gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

dinsdag

kerstvakantie en laatste blogbericht 2015

We zijn inmiddels een paar weekjes verder, na het wegloopincident, en we merken dat onze kinderen in rustiger vaarwater komen. Hoewel dit lastig is in de decembermaand. Maar toch. En daarbij komen wij ook tot rust.
  Van een periode met strijkkralen, loom elastiekjes is het nu draadjes en spelden door het huis. Pleegje is gaan naaien. Net 11 jaar. Maar ze wil leren naaien. We hebben een eenvoudig naaimachine gekocht voor haar en ze is direct aan de slag gegaan. En ik ook. Ik heb al jaren geen kleding meer genaaid. Ik moet zeggen dat ik ook niet erg creatief ben en moeilijke dingen niet kan. Maar een rok of jurkje dat lukt nog wel. En pleegje pakt het aardig op. Ik heb haar voorgedaan hoe ze eerst het patroon moet tekenen en dan de volgende stappen. Pff, moet ik eerst zoveel doen? Ze wil het eigenlijk direct onder de naaimachine leggen. Maar ze heeft netjes alles gedaan wat ik haar voorgedaan had. Toen het jurkje klaar was wilde ze het nog opleuken. En dat gaat dan echt op de manier die ons pleegje eigen is. Knip een gat in de jurk , want daar moet een strik komen. Toen ik haar vertelde dat dit ook eigenlijk anders moet zei ze: ik mocht tot aanrommelen? Nou, dat doe ik dan ook. Ze is er dagen zoet mee geweest. Geen lap stof of oude kleding is meer veilig. We gaan snel op zoek naar iemand die haar naailes kan geven.

Sinterklaas avond, de verjaardag van pleegje en de aanloop naar de vakantie gaf veel stuiter gedrag. En dan is het eindelijk vakantie. Ik moet zeggen dat ik er zelf ook best even aan toe was. Geen wekker zetten om zes uur. Zo min mogelijk afspraken. Tijd doorbrengen met elkaar. En dat hebben we gedaan. En dan zie je weer dat wat voor mij zo gewoon is, op stap gaan met onze gezinshuis kids, voor anderen steeds weer een bezienswaardigheid is en zelfs ongeloofwaardig. Dinsdag was een verrassingsdag. We hadden twee kinderen te logeren dus met acht kinderen en onze stagiair togen we naar Terneuzen. Al snel hadden een paar kinderen in de gaten wat we gingen doen. Skiën. De twee jongste niet. Die mochten hun gang gaan op de ijsglijbaan met een band of slee. Voor de rest had ik skiën gehuurd. Maar ja, als je het nooit gedaan hebt. Ik probeerde dat wat ik zelf geleerd had een beetje over te brengen. Maar dat schoot blijkbaar een beetje verkeerd bij een skilerares. Bent u hier aan het les geven mevrouw? Eh, nee ik leg mijn kinderen even uit hoe ze het moeten doen. Ze kijkt verbaasd en een beetje geïrriteerd naar al die kinderen. Zijn die allemaal van u? Vanwege haar houding had ik niet zoveel zin om het uit te leggen en ik zei: ja, die zijn allemaal van mij. Ze gaf me nog even een reprimande en keek nog een keer hoogst verbaasd naar de kinderen. Maar haar ogen volgden ons steeds. Onze pleegjes zijn dus helemaal niet bang en zien natuurlijk geen gevaar. Dus na een poosje dachten ze wel van boven naar beneden te kunnen. Op de beginnershelling. Daar is die toch voor? De twee jongste meiden hadden het echt onder de knie. Ze remden zoals ik ze had uitgelegd en genoten er echt van. Maar de anderen hadden er toch meer moeite mee. Naar beneden gaan is niet zo moeilijk, maar dan op tijd stoppen. Dus de een na de ander dook in afscheidingsmat. Of gingen daar langs en kwamen tegen de muur tot stilstand. Na drie keer een uitbrander te hebben gekregen van de niet al te vriendelijk mevrouw mochten ze niet meer van boven naar beneden. De kinderen begrepen er niets van. En vonden het ook niet leuk, want na een tijdje te hebben geoefend vonden ze dat ze best weer van boven konden. Nu snap ik dat er gekeken moet worden naar de veiligheid van iedereen en het ging ook echt niet goed af en toe. Maar de manier waarop dit gecommuniceerd werd was ronduit agressief. Ze dreigde dat als ze nog één keer zag dat ze naar boven gingen ze hier niet meer naar binnen kwamen.  Maar al met al hebben we allemaal genoten. Na twee uurtjes op de baan was het ook genoeg. Op de terug weg nog even naar de Mac en de dag was weer om. Het was een hele ervaring voor onze pleegjes.

