Na de camping week hebben we nog een paar dagen het kleine zusje van twee pleegje te logeren gehad en zijn we naar Neeltje Jans geweest. Zijn ze ook nog op de foto gegaan met een echte zeeleeuw. Brr, dat was best een beetje eng die snuit op je hoofd, maar wel heel leuk.
De laatste week ging wat stroperig. Nergens geen zin meer in en maar hangen. Gelukkig hadden we nog een paar mooie dagen dus het zwembad is al goed gebruikt. En we hadden nog een dag Walibi.
Met de kortingsbonnen van Jumbo was dit goed te doen. Daar hebben ze echt van genoten. En ik heb maar fotograaf en tassenoppasser gespeeld. Al dat heen en weer geschud in die attracties wordt ik toch echt te oud voor. Brr, dat hoeft voor mij niet meer. André had nogal wat te doen in de tuin, dus is Lenny mee geweest. Toen ze hoorde dat we daarheen gingen had ze er ook wel zin in. Het kleine mannetje kon thuis blijven. Papa had een vrije dag dus gezellig een papa dag. Jammer was wel dat er erg veel wespen waren. Het was te doen, maar niet als je drinken had. En dat ondervond ook ons jongste pleegje. We hadden gegeten en daarna pas drinken gehaald en zijn daarmee gaan lopen. In de hoop op wat minder last van wespen. maar er zoemde er toch één om zijn beker. Hij raakte in paniek, gooide zijn beker weg en rende weg. We zagen hem ergens achter de struiken stampend van boosheid. Uit ervaring weet ik dat als ik er nu heen gaat, ook al ben ik niet boos, hij ontploft en daar zaten we niet echt op te wachten. Loop jij maar door. Dus Lenny liep verder met de andere kinderen, en ik ben achter een boom gaan staan. En daar kwam hij aan. Want als de anderen doorlopen raak je ze natuurlijk kwijt. Bij de boom stond ik ineens voor hem. Hij keek me aan en ik zag dat boosheid en opluchting strijden op zijn gezicht. Ik wees naar de beker op de grond. Ruim je die even in de prullenbak?. Weer wilde hij boos worden, maar bedacht zich. Pakte de beker op en gooide hem in de prullenbak. En het was klaar. Pfff, gelukkig. Het was een lange dag maar als ik die blije koppies zie is dat het wel weer waard geweest.
En dan was daar het fotomoment. Vijf generaties. Dat is een artikel in de krant waard. Zelf hebben we de foto gemaakt en mijn moeder heeft hem opgestuurd naar de krant met informatie over de vijf generaties. Het is een erg leuk stukje geworden.
En nu is het gewone leven weer begonnen. Nou ja, maandag nog niet helemaal. Maandag ging de eerste helft van de kinderen naar school. Drie stuks. Een nieuw jaar maar wel op hun eigen school. Dinsdag de andere vier. Onze eigen dochter gaat een spannend jaar in. Examenjaar. Pleegje één gaat naar de tweede dus daar was het allemaal wat minder spannend voor. Ze genoot er wel van dat zij nu niet meer de brugklasser is maar de twee volgende pleegjes. Die hadden gisteren introductie dag.
Voor het eerst het hele eind fietsen. Dat was even wennen, maar het is best te doen. Drie kwartier ongeveer. Nieuwe fietsen, schooltassen gepakt , regenpakken mee (nog wel).
Daar gaan ze dan. Ook voor mij als pleegmoeder even lastig om los te laten. En de eerste perikelen rondom het fietsen zijn al geweest. En de gesprekken daarover. over verantwoordelijk zijn voor elkaar, en niemand alleen laten fietsen en buitensluiten. Verantwoordelijkheid is een terugkerend element. Zorg dragen voor elkaar en je spullen. En de één accepteert het en doet wat met je adviezen maar de ander wil zich overal uitpraten. Allemaal reageren ze anders. Dat is soms pffff maar ook heel boeiend.
Maandag is ook onze nieuwe stagiaire begonnen. Voor ons weer heerlijk om extra handen te hebben en voor de kinderen ook erg gezellig. Ze genieten van de extra aandacht die ze krijgen. En dan heb ik nu eigenlijk pas echt tijd om even alle kleine klusjes die zijn blijven liggen te gaan doen. En tijd voor mezelf te nemen. André is ook weg. De tweede begrafenis in twee weken tijd. Vreugde en verdriet. Het ligt zo dicht bij elkaar. Maar nu is iedereen dus echt even weg.
Heerlijk die rust in huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten