, het zij zo.
Natuurlijk was de training veel meer dan o,o,o. Maar dit vond ik wel iets leuks om te delen.

We hebben in huize Zwijnenburg een roerige tijd achter de rug. Maar ja, wanneer is het rustig hier? Als je denkt: het loopt op rolletje, gebeurt er weer iets. Soms dramatisch en soms ook hilarisch.
Een van onze pleegjes heeft een nieuwe juf. En dan ga je grenzen opzoeken. Maar dat is voor de klas en de juf niet altijd leuk. Maar voor pleegje geen probleem. Als we met hem in gesprek gaan kijken zijn lachende guitige oogjes me aan. Ik denk aan de o's. Hoe doe ik dat. Ik vraag hem hoe het komt dat hij regelmatig naar de time out moet. Nou, zegt pleegje. Ik doe dan grappig en dan moeten alle kinderen lachen. Ik verbijt ook wel eventjes mijn lach. Ik vraag wat door, maar het lijkt erop dat hij de maatregelen die de juf neemt helemaal niet erg vind. En dat begrijp ik ook wel een beetje. Want laten we eerlijk zijn. Als je druk bent in je hoofd en je niet kunt stoppen met dat wat jij grappig vind ,is het alleen maar fijn dat de juf je helpt om te stoppen, door ergens alleen rustig te worden zonder andere kinderen. Ik ben van mening dat school ook school is en thuis ook thuis. Wel elkaar op de hoogte houden en adviezen geven. Maar als er iets op school niet goed gaat je thuis geen straffen meer kan uitdelen. Maar hoe kan ik hem nu stimuleren om gewoon te luisteren? Er speelt ook vaak veel in het koppie van dit kind. Waardoor er veel boosheid zit. Maar we hebben dit kind ook enorm zien groeien. Dus ik bevestig hem op zijn sterke kant. Ik heb gezien dat je het heel goed kan. Zullen we afspreken dat als je morgen niet uit de klas hoeft en je luistert, je 10 minuten extra op de computer mag? Zijn ogen gaan stralen. Beloofd! Ik ben benieuwd.

Onze twee pubers hebben hun draai aardig gevonden. Het ritme van op tijd opstaan (zelfstandig) en brood klaarmaken en fietsen naar school. Dan ben ik super blij. Om te zien dat ze zelfstandig worden. Dingen die ze geleerd hebben ook toepassen. Met vallen en opstaan. Maar ze doen het. De één pakt het sneller op dan de ander. Soms mheb je wat langer tijd nodig om te wennen. Het is ook een grote stap. Van een kleine school naar een veel grotere. Van één meester of juf naar iedere les een ander. Dat heeft even tijd nodig.

We hadden een papa die op de verjaardag kwam van pleegje met zijn grote broer. Wat zijn de kinderen dan blij.

En soms, soms is er verwachting, uitzien, hopen en verlangen. En dan komt het niet. Dan weet je geen raad met je boosheid. Teleurstelling is soms aan de orde van de dag.
Dat kan geen andere vader of moeder of gezinshuisouder vervangen.

Onze twee meisjes wilden graag op dwarsfluit les. Ze hebben allebei al bijna een jaar een dwarsfluit en fluiteren er zelf af en toe wat op los. Dus wij naar de open dag op de muziekschool. Onze twee meiden en onze jongste spruit. Die rammelt al een aardig deuntje op de piano. Dus die wil ook op les. Na een gastles op de dwarsfluit en afspraken te hebben gemaakt gaan we op zoek naar de pianoles. Pleegje is eerst wat verlegen, maar speelt uiteindelijk toch iets. Als we wat verder door de muziekschool dwalen hebben de kids als snel het drumlokaal gevonden. Dat vinden ze ook wel wat. Nu is onze oudste zoon een super drummer en ik dacht eindelijk verlost te zijn van dat lawaai. Maar onze pianist vond dit ook wel wat. En, ja. Hij deed het best goed. Thuisgekomen blijft hij roepen: ik wil op drumles. Mama Jenny, mag dat.? Ik beloof hem er eerst eens een nachtje over te slapen. De volgende dag vraagt hij: hebt u er een nachtje over geslapen? Ik weet het echt niet wat ik nu moet. Een piano heb ik staan. Een drumstel niet meer. Ik zeg hem: ik heb niet zo goed geslapen vannacht. Mag het nog een nachtje? Hij kijkt me aan en zucht even. Oke, goed hoor. Afgelopen week heb ik een drumstel gekocht. Toen onze zoon hem in elkaar had gezet haalde hij pleegje op. Hij wist van niets. Toen hij onze kamer  binnenkwam juichte hij. Yes!! En direct gaat hij herhalen wat hij op de proefles heeft geleerd. Steevast als hij nu uit school komt vraagt hij: mag ik drumstellen?
Het is leuk om te zien wat muziek doet met de emotie van een kind. Ze hoeven niet super goed te leren spelen. Maar het is belangrijk dat ze hun emotie kwijt kunnen. Dat je op een muziekinstrument hard kan spelen als je bijvoorbeeld boos bent, maar ook zacht als je verdrietig bent.

Zo zijn we steeds op zoek naar wat deze kinderen helpt om te groeien, te leren en zich te ontwikkelen. En dan zonder teveel gebruik te maken van de o's. Maar steeds te spiegelen en ze zelf tot conclusies te laten komen. En dat werkt. Als ze zelf iets bedacht hebben blijft het beter hangen en zien ze het nut in van dingen die soms wat minder leuk zijn maar wel nodig.
Steeds weer uitgaan van, en op zoek gaan naar de mogelijkheden en niet van de onmogelijkheden.