Woensdag was voor één van de zusje het einde van het logeren. Nadat ik haar had thuisgebracht ben ik begonnen met de boodschappen. Dat is normaal al een sport maar met drie dagen achter elkaar is dat helemaal een sport. Verbaasd kijk ik de supermarkt rond. Wat een drukte. Ik sta al in de rij voor een parkeerplek. In de winkel is het al niet veel rustiger. ik manoeuvreer mijn winkelwagentje door de drukte heen. Ik weet wat ik allemaal nodig heb. Want dat heb ik wekelijks nodig. Heb ik normaal al bekijks met mijn volle kar, nu helemaal. Zo, merkt een oude man achter me bij de kassa op: moet u een heel weeshuis voeden? Ik kijk hem lachend aan en zeg: ja meneer. Dat doe ik iedere dag. De kassa juffrouw lacht. Ze kent ons gezinshuis en weet dat dit mijn tweedaagse boodschappen zijn. Ik roep mezelf tot de orde. Soms kan het me mateloos irriteren. Dat  bemoeien van mensen. Zijn dat allemaal u kinderen. Hebt u zoveel eten nodig? Waar komen u kindjes vandaan? Mag ik even aan het haar voelen. Grrr. Maar goed. Ik kan er beter de humor maar van inzien.
Tussen de drukte door hebben we ook intern nog verhuisd. Omdat er een pleegje weg is kwam er een grote kamer vrij. En die wilde ons naaipleegje wel graag hebben. Haar kamer kwam daarmee ook vrij en is groter dan de kamer van onze jongste dus ook die is verhuisd. Nu hebben we nog een kleine kamer over. Wat de bestemming is weten we nog niet. Een nieuw kindje of even niet.?  Daar gaan we in het nieuwe jaar over in gesprek.

Nu, na alle drukke dagen, en met oudejaarsavond nog in het verschiet, is het rustig in huis. Op de achtergrond hoor ik het gezoem van de naaimachine. Het doet me denken aan vroeger. Ik met een boek in de bank en mijn moeder achter de naaimachine. Pleegje heeft een paar oude gordijnen gekregen en probeert een jurk te naaien. Spanning hangt er nog iets in de lucht. Want blijven we allemaal wakker met oudejaarsavond?
Op een aantal bijt, klauw en schop incidenten na, die nog zichtbaar zijn op mijn arm, is de vakantie best goed verlopen. Mede ook met de inzet en hulp van onze stagiair die  oneindig veel geduld had en spelletjes deed en zelfs een keer de nagels liet lakken door de meiden.Toch is twee weken voldoende. Straks heerlijk weer naar school en het ritme van alle dag zal zeker nog meer rust brengen. Deze kinderen hebben als geen ander rust, regelmaat en voorspelbaarheid nodig.
Als ik terug kijk op het afgelopen jaar zie ik terug op een bewogen jaar. Soms ging het even niet. Moesten we afscheid nemen. Had ik blauwe plekken of de tanden in mijn armen. Was er onbegrip bij anderen en moesten we knokken voor onze kinderen. Maar door alles heen mag ik terug kijken op een jaar vol met zegeningen. Het leven is vallen en opstaan. Zeker in een gezinshuis. Maar we mogen dit met elkaar doen. Als de één valt richt de ander hem weer op. Pleegbroers en pleegzussen kies je niet uit. die komen gewoon bij je wonen, en je moet het met elkaar doen. En dan zie ik dat als wij hierin het voorbeeld geven, ze naast alle onenigheid die er is, toch voor elkaar gaan. Om elkaar geven. Op hun manier. Soms het niet kunnen uiten of laten blijken zoals de maatschappij dit verwacht. Soms ook zo wanhopig graag een gewoon kind in een gewoon gezin willen zijn. Zoals pleegje verzuchtte: ik wou dat ik uit u buik gekomen was. Maar met elkaar gaan we op weg. En door alles heen zien we de zegen van God op ons gezin. Telkens weer als ik het even niet meer zie, mag ik putten uit Zijn kracht, liefde en trouw. Alles wat ik tekort kom geeft Hij mij. Met dat vertrouwen gaan we met elkaar het nieuwe jaar in.
Ik dank u voor het lezen van mijn verhalen. Voor het meeleven in welke vorm dan ook. De berichtjes stimuleren en bemoedigen mij. En ik hoop dat u ook het komende jaar weer zult genieten van mijn blogberichten over ons leven in ons gezinshuis.
Iedereen een gezegend 2016 toegewenst.

2 opmerkingen:

  1. Hoi Jennie, leuk om je blog weer te lezen. Wat leuk dat pleegje achter de naaimachine kruipt! Vraagje...zou ze blij zijn met wat patroonbladen? Kindermaten of volwassenen? Kleine damesmaten? Ik hoor het wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat zou ze zeker leuk vinden Elsa. Ze heeft zelf nog een kindermaatje(164).

    BeantwoordenVerwijderen